Felipe Juaristi

Piztutako etxea nire lanik sakonena da. Gogoeta egiten dut, esperantzaz, izuaz, desiraz, maitasunaz eta pasioaz, besteak beste. Abiapuntua da bizitzak bere arauak dauzkala eta, seguru asko, ez ditugula sekula santan guztiak ezagutuko, bizi garen bitartean bizitzaz ez beste ezertaz arduratzen garelako. Baina beste ezer hori bizitzaren muina ere izan daiteke, jakin gabe, noski. Gizakia zerk bultzatzen duen bizitzera da jakin beharrekoa. Baina beti ez dago gizakiaren esku halako jakituria. Ez zaio argirik iristen bere barreneko sotoan gordeta dagoena ikusteko. Beraz, bizi da gizakia, besterik gabe. Eta ez da gutxi. Izan ere, gizakia handia da, izakietan handiena. Baina inork gutxik daki hori.

EUSKADI LITERATURA SARIA (1998) Barne mina eta mundu ezagunaren mindura zertan diren jakin nahian abiatu da Felipe Juaristi liburu honetan. Galderak direla medio, zihurtasunetik ihesi; zihurtasuna, garai honetan, gezurraren eta fanatismoaren beste adiera bat besterik ez baita. Poema laburrak dira liburukoak; sakonak ezinbestean. Ikuspegi anitzetik, askotariko begiradaz begiratzen du idazleak, ordea. Esan nahi den errealitatea oso konplexua baita begi bakarrez atzemateko. Horrela igarotzen da, geltokiak bailiran, itxaropenetik etsipenera eta ezkortasunetik baikortasunera, eta iristen da amaierara, hasieran bezain zalantzati eta uzkur.

Gizon bat azaldu da bazterreko auzo batean. Inork ez daki nondik datorren, ezta nor den ere. Baina haren agerpen hutsak iragana ekarriko du gogora. Bi polizia, Isaak López de Albeniz eta Sara Sáinz de Bilbao, saiatuko dira argitzen nor den gizon misteriotsua eta zergatik azaldu den azaldu den moduan.Intriga handiko eleberria da, gaizkileak ere zuzendu daitezkeela erakutsi nahi duena, hartarako, borondate onaz gainera, memoria ezak bere lana egiten badu.

Los poetas antologados en esta edición son los promotores de las jornadas de “Poesía y pensamiento” que se iniciaron en Durango en mayo del 2008. Estos últimos años la poesía ligada al pensamiento ha

Este libro en formato de lujo nos ofrece un recorrido por el paisaje urbano de Donostia-San Sebastián. El libro comienza con un apartado destinado al mar y la costa donde se verá ese espacio entrañabe que es la bahía con las playas de La Concha y Ondarreta, la isla de Santa Clara y los montes de Igeldo y Urgull.A continuación, en un capítulo dedicado al paisaje urbano se ven muestras tanto de la arquitectura civil como religiosa, arte en la calle y los diferentes parques que posee la ciudad. Finalmente, vemos muestras de la vitalidad de Donostia a traves de sus espacios de cultura, el deporte, las fiestas y la calle. Edición trilingüe: castellano, euskera e inglés.

Badira hutsik dauden pertsonak, zerutik eroritako txoriak, trumoi hotsez hautsitako adarrak, zauritutako gau-animaliak bezala. Lope, Miranda eta Gabriel. Hutsik daude, pertsona huts dira eta zain daude. Halabeharrak elkartu ditu oroitzera bultzatuz. Oroimena zirkulu hutsa baita, bizitza eta heriotza bezala. Hilketa batek ematen dio hasiera oroimenari. Baina bizitzak bete behar du barneko hutsa eta zirkulu guztiak itxi eta bizi berria ekarri. Hiltzea erabakita zuena ez beste bat hil zuen ETAk. Nahasi ala ez, hilketa batek beti astintzen ditu ingurukoen barne giharrak. Eta oroimena da nagusi lekuko isilen begietan. Eta bakardadea.

Malkoen gatza ez da amaigabea;odolak, norberarena ala besteena izan,beti du usain bera;burura igo eta horditzen du,adimena galtzeraino.

Ezer ez da dirudiena. Ez gara uste dugun bezalakoak. Edozein etxetan ezkutuan dagoen sekreturen bat aurki daiteke. Izan ere, badira sekula aipatzen ez diren kontuak, iragan latza ekartzen baitute orain gozora. Horretaz gogoratuko da Saul, eleberri honetako pertsonaia nagusia, denbora aurrera doan neurrian. Ezaguna duen mundua goitik behera eroriko zaio eta beste bat sortuko da, ordainez, beste bat neurrikoagoa, eta eramangarriagoa. Egia jakitera iritsiko da, eta egiarekin batera oinaze eta minak etorriko zaizkio. Heldutasunera iritsiko da, gaztaroa ahal den bezala igaroz. Errealitatera eroriko da, azkenean, fantasiaren lurralde urrutitik jauzi eginez.

Erruak erro luzeak ditu. Mina da, eta ez jakintza, kontzientziaren giltza. Egon nahi ez dugun tokian egotea da erbestea. Elurra egiten du, eta hotzak gorputzak hartzen, erbestea ez-toki baita. Fermin Alberdi euskal kazetaria Madrila bidaltzen dute Sebastian Saldiasen azken egunak nolakoak izan ziren kontatzeko. Horrek bizitza aldaraziko dio. Hori da eleberri honen abiapuntua. Baina, funtsean, maitasuna zer den adierazi nahia da. Maitasunari eustea bizitzari eustea baita; bizitza maite duenak ezin maitasunik gabe bizi. Musikarik gabe ere ezin bizi, berak eramaten gaitu egon nahi dugun tokira.Bakea, azken finean, errurik gabeko mundu berrira sartzea baino ez da.

Laurari ikaragarri gustatzen zaio Kantauri itsasoa baina aurten, Mediterranio ezagutzeko parada izango du, aitak kinieletan 13ko bat asmatu baitu eta ama eta bera oporretan gonbidatu baititu. Hantxe astebete ere, aldaketa handia gertatuko da Lauraren bizitzan.

Laino artetik begi bakoitz handi bat ageri da. Ez da Jainkoaren begia, poetarena da. Begiak, laino artean, ez du gardentasunez ikusten gauzen eitea. Difuminatu egiten zaizkio Ni1 eta Ni2 banitatearen lanbrotan. Arbola bat atzeman daiteke, ordea, iruntzitara jarrita ere harrigarri garbi, mirakuluz zehatz, metropoliaren zoruan eta amodio modernoen matazan errotua.

Hartz jauna iratzarri da, jaiki, nagiak atera eta jantzi: praka beltz lisoak, alkandora lodi koadroduna; gainean, jertsea. Mendiko botak ere bai. Sua egin, ura berotu eta kafea prestatu. Leihotik begiratu eta ihintza egin zuela konturatu zen. Zamarra hartu zuen badaezpada, betaurreko kutxa gorde eta irten zen. Gandu artean, azeri jaunaren etxea ageri zen. Bost urte ziren hartz jaunaren laguna joan zela. Desagertu egin zen. Hilda zegoela esaten zutenak ere baziren. Goiz hartan, berriz, bere lagunaren etxetik kea zeriola iruditu zitzaion hartz jaunari. Azeriaren itzulera zen!

EUSKADI LITERATURA SARIA (1998) Barne mina eta mundu ezagunaren mindura zertan diren jakin nahian abiatu da Felipe Juaristi liburu honetan. Galderak direla medio, zihurtasunetik ihesi; zihurtasuna, garai honetan, gezurraren eta fanatismoaren beste adiera bat besterik ez baita. Poema laburrak dira liburukoak; sakonak ezinbestean. Ikuspegi anitzetik, askotariko begiradaz begiratzen du idazleak, ordea. Esan nahi den errealitatea oso konplexua baita begi bakarrez atzemateko. Horrela igarotzen da, geltokiak bailiran, itxaropenetik etsipenera eta ezkortasunetik baikortasunera, eta iristen da amaierara, hasieran bezain zalantzati eta uzkur.

Zer gertatzen da zure alabak edo zure semeak eguzkia non bizi den galdetzen badizu? Galdera horri erantzuten saiatzen da autorea ipuin miragarri honetan. Eguzki amandreak hiru alaba ditu, zein baino zein ederrago eta bikainago hirurak: Alba, Eguerdi eta Arrats. Bakoitzaren ibilbidea kontatzen digu Felipe Juaristi idazleak, goizean hasi eta gaua egiten deino. Liburu honetan gauzatzat hartzen ditugunak (zuhaitzak, gaua, zerua, euria) pertsonaia bihurtu dira eta denak ari dira jolasean, denboraren ibilbidea zer den adierazi nahian.