Luís Valle

Aborda o esquecemento dunha parte das palabras e dos contextos vitais do eu poético. Nestes versos constrúese e noméase a desmemoria e todo aquilo que, aos poucos, vai caendo na insignificancia. Cunha escrita fragmentaria, precaria e marxinal, coma os fragmentos ceramicos nos que se rexistraba o nome dos condenados ao ostracismo, o poeta reflexiona sobre a vida, a linguaxe e o finito de existencia.

Alianza fala diso: da unión, do amor, da atenta compaña na viaxe. Unha viaxe cara á sorpresa e o descoñecido na que cómpre ter os sentidos acesos. Un decurso persoal no que un intre pode durar eternamente na contemplacion da fermosura. Pero fala tamen da distancia, da perda, do oco que existe entre o ser amante e o amado: esa carencia na que se asustenta o eros. Todo ganduxado con fios de superacion, de alianza, cos que esta deliciosa proposta (po)etica cose, con delicadeza extrema, as duas faces do amor.

Fiebre es la versión en español de As asuras, publicado en gallego en 2023. «Un poemario de la sed, una escritura febril, de temperatura abrasadora que hace que la lectura atraviese la cerna de los h

«Somos» propón un camiño no que as palabras se alían á procura da rítmica dun outro discurso social -se non posible, si necesario-, abordando a outra historia: a do soño, a invisibilidade e o irreali

.

Miro adentro. Temo al corazón en el momento exacto del puño y la chispa. Frágil, la música muda tu piel a ambos lados del espejo, y hay chamusgas tan negros que en mí pierden los nervios las estrella. Padre! oh, padre! quiero que el cielo llegue a puerto!Y abrazarme al recuerso de tus ojos. Y procurar en esa costa tu cuerpo. Y estrecharlo hasta la calma... Hasta la mudez de la luz. Hasta la matriz de la piedra. Hasta el suicidio de las olas.

A poesía nunca debe gañar aos puntos. A poesía que paga a pena ler é coma eses marrazos de dereita que varren o sentido, ou te secuestra impedindo que fagas cousa ningunha que non sexa fatigar un verso tras outro ou se non e ganga desaproveitable.E sa vertixe do aviador en caida libre foi a que sentin cando lin As cicatrices do Sol. A buxola virou tola, como se o norte magnetico da agulla critica decidise converterse nun dervixe en transo e non importase nada que non fose o arrebato da poetica visionaria, a forza descomunal das imaxes roxas coma brasas que palpitan, ardentes, nos versos de Luis Valle.Hai neste libro derregos ocultos que so vence a tenacidade. Unha alxebra simbolica tece arredor do poema unha mesta arañeira de significantes implementados, que apuntan en multiples direccions de sentido. A cifra do que se di ancora nunha sistematica transinterpretativa que escurece a hermeneutica convencional.Todo o que se di pecha e abre circulos nunha espiral que metamorfosea en cinta de Moebius para soldar o multiverso da escrita.

Co estrutura do haiku, Luís Valle dialoga co ilustrador Baldo Ramos para crear este poemario, no que a natureza ten unha gran presenza. Segundo Luís Valle, trátase “dunha suma de instantes que sexa u