Bernardino Graña

No Monte do Gozo, preto de Compostela, vive Rata Linda. Tamén vivía alí o Rato, que marchou para o estranxeiro. Un día, Rata Linda atopa unha moeda que lle caera a Don Gato. Con ela, vai á tenda e merca un fermoso lazo, que pon na cabeza. Como estaba no balcon, alguns animais que pasaban por ali viana e pedianlle para casar con ela. O Can, o Burro, o Grilo e o Gato foran facendolle a peticion. A Rata acepta casar con Don Gato, pero este o unico que quere e recuperar a moeda. Rata Linda consegue desfacerse de Don Gato, facendo que caia a un pozo e afogue nel. E, despois disto, atopouse con que o Rato volvera da sua viaxe e tamen lle pedia para casar. Rata Linda acepta, e os dous marchan xuntos "a Santiago de Compostela, por mirar a Catedral". Rata linda de Compostela, conto escrito por Bernardino Graña e ilustrado por Manolo Uhia, esta considerado como un dos contos versificados clasicos da literatura infantil de noso.

O burro Perico, por mor do seu casamento, foi un día, moi contento, a invitar a moitos bichos, e tamén foillo anunciar, a Quirico, que era un galo, do monte, un pouquiño malo, que á escola nunca fora, moi señorito e lambon. Cando este Galo Quirico desde o seu monte baixou, foi indo con moito garbo, todo teso e fachendon. E de repente mirou sobre a lama do camiño ... ¿Sabes ti o que mirou?O burro Perico, por mor do seu casamento, foi un día, moi contento, a invitar a moitos bichos, e tamén foillo anunciar, a Quirico, que era un galo, do monte, un pouquiño malo, que á escola nunca fora, moi señorito e lambon. Cando este Galo Quirico desde o seu monte baixou, foi indo con moito garbo, todo teso e fachendon. E de repente mirou sobre a lama do camiño ... ¿Sabes ti o que mirou?

que nunca marchan de todo, a traves dos ollos de dous pícaros que entenden o mundo como espazo de xogo, de descuberta, de vida. Un texto tenro cheo de aventuras e defensa da vida grande.

Da mesma maneira que hai varios ríos que veñen desaugar no gran río chamado Pai Miño, unindo nel todas as súas correntes, así tamén os diversos gansos e gansas deberían unirse uns cos outros e formaren parellas e mesmo, entre todos, unha gran e potente tribo.

Acendede as almenaras é un poemario co que Bernardino Graña grava un testemuño de emoción e vibración ante a vida e as persoas, un testemuño a través do que lanza ao aire unha onda a favor das ataduras do amor e da amizade. Libro recompilatorio pero inedito, que reune composicions escritas desde os anos 80 ate hoxe, Acendede as almenaras organiza os textos en poemas amor, amigo e escarnio, seguindo a nosa tradicion literaria medieval, para dar conta da importancia das relacions vitais e persoais, da forza do cariño, da tenrura e do apego que son, en definitiva, os fios invisibles que nos propulsan ao longo da vida.Acendede as almenaras é un poemario co que Bernardino Graña grava un testemuño de emoción e vibración ante a vida e as persoas, un testemuño a través do que lanza ao aire unha onda a favor das ataduras do amor e da amizade. Libro recompilatorio pero inedito, que reune composicions escritas desde os anos 80 ate hoxe, Acendede as almenaras organiza os textos en poemas amor, amigo e escarnio, seguindo a nosa tradicion literaria medieval, para dar conta da importancia das relacions vitais e persoais, da forza do cariño, da tenrura e do apego que son, en definitiva, os fios invisibles que nos propulsan ao longo da vida.

Nesta noveliña costumista Bernardino Graña retoma a esencia dos relatos populares e galegos e proxéctaa nunha narración máis ampla na que teñen cabida personaxes prototípicos, como a rapariga pretendida por varios mozos ou o emigrante que regresa a vila tras prosperar no estranxeiro. Un texto breve enriquecido pola lingua vizosa e sabedeira do academico de Cangas do Morrazo.

Elías, o afillado de Agustina, naceu no Seixo de Darbo, nunha casiña branca e de pedra. Pouco despois, nos tempos arrepiantes da guerra de España, naceron o seu irmán e a súa irmá, e a familia asentouse en Cangas, onde sempre se sentian as gaivotas. Ali, no barrio mariñeiro do Forte, dominaban os cheiros a pesca, a roupas de auga, a redes, e habia un secadoiro de polbo e peixe. O mar estaba a rentes e rosmaba como un dragon desexoso de engulir a xente, con ventos que galgaban e miañaban como grandes feras.Novela de caracter autobiografico, no ronsel de "Fins do mundo" e "Profecia do mar", obras esenciais na traxectoria literaria de Bernardino Graña, relata aqueles dias de infancia, de fame e naufraxios nunha vila mariñeira do Morrazo, nos primeiros anos da guerra. Escrita cos fios da memoria, retrata sen nostalxia e con humor a sociedade a intemperie da galerna e dos malos ventos de mar aberto, na que, a pesar das penalidades, a rapazada respiraba o aire salitroso con alegria. "O neno mariñeiro" e unha alfaia da literatura galega da memoria escrita por un clasico contemporaneo.Elías, o afillado de Agustina, naceu no Seixo de Darbo, nunha casiña branca e de pedra. Pouco despois, nos tempos arrepiantes da guerra de España, naceron o seu irmán e a súa irmá, e a familia asentouse en Cangas, onde sempre se sentian as gaivotas. Ali, no barrio mariñeiro do Forte, dominaban os cheiros a pesca, a roupas de auga, a redes, e habia un secadoiro de polbo e peixe. O mar estaba a rentes e rosmaba como un dragon desexoso de engulir a xente, con ventos que galgaban e miañaban como grandes feras.Novela de caracter autobiografico, no ronsel de "Fins do mundo" e "Profecia do mar", obras esenciais na traxectoria literaria de Bernardino Graña, relata aqueles dias de infancia, de fame e naufraxios nunha vila mariñeira do Morrazo, nos primeiros anos da guerra. Escrita cos fios da memoria, retrata sen nostalxia e con humor a sociedade a intemperie da galerna e dos malos ventos de mar aberto, na que, a pesar das penalidades, a rapazada respiraba o aire salitroso con alegria. "O neno mariñeiro" e unha alfaia da literatura galega da memoria escrita por un clasico contemporaneo.

Neste libro atoparás tres pezas de teatro infantil: Sinfarainín contra don Perfeuto, Os burros que comen ouro (nunca cabalos serán) e Lobísimo do saco. Os animais son os protagonistas destas historias que conteñen moito humor, pero tamen invitan a reflexionar sobre o abuso do poder, a tirania, en definitiva, o terrible que e para unha sociedade perder a liberdade.

Na liña da novela historica, neste caso partindo da tradición apócrifa cristiá, Bernardino Graña continúa nesta novela a súa reinterpretación narrativa da vida de Xesús Cristo.Cóntase nela os cinco anos que Maria, Xose e o seu fillo pasan en Exipto, escapando da furia de Herodes, rabioso por matar a Xesus, proclamado polo pastores rei de Israel. Escrita co ritmo, a organizacion argumental e a penetracion nos personaxes das mellores novelas, A fuga a Exipto aproveita os mais novidosos achados da investigacion historica para transmitir a quen le o acontecer da vida cotia daqueles tempos. Coa estadia da Santa Familia na localidade de Maghagha, situada a beira do Nilo, remata unha das peripecias mais enigmaticas da historia do fundador do cristianismo, iluminada polo autor coa habelencia e a sabedoria literarias dos grandes artesans da narracion oral.

Oso Mimoso vive cos seus país nunha fermosa casa labrega. É tempo de inverno, vai frío e fóra está todo nevado. Un día acábanse os alimentos: o pai come o último ovo, Oso Mimoso come o anaco de pan que quedaba. ¡Hai que facer máis pan!Papá Oso vai buscar leña ó bosque e Mamá Osa amasa a fariña e fai os bolos de pan. A fame de Oso Mimoso vai en aumento e véñenlle as ganas de chorar. Papá Oso tarda e todos están impacientes. Ó chegar Mamá Osa prende o forno e pon os bolos a cocer. Todos agardan a que saia o pan quente. Oso Mimoso mira o reloxo unha e outra vez, non lle dá pasado o tempo, non se entretén con nada.De alí a un pouco, Mamá Osa quita o pan do forno, quentiño e recendente. ¡Xa está ledo o osiño! Toda a familia proba aquel saboroso pan.

Hai xentes (na cidade e na aldea), que, sen saber, sendo superficiais, PAiláns PErdidos de SUperficie (Pa-Pe-Sús), rin ás gargalladas (ha-ha) do que non entenden, mentres que un estraño ser que acompaña a Silvino, o gaiteiro, ri (Hi-Hi) con timidez e comprendendo. Acompañaos nas suas aventuras, medos e alegrias, e non lle digas aos maiores o que significa Perrepe. Asi ti, vendo a maneira en que rin e como entenden (ou non entenden), saberas se son Papesus ou non. Pon a todos a proba sobre todo preguntando como entenden o asombroso final.