Inma López Silva

Cinco mujeres. Cinco historias particulares.Y un punto de encuentro: la experiencia en la cárcel. Los días iguales de cuando fuimos malas es la novela que consolida el talento literario de su autora, Inma Lopez Silva, una prometedora nueva voz femenina en la literatura española. Ahi estan, charlando en el patio o desfilando en el comedor a la espera de que una compañera les llene un plato de sopa triste. Parecen iguales, presas sin mas, pero basta con mirar despacio y afinar el oido para descubrir mundos distintos: Margot, cansada de vender su cuerpo por las calles de la ciudad, se toma un descanso entre rejas. Valentina ha llegado de Colombia con un niño en brazos y muchas preguntas en la mochila. Sor Mercedes cumple su condena con fervor religioso y sin remordimientos. Laura quiso ser bailarina, pero otro destino se impuso, y a menudo contempla la vida entera como si fuera una condena. Junto a ellas esta la escritora, una mujer discreta que emborrona papeles e intenta olvidar locuras pasadas. ¿Que habra en estos folios? Nadie sabe, nadie pregunta, pero las historias se cruzan y las paginas ahi estan para descubrir que hay detras de estos dias iguales que se vuelven unicos, esplendidos, en las manos de Inma Lopez Silva. Criticas:Un mosaico, una novela que habla de como se escriben las novelas y donde encajan perfectamente los contornos de la angustia, la locura e incluso la cordura#, suponiendo que eso exista: una gran obra.La voz de Galicia Una novela de personajes, feminista, y una radiografia de los problemas sociales. Una novela que enamora.Lecturafilia Los dias iguales de cuando fuimos malas es una novela carcelaria que trata con amabilidad lo que le ocurre a cinco mujeres protagonistas de la prision gallega de A Lama...Una novela bien escrita, bien documentada y narrada a buen ritmo.Jordi San Idedonfo, Culturon Los dias iguales de cuando fuimos malas ahonda en lo mas profundo de la condicion humana. Inma Lopez desmonta el imaginario carcelario en una novela sin prejuicios que demuestra que todos tenemos la tentacion del crimen, que hay algo malo dentro de nosotros y que la dignidad es lo que nos hace libres.La Razon Una gran novela de personajes, escrita por una narradora consumada, que indaga con hondura y perspicacia en las zonas (fisicas y psiquicas) menos acogedoras de nuestra sociedad.Cristina, devoradoradelibros Novela poliedrica, interesante, que da la vuelta al mito de la supuesta malignidad femenina y evidencia finalmente como la sororidad, la solidaridad entre mujeres, es una autentica necesidad existencial.Fernando Goitia, ABC (Mujer Hoy) Destinos forjados con lagrimas y sonrisas, camaraderia que surge de vivencias comunes, contado de forma cruda, real y bella, con frases que se marcan a fuego.La isla de las mil palabras (Blog)

Ou o embarazo da escritora primípara.¿Hay equivalencia entre escribir e parir?Neste diario dunha escritora que vive por primeira vez a experiencia da maternidade non se pretende dilucidar ese misterio nin ningun outro. Tampouco o da vida, nin moito menos o da escritura. Se e que son misterios. Cunha linguaxe coloquial, como quen dialoga permanentemente con quen le, o texto flue ameno, enxeñoso, burlon. Non se trata de exaltar a maternidade senon de exaltar a escritura que da algo a nacer. Realista, lucido, reflexivo, bastante desmitificador. Nove meses de sensacions, impresions e cambios: gozar e sufrir coma nunha novela con final feliz. Unha declaracion de principio: no parto esta a sabedoria. A escritura detense ai, non se pode dicir mais: a historia sae a luz no libro.

Este es el diario de una escritora primípara. Realista, lúcido, reflexivo, bastante desmitificador. Escrito con un lenguaje coloquial, como si la autora dialogase permenentemente con quien lee. El texto fluye ameno, ingeniosos, burlon. Nueve meses de sensaciones, impresiones y cambios: gozar y sufrir como en una novela com final feliz. ¿O es un comienzo? En cualquiere caso, una declaracion de principios: en el parto esta la sabiduria. La escritura se detiene ahi, no se puede decir mas: la historia sale a la luz en el libro. Maternosofia

Unha selección de relatos escritos durante a primeira década do século XXI. A autora de ''Memoria de cidades sen luz'' amosa nestes textos, de asunto aparentemente heteroxéneo, as teimas e paixóns dunha vocacion literaria que atravesa eses dez anos cun pulo creador constante.A literatura dunha decada, un ciclo literario completo que lectoras e lectores poden percorrer ao tempo que se debruzan sobre os mundos ficcionais de Inma Lopez Silva. Nos relatos de Tinta agroma a semente dalgunha novela xa publicada a caron do paseo, paxina a paxina, de criminais encantadores, soñadoras de toda caste, actrices tristes, caricaturas de ditadores, peregrinos loucos e fotografos do vento que atoparon vida na tinta xurdida da capacidade fabuladora da escritora. Os relatos deste libro foron escritos entre os anos 2000 e 2010 malia no libro non estaren ordenados cronoloxicamente. Segundo confesa a autora, "Todos eles estan xa publicados, sexa por figuraren en distintas antoloxias ou revistas, sexa por seren premiados nalgun certame literario. A sua edicion nun unico volume non responde a outro obxectivo ca salvalos da dispersion e, nalguns casos, do esquecemento". Por iso, os relatos de Tinta non manteñen unha unidade nin de asunto nin de estilo; asi e todo, por baixo destas "diferenzas cualitativas flagrantes" entre uns relatos e outros, lectores e lectoras han atopar como fio condutor a unidade que as teimas, as obsesions e as paixons da autora lle outorgan. Tratase, pois, da "tinta" que correu polas veas da escritora ao longo dos dez ultimos anos.

New York, New York é un diario escrito co ritmo dos filmes norteamericanos e con banda sonora de Frank Sinatra. Por moitas películas que vexamos e por moitas novelas que leamos, nunca se coñece de verdade Nova York ata que se vive dentro dela, no corazon, nas tripas dunha cidade que as veces nos cospe e outras nos acubilla agarimosamente. Inma Lopez Silva combina realidade e ficcion, toques de comedia e tons de desarraigamento. Sensacions, vivencias e ideas que transmite co senso do humor e o absurdo, coa linguaxe directa que flue polas ruas de Manhattan.

New York, New York son mordiscos de realidad que Inma Lopez Silva da a la Gran Manzana y nos los digiere en forma de relatos anecdóticos, curiosos y originales que deslumbran por su peculiar sentido del humor al narrar algunos puntos absurdos de la vida neoyorquina.

Premio Blanco Amor 2007Arredor de guerras e exilios, técense as vidas contadas nesta novela.Librepensadoras que aman galeguistas, guerreiros polacos que queren ser Victor Hugo, nenos que converten en Troia a praia do Orzan. A Coruña dos anos trinta, o Paris aloucado e deprimido dos corenta e dos cincuenta, unha Barcelona de bombardeos e partidas de poquer, Buenos Aires e Nova York son as cidades polas que transita o protagonista deste relato en primeira persoa, desta porcion de memoria que non sae nos libros de historia.

Concubinas narra la historia de tres mujeres de una misma familia pertenecientes a tres generaciones distintas. Todo comienza cuando Carmen Sálvora, una cantante de cabaret abandona París para regresar a San Eiris, una pequeña aldea en la que parece que el tiempo se ha detenido, donde los curas cumplen años sin dar muestras evidentes de envejecimiento mientras recitan opera cada mañana y donde el rio recuerda, tiñendose de rojo, cada 18 de julio. En este espacio magico es donde viene al mundo Ines Andrade de Zumalave, ultima representante de una saga familiar en la que las mujeres son esquivadas por el amor y visitadas por la tragedia. A lo largo de la novela vamos conociendo los entresijos de las vidas de estas mujeres que vivieron y conocieron diferentes escenarios de la Europa de entreguerras. Como si de un escaparate se tratase van desfilando diferentes personajes y diferentes anecdotas: Cary Grant, con quien Carmen Salvora afirma haber vivido un idilio; Isadora Xenova, una mujer ante la que cae rendido el mismisimo Mussolini y que rehusa comer pescado despues de perder a su marido en el mar, Helena Zumalave y sus misteriosos viajes a Berlin o Frei Amaro Santos Cornes, un fransciscano que en sus largos años de ejercicio ha bautizado ya a todos los vecinos de la aldea.

Este libro pretendía ser unha memoria do 8 de marzo de 2018, pero é moito máis.Oito mulleres moi diferentes foron convocadas a escribir sobre a súa experiencia arredor da folga xeral e as mobilizacións do Dia da Muller de 2018. Desde dedicacions e idades moi diversas que implicarian a vivencia dunha folga desde sectores profesionais moi distintos, a idea deste libro era dar conta do pouso que deixou a onda feminista dese dia en toda a sociedade galega, amosando que os espazos do debate feminista son tan diversos coma as suas protagonistas. O conxunto de experiencias individuais desexaba amosar a revolucion feminista como poliedro, coma un cadro cheo de matices que non so ten implicacions colectivas, senon tamen persoais. E ai, no persoal, foi onde este libro comezou a ser doutra maneira.Cada unha das oito participantes escribiu sobre o seu 8 de marzo pero, en realidade, contou a sua vida toda, observada desde a ollada feminista que, dun xeito ou doutro, estalou no seu interior ese dia.

Concubinas narra la historia de tres mujeres de una misma familia pertenecientes a tres generaciones distintas. Todo comienza cuando Carmen Sálvora, una cantante de cabaret abandona París para regresar a San Eirís, una pequeña aldea en la que parece que el tiempo se ha detenido, donde los curas cumplen años sin dar muestras evidentes de envejecimiento mientras recitan ópera cada mañana y donde el río recuerda, tiñéndose de rojo, cada 18 de julio. En este espacio mágico es donde viene al mundo Inés Andrade de Zumálave, última representante de una saga familiar en la que las mujeres son esquivadas por el amor y visitadas por la tragedia. A lo largo de la novela vamos conociendo los entresijos de las vidas de estas mujeres que vivieron y conocieron diferentes escenarios de la Europa de entreguerras. Como si de un escaparate se tratase van desfilando diferentes personajes y diferentes anécdotas: Cary Grant, con quien Carmen Sálvora afirma haber vivido un idilio; Isadora Xénova, una mujer ante la que cae rendido el mismísimo Mussolini y que rehúsa comer pescado después de perder a su marido en el mar, Helena Zumálave y sus misteriosos viajes a Berlín o Frei Amaro Santos Cornes, un fransciscano que en sus largos años de ejercicio ha bautizado ya a todos los vecinos de la aldea.

Memoria perosal do machismo na culturaNunca crin nesas mulleres de máis de corenta que se comportan coma se acabasen de saír dunha película de Disney. Non soporto as que fan coma quen que non saben de que vai a vida, e as que se sorprenden con todo. Non aturo as que se fan as parvas cando e evidente que as engurrar na pel e as canas no pelo delatan que xa non estan na idade da inocencia. Tampouco creo a esas que pretenden xustificar os seus fracasos ou desilusions valendose da inxenuidade. Hai actitudes que, a unha certa idade, beirean o ridiculo. Especialmente, nunca crin que, aos meus anos, as escritoras poidamos comportarnos coma se ainda puidesemos ser princesas. No fin de contas, diso se trata cando unha pretende algo mais ca escribir poemiñas para conquistar corazons.Diso fala este libro.E, se se quere, unha perda da inocencia, unha ruptura con certos silencios, mesmo un balance de mais de vinte anos de dedicacion a literatura. Este libro desexa ser tamen un xesto de coherencia, pois creo fondamente na necesidade do pronunciamento politico daquelas persoas que temos a capacidade de erguer a nosa voz, un berro que, no meu caso, so pode ser feminista.Non sei por que adoita crerse que o espazo literario esta libre de todos os vicios machistas que funcionan no resto da sociedade, coma se, por ser mais culta ...

O teatro galego é, seguramente, o máis mozo de todos os discursos mozos da cultura galega. Quizais por iso se ten depositado a responsabilidade de explicar as vicisitudes da súa última andaina nos seus propios artifices, a miudo mais atarefados no dia a dia da sua inmediatez e das suas necesidades vitais ca nunha explicacion teorica, verdadeiramente reflexiva e rigorosa, arredor do punto teatral ao que chegamos. Esta monografia explora o teatro galego actual a traves dun relato que, facendo fincape nos diversos presentes sucesivos ao longo do tempo, dea conta da capacidade das xentes do teatro para incidir no seu propio destino como artistas e mais da capacidade de todos para definir o teatro galego da maneira mais util e eficaz.

Unha monxa, unha puta, unha moza colombiana e unha funcionaria de prisións comparten o módulo de mulleres dun cárcere e viven xuntas encerro, rebelións, lembranzas e emocións.Así o relata Inma, a escritora que compartiu cela con elas e que non se resiste a vencer a sua incapacidade para escribir contando a vida de cando foron malas, unha historia que, pouco a pouco, se converte na confesion e testamento literario da autora. Aqueles dias en que eramos malas e unha novela axil e emocionante que transita entre a traxedia e a comedia. O carcere como un mundo descoñecido, situado nas marxes da sociedade e da vida, no que existen victimas, verdugos e, sobre todo, historias vitais fascinantes. A novela mais ambiciosa de Inma Lopez Silva.

Unha das novas voces da narrativa galega ofrécenos unha serie de relatos que arrecenden Os personaxes destas narracións móvense na tensión entre o pasado e o presente, o imaxinado e o vivido, o perdido e o recuperado. Poboan, felices ou saudosos, un universo literario creado por unha autora esperanzadora.

Un completo e sistemático estudio do fértil movemento escénico xerado arredor das Mostras e Concursos teatrais dos anos 70 en Ribadavia. Entre 1973 e 1980 celebráronse na vila ourensá, organizadas pola Asociacion Cultural Abrente, unha serie de mostras e concursos teatrais que supuxeron o inicio do teatro profesional galego. As autoras deste libro puideron acceder a documentacion de Abrente, gardada no Museo Etnoloxico de Ribadavia, e elaborar este rigoroso estudo. A sua vision completase cos testemuños escritos para este libro por alguns dos principais protagonistas daquela historia.

Concubinas é unha historia de amores e de vinganzas que superan as fronteiras do espacio e do tempo e que está protagonizada polas mulleres dunha familia esquivada polo amor. A través dun estilo literario moi coidado, a novela constitue un escaparate fantastico de personaxes e anecdotas polo que van desfilando os protagonistas e as suas vidas a partir dun escenario mitico denominado San Eiris, onde os frades non morren e o rio baixa con auga vermella cada 18 de xullo. En Concubinas, os espacios, os personaxes e os acontecementos forman un saboroso coctel de olores, de sabores e colores que condimentan a novela. Concubinas e un gran relato de amor en tempos de guerra e en tempos de paz, e tamen a historia de aqueles que queren ser libres.Concubinas é unha historia de amores e de vinganzas que superan as fronteiras do espacio e do tempo e que está protagonizada polas mulleres dunha familia esquivada polo amor. A través dun estilo literario moi coidado, a novela constitue un escaparate fantastico de personaxes e anecdotas polo que van desfilando os protagonistas e as suas vidas a partir dun escenario mitico denominado San Eiris, onde os frades non morren e o rio baixa con auga vermella cada 18 de xullo. En Concubinas, os espacios, os personaxes e os acontecementos forman un saboroso coctel de olores, de sabores e colores que condimentan a novela. Concubinas e un gran relato de amor en tempos de guerra e en tempos de paz, e tamen a historia de aqueles que queren ser libres.

Premio Rúa Nova 1996 Unha melodía perdida no pasado.Unha mañá Elixio esperta coa estraña sensación de que vai nevar. Ao seu carón, dorme a súa muller, allea as premonicións que remexen as lembranzas de Elixio. Unha melodia perdida no pasado, alguen que regresa da morte, a sombra terrible dunha guerra que esnquizou a historia -a nosa historia- e, a pesar de todo, o amor que abre camiños para a vida e a tenrrura.

Escola de mulleres é unha novela sobre unha fuxida. A súa protagonista foxe da dor, da perda, dunha realidade incerta, da gaiola de ouro que os homes queren construír para pechala e admirala, da opresiva camisa de forza das convencions sociais. E para acadalo emprega a ironia e o seu propio corpo como armas, como camiño cara a unha redencion que sospeita imposible. E asi a sua pel e a sua mente convertense nun lenzo que, devagar, vaise esgazando polas unllas dos demais, sempre os demais, emerxendo baixo o estigma da loucura ou, quizais, da clarividencia. Unha novela que nos cuestiona sobre os limites. Da liberdade ou da moral. E, de fondo, como paisaxe idilica ou inferno, as voces doutras mulleres, Maria, Zelda e Simone, que, entre disputas e risas, a comprenden, a xulgan e a compadecen, mentres unha nena construe sobre o chan castelos con bloques de cores.