A merla de trapo, a obra de Antón Cortizas gañadora do Premio Merlín 2001, é unha historia de fadas pero que non ten fadas. A protagonista é Antonia, unha humilde costureira que traballa nas casas onde a chaman, a cambio da comida e dalgunhas moedas. Cando costuraba para os seus veciños, Antonia traballaba na sua casa da rua das Petalas, onde unha maña pousou, na varanda da xanela, un merlo de ferro, un paxariño que tiña no peteiro un estorbo que lle impedia cantar. Antonia conseguiu que aquel merlo marabilloso, posuidor dun peteiro escintilante e dourado feito de raios de sol ben apertadiños, volvese cantar; retirandolle aquela xelatina de silencio, aquel cachiño de lua que lle quedara pegado no peteiro. Ao cabo dun tempo, a costureira observou que o merlo cantaba cada vez durante menos tempo; mesmo un dia apareceu cunha pequena pola de sen-ninguen, esa herba solitaria coa que o paxaro lle queria comunicar que estaba triste e se atopa so. A costureiriña, conmovida, decidiu proporcionarlle unha compañeira, ganduxar unha merla de trapo que o acompañase. Traballadora como era, cortou duas siluetas iguais sobre un lenzo branco, encheunas de guata, coseunas con frio branco, forrounas con retallos de anoitecida, empregando os fios que lle arrincara as noites de lua: a merla de trapo e o merlo de ferro axiña namoraron e comezaron a construir un niño de luz e sombra.A Antonia a maxia quedaralle pousada nos dedos, os tres paxaros de cores do grandioso carballo aprenderanlle a ler, quedara invericada, moi invericada. E asi, os efectos do seu quefacer eran imprevistos: os botons que poñia nas blusas permitian saber a hora exacta que era, por que o temo quedara prendido nos ollas dos botons, ou era quen de coser musica sobre a chaqueta de maon do seu amado ferreiro. En A merla de trapo desfilan tamen outros contos de maxia, como o rei de moi mal caracter e ansias desmedidas de poder, con multiples serventes, pero que non posuia esa capacidade humana de soñar.
Ver más