Libros de Poesía en gallego, página 4 de 72

Eros e coches, calor, velocidade, paixón, mecánica, seducción, códigos de circulación, estradas… unha mestura que nos conducirá, a todo gas, a este novidoso poemario erótico.

ANTOLOX�A PO�TICA

Esta obra invoca a multivocidade agochada nunha subxectividade en transición: o eu da poeta camiña cara á multiplicación de si a través do silencio, con apelacións a unha enunciación que, intencionalmente, se desfai.Facendo uso da lirica paga e medieval mais guindando boias as tradicions non occidentais, retomase a palabra non dita, a palabra non articulada, a palabra gutural, retida na gorxa das mulleres.Entre os pasos pisados con solemnidade e forza, rachando a atmosfera postapocaliptica, a sibila anuncia unha lirica que foxe da clausura, abrindose as fendas do eu.

Un home contempla a vida e o paso do tempo desde a terraza dun bar e escribe poemas mentres toma un café. Pero a vida -e o tempo-, coma un agromo que se renova cada día, nunca se detén, nin nas miradas extraviadas dos perdedores, nin na arrogancia indomable dos adolescentes, nin no narcisismo fetichista das redes sociais, nin na estrañeza das avestruces que se ocultan, nin na aceptada resignacion das persoas devoradas pola rutina, nin na ambicion insolente e pretensiosa das motos.Un home contempla a vida e o paso do tempo desde a terraza dun bar e escribe poemas mentres toma un café. Pero a vida -e o tempo-, coma un agromo que se renova cada día, nunca se detén, nin nas miradas extraviadas dos perdedores, nin na arrogancia indomable dos adolescentes, nin no narcisismo fetichista das redes sociais, nin na estrañeza das avestruces que se ocultan, nin na aceptada resignacion das persoas devoradas pola rutina, nin na ambicion insolente e pretensiosa das motos.

Uno de los manuscritos inéditos más esperados de la literatura gallega. En edición facsimilar y respetando fielmente el formato original en el que fue creado. De catro a catro, escrito por Manuel Antonio (Rianxo, 1900-1930) entre los años 1926 y 1927, es uno de los libros de poesia gallega mas relevantes de todos los tiempos. Esta considerado ademas como una de las cimas universales de la poesia vanguardista. El cuidado de esta edicion, que incluye la transcripcion del texto con la identificacion de sus variantes, y la reproduccion de fotografias e ilustraciones, corre a cargo del catedratico de Filoloxia Galega y Portuguesa de la Universidade de Santiago de Compostela, Anxo Tarrio Varela.

O Cantar de Valtario é unha das máis grandes obras da literatura latina medieval. Conta as fazañas de Valtario de Aquitania, heroe godo do reino de Tolosa. O máis importante desta obra non é a historia epica que relata, senon o ambiente e o ton maxico no que esta envolta.A partir da materia heroica xermanica, entre os seculos IX e X e nalgun mosteiro do imperio carolinxio, componse o Waltharius, un breve poema epico en latin de 1456 elegantes hexametros que fan resoar outra vez a Eneida de Virxilio para narrar a aventura de Valtario de Aquitania.

«Declárome culpable: / asasinei o eu lírico». Estás convidada, querida persoa lectora, a participar neste crime e a acumular a ficción da cultura de masas e da "high art". Avisada quedas desde agora:

.

"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impactante.«"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impac

En versos melodiosos, con «música interior», como escribe el prologuista, por los que fluye la emoción de modo natural, aborda el poeta asuntos como el imposible retorno a la niñez, el amor perdido,

Baxo el título de Personaxe desconocido presentamos tres poemarios del poeta boalés Quique Roxíos que espertan en nosoutros varias preguntas... Quen é ese personaxe? Será el propio autor? Quen non ocultou algua vez os mais profundos sufrimentos que lo embargan? Quen non pasou por situaciois vitais comprometidas? Fai falta, pra entender aos outros, padecer nas propias carnes sentimentos universais como son a ausencia dun ser querido, el remordemento ou el desanimo?El autor sempre busca desesperadamente as portas que nos llevan al acougo, a estabilida e quizabes a felicida.

HACER VISIBLES LAS TRIPAS, TODO LO QUE DE FORMA NATURAL PERMANECE ESCONDIDO, NO ES FáCIL, NI SIQUIERA CONVENIENTE. TRANSPARENTAR LOS TEJIDOS QUE RECUBREN LO OCULTO SIGNIFICA EVITAR LAS PRECAUCIONES INHERENTES AL INSTINTO DE SUPERVIVENCIA, DESNUDARSE EN E

"Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura."Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.

A obsesión pola beleza do efémero, dos obxectos superfluose das atmosferas kitsch está na cerna deste volume. Compóñeno versos lanzados desde o lugar estético do videoclip e, por tanto, xenerosos en golpes de musica e imaxes.Son reflexo dun mundo urbano, nocturno e inhospito.Mais tamen o espello dunha realidade mutuamente contaxiada pola lentitude da aldea, porque a destas paxinas e unha voz poetica hibrida, irma da mestizaxe, filla das marxes e netada periferia.

O neno acudía sempre á liturxia e chegou a ser consciente da relevancia das contradicións, o seu significado, aprender a desobedecer. O neno nacera, de feito, no lugar en que abrolla a propia execucion da cerimonia que cantaba a praxe dunha supervivencia que despois o obrigou a desfacerse de todo aquilo que daba forma ao culto, tivo que aprender a cruzar os rios. Foi asi como puido reparar nos vencellos entre mobilidade, violencia, linguaxe e corpo.Todo comeza, tamen aqui, co movemento da morte, da ausencia e da derrota que prende un lume. A necesidade de determinar e de medir, a procura dun padron. O resultado e a consciencia dos limites, dos movementos.O neno acudía sempre á liturxia e chegou a ser consciente da relevancia das contradicións, o seu significado, aprender a desobedecer. O neno nacera, de feito, no lugar en que abrolla a propia execucion da cerimonia que cantaba a praxe dunha supervivencia que despois o obrigou a desfacerse de todo aquilo que daba forma ao culto, tivo que aprender a cruzar os rios. Foi asi como puido reparar nos vencellos entre mobilidade, violencia, linguaxe e corpo.Todo comeza, tamen aqui, co movemento da morte, da ausencia e da derrota que prende un lume. A necesidade de determinar e de medir, a procura dun padron. O resultado e a consciencia dos limites, dos movementos.

Libro de versos que logró en 2016 el segundo premio del Certame Literario do Concello de Vilalba (Lugo). La poesía que todo lo nombra: el amor, el desamor, el paisaje, el tiempo... Ejes sobre los que transcurre, huye, nuestra existencia. Sentimientos recreado a traves de 35 composiciones poeticas, construidas bajo la aparente sencillez, musical y perfecta, del clasico soneto. Maria Xose Lamas (Vilalba, 1961) es autora de varios libros de poesia, profesora de educacion musical y ha desarrollado una intensa labor en el ambito del teatro y tambien como traductora.