María Victoria Moreno

Alma, unha cadeliña bonita regresa triste ao seu fogar porque os nenos non xogan con ela. Perdese na noite e durme lonxe da casa. Ao mencer acorda soa e reemprende o camiño de volta, preguntándose se ao chegar onda a sua familia recibira un tiron de orellas.

0

Por culpa do fachendoso galo Don Pío, as galiñas e os paxariños son as únicas criaturas que non podem vivir en liberdade na aldea.A envexa e ambición que sinte son tan grandes que o levarán á soidade máis absoluta.Urco editora recupera O cataventos, un dos contos máis fermosos de María Victoria Moreno, autora homenaxeada no Día das Letras Galegas 2018.

Escrita en 1969, é a primeira novela de María Victoria Moreno, a única obra en castelán dunha escritora que logo había publicar en galego preto de corenta títulos. A autora de Anagnórise, unha das obras de literatura xuvenil máis lidas en Galicia, relata nesta novela, que permanecía inédita, as experiencias dunha mestra nova nunha vila de Castela durante a década de 1960. A pobreza, o poder eclesiástico e o analfabetismo dominan unha paisaxe social desoladora, descrita cunha prosa diáfana que deixa translucir a sensibilidade singular da súa autora.

A escritora María Victoria Moreno recolle neste libro a súa experiencia e reflexións como enferma de cancro de mama. Unha crónica literaria de beleza desconcertante, de sinceridade asombrosa, escrita dende a serenidade e a coraxe de quen sabe que unha doenza, por grave que for, non muda a personalidade de ninguen, se non que apenas resalta os trazos caracteristicos de cadaquen. Velai a mirada humilde, froito dun optimismo sensato, de quen posue a conviccion de que nunca e tempo de abrirlle as portas a desolacion. Velai, a grandeza literaria dun texto que devolve ao lector ou a lectora a ilusion necesaria para conservar todo aquilo que confire a vida un valor, ate enton quizais subestimado: descubrir nas rutinas diarias pequenos praceres insospeitados, establecer vencellos afectivos ou amorosos, ou contar coa serenidade suficiente para enfrontar os contratempos do devir cotian. Destilacion de vida en estado puro.A lectura deste diario literario proporcionanos a posibilidade de esculcar os territorios da luz e a sombra da alma humana. Achegarse a estas paxinas cheas de coraxe, enchidas de humor e tamen dalgunhas bagoas, constitue un exercicio de humildade e de confianza nas posibilidades dos seres humanos. Esa e a aposta pola vida e pola esperanza a que nos convida Maria Victoria Moreno.A escritora María Victoria Moreno recolle neste libro a súa experiencia e reflexións como enferma de cancro de mama. Unha crónica literaria de beleza desconcertante, de sinceridade asombrosa, escrita dende a serenidade e a coraxe de quen sabe que unha doenza, por grave que for, non muda a personalidade de ninguen, se non que apenas resalta os trazos caracteristicos de cadaquen. Velai a mirada humilde, froito dun optimismo sensato, de quen posue a conviccion de que nunca e tempo de abrirlle as portas a desolacion. Velai, a grandeza literaria dun texto que devolve ao lector ou a lectora a ilusion necesaria para conservar todo aquilo que confire a vida un valor, ate enton quizais subestimado: descubrir nas rutinas diarias pequenos praceres insospeitados, establecer vencellos afectivos ou amorosos, ou contar coa serenidade suficiente para enfrontar os contratempos do devir cotian. Destilacion de vida en estado puro.A lectura deste diario literario proporcionanos a posibilidade de esculcar os territorios da luz e a sombra da alma humana. Achegarse a estas paxinas cheas de coraxe, enchidas de humor e tamen dalgunhas bagoas, constitue un exercicio de humildade e de confianza nas posibilidades dos seres humanos. Esa e a aposta pola vida e pola esperanza a que nos convida Maria Victoria Moreno.

María Victoria Moreno (1941-2005) foi unha escritora de amplísima cultura literaria. A súa relación coa poesía era moi fonda. Xa en 1973 elaborou a antoloxía Os novísimos da poesía galega. Sentíase fascinada pola poesia e era quen de transmitir esa paixon recitando poemas de corrido. E ainda que escribiu poesia no ambito da literatura infantil e moito menos coñecido que a sua vocacion lirica a levase a legarnos este libro, escrito nos ultimos anos: Elexias de luz, que agora publicamos postumamente, revisado por Xavier Senin. A ultima parte (Dous folios que foron brancos) e o poemario en que Maria Victoria estaba a traballar antes da sua morte e por iso se quixo conservalo tal e como ela o deixou. Elexias de luz e unha faceta mais da rica personalidade desta galega que permanecera para sempre no noso recordo, unha muller que se namorou da lingua e a cultura galegas, coas que mantivo unha fermosa historia de amor, como ela mesma o definiu.María Victoria Moreno (1941-2005) foi unha escritora de amplísima cultura literaria. A súa relación coa poesía era moi fonda. Xa en 1973 elaborou a antoloxía Os novísimos da poesía galega. Sentíase fascinada pola poesia e era quen de transmitir esa paixon recitando poemas de corrido. E ainda que escribiu poesia no ambito da literatura infantil e moito menos coñecido que a sua vocacion lirica a levase a legarnos este libro, escrito nos ultimos anos: Elexias de luz, que agora publicamos postumamente, revisado por Xavier Senin. A ultima parte (Dous folios que foron brancos) e o poemario en que Maria Victoria estaba a traballar antes da sua morte e por iso se quixo conservalo tal e como ela o deixou. Elexias de luz e unha faceta mais da rica personalidade desta galega que permanecera para sempre no noso recordo, unha muller que se namorou da lingua e a cultura galegas, coas que mantivo unha fermosa historia de amor, como ela mesma o definiu.

Deliciosa història d´amor protagonitzada per un jove que fuig de l´institut i coneix, a la carretera, una dona misteriosa i extraordinària.

A cadeliña Alma narra en versos fermosos a súa volta a casa na compaña dun pardal. Alma, unha cadeliña bonita regresa triste ao seu fogar porque os nenos non xogan con ela. Pérdese na noite e durme lonxe da casa. Ao mencer acorda soa e reemprende o camiño de volta, preguntándose se ao chegar onda a súa familia recibirá un tirón de orellas.

Antón e o seu can Leonardo protagonizan unha historia para todas as idades É unha narración que se publicou por primeira vez no ano 1986 e que desde entón se convertiu nun dos libros máis buscados por pequenos e grandes, pois aínda que foi escrito pensando en lectores de doce anos, ó final, como sucede con toda literatura de calidade, acabou sendo unha obra para todos. Conta as historias que lle suceden a Antón e mais a Leonardo. O primeiro é un neno que se chama Antón Andrade Asorei e que cursa oitavo. O segundo, a pesar do nome, non é un rapaz, senón un can; polo tanto carece de apelidos. Ó longo do libro suceden moitas cousas, tanto a Antón como a Leonardo. Quen as conta é Antón. E sabe contalas moi ben.

Incluído na lista White Ravens 2002Unha novela chea de contrastes que prescinde das convencións máis rutineiras da narrativa xuvenil. En Guedellas de seda e liño a nobre delicadeza do ambiente pacego habitado polos seus protagonistas contrasta vivamente coa ruindade sempre o axexo dalguns personaxes que por ali rondan. A novela esta escrita coa pulcritude estilistica e o rigor constructivo que caracterizan a literatura da autora de Anagnorise. E unha obra que nos convida a compartir un mundo complexo, unhas veces radiante e outras veces noxento, que ten no amor a sua ultima e verdadeira xustificacion.

Unha fermosa novela de amor que figura entre os libros máis lidos e admirados pola mocidade galega O protagonista principal de Anagnórise é Nicolau Arís, un rapaz con problemas que un día decide deixar os estudios no Instituto e marcha a Madrid co propósito de encontrar a uns amigos que se dedican a negocios relacionados co tráfico da droga. A viaxe en autostop faina cunha muller intelixente, de nome celosamente oculto, que o recolle na estrada, e coa cal fala durante as horas que pasan xuntos dentro do coche. Os diálogos, sempre áxiles e ocurrentes, pero tamén naturais, van revelando a rica personalidade de ambos. Xa no destino, Nicolau e a súa amiga ocasional sepáranse sen que o rapaz saiba o nome dela. Ó remate, despois de que Nicolau entre en contacto cos compañeiros que o agardan en Madrid, irá buscar a súa amiga. Só entón saberá o seu nome.

Un chico con problemas decide dejar el instituto e irse a Madiri: allí lo esperan unos amigos relacionados con el tráfico de drogas. Desde las Rías Baixas, viaja en autostop con una mujer de nombre celosamente oculto. Los dialogos que mantienen revelan la rica personalidad de ambos. Ya en Madrid, se despiden. El joven intenta reencontrar a su compañera de viaje... Solo entonces conocera su nombre y la razon que tenia para ocultarlo.

Unha novela chea de contrates, na que a nobre delicadeza do ambiente pacego habitado polos seus protagonistas contrasta vivamente coa ruindade sempre ao axexo dalgúns personaxes que por alí roldan. Escrita coa pulcritude estilística e o rigor construtivo que caracterizan a literatura da autora de Anagnórise, esta novela prescinde das convencións máis rutineiras da narrativa xuvenil e convídanos a compartir un mundo complexo, unhas veces radiante e outras veces noxento, que ten no amor a súa última e verdadeira xustificación.

El protagonista desayuna, come y cena en un mismo lugar. Para desayunar, la camarera le trae una taza llena de letras. Éstas se unen y le cuentan la historia de Iván y su perro Nica, dos grandes amigos. El animal se pone triste cada vez que debe separarse de Iván, porque el niño se marcha al colegio. Pero la alegría vuelve cuando regresa y pueden jugar juntos. Los espaguetis de la comida y el plato de estrellas de la cena ayudan al protagonista a aliviar su soledad con el encuentro de Nica e Iván.