Ánxela Gracián

Doce cartas a María Victoria Moreno (de la autora Ánxela Gracián) es una biografía novelada narrada por uno de sus personajes más entrañables, el lobo Garimoso, ese que en su libro Mar adiante pasa varias noches con la niña Mariquiña sin comerla, porque ella lo soño bondadoso.Fascinado por esa nueva vida de lobo que no se ve obligado a comer caperucitas, Garimoso inicia la lectura de todos los libros de Maria Victoria Moreno, tanto los escritos por ella como los que sobre ella se escribieron y, despues de sumergirse en esa lectura fascinante, decide mandarle estas doce cartas en las que recorre la vida y obra de esta interesante escritora gallega a pesar de nacer en Extremadura. Asi, rememoraremos su infancia como paraiso perdido; las vivencias de la juventud y las aspiraciones de esta estapa; su concepcion de la docencia en la que defiende una enseñanza responsable y respetuosa que introduce los afectos en el aula, asi como los gustos y las inclinaciones; las lecturas; los gozos; la lealtad eterna a los amigos y a los maestros -a los de de papel y los de carne y hueso-; el sentido epico de la vida y, finalmente, la escritura como unico exorcismo ante el dolor de sabernos perecederos.Partiendo de una documentacion verificable y de hechos efectivamente acontecidos en un tiempo y en un espacio, el libro nos acerca con una narracion agil e imaginativa en la que destacan los dialogos divertidos a la vida autentica y al legado literario de la escritora Maria Victoria Moreno, gallega de sentimiento y de adopcion desde que vino a vivir a Galicia la mediados de los años 60 y asumio su lengua como propia, siendo el gallego desde entonces la lengua con la que hablo con el mundo y contribuyendo con su trabajo incansable a la consolidacion de nuestra literatura y cultura.

Como acontece a miúdo, o que non fun é quizais o que a define con máis precisión: bo soldado pero en absoluto grande home de guerra; afeccionado á arte, pero endexamais o artista que Nerón creu ser ó morrer; capaz de crimes pero non criminal; chego a pensar que os grandes homes se caracterizan xustamente pola sua posicion extrema e que o seu heroismo consiste en manterse nela toda a vida. Son os nosos polos ou os nosos antipodas. Ocupei todas as posicions extremas sucesivamente pero non me mantiven nelas: a vida obrigoume sempre a esvarar. E, nembargantes, eu non podo presumir dunha existencia situada no centro, como a dun labrego ou a dun mozo de corda.

Ao dragón Arco da vella gústanlle moito as pingas de choiva, especialmente esas que quedan, tímidas, no envés das follas despois de saír o sol; esas pingas saben a orballo azucrado. Contra a tardiña, o dragon Arco da Vella agardaba pola Pinta Roseira na porta da sua casa; por ali volveria outras veces, unhas disfrazado de mar, outros de rio, outras de lago e outras de choiva.Pinga de choiva e un album, escrito por Anxela Gracian e ilustrado por Daniel Diaz, que conta a fermosa historia de amor entre unha pinga e o arco da vella.Ao dragón Arco da vella gústanlle moito as pingas de choiva, especialmente esas que quedan, tímidas, no envés das follas despois de saír o sol; esas pingas saben a orballo azucrado. Contra a tardiña, o dragon Arco da Vella agardaba pola Pinta Roseira na porta da sua casa; por ali volveria outras veces, unhas disfrazado de mar, outros de rio, outras de lago e outras de choiva.Pinga de choiva e un album, escrito por Anxela Gracian e ilustrado por Daniel Diaz, que conta a fermosa historia de amor entre unha pinga e o arco da vella.

Este relato recrea a Noite de San Valentín chinesa, tamén coñecida como Qixi, A Noite dos Sete ou Festival da Pega, paxaro que a autora decidiu simbolizar na Rula, tan da nosa tradición amorosa. Esa noite os namorados contemplan o ceo e falan de amor ao tempo que buscan as estrelas Vega e Altair, que representan os amantes desta antiga lenda da dinastia Han, na que se relata o amor entre a Princesa Tecedora, un ser maxico, e o Home das Vacas, tan so un humilde mortal.

Carrapeto é un cempés que asiste á escola Cempés con Futuro, onde os seus profesores son moi exixentes, especialmente coa táboa do novo. Así pois Carrapeto sofre unha chea; e o peor, é que ten que at

Carrapeto es un Ciempiés que asiste a la escuela Ciempiés con Futuro, donde sus profesores son muy exigentes, especialmente con la tabla del nueve. Así que Carrapeto sufre mucho, y lo peor, es que tiene que aguantar los pisotones del ciempiés Atila.

Inclúe CD Branca de Neve era unha das rapazas máis fermosas da contorna. Tanto, que a súa madrastra tivo tantos ciumes dela que decidiu matala. No medio do bosque, atopou acubillo na casa dos sete an

Érase unha vez unha nena á que todo o mundo coñecía polo seu fermoso abrigo vermello con carapucha. Cada semana ía visitar á súa avoa, que vivía ao outro lado do bosque, para levarlle unha cesta chea de lambuzadas. Un dia bateu con Lobo. Parecia tan educado, tan atractivo, tan engaiolador, tan respectable? non puido evitar namorarse del?. Carapuchiña ''en rose'' manten un dialogo intertextual co conto clasico de Charles Perrault, revisando os roles clasicos femininos e masculinos, e lendo criticamente os modelos de amor que en moitos destes contos reais marabillosos se propoñen. Nesta nova version de Carapuchiña, as mulleres toman conciencia da idealizacion do concepto de amor que lles ven imposto dende a mais tenra infancia reflexionando como, en ocasions, estes modelos de amor non son mais ca trampas que agochan actitudes machistas e misoxinas, cuxa finalidade e subxugar as mulleres baixo o poder masculino, patriarcal e dominante. Sen dubida, Carapuchiña ''en rose'' e un relato orixinal no que a autora e o ilustrador realizan un excelente dialogo coa tradicion contistica, demostrando que todo e posible en literatura e que non existen fronteiras posibles.

Ganadora del XV Premio de Literatura Infantil e Xuvenil "Pura e Dora Vázquez"

Gañadora 'ex aequo' do VIII Premio Meiga Moira de Literatura Infantil e Xuvenil (2018).'As voces da auga' destaca pola calidade de lingua empregada, a orixinalidade da proposta e o intenso labor de recreacion dunha sociedade xeografica e culturalmente tan distante como a chinesa. As voces da auga relata unha historia de supervivencia e de aposta pola vida nun contexto historico especialmente complexo, mais ala dos convencionalismos.***Neses instantes, no interior do rio, Li sentiase tan transparente coma o cristal. Enton, como polas noites antes de adormecer, podia escoitar de novo con nitidez as voces da auga, como unha chamada que non a enxordecia coa sua cantilena monotona de ave de paso, senon que lle infundia esa forza descoñecida das ondas que galopaban, propiciando que ela tamen formase parte dese mundo liquido e poderoso que, ali no fondo do val, se arrastraba lento coma unha bufala preñada, porque era ali, precisamente naqueles remansos, onde a voz do rio berraba arrastrando consigo tamen a fondura dos cavorcos da terra.

Literatura infantil en gallego

O Entroido de Laza é un dos de máis sona de Galicia e un dos máis antigos de europa. Un dos seus maiores atractivos constitúeo a figura dos peliqueiros, cobradores ancestrais de tributos, que durante tres dias percorren as ruelas da cidade mallando co latego a todos os que se cruzan no seu camiño.

Paseando polo bosque, e nena Dorotea bate com don Guillerme, un trasgo falangueiro que conta para ela sete historias. Perico Picapiñeiro, a Serpe Amarela, Pedriño, a Loba Balbina, a Gaivota Azul, Etel e Larpeiriña son os habitantes dun mundo fascinante ateigado de humorismo, ironia e maxia, moita maxia.

Cando anoitece as criaturas do bosque comezan a súa actividade nocturna. Entre eles, os chisgarabises, trasnos rebulideiros á familia dos cales pertence Chis. Un chisgarabís que, porén, non é coma os demais. Intenta ocultarse, pasar desapercibido, pero asi non e feliz. Da necesidade de aceptarse e do amor en circunstancias dificiles fala este libro.

Era un carreiro que non acababa en ningures...

Tódalas toupas son cegaratas. Nungunha pode ver. Seica as toupas non poden ver, que son unhas cegaratas. O seu mundo está tecido de escuridades subterráneas. Pero a protagonista desta historia é quen de sair fora da toupeira para chegar a gozar con intensidade das cores da vida.