Ramón Otero Pedrayo

Nesta obra, Otero Pedrayo guíanos na súa viaxe a América, de 1947, con paradas en Tui, O Porto, Lisboa, Río de Xaneiro, Montevideo e Buenos Aires, lugar de reencontro con Castelao e outros vellos amigos, e onde descobre outra Galicia, ben diferente da que acaba de deixar. Nesta obra, Otero ofrécenos parte do seu complexo pensamento, onde Galicia se converte en protagonista e no concepto principal, á vez que se albisca o carácter precursos do autor con respecto ás principais correntes de pensamento da época.

Este libro escribiuno Otero Pedrayo na vellez, pero non chegou a publicalo en vida. Trátase dunha fonda e aguda interpretación da vida e obra da poeta galega, escrita no máis xenuíno estilo oteriano. Concibida en forma de dialogo dramatico, nela deixa Otero voar libremente a sua imaxinacion desbordada, que as veces chega as dificiles alturas onde se esconde o lirismo que envolve a esvaida figura da sua protagonista.

Este libro recolle nun único volume un conxunto de relatos de Otero Pedrayo aparecidos entre os anos 1925 e 1935 en diversas revistas e coleccións populares. Son contos que amosan unha actitude de reflexion ideoloxizante en torno ao ser e a cultura de Galicia, e nos que estan presentes os principais elementos constitutivos do mundo literario oteriano. O conxunto completase con dous relatos publicados en 1974 e 1978.

Este libro aparecido en 1934 provocou certo desconcerto. Por primeira vez Otero Pedrayo non falaba de Galicia nunha das súas novelas, senón que nos contaba a vida de Zacarías Werner (1768-1823) e nos introducia coa sua capacidade evocadora na Europa daquel tempo.

Unha singular e ambiciosa síntese de autores e estilos da arte, un texto ata agora inédito do gran escritor ourensán. Durante os anos 1966 e 1967, Ramón Otero Pedrayo escribiu, en castelán, esta obra extensa ata agora nunca publicada. Escrita cun inconfundible estilo literario e baseada nunha cultura enciclopédica, abrangue a historia da arte desde a prehistoria ata o século XX; e salienta pola especial atención que o autor lle dedica á música, singularmente a Bach e a Mozart, cun capítulo sobre a música no Romanticismo no que se detén en Beethoven. Tamén cómpre destacar o interese que Otero Pedrayo amosa polo cinema, ao que considera a arte que caracteriza o século XX. Todo isto fai deste libro unha lectura de gran importancia para coñecermos mellor o pensamento do autor ourensán, o seu xeito de analizar a arte tendo en conta factores relacionados coa xeografía, coa identidade e co territorio, sen esquecer o papel da literatura como complemento e inspiración da expresión plástica.

Neste volume recóllese parte do espallado labor de Otero Pedrayo en xornais e revistas, concretamente en Finisterre e Sonata. Sinopse: Este volume é un importante testemuño dos seus dotes como escritor; nel esta presente o ensaista e o autor de ficcion, duas facetas da sua producion literaria nas que Otero destacou especialmente.

A publicación deste libro en 1957 significou o reencontro do autor coa narrativa galega, logo de máis de vinte anos. Nas narracións curtas deste volume predominan dúas liñas temáticas: o reflexo do mundo en crise no que se esta a verificar unha profunda transformacion do sistema de valores e da orde tradicional imperante, e, a narracion de sucesos relacionados co mundo do sobrenatural.Vinte relatos que amosan a mestria de Otero Pedrayo no deseño de rexos caracteres rurais ou na vision lirica da terra que nutriu o conxunto da sua vasta obra narrativa.

Colección de artículos publicados por Ramón Otero Pedrayo en el diario La Región, de Ourense, entre 1958 y 1960

As pezas de Teatro de máscaras formaban parte do plan teatral que Castelao concibira durante os anos da República para impulsar un xénero que, a pesar dos esforzos anteriores, vivía nunha atonía sen folgos. O manuscrito permaneceu inedito ata 1975. Desde enton, estas pezas non deixaron de producir a admiracion da ampla familia teatral galega, que elixiu varias delas para montar alguns dos seus espectaculos mais fermosos.

O señorito da Reboraina é a derradeira novela escrita por Otero Pedrayo e a única que publicou en galego despois da Guerra Civil. Publicada por vez primeira en 1960, narra a vida do fidalgo don Xoán Manuel Pereira de Castro, un singular personaxe que dá orixe a unha documentada novela de humor e aventuras que parodia o mundo da fidalguía.

A profesora Aurora Marco reune neste volume unha serie de textos e bocetos dramáticos, concebidos ao xeito do “Teatro de Máscaras” e publicados en diversos xornais galegos, nos que se patentiza toda a grandeza literaria e artistica do autor de Trasalba, considerado por moitos especialistas como o mais orixinal dramaturgo galego.

A vida nunha aldea galega do interior trazada con pinceladas de rexa finura e graduada matización; un cadro de variados personaxes pintados sempre con mestría e seguridade. O mesón dos ermos é un fermoso poema en prosa poboado dunha rica variedade de personaxes, psicoloxicamente ben trazados que culmina na figura magnífica do Xepe. A soberbia descrición da paisaxe e o uso dunha lingua dunha riqueza e viveza expresivas inusitadas fan desta novela unha das máis logradas de todas cantas escribiu Otero Pedrayo.