XELIS DE TORO

O río marca unha dirección e abre unha viaxe. As personaxes de Riofero, a última novela de Xelís de Toro, suben río arriba: fuxidas e búsquedas. Vidas fracasadas ou aventureiras, todo serve de alimento ao espirito voraz do rio. Un Riofero de lendas e pantasmas. Un Riofero de humanos que tornan feras e vidas que esvaen ata converterse en sombras. Con Riofero, Xelis de Toro, lanzase na compaña dunha curiosa tropa de personaxes na busqueda do crisol da literatura, a maxia, o secreto talisman, en palabras do autor "eu apuntar apuntei ao corazon da literatura, mais era de noite e a besta moviase, pero eu apuntar apuntei e disparar disparei, iso e o unico que importa".O río marca unha dirección e abre unha viaxe. As personaxes de Riofero, a última novela de Xelís de Toro, suben río arriba: fuxidas e búsquedas. Vidas fracasadas ou aventureiras, todo serve de alimento ao espirito voraz do rio. Un Riofero de lendas e pantasmas. Un Riofero de humanos que tornan feras e vidas que esvaen ata converterse en sombras. Con Riofero, Xelis de Toro, lanzase na compaña dunha curiosa tropa de personaxes na busqueda do crisol da literatura, a maxia, o secreto talisman, en palabras do autor "eu apuntar apuntei ao corazon da literatura, mais era de noite e a besta moviase, pero eu apuntar apuntei e disparar disparei, iso e o unico que importa".

Premio San Clemente de Lectores Novos 2000. Esta novela cuenta la historia de Vicente, un chico hijo de gallegos que vive en Londres en los ambientes marginales de los squat (casas ocupadas) y los bajos fondos. Como consecuencia de un asesinato fortuito, Vicente se ve obligado a huir con unos amigos ingleses a Galicia; alli se va a enterar de que ya no es de ninguna parte, ni gallego ni londinense y, mientras sus amigos se integran con relativa facilidad en la sociedad gallega de una villa de la costa, el siente la necesidad de volver a Londres, donde se va a encontrar con que el Lizard, otro de sus amigos, suplanta su personalidad. El contraste entre dos realidades aparentemente contrarias brota en la novela, poniendo al lector ante la crisis de la identidad caracteristica de la sociedad contemporanea.

Esta historia tiene lugar en un mercado londinense llamado Walthamstow. Resulta que a este mercado acudía un hombre que era propietario de una curiosa máquina. Esta máquina tenía la asombrosa particularidad de que inventaba cuentos. Y nadie conocia el secreto de la maquina...

Unha homenaxe ao poder creativo da literatura.Páxinas en branco, capítulos que faltan, unha lectora que se rebela, un escritor ansioso por escribir unha obra sublime, un periplo polo trasmundo interior, rebeldes contra a especulacion urbanistica e revolucionarios a busca do escritor, cartas a un escritor morto, a directora dunha editorial a quen non lle dan as contas, un pauto co demo, unha seita literaria que se rexe polo libro De catro a catro... Etceteramente e un disparate absoluto: indescritible, indefinible, inexplicable, imperdoable... Unha homenaxe ao poder creativo da literatura. Estamos ante un coctel literario de preguntas: quen escribe?, quen le?, para que?, como?, que? Etceteramente e un artefacto inacabado que nunca tera un punto final porque continuara noutros libros escritos por outras escritoras e escritores e outras lectoras e lectores. Mais tamen encarna unha tristura e unha esperanza, a tristura dos solitarios que nos refuxiamos na literatura en busca dun acougo e a esperanza de que a literatura nos provexa dun fogar: un espazo de dubida e contradicion, de critica, de reflexion, de rebeldia contra nada, de espellos rotos, unha venta ao mundo... Un fogar de portas abertas.Paxinas en branco, capitulos que faltan, unha lectora que se rebela, un escritor ansioso por escribir unha obra sublime, un periplo polo trasmundo interior, rebeldes contra a especulacion urbanistica e revolucionarios a busca do escritor, cartas a un escritor morto, a directora dunha editorial a quen non lle dan as contas, un pauto co demo, unha seita literaria que se rexe polo libro De catro a catro... Etceteramente e un disparate absoluto: indescritible, indefinible, inexplicable, imperdoable... Unha homenaxe ao poder creativo da literatura. Estamos ante un coctel literario de preguntas: quen escribe?, quen le?, para que?, como?, que? Etceteramente e un artefacto inacabado que nunca tera un punto final porque continuara noutros libros escritos por outras escritoras e escritores e outras lectoras e lectores. Mais tamen encarna unha tristura e unha esperanza, a tristura dos solitarios que nos refuxiamos na literatura en busca dun acougo e a esperanza de que a literatura nos provexa dun fogar: un espazo de dubida e contradicion, de critica, de reflexion, de rebeldia contra nada, de espellos rotos, unha venta ao mundo... Un fogar de portas abertas.

Xelís de Toro consolida nesta que foi a súa segunda novela, publicado despois de "Seis cordas e un corazón" (Xerais Negra, 1989), un estilo narrativo propio, tenso e contundente, que lle acae perfectamente a unhas historias e personaxes de vocacion nidiamente urbana. A estructura de "Non hai misericordia" xira arredor dalguns relatos que son o pretexto para que varios contertulios dialoguen nun programa radiofonico sobre o tema da violencia. Esta idea servelle ao autor para facer unha recreacion parodica do xeito de expresarse que ten cada un dos participantes: un sociologo, un teologo, un psicologo e un asistente social. Unha aposta arriscada e orixinal que procura e merece a complicidade do lector, conquistada cun uso da linguaxe coloquial moi ben dosificado, e que lle abre as portas da literatura as realidades menos gratas da nosa sociedade. O protagonista absoluto de "Non hai misericordia" e a violencia nas suas diversas manifestacions. Polas suas caracteristicas estructurais, pola sua fasquia tematica, a narracion crua, tensa e directa, pola linguaxe asequible, esta obra, recuperada agora dentro de Xerais Peto, esta chamada a ser revisitada e recoñecida por un amplo abano de lectores.Xelís de Toro consolida nesta que foi a súa segunda novela, publicado despois de "Seis cordas e un corazón" (Xerais Negra, 1989), un estilo narrativo propio, tenso e contundente, que lle acae perfectamente a unhas historias e personaxes de vocacion nidiamente urbana. A estructura de "Non hai misericordia" xira arredor dalguns relatos que son o pretexto para que varios contertulios dialoguen nun programa radiofonico sobre o tema da violencia. Esta idea servelle ao autor para facer unha recreacion parodica do xeito de expresarse que ten cada un dos participantes: un sociologo, un teologo, un psicologo e un asistente social. Unha aposta arriscada e orixinal que procura e merece a complicidade do lector, conquistada cun uso da linguaxe coloquial moi ben dosificado, e que lle abre as portas da literatura as realidades menos gratas da nosa sociedade. O protagonista absoluto de "Non hai misericordia" e a violencia nas suas diversas manifestacions. Polas suas caracteristicas estructurais, pola sua fasquia tematica, a narracion crua, tensa e directa, pola linguaxe asequible, esta obra, recuperada agora dentro de Xerais Peto, esta chamada a ser revisitada e recoñecida por un amplo abano de lectores.

Logo se ía forma-la nova banda de música. Os aspirantes practicaban sen parar cos seus intrumentos. Evaristo o xeadeiro sopraba con ilusión a súa trompeta. ¡ Pero que mal soaba! Estaba claro que prec

Ben aviat es formaria la nova banda de música. Els aspirants practicaven sense parar amb els seus instruments. Entre ells, en Genís, el gelater, bufava amb il·lusió la trompeta. Però que malament que

Anda o mar revolto, barcos dun lado a outro, dando voltas sen ton nin son.-Con este batifolio non nos deixan pegar ollo -dixo o lorcho durmiñón.-Fagamos unha reunión -dixo o congro valentón.Axiña acuden o polbo, o pinto, o canfrexo, a pescada, a sardiña, o arroaz, a solla...

Pronto se iba a formar la nueva banda de música. Los aspirantes practicaban sin descanso con sus instrumentos. Entre ellos, Evaristo, el heladero, soplaba con ilusión la trompeta. ¡Pero qué mal sonab

Esta historia tiene lugar en un mercado londinense llamado Walthamstow. Resulta que a este mercado acudía un hombre que era propietario de una curiosa máquina. Esa máquina tenía la asombrosa particularidad de que inventaba cuentos. Y nadie conocia el secreto de la maquina...

Un joven inglés busca a su padre, soldado del ejército británico a las órdenes de Sir John Moore, cuando se bate en retira hacia La Coruña.