Anxo Angueira

Este novo poemario de Anxo Angueira é un canto centrado en Vigo, na persoal fisionomía da cidade, na súa capitalidade cultural, literaria e política a respecto de Galicia. Enxurrada onomástica que escolle a propia palabra Vigo como centro dun remuíño, e que especialmente se refire a nomes de persoas da memoria política do autor; o texto é un único poema en que se dilata e se fragmenta, se prende e se leixa, se fía e desenfía arredor de Vigo. Arredor dos múltiples Vigo, pois "Fóra do sagrado" fálanos dun Vigo que, a pesar da súa centralidade, resulta moitas veces contracanónico, arraiano, exterior, maldito, irredutible. E fálanos de Vesteiro Torres e Martín Códax, de Lavadores e do Berbés, dun Vigo de Rosalía de Castro e de Rotbaf Luden, do 36 e do 72, de Bembrive e de Príncipe, o Vigo dos trasantlánticos e o dos cabalos bravos do Galiñeiro. En definitiva, Vigo asalta o papel protagonista que para o autor merece na paisaxe literaria de Galicia.

Un rapaz anónimo escribe unha longa carta ao director dun xornal, pautada en trinta unha entregas, na que confesa ser o autor da morte de A., unha moza belísima de longos cabelos derrotados en ondas. Os sucesos dun negocio de lixivia ilegal, a busca dunha nota onde se transcribiu unha estrofa dun dos poemas da Quinta Folla de Resistencia Poetica e a vida dunha celula clandestina de mozos resistententes mergullanos na memoria dos primeiros anos da reforma Politica en Compostela e nas terras da Arousa e do Barbanza. Esta novela de formacion, esta narracion enchida de intriga, fermosa homenaxe ao xenero do folletin que explorou Eça de Queiros, e o retrato movido e aberrante dun tempo, onde as paisaxes de veran, as noites de discoteca, as viaxes iniciaticas e un apaixonante conflicto amoroso, baten constantemente no labirinto dos libros e da literatura de noso.

Angueira dedica o seu libro O valo de Manselle ós veciños desta aldea de Dodro que traballaron durante dous anos na construcción dun valo de contención para facer practicable un campo de xogos ubicado en terreos comunais que a concentracion parcelaria convertera en vertedoiro de lixos. Isto e Poesia Tanxible. Os poemas de Angueira aferranse a fala real e concreta da sua terra, afastandose das formas estandar da lingua, para asi dotala dun poder de evocacion e comunicacion mais perto do sentir e o vivir da sua tribo, que representa todas as tribos da nacion. Sobrancea nestes versos a union da comunidade no traballo colectivo, a solidariedade que fora desterrada polo capitalismo e que ainda pervive pola vontade dos bos e xenerosos.

Axiña que rematamos de ler estas Bágoas de A. Angueira, o corpo pídenos o bruído entusiasmado da fondísima delectación que estas páxinas, este pequeno producto estético, mostrario de sensacións, sensibilidade, lirismo, inventiva e humor, e capaz de producir na rexedoria das nosas paixons, das nosas afectividades. O caracter sismico do gozo humano, desencadeado no presente caso por este anaquiño narrativo que non acada sequera as 80 paxinas e que demostra que non andaba Borges moi trabucado cando facia aqueles diafanos inqueritos de lucido invidente... Pois en 70 paxinas adensa A. Angueira un conto de ouro, unha bela historia en tres actos desas que conseguen acelerarnos o siso e os latexos, e non deixala, non deixala ata o final.

Si hubiera que efectuar una evaluacion general a grandes rasgos de los Padres de la Iglesia, podriamos dividir su obra en dos categorias: aciertos y errores. Entre los aciertos, estaria su lucha contra las herejias. En esa batalla, acunaron una serie de conceptos de gran valor teologico que han superado la prueba del tiempo y han llegado hasta nuestros dias, siendo todavia de gran utilidad. Lo visto en este trabajo no es mas que un mojar los pies en la orilla del oceano inmenso que son los Padres de la Iglesia. En cualquier caso, conocerlos es imprescindible para comprender el pasado, teniendo en cuenta que el conocimiento del pasado, con sus luces y sombras, nos proporciona la clave para entender el presente.

O profesor Anxo Angueira reflexiona nesta obra sobre a configuración e a evolución da palabra «rexurdimento», así como sobre o que esta etapa significou para a lingua, para a literatura e para a soci

Continuando no ronsel de Pensa nao, esta nova novela de Anxo Angueira lévanos agora a fins dos sesenta, ós anos en que se organiza a primeira resistencia activa antifranquista. E lévanos a bordo dun pequeno galeon a vela que lle da o titulo, Iria, e que se converte no grande protagonista. As suas travesias pola Arousa e as suas remontadas polo Ulla, descritas co lexico nautico ainda vivo, parecen as veces concibidas como unha dura proba de resistencia, de escritura e de lectura, na que o autor e o lector viven embarcados.Entretecido coas viaxes do galeon, o traballo na construcion dun canal de regadio funciona como contrapunto obreiro e labrego que contrapesa o protagonismo do mundo mariñeiro. Pero tamen e toda unha metafora social e politica da epoca. Cosendo todolos fios, as entremesturadas historias de afogados semellan unha memoria polifonica do Ulla e mais da Arousa.Concibida e escrita sen concesions, Iria e un poderoso exercicio literario que nos leva a bordo, coma en Manoel Antonio, e nos emproa cara a horizontes nunca antes navegados. Unha novela memorable, un fito na narrativa galega contemporanea.Continuando no ronsel de Pensa nao, esta nova novela de Anxo Angueira lévanos agora a fins dos sesenta, ós anos en que se organiza a primeira resistencia activa antifranquista. E lévanos a bordo dun pequeno galeon a vela que lle da o titulo, Iria, e que se converte no grande protagonista. As suas travesias pola Arousa e as suas remontadas polo Ulla, descritas co lexico nautico ainda vivo, parecen as veces concibidas como unha dura proba de resistencia, de escritura e de lectura, na que o autor e o lector viven embarcados.Entretecido coas viaxes do galeon, o traballo na construcion dun canal de regadio funciona como contrapunto obreiro e labrego que contrapesa o protagonismo do mundo mariñeiro. Pero tamen e toda unha metafora social e politica da epoca. Cosendo todolos fios, as entremesturadas historias de afogados semellan unha memoria polifonica do Ulla e mais da Arousa.Concibida e escrita sen concesions, Iria e un poderoso exercicio literario que nos leva a bordo, coma en Manoel Antonio, e nos emproa cara a horizontes nunca antes navegados. Unha novela memorable, un fito na narrativa galega contemporanea.

O presente estudo reivindica para Bretaña, Esmeraldina a condición de obra central dentro do macrotexto da produción literaria de Méndez Ferrín e atribúelle tamén un papel especialmente relevante no contexto historico da primeira Galicia autonomica, tanto no campo literario coma no politico. O autor analiza con detalle a complexa estrutura da novela, cos seus niveis narrativos, rastrexando os modelos literarios que a conforman, para logo reflexionar sobre as diferentes poeticas que nela se manexan: a dun protagonista, Amaury, preso politico breton na cadea de Principe en Tagen Ata, que procura a identidade, a poetica da lectura e da escritura (texto e entrelazo), a da ficcion (espello) e a do regreso (espiral). Anxo Angueira remata facendo fincape na importancia desta novela a respecto do nacemento do independentismo politico, da vixencia da Nova Narrativa e dunha toma de posicion en defensa da autonomia do campo literario como camiño para a consolidacion da literatura galega como literatura nacional.O presente estudo reivindica para Bretaña, Esmeraldina a condición de obra central dentro do macrotexto da produción literaria de Méndez Ferrín e atribúelle tamén un papel especialmente relevante no contexto historico da primeira Galicia autonomica, tanto no campo literario coma no politico. O autor analiza con detalle a complexa estrutura da novela, cos seus niveis narrativos, rastrexando os modelos literarios que a conforman, para logo reflexionar sobre as diferentes poeticas que nela se manexan: a dun protagonista, Amaury, preso politico breton na cadea de Principe en Tagen Ata, que procura a identidade, a poetica da lectura e da escritura (texto e entrelazo), a da ficcion (espello) e a do regreso (espiral). Anxo Angueira remata facendo fincape na importancia desta novela a respecto do nacemento do independentismo politico, da vixencia da Nova Narrativa e dunha toma de posicion en defensa da autonomia do campo literario como camiño para a consolidacion da literatura galega como literatura nacional.