Bernardo Atxaga, página 3 de 13

La literatura infantil es un río y Bernardo Atxaga lo recorre de la A a la Z en barca y a pie por sus dos orillas. En ocasiones se echa de cabeza al agua para refrescarse o se viste con sus mejores galas para dar un paseo en cisne mecánico. Este texto, originariamente una conferencia que su autor ofreció a un grupo de maestros, puede ser leído y disfrutado por cualquiera. Contiene suficientes pistas y argumentos como para pasar un buen rato y quitarse de encima bastantes prejuicios que afectan a la consideración que ha venido teniendo, y en gran parte aún tiene, la literatura infantil.La ilustradora Alejandra Hidalgo, admiradora de la curiosa Alicia de Lewis Carroll y de la descarada Zazie de Raymond Queneau, se ha divertido lo suyo dibujando cada una de las letras y convirtiendo en una doble nariz la G de los hermanos Grimm, la F de Fábula en una vaca a medio devorar, y la J de Jaimito en un anzuelo eficaz para mobydicks.El libro se completa con una breve autobiografía de Joseba Irazu, verdadero nombre de Bernardo Atxaga, en la que éste cuenta a los lectores cómo se inició en la profesión de escritor.

Nikolasak bere iloba Ramuntxo, galtza motxetan ibiltzeaz lotsatzen dena, gonbidatu du oporrak Bela Kabelan igarotzera. Baina aldi berean, Lutxi ere, Ramuntxoren lehengusina, gonbidatu du izeba Nikolasak. Eta hara ustekabea! Lutxi, bere izebaren etxera iritsi baino lehen, desagertu egiten da. Bahitu egin ote dute? Ramuntxok, desagerketa hau dela medio, detektibe lanak egin beharko ditu irudimenez eta umorez. Izan ere, gauza harrigarria eta irrigarria gertatu zaio Lutxiri. Eta azkenean, hildakorik eta tirorik gabe, ederki burutuko du Ramuntxok bere detektibe-lana.

Carlos, the protagonist of Bernardo Atxaga's novel The Lone Man, thought he had left behind his old life as an activist in ETA, the Basque Independence Movement, when he went straight and bought a hotel in Barcelona. Then, as one last favor to the movement, he agrees to harbor two terrorists on the lam. This gesture plunges him back into a familiar yet perilous world of playing cat-and-mouse with terrorists and police. Set during the 1982 World Cup championship, The Lone Man follows Carlos's attempts to smuggle his charges out of the country as it simultaneously delves into his memories of past actions. Part crime story, part psychological thriller, The Lone Man maps out a landscape of fear and the paralyzing effects of unresolved guilt.

Mc Atxagen dama ingelesak kontatzen duen ipuina. Behin batean baziren Londresen txito batzuk oso-oso zinezaleak. Hain zinezaleak, nahiago zuten zinea ikusi beste ezer egin baino. Afaldu baino ere nahiago zuten filma bat ikusi. Ez zituzten film guztiak berdin maitatzen, hala ere. Maitasunezkoak baino nahiago zituzten abenturetakoak. Eta abenturetakoetan, behizale edo bakeroetakoak. Eta guztien gainetik, Bakarty James-enak. O! Bakarty James, Bakarty James!!! Hamar txitoen eta irakurle guztion heroi: Bakarty James!.

Atxagini italiarrak kontatzen duen ipuina Lurralde bat non herri guztiek itxura berezia zuten. Beti zerura begira egoten zen jendearen herriak, adibidez, izar forma zuen. Gosea pasatzen zuen jendearenak, arraultze frijitu edo odolki itxura. Antonino Apretaren herriak, berriz, zapata itxura zuen, herriko den-denak zapatari zirelako. Zapataririk onena zen Antonino Apreta. Zoriontsu bizi izan zen Bonbolino erraldoia azaldu arte. Erraldoiak bere neurriko zapata pare erraldoia nahi zuen. Lan erraldoia, baina Antoninok egiteko modukoa. Dena den, kontuz egin beharreko lana, jenio biziko eta oso petrala baitzen Bonbolino.

Boris Atxagof-ek kontatzen duen ipuina Lasartevich, belar berde-berdeko hipodromoa zuen herria. Udako beroak heldu orduko zaldiz beteriko tren dotore-dotorea iristen zen herrira. Zaldi txuri, gorri eta beltzak ekarri ohi zituen eta, haiekin batera, zaldi gaineko jokeiak. Ondoren, berriz, morroiak heltzen ziren azken. Inork ez zuen uste morroiak inportante zirenik. Baina, behin, Lasartevich-eko bizimodua aldatu zuen morroi inportantea heldu zen: Maurizio, astoa. Gainerako astoak bezalakoa baina gainerako astoak ez bezala janzten zena: sonbreilua buruan, korbata horia lepoan eta betaurrekoak. Bi maleta handi harturik bidaiatzen zuen astoa.

Ezjakintasunak bihurtzen duelako mundua zatar, baldar eta higuingarri idatzi ditu Bernardo Atxagak Bambuloren Istorio Bambulotarrak. Edo, bestela esanda, Bambulotar handien ekintza handiak. Familia handia dira, izan, Bambulotarrak: Beatus Bambulo Markoni, Bambulio, Bambulus, Bambulko, Bambulias, Bambulides, Bambulillo, Bambulegi, Bambulsson... Bambulotar dira denak ere, haritz bereko ezpalak. Alditan Kalkulator, alditan Kezkator, edo Historiator, Investigator, Korrektor, Susmakor... Bambulo, beti ere. Bambulotar handi dira, nahiz eta Jon, Maria eta Ariadna ttikia beti ez izan iritzi horretakoak. Bambulo, orduan, Mamulo dugu, edo Mamolo Totolo, Bambulo Memelo, Bombolo, Bimbili... Era guztietara ere, kontinenteko txakurrik bizkorrenetakoa, edo agian bizkorrena. Eta temosoenetakoa. Hori ere bai. Dena dela, ez dadila nahasketarik izan: Bambulok ez dauka zerikusirik Walt Disneyren Bambirekin, filmetan jauzi eta jauzi egiten zuenarekin. Are gehiago, Bambulok ez du nahi harekin nahas dezaten. Ez eta ez. Ezta inola ere.

Sugeak txoriari begiratzen dionean, txoria itsutu egiten da, eta ordurarte begien bistan eduki duen munduaren zati laburra -zuhaitz batzuk, bizpahiru teilatu, bidea, zeruaren urdina- ezkutatu egiten zaio bat-batean. Barraketako magoen paineluekin gertatzen den bezala, une batez hantxe dauka guztia: koloreak, mugimendua, argia. Hurrengoan, berriz, guztia joan egin da, ezin liteke hutsune beltz bat baizik sumatu.