Chus Pato

Houbo unha morte e a morte entrou no amor; finalmente produciuse unha mudanza na escritura. Este libro é tamén a terceira entrega dunha pentaloxía que Chus Pato vén construíndo baixo o título xenérico de Metodo. Pero, cando o poema se compon, so lle e fiel a sua propia cicatriz; esa e a lei e a gravidade do texto. Un libro importante dunha das mais abisais, mutantes, imprescindibles e rupturistas escritas do panorama poetico contemporaneo.Houbo unha morte e a morte entrou no amor; finalmente produciuse unha mudanza na escritura. Este libro é tamén a terceira entrega dunha pentaloxía que Chus Pato vén construíndo baixo o título xenérico de Metodo. Pero, cando o poema se compon, so lle e fiel a sua propia cicatriz; esa e a lei e a gravidade do texto. Un libro importante dunha das mais abisais, mutantes, imprescindibles e rupturistas escritas do panorama poetico contemporaneo.

Memoria, narración e poesía. Un texto multiforme que nos convida a reflexionar sobre os límites da literatura. A escritura como desprazamento. O libro non como obxectivo, como final, senón como espazo que se alonga alén das súas marxes. Secesión é o resulado dun proceso de pensamento sobre a escritura, sobre os lugares, nomes e espectros que axudan a vivir. Textos nos que o sentido se despraza para, ao tempo, desprazar a literatura, rachar as ancoraxes que a fixan aos discursos de dominación. Chus Pato escribe para ferir, para traspasar a pel de quen le. Coma nun traballo de expulsión imparable, de separación, o texto xa non é de ninguén, é de si mesmo. Cambia, pérdese e permanece.

Na pedra -que é o que se sostén na pedra? a lagoa a lagoa enfíase na pedra enfíase, enfíase Na lagoa -que é o que se sostén? a trenza enfíase a trenza, a trenza de beón enfíase, enfíase Cabelo de Anta nunca serás poeira E o teu ollo cara a onde se diri..

Publicado por primeira vez en 1995, velaquí un dos libros centrais da obra de Chus Pato. En Fascinio, coma nun movemento dialéctico, a poesía establece primeiro a necesidade doutra linguaxe para logo, nun segundo momento, trazar a ponte cara ao común, cara a ese espazo de emancipación no que se recupera o silenciado. Ao cabo, nun instante derradeiro -o da fascinación-, o poemario consegue debuxar a paisaxe do posible para permitir, con claridade non aparente, aprender non o que as palabras afirman, senón o que son

Carne de Leviatán cierra el ciclo Drecúa ( antes Método ) formado por m-Tala, Charenton, Hordas de escritura y Secesión, estos dos títulos publicados en esta misma colección. En sus anteriores libros, la poesia de Chus Pato desafiaba los margenes de la imaginacion, se instalaba en la frontera del sentido, de los sentidos, para meditar sobre las identidades de genero, idiomaticas, historicas y para denunciar el secuestro del lenguaje, la alienante institucion de las sintaxis...

Escribir sobre m-Talá parécese a enviar unha postal desde o estranxeiro: moi pouco espacio e demasiadas cousas que contar. Cando o país que acolle a nosa expectación nos marabilla, moléstannos os marcos, as pautas e os recadros. Ainda asi, hai que intentalo, asumir de bo grao a provisionalidade das palabras, tirar algun proveito das marxes e dos baixos do enderezo postal, a espera de que o destinatario asista en diferido a paisaxe enviada e garde o selo. Entre outras moitas cousas, este libro de libros pode lerse (e sobre todo usarse) como o mais cumprido certificado de defuncion da lirica. Voluntariamente exiliada da Idade dos Poetas (quizais fose mellor escribir Reino), Chus Pato rompe coa tradicion que consagrara a lirica como canle privilexiada para a expresion da transcendencia estetica. A fluencia dun cogito sempre interrompido, as consideracions intempestivas, o sentido do humor, o sentido do ridiculo, a irreverencia, a baixa cultura, o alto pobo e a obscenidade converten m-Tala nunha poderosa intervencion literaria, nunha ruidosa interferencia as frecuencias e modulacions da ultima poesia galega. Porque esta guia de lugares non so imaxinarios (autentica arte do mal morrer que nos fai deixar a pel no intento de apreixala( exerce sobre os lectores a estraña e vigorosa seduccion do que non pode ser reducido o entendemento, do que, para ser comprendido nos seus termos, debe ser esquecido parcialmente. Desde todalas Limias, no limo da memoria e nos seus limites, Chus Pato regalanos, unha vez mais (pero quizais xa nunca coma antes) as cen follas da rosa sen o centro, o acceso os febles fios da arañeira global. Nun exercicio que transcende a dialectica, porque abeira as contradiccions sen pretender resolvelas, a autora tece un relato cosmogonico e amosa as suas costuras. O libro convertese asi nunha enciclopedia de intersticios, porque e nas fendas das grandes diaclasas de onde xorden as verdades, como lugares desde os que nomear o que non foi a penas albiscado. Deste modo, a poesia faise carne e cerne de todolos discursos posibles, historia politica da creacion e a destruccion das cousas. Neste poker de impurezas, no que as cartas se xogan boca arriba e sen marcar, o Ser que alumeara a Idade dos Poetas depon a sua cualidade de lume sagrado para se converter

O cuarto libro individual de Chus Pato, a autora ourensá, chega nun momento de consolidación. Por un lado, dunha poeta, de estilo e temática inconfundibles, que se afirma aínda máis como punto de referencia. Por outro, dun movemento. O da poesia feita por mulleres. Asentemos un principio: a mellor poesia dos ultimos anos esta feita por mulleres, e Chus Pato sobrancea moito entre todas e todos. E Ninive destaca na obra de Chus Pato porque derruba xa, sen piedade, o universo ameno onde se abrigan verbo e politica contemporaneas. Ninive esta pensado desde a exactitude. Fai imposible calquera reforma da beleza -unha idea de pasado, nenez ou historia- fabricada para o conforto, para a autocompaixon. O proceso narrativo deste libro constitue, tamen, un xuizo, por veces obstinadamente ironico, a sua vida, que consegue facer nosa. Por iso, como tantas obras mestras, e amargo: expatriado. Nese sentido, Ninive e un libro atroz. Cando menos, esa foi a sensacion que a autora tivo: que tal atrocidade era a sua propia vida.

Chus Pato, (Ourense, 1955)- Ha publicado “Uranía” (Calpurnia, 1991), “Heloísa (Espiral maior, 1994), traducida al castellano por ediciones La Palma, “Fascínio” (Toxosoutos, 1995), “Nínive” (Xerais, 1996), “A ponte das poldras” (Noitarenga, 1996) y “m-Talá” (Xerais, 2000). Versiones de sus poemas al castellano en revistas como “Infolios”, “La alegría de los naufragios”, “Texturas”, “Zurgai”, “El signo del gorrión”, “Venenos”. Es miembro del P.E.N. club, de Redes Escarlata y Mujeres y Letras

Después de su colosal m-Talá (Poesía reunida. Volumen III), adelantamos el séptimo volumen de la poesía de Chus Pato para publicar su reciente obra, Sonora, otra muestra de la maestría de una autor

Charenton de Chus Pato é un mecanismo de captura: flexibiliza as fronteiras entre o «real» (que non existe, e que si existe) e a ficción (que sempre existe) nunha dirección inversa ao habitual e a fi

Que lea esta obra hase atopar coa poesía nun estadio material, de cousa. Non esa poesía que está dentro dunha urna e non se pode tocar. Ao contrario, a sensación da apalpar algo maleable e ao tempo

No hay forma más clara de decirlo: mTalá, la obra que contiene este tercer volumen de la poesía reunida de Chus Pato traducida al castellano es un monumento. Publicada originalmente en gallego en el

A sintaxe da utopía. Chus Pato fai da experiencia literaria unha paixón vital, unha experiencia de linguaxe que racha límites e axuda a elaborar o que a poeta chama "a sintaxe da utopía". Coa finalidade de achegar a lectoras e lectores poemaros de dificil acceso ou esgotados, pero fundamentais para comprender a poesia contemporanea, Galaxia recupera titulos coma este, editado por vez primeira no 96 e agora publicado nunha nova edicion revisada pola autora. A poesia de Chus Pato abrese a distintas realidades, explora territorios incomodos e, en A ponte das poldras, o poema traslada a lectoras e lectores a un espazo de emancipacion, desde onde a poeta revisa a historia. En palabras da critica literaria Iris Cochon, e unha obra que "recupra o silenciado e inscribe o utopico". A literatura arrequentase coa plenitude derivada da imaxinacion, da independencia persoal e comunitaria, dela xorde unha nova percepcion e, pois que o mundo e linguaxe, tamen un mundo novo.

Nesta obra a autora vira cara a unha escritura directa. Trátase dunha poética que, por ausentarse totalmente dos obxectos, da expresión e da significación, intenta dar conta dos corpos, do mundo, dun

«Sonora» é unha conversa entre o poema e a morte. Sonoro é o ollo do lago: algo cae e produce nove acordes, nove ondas no fulgor da noite. Sonora é a alianza que se herda, o anel que grava o nome na