Luigi Anselmi

Nola elurretan beleak, Luigi Anselmi, Bilboko labirintoko isil-gordeko poetak, zoriontasunaren balizko irla nimiñorantz garamatzan grinaren argi-iluntasunez izkiriatzen digu. Aingeru fier baten antzera, sortu aitzineko eta hil ondoko denboren arteko basamortu idorrean biltzen ditu bere eleak. Oroimena eta itxaropena bizi eta hil arteko bi ezpatak amesten ditugun sorterri iluneko zantzuetan. Eta eskaera soila: Zure baitara heldu aitzin milaka kilometro, urte anitz eta zenbait mintzaira zeharkatu dituen liburu bati egiozu abegi ona bihotzean.

Gau oro olerkaria ele zaharretara itzultzen ohi denez, Gau Ertzeko hitzen mortuetara itzuli zaigu Luigi Anselmi poeta bilbotarra. Anselmi, bilduma honetan ere, hiriaren poeta, eta ibai, gaueko eta deserriko bide lazgarrien maitale. Ertz horietatik aitzina usnatzen den haratagoko argi-itzal eta izuez ari zaigu. Itzultzerik gabeko erbesteko lore moreen berri eta, ospitaleen antzera, hirien eta biziaren mugetan zutik dirauten gaztelu beltzen oihartzun dakarkigu. Otoitz egiten ahantzia duen jendeak jainko tenplu hustuetan entseatzen dituen hitzak, paradisuko sugeak xuxurlatu ele eztiak omen. Suak hartutako baso iharretan bezala, haize ufako mendreak garrek gibelean utzitako errautsak aienatuz, bihotzeko airean geratu den oroimena.

Ez dakit zergatik nekatzen garen liburuendako izen berriak asmatzen... Beti ari gara liburu bera idazten (Walt Whitman eta Luis Cernuda dira orain burura datozkidan kasurik nabarmenenak, baina zenbat halako!), beti bizitza bera bizitzenBidaia batean bezala, eguzki bera dugu lagun eta bidaide; ilargi eta izar berberak. Ber haizeak dabiltza ordokietan gaindi, euri xehe edota erauntsi berberak goian-behean. Ibai eta erreka guztiak bat dira, eta den-denek itsaso berean isurtzen dute ura.Izakiak oro sortze edo jaiotzarekin hasten dira, eta orobat finitzen, goiz edo berant, hiltzearekin. Ezdeusetik gatoz eta Ahantzerrirantz abiatzen gara fite, baitezpada, geriza bila. Lagun onen gisara, aterperik sekula ukatuko ez digun Ahantzerrirantz

Si para que alguien pueda escribir unos versos deben arder ciudades y naufragar las naves y los sueños; debe perder el hombre la libertad y la razón, la vida, incluso. Si para que alguien pueda escribir unos versos debe haber seres que amen sin esperanza, pájaros que agonicen, futuros como niños súbitamente muertos, otoños y crepúsculos, tal vez lo mejor sea cerrar todos los libros, abrir una botella y beber en silencio mientras la vida pasa, mientras llega el olvido…

Poesia sorta berriarekin etorri da hiri handiko poeta, natura eta urtaroetara jo du berriz ere, bizitzaren eta egunerokoaren isla gisa. Argia eta ilunarekin jostetan dabil, heriotza eta bizitzarekin, alegera eta goibeltasunarekin bezala, horretarako inguruaren edertasuna eta urtaroak erabiliz. Egunerokoari zeharkako begirada batekin so egiten dio idazleak, eta naturaren irudi guziak berritzen dizkio gure soari. Liburu honek egunerokoaren saskian bertze irrimurritz bat sortuko dizu, irakurle, eta hori badaezpadako azti batek ere asmatuko luke.