Libro compuesto por un poema largo, alegato coral contra el poder represivo de la iglesia católica y la perniciosa invención del Dios omnipotente, creador putativo y adornado con todos los atributos
Un home impuntual é un fermoso álbum protagonizado por un home absolutamente impuntual a quen lle gustaría deixar de selo. Pero non pode. Máis quixera. Pero por moito que o intenta, o reloxo, e a súa tiranía, deciden por el. Así que o tempo se converte non nunha cousa relativa, senón nunha cousa absolutamente atafegante.
A miña nai na praia, tarde turba de ondas a ferver. A miña nai quebrada, brinquedo de latón contra os muros do mar. Que non se entende a música do tempo, onde estarei cando o meu fillo poña neste verso aquela tarde furna, o vento escuro no estupor da luz
Despois de variadas incursións na literatura infantil e logo de publicar dous libros memorialísticos, o autor de Vento de sal dá ao prelo esta novela de evocación coa que pescuda nos enigmas do pasado que, como borranchos que van perdendo senso coa distancia, precisan volver a ser decodificados e rescatados desa liña de sombra na que aparentemente parece acabar por ensumirse toda existencia.Algunhas das mellores paxinas do Caccamo prosista atopanse neste relato de ausencias recuperadas e presenzas que se perden nas galerias ultimas da vida. A capacidade descritiva, que no poeta e intuicion para os simbolos, no narrador transformase en potencia para dramatizar as situacions, para illar e extraer delas os elos da cadea argumental, a sintaxe narrativa dos momentos e das vivencias ancoradas nun pasado que a memoria da ancia protagonista case non logra reter.O narrador, que simultaneamente e personaxe, debruzase nas situacions, pois para Caccamo, coma para Jean-Paul Sartre, a novela e un teatro de situacions. O relato elaborase a partir dunha indeterminacion radical da situacion, xa que tanto en Sartre coma en Alvarez Caccamo, os feitos son irredutibles mais non determinan a existencia. O paradoxo da liberdade, como escribe Sartre, e que "so hai liberdade nunha situacion e so hai situacion pola liberdade"; a situacion caracterizase pola sua continxencia e pola sua ambiguidade. Ao depender da liberdade, a insercion do significado na existencia fai que esta deixe de ser un longo rio tranquilo, pois a traves do senso a liberdade quere fixar unha relacion co mundo que ha de ser necesariamente indeterminada para dar lugar ao porvir e para producir o mundo. Na novela de Alvarez Caccamo, esa accion libre sobre o porvir reconstruese cara ao pasado, o significado e a verdade que se lles quere escapar entre os dedos aos personaxes e, se cadra, se a novela e efectiva, tamen se lle ha escapar a quen le. Pois compre "conducira [...] vida por onde a levan as horas, sen proxecto, sen peso, sen medo".
Evocación relatada con sensibilidade literaria e emocional, Tempo do pai é a biografía de Xosé María Álvarez Blázquez escrita desde a lembranza íntima dos instantes e das imaxes que configuran a memoria do seu fillo, o poeta Xose Maria Alvarez Caccamo. Memoria fiel que parte da verdade persoal, o libro tamen acolle o testemuño da xente proxima a aquel acontecer vital e a interpretacion dos textos literarios e de investigacion a traves dos que se manifesta a experiencia e o pensamento do home, do escritor e do activista cultural que foi Xose Maria Alvarez Blazquez.
Era un niño que tenía cien palabras envueltas en papel de celofán. Un día perdió cinco de ellas: piedra, cama, naranja luna y pan. ¿Qué les sucede a las palabras cuando caen en los espejos...? El poeta vigues Xose Maria Alvarez Caccamo nos ofrece una divertida historia de cinco palabras aventureras que se caen en un espejo y se vuelven del reves: piedra, cama, naranja, luna y pan se convierten entonces en DRAPIE, MACA, JARANNA, NULA y NAP.
Os textos que compoñen este libro son estampas, escenas, relatos, instantáneas..., prosas nacidas na meirande parte dos casos dunha intuición semellante á que provoca a escrita dun poema. Fragmentos da memoria persoal do autor que non pretenden constituir paxinas dun libro de memorias. O termo “microtopofania” procede da metalinguaxe antropoloxica, que o usa para referirse a unha pequena mostra simbolica representativa dunha colectividade ou dun territorio.
A obra poética é a auténtica memoria do poeta. Xosé María Álvarez Cáccamo, unha das voces senlleiras da poesía galega contemporánea, sen cuestionar que realmente a obra poética dun autor é a súa verdadeira memoria, escribe estoutra memoria posible. Literatura e vida comparten espazo en Memoria de poeta: a infancia e o mundo dos escritores amigos da familia, a primeira escrita febril e os anos universitarios, o oficio de poeta e o compromiso coa lingua, a enerxia do amor e a preocupacion social. Da decada de 1960 ao movemento Nunca Mais, unha epoca fundamental e relatada desde a experiencia do poeta e do home.
