Samuel Solleiro

Retablo herético de actitudes religiosas, canibalismo sacrílego, nítidas visiones apocalípticas sobre un fondo Magritte, estampitas reconvertidas en provocadora esencia de pecado capital. Y sobre todo humor que empapa estos trece cuentos.

El mundo de los vivos atrapa como si tuviese una eficacia narrativa pero lo hace renovándonos desde dentro con su lectura, como la mejor poesía. Solleiro no tenía claro que volviese a publicar una obra propia hasta que en el año 2017 debio seleccionar varios ineditos para una antologia de poesia gallega y se encontro con lo poco que habia escrito en los ultimos años. La experiencia fue dolorosa y necesaria, tanto que unas semanas despues habia comenzado a escribir nuevo, aunque fuese como quien aprende a andar con una pierna ortopetida. El resultado es este conjunto de poemas que tienes entre las manos, escritos contra la significacion excesiva y el riesgo de que las metaforas se devoren el mundo.

Gran tiburón branco contén cinco historias diferentes que comparten un mesmo clima de violencia, de vergoña e de cansazo, e tamén o feito de estaren narradas en primeira persoa por seres que moran á beira dun terraplen, da fronteira entre o coñecido e o que ven despois do coñecido: unha muller que engana o seu home catedratico cun guia turistico; un empregado do matadoiro que sospeita que o seu veciño pode ser xudeu; unha escritora posmoderna que descobre en Mexico a existencia do mundo real; un musico fracasado que de pura deixadez desencadea a involucion da especie; un tipo que narra a sua adolescencia sureña na que nunca pasaba nada e o pouco que pasaba non significaba nada en particular. Nos cinco textos esta presente a literatura pero dunha maneira tanxencial: aparece como subterfuxio, de pasada. Os cinco narradores narran de casualidade (o acto de narrar e para eles unha experiencia inusual) e nunca volveran facelo, as suas voces non reapareceran. De ai que os textos de Gran tiburon branco non rematen en final feliz, nin traxico, nin aberto, senon no punto no que engadir algo mais, seguir escribindo en suma, seria insoportablemente redundante e un pouco ridiculo. Suxirese asi, unha e outra vez, a idea de que algo grande, demasiado grande (a literatura, o mundo) esta a piques de rematar.Gran tiburón branco contén cinco historias diferentes que comparten un mesmo clima de violencia, de vergoña e de cansazo, e tamén o feito de estaren narradas en primeira persoa por seres que moran á beira dun terraplen, da fronteira entre o coñecido e o que ven despois do coñecido: unha muller que engana o seu home catedratico cun guia turistico; un empregado do matadoiro que sospeita que o seu veciño pode ser xudeu; unha escritora posmoderna que descobre en Mexico a existencia do mundo real; un musico fracasado que de pura deixadez desencadea a involucion da especie; un tipo que narra a sua adolescencia sureña na que nunca pasaba nada e o pouco que pasaba non significaba nada en particular. Nos cinco textos esta presente a literatura pero dunha maneira tanxencial: aparece como subterfuxio, de pasada. Os cinco narradores narran de casualidade (o acto de narrar e para eles unha experiencia inusual) e nunca volveran facelo, as suas voces non reapareceran. De ai que os textos de Gran tiburon branco non rematen en final feliz, nin traxico, nin aberto, senon no punto no que engadir algo mais, seguir escribindo en suma, seria insoportablemente redundante e un pouco ridiculo. Suxirese asi, unha e outra vez, a idea de que algo grande, demasiado grande (a literatura, o mundo) esta a piques de rematar.