Aquilino Iglesia Alvariño

Xesús lorenzo Varela (1917-1981) é unha das voces máis vibrantes da literatura do exilio, a memoria da Galicia que se expresa principalmente desde América entre 1939 e 1960: Luís Seoane, Emilio Pita, Silvio Santiago, Ramón Valenzuela... Este volume reúne a poesía galega do autor en tres apartados: Catro poemas para catro gravados, de 1944 (tamén coñecido como María Pita e tres retratos medievais, con ilustracións de Luís Seoane), Lonxe, de 1954, e outros textos. A anguria do desterro, a saudade, a esperanza endexamais abaixada, a épica do vello país... son algunhas das constantes do seu verso, representativo de toda unha xeración.

Este libro contén unha escolma de poemas dun dos maiores poetas galegos deste século, Aquilino Iglesia Alvariño. A obra consta de vintetrés poemas. Seleccionáronse a partir da totalidade da producción poética do autor, polo que hai unha lóxica diversidade entre os diferentes poemas, que responden a diferentes épocas e a diferentes preocupacións temáticas e formais. Os poemas foron escollidos para que encaixasen coas características da poesía orientada ó público infantil. En todos eles atopamos un léxico moi rico, con abundantísimas referencias ó mundo rural da Galicia interior.Abundan, sobre todo, os poemas que cantan os elementos da natureza (Era un sol pequeniño, Brétema, Nubes que pasan, Era un mencer de San Xoán, etc.) e os labores propios do mundo rural (Hai que traballar, In agore gaudium, Canté, ruliña...). Outro nutrido núcleo é o formado por poemas que cantan o amor (Polo correo do vento, A invitación do barqueiro, Eu quero oír o teu silencio...) ou a amizade (Nunha cea de amigos). Finalmente, outros poemas tratan temas como a reflexión sobre o paso do tempo (Cando teña trescentos anos), a relixiosidade do Nadal (Canción mística), o carácter submiso dos galegos (A tantos amos serviron), etc.