Iñigo Aranbarri

Ezinbesteko zaizkigu hiztegiak eta gramatikak. Ez, ordea, nahiko. Hiztegian eta gramatikan barik, hiztunon ahoan dago komunikazioaren giltza, hiztun entzulearen belarria delarik sarraila. Horretaz gain -eta horren gainean-, Koldo Izagirrek duela hogei urte ohartarazten zigun bezala, «inguruan ditugun premiei eta posibilitateei egokiro erantzun eta atxikitzeko, euskararen gorputz hilean eta bizian barrena sakabanatuak ditugun ontzurreak bildu eta aztertu behar ditugu. Ez dugu aitzakiarik, hitzak ere hil egiten dira». Egiteko hori ez dago hizegigileen eta gramatikarien esku uzterik. Hiztun bakoitzak egin ezean, egiteke geratuko da. Berak bildutako ontzurreak aurkezten dizkigu Iñigo Aranbarrik liburu honetan. Liburua ez da, ordea, hitz bitxien bilduma hotz aseptikoa, hitzenganako maiteminez idatzitako liburua baizik: maitez eta minez idatzitakoa.

Primavera de 2003.Mientras el gobierno de Navarra decide desalojar los pueblos que quedarán bajo las aguas del pantano de Itoiz,un anciano ingresado en una residencia de Pamplona busca ayuda con angustia:hay un cadaver que es necesario recuperar antes de que las aguas aneguen el terreno.Sera Imanol Arellano ,un periodista apasionado de viejas historias el encargado de narrarnos en primera persona todo lo que acontece en torno a esa busqueda.CAVANDO EL AGUA es una novela donde vencedores y vencidos conviven bajo una arrogancia que planea a lo largo de toda la narracion.Es una novela de suspense porque hay una victima de la posguerra que hay que rescatar antes de que la sepulten bajo las aguas.Es una novela de amor porque es imposible imaginar a los personajes sin que busquen al otro.Pero es sobre todo una novela que se pregunta que hay entre la memoria y el olvido,una novela que plantea una lectura del pasado sin dejar de proponer la del presente.