Libros de Narrativa en gallego, página 11 de 156

Un xardín. O xardín máis fermoso do mundo. Un príncipe. O neto do lendario príncipe Genji. A súa procura, os seus segredos, unha fuxida e unha persecución; unha trama na que un mosteiro abandonado, o tren da liña Keihan, as antenas de television, a exuberante Natureza e o saber milenario presente na marabillosa arquitectura deste mosteiro nun lugar ignoto do Xapon fundense nun todo e conforman o ambiente inquietante desta obra na que a prosa de Laszlo Krasznahorkai flue, vira e revira e visita os recantos da harmonia intemporal e a disharmonia humana, do simbolo e a realidade, da matematica e as forzas vivintes da Terra, da estetica do Oriente e a formacion dos cristais para iluminar dun xeito desacostumado e cunha intensidade desacostumada a existencia.

Unha fuxida, ás veces, non é máis que unha carreira frenética que tenta afastarnos de nós mesmos. Sabemos do que queremos escapar mais case nunca estamos seguros de até onde nos levará. Brais marcha

Cunha escrita sobria e irónica, Achebe constrúe unha das novelas máis politicamente abafantes da Literatura. A novela presenta os distintos procesos de intimidación civil e social que é posible exercer, coa maior efectividade, dende os circulos de poder; analiza con frialdade os mecanismos e engrenaxes capaces de sumir un pobo na violencia e corrupcion institucional mais repugnante. Faino a traves da relacion entre dous homes: o xefe Nanga, ministro, e Odili, mestre de escola.Para un lector galegofalante, e consecuentemente bilingue, hai dous aspectos a maiores que converten a lectura en obrigada: o linguistico, dado o enorme respecto que Achebe ten polo plurilinguismo; nesta novela o autor alterna pasaxes en ingles e pidgin, que na traducion ao galego precisaron dun esforzo extra por parte da tradutora. E en segundo lugar, o fondo caciquil, onde salvadas as distancias con respecto a violencia fisica e as caracteristicas especificas de cada pobo, o certo e que as estruturas de corrupcion, hoxe, non son tan diverxentes entre o mundo africano que describe o autor e Galicia.

Jude o escuro é a última e máis célebre novela de Thomas Hardy. Publicouse inicialmente por entregas na Harper''s New Monthly Magazine e non foi até 1895 cando saíu editada nun volume de seu. Xa revista, xa libro, converteuse nun escandalo mesmo houbo un bispo, o de Wakefield, que a queimou en publico, e basta sinalar que o enxeño da critica deu en transformala en Jude o obsceno. Esta obra expon os sentimentos e paixons mais fondos do autor ingles; faino por boca de diversos personaxes, co mozo Jude Fawley como protagonista e fio condutor dunha tramaemocionante e turbulenta. A historia, pioneira na maneira de lles presentar a sua vision da realidade aos lectores no tocante ao sexo, ao desexo, ao instinto, ao matrimonio ou as crenzas relixiosas, ten ademais o engado de se desenvolver na rexion de Wessex, un tan soado coma singular territorio literario.A partir do que en efecto fora un reino anglosaxon previo a invasion normanda, Hardy utilizou este espazo como marco para varias das suas novelas, cuxo marcado acento rural brilla con forza neste libro. Que dira a xente do futuro cando volva a vista cara aos costumes barbaros e as supersticions destes tempos que tivemos a mala sorte de vivir?, sentencia un dos personaxes.

Ademais de Elias Portolu ser unha obra escrita con minuciosidade, romanticismo e un certo aire rexionalista verdadeiramente cativador, Grazia Deledda imprímelles aos seus personaxes protagonistas, Elias e Maddalena, unha complexidade psicoloxica mais que notoria; os conceptos de culpa, modestia e represion fisica e psiquica, tan propios da relixion catolica, a da autora, entrelazanse seguido para, ao cabo, tecer un drama colectivo.A novela propon bastante mais ca unha simple vision mistica da vida, onde a relixion seria a balsa de salvacion fronte ao exceso pasional. Asi, por exemplo, encerra unha lectura sexual oculta que seguro non mencionan aquelas ordes conventuais que a listan como de lectura obrigatoria. Outro punto de interese, por se ainda non fose abondo para espertar a curiosidade do lector, esta na vision da Sardeña da epoca, tan estantia na sua estrutura social.

Pescador de Islandia é unha obra datada en 1886 que no momento da súa publicación supuxo un grande éxito para o autor, e que o fixo merecente do Premio Vitet ese mesmo ano. Converteuse deseguida nun libro de culto e coñeceu numerosas edicions. Cun estilo impresionista, a novela evoca a Bretaña e o mundo dos pescadores, cuxas vidas xiran arredor das perigosas campañas da pesca de altura na distante Islandia. En paralelo presentase unha conmovedora historia de amor de inspiracion romantica, que se erixe en obxecto de exploracion psicoloxica do complexo mundo dos sentimentos. O autor afonda deste xeito nas duas vertentes da vida no mar: a do que marcha e a do que queda en terra, sometido a unha interminable espera marcada polo monotono paso dos dias.O cambiante clima, o mar e as paisaxes dan pe a bucolicas escenas descritivas, nunha novela de alento clasico que consegue transmitir a dura realidade de Pempoull, unha vila bretoa de pescadores, asi como as traxedias da vida.

A lente de diamante é unha obra de fantasía cargada de amor pola ciencia; así se explica que, para a súa elaboración, o escritor Fitz-James O''Brien tivese que se documentar a eito, un feito que é posible constatar nas diversas alusions a multiples personaxes e invencions da epoca. Para esta historia, o autor atreveuse a especular, dun xeito tan atractivo coma delirante, sobre o descoñecido mundo microscopico e os seres minusculos que nel habitarian. Fixoo con sutileza, bosquexando unha trama que avanza con fluidez e gracilidade, mesmo nas pasaxes que na teoria poderian resultar as mais complexas, e dicir, nas de corte psicoloxico.A capacidade, mesmo poetica, do autor irlandes para crear atmosferas torna evidente neste longo relato nimbado de inquietude e desconcerto. O lector gozara con este texto pre-cursor da ciencia ficcion e do surrealismo, publicado orixi-nalmente pola revista norteamericana The Atlantic Monthly en 1858, e que na actualidade esta considerado a obra cumio de O''Brien.

A besta na xungla apareceu en 1903 dentro da recompilación intitulada The Better Sort. É un dos escasos textos que James non publicou na prensa ou en revistas. Trátase dunha novela curta que xira ao redor da ambigua relacion que xorde tras o reencontro de John Marcher e May Bartram, logo dunha decada sen saber nada o un do outro. O seu corte simbolista, e por momentos abstracto, forma parte da estratexia narrativa do autor, que se esmera en mergullar o lector nun labirinto psicoloxico, imprescindible para afondar nos sentimentos mais intimos e etereos. Existe un libro que rexistra as delicadas emocions dun home ao que nada lle ocorre, A besta na xungla, a meta da novela psicoloxica, afirmou Borges desta historia aberta a multiples lecturas e que invita a encher os espazos de indeterminacion.Esta pequena obra mestra aborda as relacions de dependencia talvez o amor, sublimado e inaprensible; posible reflexo da relacion do enigmatico e versatil Henry James coa tamen escritora Constance Fenimore Woolson grazas a unha carga considerable de reflexion, a dous unicos personaxes catalizadores e a suxestiva imaxe da besta, que, acazapada na xungla, asexa.

Na derradeira e contundente novela da triloxía de Dolores Redondo ambientada no Val do Baztán, topamos de novo coa inspectora Amaia Salazar, da Policía Foral de Navarra, un dos personaxes máis singulares da novela negra publicada nos ultimos anos. Outra volta cunha trama trepidante e estremecedora, a novela non deixa en ningun momento de causar sorpresa nos lectores e lectoras. A trama comeza cando unha muller atopa sospeitosa a morte subita da sua neta, ainda un bebe de berce, dado o estraño comportamento do pai da nena, detido cando intentaba roubar o cadaver. Na trama entra tamen en xogo, da man da avoa, unha criatura maxica arraigada no val, chamada inguma, un ser malefico que e quen de durmir persoas as que lles arrebata a vida. A ese feito engadese a circunstancia de que o bebe mostra unhas marcas avermelladas no rostro que son indicio de sucesos irregulares. Pero tamen o asasino aparece morto na sua cela da cadea, logo dun coma inducido por unha droga. A inspectora Amaia Salazar e o seu equipo descobren as circunstancias irregulares dalguns crimes parecidos que se produciron no pasado no propio val e a trama acelerase cara a unha resolucion sorprendente para a que a inspectora debe enfrontarse a verdadeira orixe dos sucesos que marcaron tan decididamente o Val do Baztan.Na derradeira e contundente novela da triloxía de Dolores Redondo ambientada no Val do Baztán, topamos de novo coa inspectora Amaia Salazar, da Policía Foral de Navarra, un dos personaxes máis singulares da novela negra publicada nos ultimos anos. Outra volta cunha trama trepidante e estremecedora, a novela non deixa en ningun momento de causar sorpresa nos lectores e lectoras. A trama comeza cando unha muller atopa sospeitosa a morte subita da sua neta, ainda un bebe de berce, dado o estraño comportamento do pai da nena, detido cando intentaba roubar o cadaver. Na trama entra tamen en xogo, da man da avoa, unha criatura maxica arraigada no val, chamada inguma, un ser malefico que e quen de durmir persoas as que lles arrebata a vida. A ese feito engadese a circunstancia de que o bebe mostra unhas marcas avermelladas no rostro que son indicio de sucesos irregulares. Pero tamen o asasino aparece morto na sua cela da cadea, logo dun coma inducido por unha droga. A inspectora Amaia Salazar e o seu equipo descobren as circunstancias irregulares dalguns crimes parecidos que se produciron no pasado no propio val e a trama acelerase cara a unha resolucion sorprendente para a que a inspectora debe enfrontarse a verdadeira orixe dos sucesos que marcaron tan decididamente o Val do Baztan.

Un concentrado de narracións que inclúe, en pouco máis dun cento de páxinas, catro volumes diferentes: un libro de reclamacións, un libro de estilo, un libro de instrucións e un libro de contos. Os temas dos relatos poden dar unha pista, ou se cadra todo o contrario: estes textos estan escritos partindo do que parece non ser, condicion sine qua non para chegar a ser algo. Entre eles, por exemplo, un "libro de instrucions" para non galegos dirixido precisamente a estes.Asi, alguns titulos que falan de seu: "Cocido familiar", "Amputado", "Gastronomia transfronteiriza", "Poesia oriental", "Instrucions para parecer intelixente", "Instrucions para parecer galego I, II e III", "Instrucions para falar do tempo", "Sacrificio", "Competencia" e "Pro - dutividade". Neste conxunto de relatos indagase sobre nos mesmos, sobre o que nos fai grandes como seres humanos e tamen arredor das nosas mesquindades, sobre o que nos define como persoas e como galegos, e todo isto dende a ironia, cunha perspectiva impregnada de humor e retranca.

Estirpe de sombras é o relato do éxodo, do alleamento de si á procura do Outro, da obsesión pola comunicación, do fracaso da comunicación. A autora experimenta a escrita como algo que se lle impón, o poema-maquina que quere ser un organismo vivo en continua transformacion. A escrita contra a lingua do imperio, un idioma que sangra na boca. A escrita como retorno, e o poema como patria, pero tamen bosque, ruina, escuridade, fundacion, rizoma, fame e sede de vinganza. A estirpe de sombras que somos todas.

Incisiva e polémica, A viaxe a Budapest é unha novela descarnada con pasaxes de excepcional lucidez e outras nas que, con ou sen razón, prima a ofensa. Daniel Barredo, autor e personaxe —o protagonis

"Somnámbulos" reúne tres relatos de textura semellante, a das voces que falan e que escoitamos falar. Todos tratan do que trata a literatura, da memoria, é dicir do pasado. A escrita literaria adoita ser como guindar un balde ao pozo que un leva dentro. Non se acostuma contar mais o traballo de escribir ficcion e ir cavando nun pozo dentro de un, conforme se descende a auga vai saindo mais fria. O caso deste libro e outro, nace arredor dun texto, "Negocios de familia", que hai uns anos tirei fora do pozo e que logo deitei de volta para o fondo pretendendo esquecelo. Durante anos chegabame algunha voz desde aquel burato mais as urxencias da vida diaria permitironme non lles facer caso, ate que as voces se foron facendo mais claras e fortes e tiven que procurar un oco nos meus dias para voltar sentarme a escribir ao ditado desas voces. As veces ocorren cousas asi.O segundo, "Conversando coa auga", e un texto que naceu dun encargo da "Fundacion Agbar", que me propuxo escribir un texto sobre "a auga desbordada". O terceiro, "Insomne" naceu de recibir os chicotazos da historia nas costas propias. O orixinal foi escrito como texto para magnetofono e como tal foi escoitado por primeira e unica vez na "Sala Galan" de Santiago. Retomeino e corrixino, separandoo un pouco mais das circunstancias historicas que vivia naquel momento. Seguramente a persoas que o lean hoxe, ese ser terribel lles resulte estraño e lonxano, hoxe o terribel fixose invisibel, noutros tempos os monstros tiñan figura. (Da nota do autor)."Somnámbulos" reúne tres relatos de textura semellante, a das voces que falan e que escoitamos falar. Todos tratan do que trata a literatura, da memoria, é dicir do pasado. A escrita literaria adoita ser como guindar un balde ao pozo que un leva dentro. Non se acostuma contar mais o traballo de escribir ficcion e ir cavando nun pozo dentro de un, conforme se descende a auga vai saindo mais fria. O caso deste libro e outro, nace arredor dun texto, "Negocios de familia", que hai uns anos tirei fora do pozo e que logo deitei de volta para o fondo pretendendo esquecelo. Durante anos chegabame algunha voz desde aquel burato mais as urxencias da vida diaria permitironme non lles facer caso, ate que as voces se foron facendo mais claras e fortes e tiven que procurar un oco nos meus dias para voltar sentarme a escribir ao ditado desas voces. As veces ocorren cousas asi.O segundo, "Conversando coa auga", e un texto que naceu dun encargo da "Fundacion Agbar", que me propuxo escribir un texto sobre "a auga desbordada". O terceiro, "Insomne" naceu de recibir os chicotazos da historia nas costas propias. O orixinal foi escrito como texto para magnetofono e como tal foi escoitado por primeira e unica vez na "Sala Galan" de Santiago. Retomeino e corrixino, separandoo un pouco mais das circunstancias historicas que vivia naquel momento. Seguramente a persoas que o lean hoxe, ese ser terribel lles resulte estraño e lonxano, hoxe o terribel fixose invisibel, noutros tempos os monstros tiñan figura. (Da nota do autor).

Os Gotten son unha xenerosa familia afincada en Galicia, fundamentalmente en Vigo e bisbarra, dende a segunda década do século XX. Ao terminar a Primeira Guerra Mundial, os irmáns Herbert e Stéfano Gotten Dahandra, beneficiarios dunha cuantiosa herdanza, deciden sair de Austria e trasladarse a Vigo coa intencion de instalar unha factoria de conserva e salga de peixe. Malia un comezo con certas dificultades, en dous anos seran realidade as duas fabricas de conservas Gotten, absorbidas dende o ano 1977 por outra marca local de prestixio. Os Gotten, familia culta e emprendedora, colaboraron co progreso e co emprego na bisbarra viguesa durante tres xeracions. Este libro recolle os sucesos e historias dos Gotten contadas polos seus protagonistas, moitos deles os propios membros da familia, ou por outras persoas que preferiron permanecer no anonimato. En todo caso, na totalidade dos relatos salienta a xenerosidade e o grato sentido do humor dos membros desta familia a hora de falar con liberdade e sen complexos da historia comun.Os Gotten son unha xenerosa familia afincada en Galicia, fundamentalmente en Vigo e bisbarra, dende a segunda década do século XX. Ao terminar a Primeira Guerra Mundial, os irmáns Herbert e Stéfano Gotten Dahandra, beneficiarios dunha cuantiosa herdanza, deciden sair de Austria e trasladarse a Vigo coa intencion de instalar unha factoria de conserva e salga de peixe. Malia un comezo con certas dificultades, en dous anos seran realidade as duas fabricas de conservas Gotten, absorbidas dende o ano 1977 por outra marca local de prestixio. Os Gotten, familia culta e emprendedora, colaboraron co progreso e co emprego na bisbarra viguesa durante tres xeracions. Este libro recolle os sucesos e historias dos Gotten contadas polos seus protagonistas, moitos deles os propios membros da familia, ou por outras persoas que preferiron permanecer no anonimato. En todo caso, na totalidade dos relatos salienta a xenerosidade e o grato sentido do humor dos membros desta familia a hora de falar con liberdade e sen complexos da historia comun.

Frank Soutelo continúa en Galicia e agora está indignado.Todo comeza co roubo do manuscrito de"Vento mareiro", de Cabanillas, e despois co dun valioso papiro exipcio vinculado ás revoltas da primavera arabe. Demasiada xente quere o papiro, ao prezo que sexa...Soutelo sospeita que todo ten que ver coa aparicion dun cadaver sen mans na praia da Lanzada. Coa sua retranca caracteristica. Miguel Anxo Fernandez bota unha ollada aceda sobre a actualidade do pais nunha novela que consolida a Soutelo como o detective mais activo do panorama literario galego.

Inexplicabelmente o condado de Cornualle, na illa de Gran Bretaña, esperta unha fría mañá de xoves ou de venres falando unha lingua extinta: o córnico. A partir dese feito, desenvólvese unha trama atractiva, escrita cun estilo poderoso, que supon unha profunda reflexion sobre a identidade e a represion linguistica, ambientada na Gran Bretaña de hoxe. "Cronica Cornica" e unha novela que sorprende e destila amor polas palabras e as linguas en cada paxina, abordando un tema tan crucial como escasamente tratado na literatura. A novela, de tintura saramaguiana, tecese a traves dun personaxe colectivo que se encarna en secretarias, profesoras, alcaldes, mariñeiros, carteiras, pallasos, libreiros e xardineiras: toda unha composicion polifonica que adopta as formas do relatorio e da cronica onde, por veces, e mais importante o non dito, o dialogo imaxinario, do que a voz directamente expresada. Unha novela contemporanea, que pode ser lida en moitas claves, que pivota sobre a triade lingua, identidade e sociedade, e foi enunciada non desde o discurso cientifico, senon desde a fabulacion murmurada de boca a orella. Un intenso e metaforico berro literario a favor das linguas e contra a marxinacion e as desigualdades economicas, culturais e sociais entre colectivos e pobos.Inexplicabelmente o condado de Cornualle, na illa de Gran Bretaña, esperta unha fría mañá de xoves ou de venres falando unha lingua extinta: o córnico. A partir dese feito, desenvólvese unha trama atractiva, escrita cun estilo poderoso, que supon unha profunda reflexion sobre a identidade e a represion linguistica, ambientada na Gran Bretaña de hoxe. "Cronica Cornica" e unha novela que sorprende e destila amor polas palabras e as linguas en cada paxina, abordando un tema tan crucial como escasamente tratado na literatura. A novela, de tintura saramaguiana, tecese a traves dun personaxe colectivo que se encarna en secretarias, profesoras, alcaldes, mariñeiros, carteiras, pallasos, libreiros e xardineiras: toda unha composicion polifonica que adopta as formas do relatorio e da cronica onde, por veces, e mais importante o non dito, o dialogo imaxinario, do que a voz directamente expresada. Unha novela contemporanea, que pode ser lida en moitas claves, que pivota sobre a triade lingua, identidade e sociedade, e foi enunciada non desde o discurso cientifico, senon desde a fabulacion murmurada de boca a orella. Un intenso e metaforico berro literario a favor das linguas e contra a marxinacion e as desigualdades economicas, culturais e sociais entre colectivos e pobos.

0

ENCONTROS NA TERCEIRA ERA.