Carlos Casares

O pulo por acadar a verdade, a crítica do dogmatismo e das diversas formas de violencia opresora, son as forzas que inspiran Os mortos daquel verán, publicada por Carlos Casares no ano 1987. A aparicion do cadaver do boticario Ernesto Vilariño Dacal, morto supostamente en accidente ao comezo da Guerra Civil, pon en marcha unha investigacion xudicial escrita cunha linguaxe innovadora e unha extraodinaria solvencia narrativa.

O libro que marca a incorporación de Carlos Casares á literatura galega. A obra literaria de Carlos Casares é unha das máis interesantes da literatura galega do século XX, e iníciase en 1967 con Vento ferido. Nestes doce relatos marcados pola violencia, a soidade e o fatalismo, abrolla a mirada, xa orixinal, tinxida pola necesidade de comprension e o impulso solidario, do autor. Narrativa innovadora, que busca a plena comunicacion co lector para afondar nos sentimentos e na vivencia humana do tempo.

Doce relatos imaxinativos nos que Casares xoga coa historia. Este libro de relatos, o segundo no xénero na obra de Carlos Casares, publicouse por primeira vez en 1979. Desde entón, alcanzou varias edicions. Foi Premio da Critica en 1980 e mereceu os honores da traducion ao ruso e ao castelan. En xeral, os criticos considerano un dos mellores libros do seu autor. Son, segundo Gonzalo Torrente Ballester, "bromas gastadas a Historia con enxeño xogueton e perspicaz, cunha graza de fondas raices que, se unha se enrosca no corazon a outra se crava na intelixencia, e da ese resultado indefinible que e a flor da literatura". En doce relatos, baseados todos eles en referencias bibliograficas nas que se mesturan a fantasia coa realidade, Carlos Casares faille guiños complices a Clio, a musa da Historia, cunha clara intencion parodica. Estes contos introduciron na literatura galega un xeito distinto de tratar cousas como a historia, enxergada aqui como o resultado dos soños traxicomicos e malhumorados dunha musa imprevisible e algo excentrica.

El libro que hizo entrar a la literatura gallega en la modernidad. Doce relatos marcados por el fatalismo y la tragedia donde hallamos ecos de Rulfo, Duras y Pavese. Cuando se publicó en 1967, «Vien

Primeira biografía de Vicente Risco. O 30 de outono de 1920 publicouse o primeiro número da revista Nós, que deu nome á xeración da que se celebra o seu centenario, motivo polo que este libro pretende achegar unha das figuras mais fascinantes do galeguismo, atractiva polo personaxe e indispensable para comprender a historia de Galicia no seculo XX. Nesta bilografia, Carlos Casares aborda o personaxe desde o seu coñecemento no trato durante os seus anos de estudante de bacharelato, tanto desde a obxectividade como da sinceridade, presentando un Risco na sua dimension mais humana e verdadeira.

Neste sexto volume inclúense os artigos publicados en La Voz de Galicia durante o ano 1997. Diálogo constante, cita obrigada e cotiá cos lectores, os artigos xornalísticos de Carlos Casares conforman un dietario persoal onde a vida discorre coma un fluxo permanente. Como unha novela aberta, as columnas de "A marxe" constituen quizais un exemplo sobranceiro desta dimension.

Unha novela fundamental na obra de Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul viu a luz por vez primeira no ano 1996 e aparece agora publicada (2005) nunha nova edición dentro da Biblioteca Carlos Casares, que Editorial Galaxia dedica a obra do autor ourensan. Casares comeza Deus sentado nun sillon azul describindo unha muller que observa a traves dunha venta. Na casa de enfronte, le e fuma sentado nun sillon azul. Ela ve un ser avellentado que semella agardar algo escuro e terrible, xa non e aquel profesor mozo, brillante e inchado coa superioridade dun Deus. Transcorrera xa un tempo marcado pola dor e o desexo, polo amor e o crime. Un tempo inzado de palabras e actos sobre os que a memoria bota nova luz. Casares construe unha ficcion na que a narracion axuda a reflexionar sobre o papel dos intelectuais, a sua responsabilidade e as relacions co poder. Deus sentado nun sillon azul tamen e unha esclarecedora meditacion sobre a elaboracion da memoria e a influencia do paso do tempo sobre o xeito de entender a vida

Neste quinto volume inclúense os artigos publicados en La Voz de Galicia durante o ano 1996. Diálogo constante, cita obrigada e cotiá cos lectores, os artigos xornalísticos de Carlos Casares conforman un dietario persoal onde a vida discorre coma un fluxo permanente. Como unha novela aberta, as columnas de "A marxe" constituen quizais un exemplo sobranceiro desta dimension.

Recóllese neste libro de Carlos Casares unha colección de relatos dispersos, en galego e castelán, algún deles inedito, escritos entre os anos 1965 e 2001. Un conxunto de historias que ven ser o complemento dos dous libros de relatos Vento ferido (1967) e Os escuros soños de Clio (1979)-, que o autor publicou en vida. Pequenas xoias literarias do autor homenaxeado co Dia das Letras galegas de 2017, nas que aparecen os temas principais da sua obra: a violencia, o dogmatismo, a tolerancia e o humor.

Unha escolma de artigos e conferencias sobre escritores como Albert Camus, Castelao, Çnxel Fole, Torrente Balelster, Valle-Inclán e Brice Echenique. Tamen reflexións sobre as tertulias en Pontevedra, as cidades de Vigo e Ourense, e sobre o pasado e o futuro do idioma galego. Ensaios literarios que o propio escritor describia asi: OSe me piden que fale de algo, que dea unha opinion ou exprese unha idea, dunha maneira espontanea poñome a contar".

Ref. G77371. 24x31. 278 pág. Sellos ant. prop. Enc. de la edit. Fotos en color. Texto en gallego. Contiene CD. Galicia. 30-J. 0. 27