Manuel Veiga

Premio García Barros 2006 . Lois esperta un día pola mañá cedo e descobre que a súa muller xa non está na casa. Tampouco responde as chamadas telefónicas. A angustia da soidade inesperada, do descoñecemento e do temor, acaba por abrirse paso cara o temido fracaso da parella, a separación. Cunha prosa musical e mordaz, Manuel Veiga (Monforte de Lemos, 1960) fai confluír nesta novela, gañadora do Premio García Barros 2006, a historia dun home e dunha muller que se buscan e a dunha cidade, metáfora do Vigo actual, que, coma eles, tamén quere recoñecerse e aceptarse nas súas grandezas e nas súas miserias, no seu pasado e no seu presente.

Tras ser depurado e coa intención de non poñer en perigo a súa muller e a súa filla, o profesor de idioma regresa a Puebla, a súa cidade natal, na derradeira viaxe do tren arrancatravesas. En Puebla pretende ocultar os dous mecanoscritos, que conseguiu salvar tras a ultima incautacion da sua computadora, onde recolleu as suas investigacions sobre o vegliota, unha lingua que durante un tempo chegou a ter a sua pequena idade de ouro, mais que agora desaparece irremediablemente tras a imposicion da lingua oriental como a unica oficial.O profesor de vegliota de Manuel Veiga e, en parte un relato policial, con ingredientes de novela de misterio e atmosfera de ciencia ficcion, que se ofrece como un laio desesperado por unha perda. Unha novela impactante, talvez un ensaio sobre o futuro da lingua, sobre as posibilidades de sobrevivir sendo diferentes, sobre a identidade, sobre a resistencia e sobre as contradicions que supon esta loita.Tras ser depurado e coa intención de non poñer en perigo a súa muller e a súa filla, o profesor de idioma regresa a Puebla, a súa cidade natal, na derradeira viaxe do tren arrancatravesas. En Puebla pretende ocultar os dous mecanoscritos, que conseguiu salvar tras a ultima incautacion da sua computadora, onde recolleu as suas investigacions sobre o vegliota, unha lingua que durante un tempo chegou a ter a sua pequena idade de ouro, mais que agora desaparece irremediablemente tras a imposicion da lingua oriental como a unica oficial.O profesor de vegliota de Manuel Veiga e, en parte un relato policial, con ingredientes de novela de misterio e atmosfera de ciencia ficcion, que se ofrece como un laio desesperado por unha perda. Unha novela impactante, talvez un ensaio sobre o futuro da lingua, sobre as posibilidades de sobrevivir sendo diferentes, sobre a identidade, sobre a resistencia e sobre as contradicions que supon esta loita.

Nesta novela mestúranse voces, xéneros e escenarios (Vigo, Madrid, Monforte, Porto ou San Francisco) até compoñer un fresco de trinta anos de historia, dende 1977, ano das primeiras eleccións democráticas, pintado coa pincelada subxectiva duns personaxes situados sempre entre o realismo atroz e a utopia parodica.Os xornalistas utopicos presentanos as tripas dunha profesion desde o seu lado marxinal, pero tamen honesto, nun tempo no que os propios informadores se encontran no centro da polemica. Unha novela sorprendente, sobre todo polo seu estilo directo, as veces conversacional, polos seus cambios de ritmo, que fan que nos preguntemos sempre polo que vira despois, e polo seu humor capaz de transformar paxinas, aparentemente descritivas, nun campo de minas.Manuel Veiga acheganos, sen dubida, a sua mellor novela ate hoxe, unha narracion que ben poderiamos denominar biografia ficcionada, na que ao lector ou lectora non lle resultara dificil recoñecerse.Nesta novela mestúranse voces, xéneros e escenarios (Vigo, Madrid, Monforte, Porto ou San Francisco) até compoñer un fresco de trinta anos de historia, dende 1977, ano das primeiras eleccións democráticas, pintado coa pincelada subxectiva duns personaxes situados sempre entre o realismo atroz e a utopia parodica. Os xornalistas utopicos presentanos as tripas dunha profesion desde o seu lado marxinal, pero tamen honesto, nun tempo no que os propios informadores se encontran no centro da polemica.Unha novela sorprendente, sobre todo polo seu estilo directo, as veces conversacional, polos seus cambios de ritmo, que fan que nos preguntemos sempre polo que vira despois, e polo seu humor capaz de transformar paxinas, aparentemente descritivas, nun campo de minas. Manuel Veiga acheganos, sen dubida, a sua mellor novela ate hoxe, unha narracion que ben poderiamos denominar biografia ficcionada, na que ao lector ou lectora non lle resultara dificil recoñecerse.