Teresa González Costa

Aquel rapaz ao que lle puxeron un nome que ninguén pronunciaba nunca, fíxose chamar a si mesmo Innominable. Era fillo dun farmacéutico brillante e dunha fermosa aristócrata da illa Meridiana, mais o mozo tiña unha misteriosa lesion. Desde moi pequeno, comezou a poñer mascaras e a experimentar arreo no laboratorio do castelo para atopar un remedio cientifico que reparase o seu mal. Ao mesmo tempo, no centro da cidade, o taller de pintura de Leopoldo Galean irradiaba luz a cada recanto da illa. Sera nese taller onde unha rapaza chamada Niki revelara os seus insolitos dotes artisticos. Certo dia o Gran Teatro encargalle a Niki un decorado baseado na lenda de San Xurxo e o dragon, mais pouco despois a rapaza e internada na Residencia Periferica. O Innominable fixose co goberno da Meridiana. Niki poderia descubrir pronto as verdadeiras intencions daquel a quen moitos chaman Benfeitor.

Serafina, que é filla dun ladrón de bicicletas, vive coa súa tía, dona Perfecta, nunha vila mariñeira. A súa máxima aspiración é ser equilibrista nun circo con Celerífera, a bicicleta coa que consegue abraiar, e cara a iso van enfocados todos os seus esforzos, aos que non seran alleos nin a axuda do vello Elias nin as dificultades que lle ocasionan a panda de Martiño o Bravo. O xurado da XXVª edicion do Premio Merlin de Literatura Infantil outorgou o seu recoñecemento a esta primeira novela de Teresa Gonzalez Costa salientando a perfecta combinacion de tenrura e humor dunha historia cuxo fio condutor e unha bicicleta que se converte en personaxe, a beira da protagonista, e que guia con eficacia o desenvolvemento da historia . A filla do ladron de bicicletas foi ilustrada por Jacobo Fernandez Serrano e recomendada para lectores de 11 anos en diante.

Que pode representar un faro unha noite de treboada? Un refuxio para maquillarse e esquecerse. A decisión de abandonar a ciencia e o mundo exterior. Unha loita con aparicións familiares e co pasado. Un intre para desdebuxar ese fio de voz insistente no vento. Pero que pasa se esa ecuacion chamada Eloisa e de supeto alumada polos propositos e escintileos dun electricista inusual?

Un médico psiquiatra, o doutor E. Laconte, publica o diario deixado por un dos seus pacientes, Jeremías, un restaurador de imaxes de santos. Unhas páxinas dactilografadas nas que este restaurador de reliquias, un home extremadamente sensible, que podia sentir e ver cousas que polo xeral permanecen invisibles para os demais, relatan a sua vivencia atlantica, os acontecementos nos que se viu mergullado cando foi chamado a avaliar o estado no que se atopan os santos da ermida dunha vila mariñeira, cuxo nome descoñecemos, mais da que sabemos que fora famosa pola caza de baleas. Os santos nunca dormen actualiza mitos e lendas de noso coa intencion de esculcar na procura da identidade e da descuberta real do pasado. Unha novela enraizada nun universo literario e biblico moi rico, cheo de simbolismo, onde se reflexiona sobre o que e distinto e diferente, sobre os modos de exercer o poder ou sobre as dimensions da solidariedade e do amor.Un médico psiquiatra, o doutor E. Laconte, publica o diario deixado por un dos seus pacientes, Jeremías, un restaurador de imaxes de santos. Unhas páxinas dactilografadas nas que este restaurador de reliquias, un home extremadamente sensible, que podia sentir e ver cousas que polo xeral permanecen invisibles para os demais, relatan a sua vivencia atlantica, os acontecementos nos que se viu mergullado cando foi chamado a avaliar o estado no que se atopan os santos da ermida dunha vila mariñeira, cuxo nome descoñecemos, mais da que sabemos que fora famosa pola caza de baleas. Os santos nunca dormen actualiza mitos e lendas de noso coa intencion de esculcar na procura da identidade e da descuberta real do pasado. Unha novela enraizada nun universo literario e biblico moi rico, cheo de simbolismo, onde se reflexiona sobre o que e distinto e diferente, sobre os modos de exercer o poder ou sobre as dimensions da solidariedade e do amor.

Raymond era un apaixonado da bicicleta e experto na apertura de todo tipo de cadeados. Membro dunha familia de saltimbanquis, a súa ilusión era participar nunha gran carreira ciclista, razón pola que era capaz de pedalear todo o dia sobre "Vancouver", a sua bicicleta azul e vermella. Cando chegou a nova vila amigou axiña con Elias Brimaran, que traballaba no estaleiro familiar e a quen todos os deportes ao aire libre lle encantaban. Xaora, os dous amigos quedaran abraiados ao veren como Valentina aprendera tan rapido a andar e facer acrobacias sobre a sua "Celifera", progresando sobre a bicicleta a unha velocidade que ninguen imaxinara nunca.Precuela de "A filla do ladron de bicicletas", Premio Merlin de Literatura Infantil 2010, esta novela consolida un mundo asombroso de fantasia, cheo de humor e tenrura.

Esta é unha das moitas historias de Leopolda Diéguez, fascinante narradora e facedora de artes máxicas. Viaxeira por curiosidade e necesidade, un día Leopolda deu co Gran Gogol, un cociñeiro aprendiz de violinista e fuxitivo da inxustiza. Desde enton os dous viaxan xuntos no barco de Leopolda, dando espectaculos musicais en cada lugar ao que chegan e disfrazados para pasaren inadvertidos. Non e para menos: un rei e mais unha duquesa andan tras deles.

Leopolda Diéguez cóntalle a Gran Gogol a historia da nena que quería saber onde fora parar o mar que antes rodeaba a vila, e do monstro que construíu un muro para que a auga salgada non volvese chegar ata ali. Falalle da terrible condicion que o monstro lle esixe a quen queira atravesar o muro. Gran Gogol escoita con atencion, porque se cadra iso e o mellor que pode facer alguen que esta pechado no alto dunha torre... Unha nova historia da viaxeira Leopolda Dieguez, fascinante narradora e facedora de artes maxicas.

Nunha encrucillada de camiños Leopolda Diéguez cóntalle a Gran Gogol a historia de Daniel, un neno que quere ser superheroe. Unha tarde sae á rúa en busca de aventuras coa súa capa e cun colgante en forma de sol. Non imaxina que esta a piques de comezar unha viaxe emocionante ao lado de Virxilia, a nena de Vila Ambrosia. O mundo das abellas maxicas de Eiramae esta en perigo, pero que pode facer un superheroe que non soporta os insectos, por moi maxicos que sexan?

A aparición dun mozo inconsciente nunha reserva de aves a noite do Samaín coincide cunha serie de fenómenos estraños que se empezan a dar na vila. Os despoxos de paxaro aparecen polos camiños, escóitanse chios arrepiantes e hai cortes de luz inexplicables. A sombra dun terrible ser mitoloxico emerxe das tebras, ao tempo que un especulador de terreos asegura ter a solucion a todos os problemas.Celeste, a filla do ornitologo e mais dunha investigadora da mitoloxia das aves, vai tentar descubrir que hai detras de todo o que esta a pasar. Que se repita ou non a traxedia que tivo lugar poucos anos atras depende talvez da memoria que algunhas persoas valentes gardan do tempo en que as catro pedras con nome de paxaro eran veneradas.

Serafina, que é filla dun ladrón de bicicletas, vive coa súa tía, dona Perfecta, nunha vila mariñeira. A súa máxima aspiración é ser equilibrista nun circo con Celerífera, a bicicleta coa que consegue abraiar, e cara a iso van enfocados todos os seus esforzos, aos que non seran alleos nin a axuda do vello Elias nin as dificultades que lle ocasionan a panda de Martiño o Bravo.O xurado da XXVª edicion do Premio Merlin de Literatura Infantil outorgou o seu recoñecemento a esta primeira novela de Teresa Gonzalez Costa salientando "a perfecta combinacion de tenrura e humor dunha historia cuxo fio condutor e unha bicicleta que se converte en personaxe, a beira da protagonista, e que guia con eficacia o desenvolvemento da historia". A filla do ladron de bicicletas foi ilustrada por Jacobo Fernandez Serrano e recomendada para lectores de 11 anos en diante.

No Castelo Grisallo todo é gris: desde o maimiño da raíña Otilia ata a súa cunca de porcelana inglesa. E tamén chove moito. A Súa Maxestade xa está cansa de colocar tarteiras debaixo das pingueiras. Pero un dia chegan pola porta os catro membros do Circo do Paraugas: Chapeu Torto, o director-capitan; Culleriña, a funambulista-tripulante; Pelo Teso, o mimo-tripulante e Zapatons, o pallaso-tripulante. Na sala do Castelo Grisallo, onde todos os dias eran iguais, os membros do Circo do Paragugas coas suas brincadeira e xogos remataran co soberano aburrimento. Pouco a pouco os membros desta compañia de circo -que outrora fora esplendorosa- daranlle cor a tanta monotonia. E faran que a mesma choiva soe a musica: a musica das pingueiras nas tarteiras.Pingueiras e tarteiras de Teresa Gonzalez Costa, a peza gañadora do IIIº Premio Manuel Maria de Literatura Dramatica Infantil, foi definida no ditame do xurado como unha "apoloxia da ledicia e da fantasia que ofrece unha vision atipica e desmitificadora de personaxes arquetipicos". Unha obra que recorre a xogos de palabras para contar como a chegada dunha compañia de circo cambia a vida gris dun castelo. Esta primeira edicion de Xerais e AGADIC foi ilustrada por Rodrigo Chao.No Castelo Grisallo todo é gris: desde o maimiño da raíña Otilia ata a súa cunca de porcelana inglesa. E tamén chove moito. A Súa Maxestade xa está cansa de colocar tarteiras debaixo das pingueiras. Pero un dia chegan pola porta os catro membros do Circo do Paraugas: Chapeu Torto, o director-capitan; Culleriña, a funambulista-tripulante; Pelo Teso, o mimo-tripulante e Zapatons, o pallaso-tripulante. Na sala do Castelo Grisallo, onde todos os dias eran iguais, os membros do Circo do Paragugas coas suas brincadeira e xogos remataran co soberano aburrimento. Pouco a pouco os membros desta compañia de circo -que outrora fora esplendorosa- daranlle cor a tanta monotonia. E faran que a mesma choiva soe a musica: a musica das pingueiras nas tarteiras.Pingueiras e tarteiras de Teresa Gonzalez Costa, a peza gañadora do IIIº Premio Manuel Maria de Literatura Dramatica Infantil, foi definida no ditame do xurado como unha "apoloxia da ledicia e da fantasia que ofrece unha vision atipica e desmitificadora de personaxes arquetipicos". Unha obra que recorre a xogos de palabras para contar como a chegada dunha compañia de circo cambia a vida gris dun castelo. Esta primeira edicion de Xerais e AGADIC foi ilustrada por Rodrigo Chao.

Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"