Ana Urkiza

Todo ser humano se debate, cada día, entre sueños, anhelos y deseos, a veces, de fuego, y otras, de hielo. Ana Urkiza ha sabido plasmar ese calidoscopio de sentimientos agridulces en su libro Deseos de hielo. A traves de doce relatos de muy diferente tono y tesitura, la escritora entrelaza de forma brillante una mirada sagaz con una escritura elegante. Un libro que engancha desde el principio y en el que el lector se vera identificado en sus breves pero intensos relatos. Esta novela fue publicada por primera vez en euskara en el año 2000. El amplio exito obtenido entre los lectores ha hecho posible su reedicion en varias ocasiones. Seis años despues de su publicacion, Ttarttalo se anima a publicar la obra en castellano, con la esperanza de reeditar el mismo exito entre los lectores en castellano.

Andonik Ondarroako lagunen gutuna jaso du: astillerura bueltatu behar du. Kutxi oso triste dago Bakarne mamuek preso hartu dutelako eta Bakarne askatzea dute helburu.Mamuek, ordea, ezkutuko mezu bat gordetzen dute eta Andoniren lana mezuaren esanahia asmatzea izango da.

Andonik ez du Ondarroara joan nahi. Aspertu egingo dela uste du. Ezin du susmatu, ordea, Ondarroan zer-nolako abenturak biziko dituen. Filmetan baizik ikusten ez diren piratak ezagutuko ditu, hezur eta mamizkoak. Eta piraten lagun egingo da.

ELKAR. Idazle izatea abertzale izatea zela sinistu eta sentitu zuen. Euskaltzalea zen oroz gain eta euskararen alde lan egitea zen abertzalearen egiteko nagusia. Behin, goi-kargu politiko batek esan zion: "Zuk erakutsi zein dan gure berezitasuna". Eta Augustinen bizitzaren eta lan oparoaren itsasargia euskara eta euskal ohiturak bildu eta ezagutzera ematea izan zen

Erramunek, gelako tutoreak, Nekaneri lan bat egitea eskatu dio, lan berezi eta delikatu bat: Bidegorriko festan zer gertatu zen aztertzea. Hori dela eta, Nekaneri ikerlari finaren lana egitea egokitu zaio: ikaskideek gertatutakoaren berri emango diote, bakoitzak bere erara, eta Nekanek benetako egiaren mataza azaleratu beharko du.

Triste nago. Galduta bezala. Amak plastakoa eman dit, inolako arrazoirik gabe. Gauza bera esaten duzu beti! esan dit izeba Maikak. Baina oraingoan egia diot. Bestela ez nintzateke hain triste egongo. Arrazoirik gabe jo nau. Zergatik jo nau amak?

Todo ser humano se debate, cada día, entre sueños, anhelos y deseos, a veces, de fuego, y otras, de hielo. Ana Urkiza ha sabido plasmar ese calidoscopio de sentimientos agridulces en su libro Deseos de hielo. A traves de doce relatos de muy diferente tono y tesitura, la escritora entrelaza de forma brillante una mirada sagaz con una escritura elegante. Un libro que engancha desde el principio y en el que el lector se vera identificado en sus breves pero intensos relatos. Esta novela fue publicada por primera vez en euskara en el año 2000. El amplio exito obtenido entre los lectores ha hecho posible su reedicion en varias ocasiones. Seis años despues de su publicacion, Ttarttalo se anima a publicar la obra en castellano, con la esperanza de reeditar el mismo exito entre los lectores en castellano.

Triste nago. Galduta bezala. Amak plastakoa eman dit, inolako arrazoirik gabe. Gauza bera esaten duzu beti! esan dit izeba Maikak. Baina oraingoan egia diot. Bestela ez nintzateke hain triste egongo. Arrazoirik gabe jo nau. Zergatik jo nau amak?

Elkarreko poesia bildumaren hirugarrengo alea. Gaur, emakume izanik esnatu naiz. Kafkari aurrea hartu diot: ispilu aurrera joan eta "metamorfosia!" oihu egin dut. Hantxe ikusi ditut bi beso zuri berna fin parea buru txori txikia ideia dirdaitsurik gorde ezin dezakeena... Eta beherago ala bustia ediren diot ene buruari aseezina munduan gizonik mespretxatuko ez duena. -Txarrena -esan dit ispiluak- goregi begiratzen dizuten titi horiek dira! Eta ni titiei sekula erreparatu gabe! Gaur, emakume naizela konturatu naiz.

Nahiak mugiarazten gaitu, zerbait lortzeko desirak, gure baitan txinparta bat piztu duen huraxe eskuratzeko irrikak. Hamaika ahalegin egingo ditugu kutixia hori gauzatzeko, grina horrexen menpe jarriz geure etorkizuna, geure zoriona. Eta hala ere, tentazio zitzaiguna erdietsitakoan, itzali egin ohi zaigu lehengo sentipen bizi hura, puxika bat husten den bezala, haurrak bere panpina abandonatzen duen antzera. Gizon-emakumeon sentimendu eta jokabideetan arakatu du Ana Urkizak, begi zorrotzez eta idazkera dotorez hamalau ipuin asmatzeko. Maitemina, ahaztura, patua, heriotza, sexua, bakardadea, mendeku-nahia... gure nahi eta ezin ezkutuenak biluzten ditu egileak hamalau istorio biribil hauetan, giza bihotzen zauri eta kontraesan guztien ispilu.

ANA URKIZAri, euskal literatura, normaltasun eta modernotasun itxura eman nahi duen sistema oraindik heldu gabea dela iruditzen zaio, barruan harra bizi duen sagar berde erakargarria bezalakoxea. Hori dela eta, zortzi idazle elkarrizketatu ditu, ARANTXA URRETABIZKAIA, MARIASUN LANDA, AURELIA ARKOTXA, LAURA MINTEGI, LOURDES OÑEDERRA, ITXARO BORDA, MIREN AGUR MEABE eta YOLANDA ARRIETA, bi helburu nagusirekin: egungo euskal literaturaren kanonean sartzekoak diren emakumezko idazleak badaudela jakitera ematea, eta euskal literaturaren kanonaren inguruan egonezina sorraraztea, ohikoak diren galderei ahotsa jarriz. Ana Urkizak maisuki paratutako grabagailuaren aurrean idazle elkarrizketatuak biluztu egin dira. Zintzo agertu. Ez dute bertigorik sentitu. Gordin eta biribil bota dituzte egiak. Esateko aukera ikusi dutenean, ez dira isilik gelditu. Zortzi idazle hauek ez baitute, jada, isiltasun gehiago behar, isiltasunez aski inguratuta bizi izan direlako: kritika nahikorik eta argirik gabe, merezitako errekonozimendurik gabe, irizpide maskulinoen arabera egindako irakurketari esker etiketatuta... Zorrotzak eta sarkorrak dira zortzi idazle hauengandik jasotako erantzunak. Bizitzaz gainezka dauden idazleen erretratu bikainak dira. Indar handiko pertsona eta idazleen testigantzak. Irakurleari zirrara berezia sortuko diote bertoko aipamenek, anekdotek eta bizipenek.

Gorka etxeko lorategian aurreko eskaileretan jarrita dago. Igande goiza da.Inguruan ez da txintik entzuten. Gorkak ez dauka ezer egiteko. Gabonak dira eta oporretan dago.Bart elurra egin du, aurreko lau egunetan bezalaxe. Eta lorategia, jada, ez da lorategia.

Bizi zaitezke iraganean, etorkizunean, denboraren iraganari begira, edo ondorengoei ustez utziko diezuna ondu nahian? Edo menturatu zaitezke ideia, hitz, irudi edo pentsamendu bat lekuz kanpo jartzen, mundua irauliko baduzu? Nahikoa dukezu, horretarako, galdera bat harago egitea edo erantzun ezezagun bat irudikatzea, mugak gainditu eta egunerokoaren gurpilean zangotrabatzen zaizkizun ateak irekitzeko? Nahikoa goizero janzten dituzun begiak eranztea, zure historia, inoiz ez zapaltzea erabaki duzun harriek kontatuko dutela jakiteko? Bizi zaitezke, edo ez.

Sostiene Ana Urkiza que el sistema literario vasco, en permanente esfuerzo por ofrecer una imagen de modernidad, no ha alcanzado aún la madurez. A partir de esa hipótesis, y con el doble objetivo de acercar al público a escritoras susceptibles de ser incluidas en el actual canon de la literatura vasca y de promover el necesario debate sobre ese canon sacando a la luz las preguntas más candentes, ha entrevistado a ocho escritoras: Arantxa Urretabizkaia, Mariasun Landa, Aurelia Arkotxa, Laura Mintegi, Lourdes Oñederra, Itxaro Borda, Miren Agur Meabe y Yolanda Arrieta. Las escritoras han vertido, en conversaciones magistralmente dirigidas por Ana Urkiza, todo su bagaje de inquietudes y reflexiones. Sin dobleces. Sin vértigo. Dicen sus verdades de forma clara y descarnada. No callan nada. Porque han conocido ya demasiado bien el silencio, un silencio que las ha privado de la crítica y del reconocimiento que merecen. Un silencio que las ha etiquetado en base a lecturas realizadas con arreglo a criterios masculinos. Las respuestas de estas ocho mujeres son agudas y penetrantes y configuran un excelente retrato de unas escritoras plenas de vida y vivencias. Los testimonios, reflexiones, vivencias y anécdotas de estas creadoras rebosantes de fuerza transmiten en todo momento una honda emoción humana y literaria.