Karlos Linazasoro

1978ko martxoaren 28a. Gau erdian, T.-tik pasatzen den 6012 zenbakidun merkantzia trenak, errailetatik irten, eta lehergailu bat utzi du trenbidearen erdian: 55 tona azido zianhidriko daramatzan zisterna bat. Ia probintzia osoa desagerrarazteko indarra duen bonba bat. Lehen azterketen arabera, zisternak lehertzeko arrisku handiak ditu. Ezin liteke bertatik milimetro bat ere mugitu. T.-ko presidentearen agindupean, segituan jartzen dira martxan larrialdietarako gizatalde eta protokolo guztiak. Era berean, T.-ko biztanleriak laster jakiten baitu istripuaren berri, beldurra eta psikosia pizten dira herrian, kaos ezin esan ahalako bat. Agintari zein teknikoek lanean diharduten bitartean, T.-ko biztanle askok eta askok, izuak hartaraturik, beren etxeak uzteko erabakia hartzen dute. Egun osoa pasako dute trenbidean lanean, eta ilunabar arte inork ez du jakingo zisternarekin zer gertatuko den.Garaiko giro politiko-sozial nahasi eta izugarriak ere berea jartzen du suspentseko nouvelle txundigarri honetan, pertsonaien arteko harremanak zipristinduz, batzuen makurrak eta besteen elkartasun sentimenduak bistaratuz.Urte haietako fresko ederra.

Poesía de Karlos Linazasoro

1000 aforismo ondu ditu Karlos Linazasorok liburu honetarako. Genero berezia da aforismoa: itxuraz sinple, baina ondo egiteko trebetasun aparta behar duena, tolosarrak erakusten duena bezalakoa. Gogoeta txundigarriak, poesia printzak, mikroipuinak, adar jotzeak, paradoxak eta bestelakoak aurkituko ditugu pasarte laburrotan, guztiak ere egileak ohi duen zorroztasunez eta ironiaz landuak.

Egileak, liburu honetan, txunditurik begiratzen dio bizitzari, eta aldi berean burlaizepixka batekin, inguruan agertzen zaiona erabat benetakoa ote den zalantza egingobalu bezala. Ironia eta malenkonia punttu bat ageri da bere poemetan. Maitasuna daliburuaren ardatzetako bat; trena, txorimaloa eta urteko hilabeteak ere hartzen ditugaitzat..

WORLD PHOTO PRESSEguzkiak lur arraildua sukartzen du. Urrunean, lurrinak zatikatua, txabola bat. Mutikoa hezur huts da. Hamar urte ditu. Eserita dago, biluzik, hankak gurutzaturik, ezerezaren erdian. Kamerak, zoom baten bitartez, lehen planoan erakusten dizkigu begi-zuloetako, ezpain ertzetako euliak. Ahoan sartu zaio bat orain mutikoari, listu apur?o bat edan dio. Halako batean, autotik jaitsirik, gizon kameraduna mutiko biluziari hurbiltzen zaio, zalu, eta, kaxatxo bat irekiz, ezti apur batez igurtzi dizkio sudur zuloak, betazalak, ezpain barrenak. Gero, todoterrenora itzuli da. EREIN-EUSKADIKO KUTXA NARRATIBA SARIA 2007

Hiru egun jitoan igaro ondoren, naufrago jubilatu batzuk uharte apartatu eta jendegabetu ba-tera heldu dira. Hogeita bi gizon-emakume dira, jubilatuak guztiak, oporretara joan direnak. -Eta orain zer egingo dugu? -galdetu zuen agure batek, hodeiertz neurtezinari begira. Hitz haiek entzutean, bi emakume zahar negarrez hasi ziren. -Non gaude? Zer gara? Nondik gatoz? Nork jasoko gaitu? Zer gertatuko da gure seme-alabekin? Elkarteko lehendakariak, hemendik aurrera Bat izango den horrexek, emakume negartiei palpar luzea ferekatu, eta ondoren esan zuen: -Bukatu dira pitokeriak! Antolatu beharra daukagu. Zenbat gara, ea, ikus dezagun: hogeita bi. Guztiak gaude eta! Ongi ba: hemendik aurrera, antolakuntza militarra. Utikan izenak. Gutako bakoitzak zenbaki bat izango du. Ni, adibidez, Bat izango naiz. Noski, eder-ederra zarelako zu... -Ez! Lehendakaria naizelako! Eta konforme ez dagoenak ospa egitea du. -Esango didazu nola... -Ongi, zu, Bi; zu, Hiru... Eta horrela, gauden ordenari jarraituz, Hogeita bi arte. -Eta norbait hiltzen bada, zenbakiak bere hartan mantendu edo egokitu egiten dira?

Haikua Japoniako poesia-molde tradizional bat da, bere trinkotasun eta edertasunagatik mundu osora zabaldu dena aspaldi honetan. Hamazazpi silabako poema-modu hori bereganatu du Linazasorok ere liburu honetarako, eta hiru partetan banatu du liburua, beste hainbat gai betidaniko bezain unibertsal lantzeko haietako bakoitzean: natura, maitasuna, denbora.

T.ko udalbatza eratzen den egun berean, alkate eta zinegotzi berriak beren karguarenzina egiten ari direla, horra non hartzen duen plaza giza aldra anomiko bezain arriskutsuak. Armaturik datoz, haserre datoz. Zer nahi dute? Ez dakigu, baina bahiturik daukate udaletxea, eta haren barnekoak oro.Abiapuntu horretatik, eleberri zoro edo zoragarri bat eraiki du Karlos Linazasorok, zeru-lurrak batuz eta direnak eta ez direnak elkarrekin nahastuz, ironiatik absurdorainoko koloreekin marraztuz gizakiari eta gizarteari buruzko ipuin edo parabgola edo dela delako sailkaezin bezain gomendagarri hau.

Karlos Linazasororen ipuinak gizakiaren mindura dute kontagai. Ez dira horregatik umore ttanta baten faltan gelditzen, gehienetan ironiak azaleratu ohi duen irribarre ezti-mingotsetik gertuago dauden arren. Ipuin onak halakoak izan ohi dira, beti gorde izan ohi dute istorio triste bat bere baitan. Eta honako hauetan ere halatsu gertatzen da. Ez du askorik aztartu behar izan egileak gizakion bihotz azpilduretan minduraren arrastoak han eta hemen antzemateko. Samurtasuna eta xumetasuna dira, baina, ipuin eder hauek eskaintzen diguten altxorra, eta txirikordatutako ipuinen xarma dotorea familia desegin baten istorioa harilkatzeko orduan. Linazasorok alde egiten du liburu honetan bere ohiko bidetik, asmo berriak saiatuz. Ezdeusetik istorio paregabeak sortzen maisu dugu egilea.

Musua eternoa da. Apenas irauten duen, eta hortxe nago berriro eskaka, orori ixkintxo eginda. Zureak dira eternoenak, kuttun, gau eta egun, edo lorategiko zeruan. Zureak, noiz eta nola, beti, hegaka edo azpi-azpitik ezpainetara. Esan, eta hementxe nago, istantean, bapo-bapo begira, noiz jasoko dudan betikotasun hori, pott, hain eztiz paregabea. Zureak, eternoenak. Eta izan dadila laster.

¿T'imagines unes botes que et facin somiar i t'ajudin a viure experiències fantàstiques? Karlos, el protagonista d'aquest conte, té molts secrets per explicar-te i unes botes màgiques per

Su dagi zure ahotsakarrats hondarrean. Hiria eskutik helduta dakarte haurrek, ibaian oinak busti ditzan. Bero dago itzaletan, argiaren azken gailurrean. Enarek zirkulua profanatzen dute, airearen harria, gure begietako karea. Zure ahotsa leiho da harresian, burdinei loratzen zaizkien jeranio. Esazu berriz nire izen zalua, eta beste udaberri bat oparituko dizut. Gero, musu geldi hori, ezpain hondartzetan, bukaezina, itsaso egingo gaituena, edo uharte bateko naufrago.

¿Te imaginas unas botas que te hagan soñar y te ayuden a vivir experiencias fantásticas? Carlos, el protagonista de este cuento, tiene muchos secretos que contarte, y unas mágicas botas que compartir

Oihan ttiki batean animalia guztiak harmonian bizi ziren; edo, agian ez...Animalia guztien berri izango badugu ere, Jom tximino bihurrikaria, Stanislaw kamaleoi lotsatia, Caruso kilkerra, Milos jirafa eta Lafcadio herensugea izango dira ipuin hauen protagonistak.