Castillo Suárez

Bazen behin neskatiko bat ilea harroa zuena. Lagunek iseka egiten zioten horregatik. Erikari, orduan, aurpegia ilundu egiten zitzaion.Neskatikoak orduan negar egiten zuen, eta negar ttilikak poliki-poliki irristatzen zitzaizkion masailetatik behera: ttik, ttik, ttik!Baina Erikak ez zituen inoiz malkoak xukatzen. Haren bidea egiten uzten zien balkoiko loreontzietan pausatzen ziren arte.

KARIÑE DEITZEN NAIZ ETA OSO NESKA ZALAMERA NAIZ. MUXUAK ETA BESARKADAK EMATEA GUSTATZEN ZAIT. OHARTU NIZ JEDEN ASKORI EZ ZAIZKIOLA MUXUAK GUZTATZEN, BAINA NIK EZIN DUT MUXUTXOAK ETA ESTUTUAK EMAN GAB

Miren Agurtzane deitzen naiz, baina izena moztu eta Agur deitzen didate guztiek. Neska txiki samarra naizelako izanen da.Nire gurasoak bananduta daude. Astean zehar amarekin bizi naiz, eta asteburuetan txandaka.Nire gurasoak banandu egin dira, eta ni triste nago oso. Nahiz eta berdin edo gehiago maiteko nautela esan didaten, nik ez dakit sinetsi ala ez.

Era de noche, y la nieve lo cubría todo cuando un trineo rojo llegó a la puerta de un pequeño hospital. Una hora después, nacieron dos niñas. Su padre y su madre nunca habían visto dos hermanas tan parecidas, y decidieron llamarlas Amalia y Amelia. A la primera Amalia, y a la segunda, Amelia, porque siempre pronunciamos la a antes de la e: a, e, i, o, u.

[Batzuetan pertsiana artetik sartzen den argiari begira harrapatzen dut neure burua, edo itsasertzeko errepideetatik gidatzen etxerako ordua luzatzeko. Neure burarekin bakea egin nahian egoten naiz, mundua buruan kabitzen ez zaizkidalako. Saihetsetik zelatatzen ditudan horiek kontura ez daitezen nire beldurra haiena baino handiagoa dela,]

Elurra mara-mara ari zuen gau luze baten erdian, lera gorri bat iritsi zen ospitale baten atarira. Handik gutxira, bi neskatiko jaio ziren. Txikiak berdin-berdinak zirenez, gurasoek Amalia eta Amelia deitzea erabaki zuten. Lehendabizikoari Amalia jarri zioten, eta bigarrenari Amelia, a beti esaten dugulako e baino lehenago: a, e, i, o, u.

Maite ditut oporrak eskolarik ez dagoelako, eta amonaren etxean egoten naizelako. Nire amona motorzalea da. Nahiko arriskutsua da amona motorrarekin.Amonari, beste gauza batzuen artean, janaria prestatzea gustatzen zaio eta koaderno lodi batean idatzita ditu bere errezeta guztiak. Gaur, amona baratzean dagoela aprobetxatuta, errezeta liburua ireki eta krispeta hegalariak egitea erabaki dut.

Jagoba botika baten gainean bizi da, amarekin. Botikaria baitu ama. Baina amakarazo bat du, Jagobaren iritzian: ez dauka nobiorik. Hortaz, amarentzako nobio bilahasiko da han-hemen, hainbat aukera neurtuz: bere lagun Edortaren aita? Igerilekukosoroslea? Botiken garraiolaria? Azkenean iragarki bat ipiniko du Internet-en, eta hortikaurrera etorriko dira ustekabekoak.

Me llamo Kariñe y soy superzalamera. Me mola besuquear y abrazar. Se que a mogollón de gente no le gustan los besos, pero yo no paso un día sin dar arrumacos o apretones a alguien...

Nadia dut izena, ez dut anai-arrebarik, eta amarekin bizi naiz errepide ondoko pisu batean. Aita ez da gurekin bizi. Baina ez nire gurasoak bananduta daudelako, baizik ezin direlako elkarrekin egon. Nire aita kartzelan dago. Jaio nintzenean ere kartzelan zegoen.Niri ez zaizkit kartzelak gustatzen, hotzak eta zikinak direlako. Nik itsaso zabala maite dut, eta, nire aita non dagoen galdetzen didatenean, Ozeano Barean dagoela esaten dut maiz, urpekari batean, Nemo kapitaina bezala.

Arrainez gainezka dagoen akuarioari begira ezagutu zintudan. Eskutik heldu nizun eskumuturra hautsita. Marmokak odolusten direnean agertuko nintzela uste zenuen zuk, ordea. Zer da aurreratzea amore ematea baino. Zer da maitasuna musuan lehertzen den txikle bonba baino. Ekarri arropa alda diezaiogun, arrainak banan-banan nola hiltzen diren ikusten hasi baino lehen. Bizilagunen autoak leihotik zelatatu baino lehen.

Alaska garai batean Altsasun egon zen jatetxe bat izan zen, bidaiariz eta turistaz betea egoten zena, Bernardo Atxagak bere liburuetako batean aipatu zuena. Amerikak bere ipar muturrean Siberiarekin bat egiten duen lurralde hotz hartan egin zuen jabeak nahikoa diru jatetxe hura muntatu eta, ondoren, Etzegaraten hotel handi eta elegante bat egiteko, igerilekua zuena, gaur egun abandonatuta dagoena. Maiz idatzi da desamodioaz eta abandonuaz, baina gutxiago tokiekin lotzen gaituzten hari ikusezinez, tokien dolua nola egin ez dakigula. Izan ere, geure bizia, geure puskak, berriz ikusiko ez dugun jendearengan uzten ditugu, berriz egongo ez garen tokietan. Eta denok dugu Alaska bat geure baitan. Denok dugu geure oroitzapenetara kateatutako tokiren bat, osorik edo erdizka gogoratzen duguna. Maite izan genuen norbait, egun non dagoen ez dakiguna. Geure bizia, geure puskak, berriz ikusiko ez dugun jendearengan uzten ditugu. Horregatik da bizitzea da, labur esanda, maite gaituztenak galtzea eta berriz bilatzea. Izan ere, maite gaituztenean sentitzen gara indartsuen, indartsu gaudenean baino gehiago. Baina euria ustekabean etortzen da, bizitzako pertsona interesgarriak bezala. Eta ezin da ezer egin euria eteteko. Gisa berean, ezin da ezer egin abandonatuko zaituela erabaki duena

Inork eskatu gabeko mezuei deitzen diegu spam, Interneteko publizitate zaborrari. Poema hauek ere inork eskatu gabe egin ditu Castillo Suarezek, eta inork eskatu gabe bidaltzen dizkigu; gure disko gogorra aztoratzeko, eguneroko lanen eta harremanen errutinak bere onetik ateratzeko. Sentimenduez ari da Castillo Suarez bere poema gehienetan, baina modu ez sentimental, ia-ia antisentimental batean. Poesia narratiboa egin du askotan, mikroipuinera hurbilduz tarteka, baina zalantza eta misterio-hari bat utziaz beti airean; sexua agertzen da sarritan bizikizun-kontakizun hauetan, baita herri honetan bizi garen guztioi dagokigun egonezin kolektibo baten printzak ere, baina ironiaz jantzirik hala ere, anbiguotasun jostalari batez blaiturik. Apaingarri guztietatik ihesi ibili da egilea liburu honetan, hitz gutxi eta juxtuak erabiliz aldiro, definizio zehatz eta esentzialaren bila, labanarena

Castillo Suárez es una de las voces poéticas más consolidadas de la poesía vasca actual. permanencia es quizás su mejor libro, traducido por primera vez del euskera. Como en un manual de botánica se

Castillo Suarez altsasuarraren poema-liburu berria; bere estiloari jarraituz, poema zuzen eta bortitzak egin ditu, gizon-emakumeen arteko harremanetan sortzen diren zaurietan arakatuz, umorearen eta probokazioaren bidez. Hizkuntza loratu eta metaforen ordez eguneroko mintzaira darabil, zehaztasunez bezainbat iradokizunez beteriko testuetan. Paradoxikoa dirudien arren, bere poemak aldi berean dira adierazpen sendo eta biribilak, batetik, eta anbiguotasunez jantzitako enigmak, bestetik.

Bisoi mutur-zuri bat da Paxkalin, ondoko herrira zirkua datorrela-eta hura ikusi nahi lukeena;hara iristeko errepidea gurutzatu behar, ordea, eta aitak ez dio uzten bakarrik joaten.Nork lagunduko dio

Nire etxea kolore askotakoa da. Urdina du goiko aldea, udako zerua bezala, eta gorria behekoa, amak ezpainak margotzen dituen kolore berekoa. Nire etxea tokiz aldatzen da egun batetik bestera, baina ez naiz barraskiloa. Ni zirku batean bizi naiz. Ez da zaila hori ondorioztatzea nire etxeak gurpilak dituela esaten badut, eta nire ama trapezista dela. Ebelina dut izena. Amak eta amonak ere Ebelina dute izena. Horregatik deitzen didate Ebelina Mandarina. Horregatik eta nire ilearen koloreagatik. Batzuentzat gorria da; besteentzat laranja.

Irakurtzen ikasten ari diren bost urtetik aurrerako haurrentzat ipuinak sortu dira Kimu bilduman. Loinatzen loa ipuinaren kasuan, Castillo Suarezek eta Mikel Anterok hitzak eta irudiak elkartu dituzte ondoezik eta burukominez esnatu den Loinatzen istorioa kontatzeko. Gaixo denez, ohean gelditu da goxo-goxo, nahi adina lo egiteko asmotan. Etxeko tramankuluek, ordea, hankaz gora jarriko dute Loinatzen loa. Makinen hizkuntza zaratatsua da gero!