Gustavo Pernas Cora

Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.

Estas tres comedias paranoicas critican unha sociedade do espectáculo que fagocita os seus individuos. Comedias escritas nunha linguaxe áxil, chea de ironía e sarcasmo, cuns personaxes patéticos que nos fan rir sen decatarnos de que nos rimos de nos mesmos. Textos que investigan nos limites do xenero teatral e experimentan coa dramaturxia en espiral que envolve e fai participar o espectador.Para Anxo Abuin Gonzalez o teatro fronteirizo, aberto, plurisignificativo de Gustavo Pernas e imposible de reducir a unha analise monolitica e dogmatica. ?O teatro de Gustavo Pernas e imaxinacion, xogo e labirinto. Saudemos a un autor, por moitos anos?.

"...¡Non os coñecerei eu que ando a fozar nas cloacas todo o día! E mentres, estes pasan o tempo cruzados de brazos no paso de cebra e mirando para a outra beira. Présa, présa, ¡que présa van ter, ho! Se tivesen presa non ian andando, presa teñen eses que pasan caghando hostias e ainda por enriba estes queren que os paremos. A cruzar os brazos a lista do paro, caghendios, como fagho eu cando xa non hai mais merda que revolver, ainda que se e por merda hai para todos, ¡ai!, pero esa non a queren os señoritos, non, esa deixannola aos subcontratados e aos mouros, todos metidos no furado, e logo queixanse de que boten abaixo os edificios... E non van botar, que non che teñen puta idea, que nunca tal fixeran, ¡non ho!, aqui non fan falta avions nin terroristas, metenos a conducir escavadoras nas cloacas e ala se foi.¡Ala!, vannos invadir, ¡cagho nos patucos do neno Jesus!, que como non teño con quen falar, para mais ghaitas, paso todo o dia entre alis e mojames e como teño que explicarlles o choio, ainda aprenden o idioma grazas a min... Si, home si, mentres os nosos se dedican a invadir o pais deles ¡que van facer eles!, escapan para o noso que ainda que sexa entre as ratas polo menos vivese... Non cuspas ao ceo que che cae enriba, mandan tirar un millon de bombas onde os mojames por unha ghota de petroleo e logho...

O admirable do libro de Gustavo Pernas, ademais da suculenta análise que leva a cabo, nun excelente exercicio entre a crítica da cultura e a literatura comparada, radica en que tece o seu relato como se fose unha obra teatral. Dalgunha maneira, a sua envexable carreira como dramaturgo esta detras desta proposta de lectura da Modernidade. Un coro narrador, no que vai concitando aquelas voces mais sobranceiras da reflexion sobre a arte, desde Susan Sontag a Edgar Morin, desde Benjamin a Eugenio Trias, desde Gombrich a Duvergier... leva a cabo a representacion sobre o pano de fondo deste Dejeuner sur lherbe do que tan pouco sabiamos. Quen son esas persoas?, a que se dedican?, e, mais concretamente, quen e ela?, por que me mira?. O coro, esa escura masa de voces que son sombras, vai facendo as suas preguntas, erguendo as suas incognitas, contestando as que pode ou certificando os seus enigmas.E o relato flue, como en Sofocles, a procura dunha anagnorise final, ese momento en que os protagonistas desvelan as suas sombras e asistimos a revelacion, ese tecnicismo fotografico que significa iluminacion, proxeccion de luz sobre un negativo para positivalo. Unha revelacion que e, neste caso, critica da cultura, da arte, da historia.Animo, pois, ao lector a que se introduza no harmonioso labirinto destas paxinas para pro...