Alfonso Pexegueiro

Un 'anciano' que vive solo en un piso de la ciudad recibe, a la vuelta de sus vacaciones de verano, una carta de su Infancia rogándole que le cuente cosas de la vida, que le hable... El anciano, que duda del principio de realidad que nos imponen en la vida, recoge un legajo de notas (incertidumbres, dudas...) desordenadas, y se las envía como un náufrago envía su mensaje en una botella sin demasiada fe en que madie la encuentre y, auunque así fuese, seguramente sin muchas ganas de que nadie venga a rescatarlo.Dados blancos es una especie de diáloge imposible entre la infancia que permanece siempre y una edad madura en la que ya todo parece inevitable e irreversible.

Desatinos dun maldito son dous relatos: "Meu can" e "Memoria da peregrinación" nos que pexegueiro amosa o seu persoal xeito de contar e a riqueza e complexidade do seu mundo literario.

En Blasfemias de silencio, Alfonso Pexegueiro recupera unha parte importante dos seus poemarios publicados entre Seraogna e Hipatia (colección Ablativo Absoluto, Xerais 1998): Mar e naufraxio (1978), Circulos de auga (1979) e O pavillon das hortensias azuis (1983). Tamen se incluen os poemarios ¿Seran os cisnes que volven? (Xerais, 1995) e O Reiseñor dos Balcans (1994). A poesia de Alfonso Pexegueiro e valorada de forma entusiasta por importantes personalidades do ambito das letras e da sociedade:?Alfonso Pexegueiro e autor dalguns dos poemas mais intensos deste seculo? X.L. Mendez Ferrin.?Aunando a procura estetica o compromiso etico os veros de Pexegueiro sacuden a conciencia de moita xente de boa vontade? Federico Mayor Zaragoza.?Pareceme moi interesante a tua poetica na que o persoal e o coral se inter-relacionan dentro desa harmonia que so consegue a verdade literaria, cando integra literariamente outras verdades, incluso as eticas ou politicas. Despois do don de lle dar verosimilitude mesmo as xeografias imaxinarias, proba de lume de Literatura como metafora mais esixente? M. Vazquez Montalban.

Hipatia é a narración do equilibrio e a catástrofe do poema, a súa memoria e o seu esquecemento, de cómo quizais o poema xa nada desexa saber do seu autor e de cómo ese autor se ve desprazado contra os grandes arrabaldes da capital terras en transito, terras de ninguen os que trata de arrastrar o poema ou os que se ve arrastrado por este. Un poema que se articula na escision do suxeito creador, desde do dialogo case imposible entre a multiplicidade de voces do seu discurso e o masculino. Aqui o poema remite a todo o que queirades dunha beira ou doutra do mundo. E la transformacion e o que se metamorfosea de contino, o que atravesa a guerra ou o tempo sen se coñecer, sen a penas linguaxe: e o pobo, o marxinal, o cosmos, a aldea. Deus cae do lado feminino do real, o masculino seria o falo, a lingua... Asi, por veces se deborca cara o externo, cara a superficie, as veces como falsa promesa e violacion da sacralidade do escrito. Para min o importante e que o poema formula isto e trata dramaticamente de mostrar o existente, e dicir a sua diversidade. E nesta direccion Hipatia o relato dunha imposible historia de amor e da sua separacion, divorcio entre un cosmos-poema-planetario e o seu oposto en principio e final irreconciliable. Tratase dun poemario humanista e solidario que une temporalidade, politica e historia como se a lingua, como se o idioma fose o unico que poidese xa soportar a fragmentacion do cotian e o mesmo tempo unha intensa reflexion sobre o codigo poetico e a vez unha erotica do corpo e da palabra. O humano e mostrado como pulsion e o mundo como unha economia ou intercambio de pulsions. O desexo, o medo, o crime e a inocencia abren o texto, a creacion da lingua, e a lingua todo o demais asi como a denuncia, denuncia como sentimento e razon do seu despregue alegorico. Roubo do idioma, reduccion a silencio a esta categoria que, de forma acusadamente romantico-revolucionaria, non vacila o texto en denominar pobo. Roubar a identidade e roubar a linguaxe. Humillacionon esta e a historia da nacion e o poema non vacila en facerse cargo dela e asi non politicamente correcto senon, si, solidario. E preciso que diga ainda que non toca a sua estructura formal esta non se establece da beira esencialista da metafora ou do simbolo, senon mais ben da al

Poesía de amor e morte a través dunha linguaxe configurada por sons, imaxes e voces. O espazo mítico dunha illa serve a Pexegueiro para iniciar unha pescuda que o ha levar, a través dunha voz marcadamente feminina a baleirar de sentido as trampas da existencia. Este libro é a expresión dunha nova forma de poesía, que provén e se dirixe ao inconsciente, poesía que nos sacode e desacouga pero que tamén nos ofrece refuxio. En A illa das mulleres loucas as fronteiras entre pasado, presente e futuro unifícanse e esvaécense. Amósase neste libro unha nova dimensión do tempo, a da liberdade da palabra.

O lago das garzas azuis de Alfonso Pexegueiro é un Conto-Poema que ten como protagonista o mundo infantil. As garzas azuis viven nun lago que hai debaixo das areas do deserto de Nabalpam... Os nenos e as nenas de todo o mundo seguen polo seran as garzas ata ese deserto onde se converten en Reiseñores Brancos e asi poden chegar ao Lago das Garzas para xogar e vivir, sen seren collidos polos Cazadores de Reiseñores Brancos... O lago das garzas azuis e definido polo seu autor como "un conto moi longo sobre unha mentira moi grande escrito dunha maneira moi curta e moi rara, mais e un conto de nadal para os nenos da fame que non existen"; en definitiva, unha historia sobre os nenos africanos que morren de fame e medo e aparecen como frios numeros das estatisticas. Esta obra foi definida por Manuel Vazquez Montal-ban como "un relato poetico absolutamente maxistral"; a sua vez Federico Mayor Zaragoza, presidente da UNESCO, como "un conto conmovedor escrito coa esperanza de que os soños nos axuden a descubri a realidade".O lago das garzas azuis de Alfonso Pexegueiro é un Conto-Poema que ten como protagonista o mundo infantil. As garzas azuis viven nun lago que hai debaixo das areas do deserto de Nabalpam... Os nenos e as nenas de todo o mundo seguen polo seran as garzas ata ese deserto onde se converten en Reiseñores Brancos e asi poden chegar ao Lago das Garzas para xogar e vivir, sen seren collidos polos Cazadores de Reiseñores Brancos... O lago das garzas azuis e definido polo seu autor como "un conto moi longo sobre unha mentira moi grande escrito dunha maneira moi curta e moi rara, mais e un conto de nadal para os nenos da fame que non existen"; en definitiva, unha historia sobre os nenos africanos que morren de fame e medo e aparecen como frios numeros das estatisticas. Esta obra foi definida por Manuel Vazquez Montal-ban como "un relato poetico absolutamente maxistral"; a sua vez Federico Mayor Zaragoza, presidente da UNESCO, como "un conto conmovedor escrito coa esperanza de que os soños nos axuden a descubri a realidade".