ANDRES A. VILA

Unha brillante sátira convoca aquí o ridículo, o que move ao riso. Dicían os vellos preceptistas -Blair, por un acaso- que a grande comedia debe amosar os usos contemporáneos presentando as maneiras reinantes, ao paso que van prevalecendo. Copenhague faino, e resulta a barbarie postmoderna da cidade galega, todos co rimmel ianki velandonos a ollada mentres un etereo culto pluralista ao Capital e oficiado pola cofradia dos xornalistas. Plauto, Terencio, Aristofanes, remexian na mesma bosta na medida en que os que mandaban llelo permitian.De xeito que a obra fala de si, como diciamos, revirase sobre o interior das preocupacions de dous personaxes que podia que sexan os seus dous verdadeiros autores, ao tempo en que o seu debate actua como espello dos costumes. Tanto a si se refere que e a man que sinala a man que nos sinala a cotianidade do noso tempo, de Vigo, de Andres Vila, de Cid Cabido, de todos nos. Como capitulo primeiro do manifesto do Evidencialismo non seria ben comprendido Copenhague. Mais ben habera que ver, mentres se representa, que sentir esta obra como parte dunha comedia moito maior, na que os actores se representan, sen sabelo, a eles mesmos, e dentro da cal eu, deseguida, vou asinar un ha especie de prologo a unha peza teatral titulada, naturalmente, Copenhague.