REXINA RODRIGUEZ VEGA

Rexina Vega debuta en Editorial Galaxia cunha novela sublime centrada na figura dunha filla que, morto o pai, decide entrar na casa familiar para facer desaparecer toda memoriaAo tempo, a alma do finado iniciara, como a de Dante, unha viaxe aos infernos, onde vai ter que pelexar, a sua vez, coa propia memoria. Texto de imaxes luminosas, demostranos a forza narrativa dunha das escritoras mais singulares da nosa literatura, capaz de crear, como fai nesta novela, un universo absoluto a partir dunha palabra que, maxica, sobrenatural, creadora, nos fai viaxar coa protagonista polas vidas duns personaxes atrapados, dalgunha maneira, dentro dos propios traumas. Todo debe arder. Por iso hai que ter claro o pasado. E iso fai a autora, levandonos a un tempo de violencias familiares e acontecementos politicos cruciais tras a morte do ditador; tamen as vidas que fervian hai unhas decadas cando a liberdade era de estrea. Todo escrito cunha prosa magnetica que, coma man de ferro, se nos crava no esterno para obrigarnos a ler e a pensar, a pensar e a revivir. Ata que chegue o lume final, que todo o destrue.

Una niña crece junto a su anciana abuela mientras va absorbiendo todos sus recuerdos: los del Vigo industrial de principios del siglo XX, los del cardumen que emigró, que trabajó en el puerto y en el mar, los de los señoritos aferrados a los salones de provincias, los de los represaliados tras el golpe de 1936, los de los que se impusieron, los de los que callaron... Una saga completa palpita en las palabras de esta niña que, ya adulta, evoca y calibra el peso que soporta y que tiene su origen en las ambigüedades y flaquezas que ocultó el manto de la posguerra. Esta novela no se entretiene en los hechos históricos, sino en sus efectos en la memoria y en la mente de las personas que los vivieron. Y sorprenderá por su bello estilo bien cincelado, por su maestría sintáctica y por una coherencia simbólica que impregna de poesía toda la obra.

A loucura como vivencia, a loucura como metáfora, como agudísima conciencia da dor de estar vivo. Esta é unha historia dura, triste, abrumadora, o relato da loita dunha corredora de marathon exhausta que procura o derradeiro alento para chegar a meta. Narrada nunha ambigua voz que camiña sobre o gume, que se amarra a linguaxe para non perderse, para exorcizar un mal que ameaza con esfarelar toda identidade, esta novela enfrontanos ao proceso da enfermidade mental como unha lenta e consciente deriva cara a escision e a exclusion. Un literal descenso aos infernos ante o que a psiquiatria revela toda a sua impotencia.Dark butterfly e unha novela memorable, unha obra que deixa unha fonda pegada emotiva. A confirmacion literaria dunha autora afouta que explora coa maior sutileza e profundidade unha das caras mais fraxiles e agochadas da condicion humana.A loucura como vivencia, a loucura como metáfora, como agudísima conciencia da dor de estar vivo. Esta é unha historia dura, triste, abrumadora, o relato da loita dunha corredora de marathon exhausta que procura o derradeiro alento para chegar a meta. Narrada nunha ambigua voz que camiña sobre o gume, que se amarra a linguaxe para non perderse, para exorcizar un mal que ameaza con esfarelar toda identidade, esta novela enfrontanos ao proceso da enfermidade mental como unha lenta e consciente deriva cara a escision e a exclusion. Un literal descenso aos infernos ante o que a psiquiatria revela toda a sua impotencia.Dark butterfly e unha novela memorable, unha obra que deixa unha fonda pegada emotiva. A confirmacion literaria dunha autora afouta que explora coa maior sutileza e profundidade unha das caras mais fraxiles e agochadas da condicion humana.

En Cardume relátasenos, a través dun fío persoal e familiar, a historia dos sobreviventes a un tempo confuso, enfermo e doloroso; a ese tempo aberto pola eclipse da República e dos seus ideais. A novela caracteriza un periodo moi longo que retrata boa parte do seculo XX a traves de varias xeracions, sorprendendonos coa fascinante recreacion de atmosferas sociais, familiares, politicas, industriais, culturais, e a recreacion dos retratos da emigracion daquela epoca convulsa que deixou unha pegada imborrable nas persoas que a viviron. Ambientda nun Vigo industrial e atlantico, Cardume e un crisol de personaxes que evolucionan e logran subsistir as miserias dunha cidade desacougante. Cunha gran capacidade expresiva e unha lingua poetica e metaforica que evidencia unha clara vontade estilistica, Rexina Vega reivindica nesta novela a memoria como conformacion da identidade do presente. Cardume obtivo o Premio Xerais de novela 2007.En Cardume relátasenos, a través dun fío persoal e familiar, a historia dos sobreviventes a un tempo confuso, enfermo e doloroso; a ese tempo aberto pola eclipse da República e dos seus ideais. A novela caracteriza un periodo moi longo que retrata boa parte do seculo XX a traves de varias xeracions, sorprendendonos coa fascinante recreacion de atmosferas sociais, familiares, politicas, industriais, culturais, e a recreacion dos retratos da emigracion daquela epoca convulsa que deixou unha pegada imborrable nas persoas que a viviron. Ambientda nun Vigo industrial e atlantico, Cardume e un crisol de personaxes que evolucionan e logran subsistir as miserias dunha cidade desacougante. Cunha gran capacidade expresiva e unha lingua poetica e metaforica que evidencia unha clara vontade estilistica, Rexina Vega reivindica nesta novela a memoria como conformacion da identidade do presente. Cardume obtivo o Premio Xerais de novela 2007.

Dark Butterfly camina sobre la frontera entre la locura y la cordura para ponernos frente a frente con el proceso de la enfermedad mental como una lenta y consciente deriva hacia la escisión y la exclusion. Una joven a la que le diagnostican esquizofrenia narra en primera persona su descenso a los infiernos, ante el que la psiquiatria revela su impotencia. A partir de una experiencia proxima, Rexina Vega nos ofrece una historia dura, triste y abrumadora que narra con gran sutileza y profundidad una de las caras mas fragiles y ocultas de la condicion humana.

Cada noviembre, la protagonista de Cardumen acompaña a su abuela al cementerio. Visitan el panteón familiar y las tumbas civiles, destino de los repudiados, incluidos aquellos marcados y excluidos por la guerra. Alli imagina a su abuela, joven y hermosa, derramando claveles rojos, clamando contra el espanto y rememorando a los olvidados. Comienza entonces una travesia por la memoria familiar, gracias a relatos, fotos y cartas, que reviven las voces del pasado, el origen y el destino de su familia en el Vigo los años treinta. Una ciudad, entonces joven, industrial y provinciana, alimentada y arrebatada por el oceano. Pero este viaje por los recuerdos de los años treinta es tambien un retrato de la historia colectiva de un pais en el que se comenzaba a vislumbrar la represion y la violencia, la humillacion y el olvido al que serian arrojados buena parte de sus habitantes. Con una prosa ritmica e instintiva, hilvanada con metaforas deslumbrantes, la opera prima de Rexina Vega trasciende la novela historica, auna pasado y presente, y da voz a aquellas masas olvidadas que, viajando como un vasto cardumen, han obrado nuestra historia.

Ninguén dorme é un vómito, un ouveo. Quere falar do que doe, da cara oculta da lúa nas relacións cos outros. O sexo, o corpo como prisión, como condena. A imposible comunicación, a mentira da parella, os medos, o medo. A violencia estrutural que se exerce con saña sobre o mais debil, a muller, o inmigrante... Este e un relato alucinado, marxinal e onirico que busca retorcer os topicos, levalos ao extremo, volvelos insoportables. Sordidez e poesia, unha vision enferma na que resoan as voces de Bataille, Kafka, Lorca, Koltes, Volodine, Jelinek, Liddell, Perec, Cunqueiro, Rosalia, Ferrin, Pimentel, NovoneyraDetras, o desexo de nomear o escurecido, unha voz que despeza o corpo.

"O teu perfil na miña sombra" non e exactamente unha narración, tampouco un libro de poesía nin un ensaio, pero baixo a forma de diario recolle todos eses rexistros para indagar nun dos temas esenciais da reflexion sobre o "ser muller": a maternidade. Durante moito tempo, este aspecto, absolutamente decisivo, estivo infrarrepresentado, unha experiencia agochada dentro de corpos e voces silenciadas. A definicion da maternidade vña desde outro lugar, marcada por arquetipos perversos que levaban cosidos moi dentro a idea do sacrificio e o seu reverso de culpa. A partir da marcha da filla, asistimos nestas paxinas ao relato dese tempo marcado pola sindrome do niño baleiro, o que da pe a unha reflexion sobre o complexo mundo das relacions maternofiliais, sobre o que herdamos e o que so a nosa responsabilidade pertence, sobre a vivencia do corpo, sobre as sombras e mais o gozo. De fondo, a consciencia da tremenda ambivalencia dunha aventura que se debate entre o un e o diverso, entre a apropiacion radical da outra e a asuncion, tamen radical, da alteridade.

Instalado no límite entre a entrega a unha tradición e a crítica subversiva da mesma, o labor de Cunqueiro exemplifica a distancia entre o xesto culturalista banal daquel que retoma os temas do pasado, afirmando unha patetica vontade de continuidade, e quen, como e o seu caso, valora, actualiza e repensa a historia literaria, combatendo a mitoloxia do orixinal e da intanxibilidade da obra artistica. Premio Carvalho Calero na modalidade de investigacion.

As compañeiras e compañeiros de Amparo Solla ao longo de moitos anos de convivencia en aulas, departamento, facultade e vida, quixémoslle render unha sentida e emotiva homenaxe a unha persoa que foi exemplo de docente entregada ao alumnado e compañeira alegre e fraterna. Ademais das colaboracions de profesorado do noso Departamento de Filoloxia Galega e Latina dos tres campus, este volume completase coa achega de exalumnos e compañeiros doutros departamentos para lle tributarmos unha merecida homenaxe e un cariño a unha gran compañeira, docente de Lingua e Literatura Galegas do campus das Lagoas, nos altos de Marcosende, en Vigo. Abrese este volume cunha nota intima e biografica, seguida de 14 variados estudos sobre literatura, onomastica, conto popular, pedagoxia, traducion, retorica, teatro, fraseoloxia que recoñecen e agradecen deste xeito o labor de Amparo Solla, tal e como se mostra no cabezallo de moitos dos textos. Son contribucions guiadas polo recoñecemento e o agradecemento a quen durante moitos anos compartillou a nosa angueira de represtixiar e normalizar a nosa lingua e o noso sistema literario desde as aulas universitarias de Vigo, desde unha docencia exercida con cariño e entrega ao alumnado e un compañeirismo sempre cheo de empatia e alegria. Beizon sempre, Amparo Solla Gonzalez.