Daniel Asorey

El periodista y narrador gallego Daniel Asorey ha descrito Santiago con exquisita precisión, cariño por el detalle y calidad narrativa. De sus mitos patrimoniales a sus rincones más íntimos; de la solidez de la historia a las cronicas cotidianas de las compostelanas y compostelanos. Y junto a el la ilustradora Blanca Millan ha puesto en pie una ciudad de colores pardos, grisaceos y ceruleos junto al color veraz que imprimen sus gentes. Los textos en lengua galega que ha escrito Daniel Asorey han sido traducidos por el editor Hector Cajaraville al castellano. Daniel Asorey escribe: Compostela es un milagro. Alguien podria pensar que esto parece una exageracion interesada de quien vive en ella. Pero en este caso es real, os lo aseguro. Me lo confeso una sombra

Libro de poemas sobre a capacidade transformadora do corpo e das identidades sexuais.Transmatria é un libro contundente, comprometido, con versos que agroman do corpo e da súa capacidade transformadora. Os seus poemas construen unha escrita a favor da dignidade, das identidades sexuais e de xenero, empregando unha lingua que quere renacer, renovarse e ser libre. Este libro de Daniel Asorey Vidal abre un espazo sen muros, pon en valor a sociedade desposuida e bate en nos a traves dunha mensaxe integra, chea de rebeldia, insumision, vitalidade e futuro.Transmatria e un libro contundente, comprometido, con versos que agroman do corpo e da sua capacidade transformadora. Os seus poemas construen unha escrita a favor da dignidade, das identidades sexuais e de xenero, empregando unha lingua que quere renacer, renovarse e ser libre. Este libro de Daniel Asorey Vidal abre un espazo sen muros, pon en valor a sociedade desposuida e bate en nos a traves dunha mensaxe integra, chea de rebeldia, insumision, vitalidade e futuro.

A morte é un proxecto político, asegura a cita de Lupe Gómez que abre as páxinas de «Negras». Nestes versos penetrantes escóitase como disparan ás negras detrás dos supermercados e como prenden lume

O poeta e narrador galego Daniel Asorey escribiu unha historia de amor a Santiago de Compostela, a cidade dos mitos patrimoniais, da solidez da historia e das crónicas cotiás baixo a choiva de Galicia. E xunto a el a ilustradora Blanca Millan puxo en pe unha cidade de cores vivas e cosmopolitas, os mesmos vimbios dos que estan feitas as suas xentes. Os dez capitulos que conforman o libro, escritos Daniel Asorey en lingua galega, foron traducidos polo editor Hector Cajaraville ao castelan.

Rebeca observa dende a xanela do seu cuarto a destrución da Capital do Mundo e emprende unha marcha na procura da supervivencia. Fóra de Muros, Blau, muller por decisión propia, lidera o seu pobo nunha revolta contra a inxustiza e a desigualdade. Moi lonxe, nunha terra invadida e desangrada pola guerra, Faheema observa como un helicoptero imperial cae abatido na base do lexionario Tichborne, soldado alistado nunha guerra sen final.Rebeca observa dende a xanela do seu cuarto a destrución da Capital do Mundo e emprende unha marcha na procura da supervivencia. Fóra de Muros, Blau, muller por decisión propia, lidera o seu pobo nunha revolta contra a inxustiza e a desigualdade. Moi lonxe, nunha terra invadida e desangrada pola guerra, Faheema observa como un helicoptero imperial cae abatido na base do lexionario Tichborne, soldado alistado nunha guerra sen final. Elas e el sobreviven nun mundo que agoniza, aparentemente dirixido polo Supremo Lider, Albert Sabaf. A partir desa diversidade de espazos, todas e todos acabaran por confluir nunha historia en que as mulleres han loitar por construiren o futuro. "As mulleres da fin do mundo" e unha novela de Daniel Asorey que nos deixa sen alento. Foto da portada: Javier TenienteRebeca observa dende a xanela do seu cuarto a destrución da Capital do Mundo e emprende unha marcha na procura da supervivencia. Fóra de Muros, Blau, muller por decisión propia, lidera o seu pobo nunha revolta contra a inxustiza e a desigualdade. Moi lonxe, nunha terra invadida e desangrada pola guerra, Faheema observa como un helicoptero imperial cae abatido na base do lexionario Tichborne, soldado alistado nunha guerra sen final. Elas e el sobreviven nun mundo que agoniza, aparentemente dirixido polo Supremo Lider, Albert Sabaf. A partir desa diversidade de espazos, todas e todos acabaran por confluir nunha historia en que as mulleres han loitar por construiren o futuro. "As mulleres da fin do mundo" e unha novela de Daniel Asorey que nos deixa sen alento.Foto da portada: Javier Teniente

No bergantín Leboreiro, volve a unha Compostela poderosa e marítima Carme de Candingas, vedora maior da República das Santas Irmandades da Galiza. Recibira a orde de visitar as colonias que a patria posuia no Nordeste brasileiro. Naqueles territorios arredados debeu comprobar se o goberno da Compañia Galega de Indias concordaba cos principios xurdidos, habia mais de douscentos anos, nas revoltas irmandiñas. Moito despois, na decada de 1930, Matilda, unha xornalista que traballa en Sao Paulo, viaxa tamen ao Nordeste para informar sobre a mais perigosa banda de cangaceiros, bandoleiros que coa sua presenza talvez estan a crebar o autoritarismo que se apodera do goberno do Brasil e do mundo enteiro. Na dureza daquela viaxe coñecera a Maria Bonita, a mais famosa salteadora do Brasil. A bandoleira, cunha vida fora das leis ditadas polos homes, presentaralle o sertao desertico, fermoso e implacable. As tres mulleres sentiran o amor, a violencia e a beleza dunha terra castigada e esquecida. As tres compartiran, ao cabo, a dificil e perigosa opcion da liberdade.