Libros de Galicia, página 9 de 54

"Neste traballo pretendemos unha dobre tarefa. Por unha banda, facer unha valoración sucinta do patrimonio arqueolóxico do concello de Oleiros, especialmente dos xacementos coñecidos como castros, baseada nunha informacion recentemente contrastada. Doutra banda, facer unha pequena revision da historiografia arqueoloxica neste ambito espacial para realizar un balance dos procesos de deterioro do patrimonio arqueoloxico, especialmente nos ultimos cincuenta anos. O noso obxectivo e por de manifesto a perentoria necesidade de salvagardar este patrimonio cultural, non so a traves de actuacions institucionais, xenon a traves da toma de conciencia da nosa sociedade

Breve historia das orixes e evolución da Policía Local viguesa, dende a súa creación até a actualidade.

A Illa do Covo, topónimo como se coñece a insua formada na xunqueira do Lérez, muda en Illa das Esculturas no contexto do ano Xacobeo 99. O proxecto xorde para incorporar o borde urbano ao centro historico e cultural de Pontevedra, e a illa convertese nunha extension ao ar libre do Museo Provincial. A Illa das Esculturas basease nunha simbiose entre medio ambiente e paisaxe, desenvolvendo un dialogo co espazo natural e a creatividade artistica. Estas mesmas premisas guiaron os autores e autoras das obras, de tal xeito que, as esculturas animan a cidadania a adoitar unha nova ollada do seu tempo de lecer, pondo en relacion natureza e arte. Todas as intervencions teñen como fio condutor a pedra de granito que xunta a tradicion canteira da bisbarra coa modernidade e cultura galega. A insua do Covo integrase na malla urbana de Pontevedra para reconstruir o espazo en desuso nunha paisaxe cultural de referencia e modelo de desenvolvemento urbano sostible. A pantasma da insua: de maña cedo mentres fai exercicio, o protagonista olla uns codigos qr pegados as esculturas da insua. A traves deles accede a un podcast, que na primeira impresion parece aburrido. Poren, decatase que a voz metalica da gravacion coñece moitas situacions da sua intimidade que so el sabe. Violacion da intimidade nas redes sociais? Imposible, non e usuario. Mais ben, semella cousas de pantasmas...

A xunqueira de Alba é o espazo natural do concello menos visitado pola veciñanza pontevedresa. Aínda que esquecido, agocha gran variedade de especies vexetais e animais propios dos humedais galegos, moitas delas en franca regresion. Declarada Espazo Natural de Interese Local (enil), non so destaca pola riqueza medioambiental e paisaxistica, tamen conta cun tramo do Camiño de Santiago ao longo da xunqueira. Durante o percorrido atopamos unha variada mostra do patrimonio arquitectonico e etnografico nas parroquias de Lerez e Alba. Asalto ao tren da Portela fala dun tempo onde a nenez se vivia fora da casa, de longos verans e invernos coas pernas ao ar. Tardes de tebeos e futbolin, domingos con Gary Cooper e John Wayne na platea do cine en sesion continua. Naqueles dias, a maioria das veces deitados na herba das veigas, bulian polo maxin da xove cuadrilla cantidade de ideas, mesturadas con xogos e aventuras, arestora imposibeis.

Pola súa situación xeográfica e administrativa, Pontevedra sempre dependeu dunhas boas comunicacións para dar servizo á súa área metropolitana, e como capital, ao resto da provincia. Estas infraestruturas teñen caracter paradoxal, por unha banda, unen espazos xeograficos, mentres que, por outra, separan lugares con algun significado. A zona leste da cidade esta a experimentar esta circunstancia por mor da liña ferrea que une a vila do Lerez con Vigo e Compostela. Na actualidade, Pontevedra e a unica grande urbe galega que gaña poboacion de xeito constante, xa que logo, estase a expandir cara ao leste, ate os barrios tradicionais da Parda e Valdecorvos en Mourente, sen esquecer Campolongo, no oeste. O reto no futuro sera integrar eses barrios ao modelo urbano polo que aposta a cidade, centrado nas persoas e na calidade de vida, respectuoso co patrimonio cultural e natural das parroquias. Volver, un tango pontevedres: Rosa e o nexo emocional que manten vivo no tempo a sensacion de estar en casa. Cando Ana sae da estacion de tren para ver a sua nai, a unica patria que recoñece de seu, rexorden lembranzas que tiña agochadas. O relato contanos con certa nostalxia como se vai construindo unha familia e como cambia co paso do tempo. A autora concibe as historias de vida como unha viaxe interior de ida e volta que transcorre na memoria das protagonistas, coa cidade de Pontevedra como fio condutor. Alberto Vilaboa

O Pazo de Lourizán representa unha historia de esplendor e ao mesmo tempo de abandono. A comezos do século xx Eugenio Montero Ríos, presidente do consello de ministros en 1905, durante o reinado de Alfonso XIII, encargou ao arquitecto Jenaro de la Fuente a construcion do actual pazo para a sua residencia de veran. Nos seu cuartos, hospedaronse persoeiros da politica e cultura do pais. Ali firmouse o Tratado de Paris, onde se cederon as derradeiras colonias do imperio español. O feito marcaria un periodo de crise, que semellaba o futuro declive do pazo. Co tempo, a finca foise ampliando e reformando ata se converter nun fermoso xardin declarado Ben de Interese Cultural. Nel crecen moitas das especies vexetais senlleiras de Galiza da man do Centro de Investigacion Forestal. Poren, o edificio modernista non correu a mesma sorte que o Xardin Botanico: hoxe erguese fachendoso pero cun poso de soidade. Montero Rios puxo no mapa as parroquias de Praceres e Lourizan, trocandoas nun destino de lecer para toda a comunidade. Os marabillosos areais e a riqueza marisqueira e paisaxistica do lugar sufriu, no ano 1958, a imposicion franquista de reencher a baia e instalar a coñecida celulosa de Pontevedra, unha tacha medioambiental que e dificil de defender polos poucos reditos obtidos en comparacion co que se perdeu e ainda se esta a perder. A pantasma de Lourizan retrata a duas voces o presente e o pasado do pazo e xardins de Lourizan. A veciñanza aproveita a casa de baños no areal de Praceres na tempada de veran, a conversa en boca de todos e a inminente visita real a vila pontevedresa. Mentres, persoeiros da politica e xentes da alta sociedade frecuentan o pazo e mesmo gozan da paisaxe e dun entorno espectacular, pero un feito inesperado racha coa rutina estival... Alberto Vilaboa

Os faladoiros nos cafés na cidade do Lérez teñen unha fonda tradición, pensemos nos debates mantidos por Castelao, Pío Cabanillas ou Paz Andrade no café Moderno. Estas xuntanzas pódense considerar o xerme do xornalismo moderno. Expresar cada quen o seu parecer, debater con liberdade teñen como virtude a veracidade. O xornalismo esta intimamente vencellado a liberdade de prensa e a calidade de informacion como pilar fundamental. Asi mesmo, manter a poboacion informada do que acontece nunha localidade e na sua contorna crea unha idea de pertenza a un lugar e a unha comunidade, que xoga un papel central para o desenvolvemento dunha cidade, neste caso, Pontevedra. Sonata de Acuario: Andres e un xornalista novo, algo calado e fuxidio, ainda que teimudo. A chegada dunha estudante en practicas empurra o mozo a artellar estratexias narrativas na seccion que cobre no periodico onde traballa para chamar a atencion da rapaza. Alberto Vilaboa

Volumes monográficos con grande aportación de datos sobre períodos e temas concretos. Pola cantidade e mentalidade dos autores o producto final combina unidade e pluralidade de interpretación. Un traballo que conta co entusiasmo de todos porque nel tratamos de rescatar a memoria historica da nosa nacion, imprescindibel tanto para calquera proxecto colectivo como para unha convivencia en liberdade.

Despois de 121 anos da súa publicación a obra do párroco de Vedra, Don Afonso VII, rey de Galicia, y su ayo el conde de Traba, é unha edición oportuna e necesaria, polo que ten de recuperación de historiografia galega. Estas investigacions eran moi habituais nos estudosos do seculo XIX, que procuraban distinguir reis privativos de Galiza, antes e despois do indiscutibel Garcia (1065-1072). A orixinalidade desta obra de Antonio Lopez Ferreiro, agora traducida ao galego, radica na referencia a un rei propio de Galiza, activo como tal -por medio dos seus mentores- entre os anos 1109-1126. A fonte principal deste autor galego e a Historia Compostela, en edicion latina, de Henrique Florez (1765), contrastada coa version do seculo XIV que se conservaba na catedral de Santiago. Tamen bota man do Anonimo de Sahagun, asi como dalgunha outra documentacion reproducida no apendice do libro.