Antonio García Teijeiro, página 2 de 5

Selección de poemas con ilustraciones dedicados al público infantil, en edición bilingüe castellano-gallego.

El autor juega con las palabras y los sonidos para adentrar a los lectores en el mundo del lenguaje poético de una forma amena y comprensible. En cuanto a temas, se centra principalmente en la naturaleza: los animales, los árboles, los fenómenos meteorológicos y, sobre todo, la música.

Un camiño realizado en varias etapas, que desemboca na obra de Rosalía. En cada unha delas descubrimos os grandes temas presentes en poesía. O fume e a néboa, os animais, as árbores, os xogos de palabras, o verso, a luz, o amor e finalmente un bloque dedicado, veladamente, a Rosalía, no cal cada poema comeza con dous versos dela.

Poesía viva, colorista e aberta sobre os encantos da primavera, o verán, o outono e o inverno.

A guerra. As guerras. O fragor das mil batallas absurdas a latexar nos ollos dun neno que non entende nada, dun vello que ve esgazada a súa vida, dun soldado que non sabe por qué está a loitar. Da incoherencia suma que nace da violencia, do horror e tamén da amargura están enchoupados os fíos con que se teceu este libro que, a pesar de todo, é un canto aberto e lírico a prol da esperanza nun mundo que sempre terá que ser mellor.

Uli está farto de que seu pai sempre lle diga o mesmo. Sempre o mesmo. Cada vez que ten un pensamento que o ilusiona, un desexo de que as cousas cambien, sempre ten que escoitar: ¡Ti aínda cres nos peixes de cores! Uli pensa que ten que demostrarlle a seu pai que hai algo máis que o diñeiro, o traballo e os negocios... Ten que atopar os peixes de cores. Na súa viaxe atopa un vento exiliado, unha rapaza que toca o saxo, un vello que ama o mar rodeado de sereas, a un neno da guerra... Tódolos que temos pequenas e grandes ilusións andamos tralos peixes de cores. E atopalos ten moito de rebeldía.

IL. DE XOSE COBASNestas follas, palabra e fume veñen ser o mesmo: divirten, provocan, deixan olor e, se ti queres, permítenche imaxinar que estás a escribir o teu fermoso caderno de fu

"Non é cousa doutro mundo pintar o que ven os ollos dos nenos", escribiu Castelao, dando pórtico a este libro de prosa poética de Antonio García Teijeiro. En O que ven os ollos dos nenos, terceira entrega da coleccion "A letra durminte", agroma a palabra espida, sincera e espontanea dos que estan a descubrir o mundo: "O muro esta fermoso. O neno e maila nena sorrin, collense da man e comezan a canta-la cancion da esperanza; senten asi que estan vivos".O que ven os ollos dos nenos, ilustrado polas explendidas colaxes de Fino Lorenzo, evoca a palabra dos poetas mais queridos de Teijeiro: Iglesia Alvariño, Noriega Varela, Amado Carballo, Celso Emilio Ferreiro, Xohana Torres, Federico Garcia Lorca, Rafael Alberti.... Apaixonado pola literatura mais comprometida dos sentimentos, Teijeiro dirixe neste libro absolutamente singular, a sua mirada sobre o muro da poesia e da vida. Denuncia a inxustiza do noso tempo: dende as fames do Sudan, a situacion de Chiapas, as guerras de Afganistan e Kosovo, ata a traxedia dos refuxiados que se desprazan cara a ningures... Libro escrito con prosa moi coidada e de grande beleza, O que ven os ollos dos nenos, e un berro pola cultura da paz e da tenrura sen limites que venza o paso do tempo."Non é cousa doutro mundo pintar o que ven os ollos dos nenos", escribiu Castelao, dando pórtico a este libro de prosa poética de Antonio García Teijeiro. En O que ven os ollos dos nenos, terceira entrega da coleccion "A letra durminte", agroma a palabra espida, sincera e espontanea dos que estan a descubrir o mundo: "O muro esta fermoso. O neno e maila nena sorrin, collense da man e comezan a canta-la cancion da esperanza; senten asi que estan vivos".O que ven os ollos dos nenos, ilustrado polas explendidas colaxes de Fino Lorenzo, evoca a palabra dos poetas mais queridos de Teijeiro: Iglesia Alvariño, Noriega Varela, Amado Carballo, Celso Emilio Ferreiro, Xohana Torres, Federico Garcia Lorca, Rafael Alberti.... Apaixonado pola literatura mais comprometida dos sentimentos, Teijeiro dirixe neste libro absolutamente singular, a sua mirada sobre o muro da poesia e da vida. Denuncia a inxustiza do noso tempo: dende as fames do Sudan, a situacion de Chiapas, as guerras de Afganistan e Kosovo, ata a traxedia dos refuxiados que se desprazan cara a ningures... Libro escrito con prosa moi coidada e de grande beleza, O que ven os ollos dos nenos, e un berro pola cultura da paz e da tenrura sen limites que venza o paso do tempo.

Vinte poemas co denominador común da lúa e catro homenaxes ás greguerías de Ramón Gómez de la Serna constitúen a materia poética desta obra.O primeiro poema dálle o nome ó libro: "Vinde pintar/ lúas/ de todalas formas e cores/ neste lueiro de papel." Os lectores novos aprenderan que hai todas estas luas: Lua de papel, lua nena, lua prateada, lua algareira, lua branca, lua cociñeira, lua marela, lua verde. E mais seran quen de ver que:A lua e un xornal, a lua e un espello.As augas novas do rio baixan ledas e repintadas pola lua, a lua esta cociñando neboeiros na tixola, a lua fala de paz coa choiva, coa bretema e mais co mar, a lua acocha a miudo tristuras de moita xente, a lua esgaza a cotio as negras teas da noite, a lua pasa a noite no mar ou na campia, a lua ronca e dorme no mar.

Poemas breves que convidan á observación lírica e lúdica do mundo todos os días Este libro reúne nun único volune catro libros de poesía para rapaces publicados en 1988 (Coplas, Nenos, Aloumiños) e 1992 (Poemas do sol e da lúa). Trátase de poemas que transforman o mundo en espacio máxico a través das palabras. Apoiándose frecuentemente na tradición popular, García Teijeiro ofrece neste libro unha poesía tan sinxela como rica en imaxes e capacidade evocativa, moi apropiada para estimular o amor polas palabras e a imaxinación lírica dos nenos.

Relatos sobre as dificultades que teñen os pequenos para viviren nun mundo feito polos maiores Este libro é unha colección de sete relatos para rapaces, que ofrecen a posibilidade dunha lectura aberta, na que cada un pode tirar as súas propias conclusións. Todos tratan de problemas reais, especialmente as dificultades que teñen os pequenso para viviren nun mundo feito polos maiores, sen pensar demasiado neles. O lector atopará aquí o diario do neno que busca falar con alguén que o entenda, ou a historia de Tocho, un boneco que está convencido de que non serve para nada, como se as cousas inservibles non tivesen tamén o seu encanto. Vai igualmente aquí o conto de Roi, que prefire crear o seu propio mundo á beira do mar: e o de Mario e Marta, incapaces de entender que as bonecas teñan que ser para as nenas e os balóns para os nenos. E algúns máis, como o do reloxio que un día deixou de dar as badaladas. Son historias de nenos contadas para nenos por alguén que aínda ten cousas de neno.

A novela recolle a historia de Roberto Núñez Veiga, mozote de dezaseis anos que cursa 2º de BUP, que vive co seu pai, un xornalista que quere ser escritor. Roberto viu como se derrubaba definitivamente un castelo xa en ruinas dende habia ben tempo: o matrimonio dos seus pais. En voz baixa e unha confesion descarnada, sincera, "en voz baixa", das cousas que sinte un adolescente que esta descubrindo a sua identidade. O protagonista fala sen tapuxos dos seus problemas na escola, das relacions interpersoais no seo da sua familia, dos seus avos que loitaron nunha guerra inxusta, das suas lecturas preferidas, do pracer que lle produce a contemplacion dun cadro, da necesidade de entrar no mundo do seu pai, en definitiva, de como ir recoñecendose no espello da sua vida adulta.

Consiste nunha colección de vinte poemas nos que está presente o vento -ou os ventos-, que serven como enlace ou pretexto para ir percorrendo diferentes ambientes e mundos. As barcas, o mar, as ondas, os peixes e as gaivotas. O sol e as estrelas. Herbas falangueiras, follas das árbores que procuran o outono, flores e abellas. Ceos, nubes, reiseñores. A chuvia, as paxariñas de papel, o vello reloxo. Os nenos e as nenas. Eventos. Ventos falangueiros, mentireiros, irritados, bailadores; ventos de berce e de aloumiño, bicadores; ventos magos, trasnos namoradores; ventos sen ollos ou con gafas; ventos e ventiños, do sur e do norte; ventos a durmir, ventos trabalinguas eventos cantareiros, rebuldeiros; ventos de gaita e de festa, contadores de estrelas; ventos lacazáns, fungóns, peregrinantes, latriqueiros; ventos dos soños.

Poemario infantil dividido en dúas partes (Pombas/Bolboretas) repleto de referencias á beleza natural e ao valor da convivencia . Na parta final do libro as bolboretas visitan aos poetas Aquilino Iglesias Alvariño , Federico Garcia Lorca , Edwar Lear , Manuel Maria e Antonio Machado.