Libros de Poesía en gallego

Desde todos os confíns da terra e dos tempos se sabe onde residen a beleza e a verdade, aínda que todo se cale e todo se tema porque a paixón se controla furiosamente baixo o disfrace do decoro, baixo a presion da conveniencia, baixo as sete chaves do inferno da mentira e do desamor. Por iso onde escribamos lugar entenderan patria e onde digamos desexo entenderan provocacion: todo se distorsiona nos ollos que miran pero non ven e nas palabras que xulgan pero non crean.

Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o rexime opresor, confrontacions que causaron mortes, detencions, carcere, exilio... A autora reflicte un proceso historico que viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideoloxica e represion brutal; xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira, non podia escribilo sen colera. Pero, ainda que a autora viviu os acontecementos, non os escribe en nome propio: estan trazados dende o punto de vista masculino. Non poderia escribirse desde a posicion das poucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: as mulleres non decidian, non contaban. Este poemario de lembranza e recoñecemento aos impulsores da conciencia politica galega non seria o mesmo escrito desde a conciencia feminista. Teria que chamarse Coleras, xa que as mulleres sentian unha dupla indignacion porque padecian unha dobre opresion.Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o rexime opresor, confrontacions que causaron mortes, detencions, carcere, exilio... A autora reflicte un proceso historico que viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideoloxica e represion brutal; xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira, non podia escribilo sen colera. Pero, ainda que a autora viviu os acontecementos, non os escribe en nome propio: estan trazados dende o punto de vista masculino. Non poderia escribirse desde a posicion das poucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: as mulleres non decidian, non contaban. Este poemario de lembranza e recoñecemento aos impulsores da conciencia politica galega non seria o mesmo escrito desde a conciencia feminista. Teria que chamarse Coleras, xa que as mulleres sentian unha dupla indignacion porque padecian unha dobre opresion.

Despois de catro décadas de ollada e atención ás músicas e líricas dun pobo, este cancioneiro é una pequena pinga no tempo, sen lugar a dúbida. Chamámoslle “serodio” xa que o seu ámbito temporal pon

«Somos» propón un camiño no que as palabras se alían á procura da rítmica dun outro discurso social -se non posible, si necesario-, abordando a outra historia: a do soño, a invisibilidade e o irreali

Foron creadoras e transmisoras de arte e beleza malia a vida difícil que lles tocou vivir.

A obra poética dun dos máis grandes autores galegos do XIX reunida nun só volume. Este volume reúne todas as creacións poéticas en galego dunha das figuras do Rexurdimento. Unha obra caracterizada polo compromiso social nalgunhas pezas, o anticlericalismo noutras, e sempre cun profundo civismo e coherencia ideoloxica. Aires da miña terra, O divino sainete e poemas aparecidos espallados en diferentes publicacions periodicas forman este libro editado por Carlos Casares.

Rosalía de Castro contribuíu como ningún outro autor ou autora do seu tempo na xénese e afirmación do sistema literario galego contemporáneo. A publicación de Cantares gallegos en 1863 supuxo un remuiño decisivo na sua obra, pero tamen un golpe estratexico de enorme transcendencia para o futuro das letras galegas. Era o primeiro libro escrito integramente en galego e nel se contiñan as claves da alegoria nacional da Galicia contemporanea, logo redimensionadas en Follas novas, obra coa que acabou por selar o vigor e a fortaleza do incipiente sistema. A importancia deste libro e desta data e subliñada historicamente cando a Real Academia Galega decide escoller o 17 de maio, en coincidencia co centenario da sua publicacion, para instaurar o Dia das Letras Galegas. Anxo Angueira, profesor da Universidade de Vigo, escritor e ensaista, ademais dos seus estudos sobre Mendez Ferrin (A espiral no espello. Bretaña, Esmeraldina e o sistema literario galego) ven centrando as suas investigacions no Rexurdimento (Rosalia de Castro, Curros Enriquez e Fernandez Morales) e nas suas orixes (o Padre Sarmiento). Esta edicion de Cantares gallegos ofrece, ademais dun longo estudo introdutorio, un detallado repertorio de notas sobre os textos e pormenorizados comentarios de cada un dos poemas.Rosalía de Castro contribuíu como ningún outro autor ou autora do seu tempo na xénese e afirmación do sistema literario galego contemporáneo. A publicación de Cantares gallegos en 1863 supuxo un remuiño decisivo na sua obra, pero tamen un golpe estratexico de enorme transcendencia para o futuro das letras galegas. Era o primeiro libro escrito integramente en galego e nel se contiñan as claves da alegoria nacional da Galicia contemporanea, logo redimensionadas en Follas novas, obra coa que acabou por selar o vigor e a fortaleza do incipiente sistema. A importancia deste libro e desta data e subliñada historicamente cando a Real Academia Galega decide escoller o 17 de maio, en coincidencia co centenario da sua publicacion, para instaurar o Dia das Letras Galegas.Anxo Angueira, profesor da Universidade de Vigo, escritor e ensaista, ademais dos seus estudos sobre Mendez Ferrin (A espiral no espello. Bretaña, Esmeraldina e o sistema literario galego) ven centrando as suas investigacions no Rexurdimento (Rosalia de Castro, Curros Enriquez e Fernandez Morales) e nas suas orixes (o Padre Sarmiento). Esta edicion de Cantares gallegos ofrece, ademais dun longo estudo introdutorio, un detallado repertorio de notas sobre os textos e pormenorizados comentarios de cada un dos poemas.

Poesía galega reúne trinta composicións de Eloy Luís André en dous grandes bloques: un no que se recollen os textos datados (que van de 1910 a 1930) e outro cos que non ofrecen indicación cronolóxica. O conxunto presenta un mostrario amplo de tematicas e asuntos entre os que salientan os textos de sensibilidade civica (onde o rexeneracionismo krausista no que se aliñaba o autor se deixa notar no tratamento de cuestions problematicas como o caciquismo ou a emigracion), as composicions mais persoais e intimistas (amorosas, principalmente) e as poesias nas que se leva a cabo unha defensa da lingua.

Obradoiro Internacional de Traducción Poética en San Simón (Edición e traduccións de Yolanda Castaño).

Obra reveladora da extraordinaria forza expresiva do seu autor, que ilumina a carga que o poema leva dentro.

Asegura que os titulares teñen un gusto a conversa de ascensor, sinala barcos depositados sobre o tendal do horizonte. Ao meter segunda acompasa o motor ao rexistro e cóntache que cada vez con máis frecuencia debe manter conversas en idiomas estranxeiros.

Kid Salvaxe de Carlos Reigosa tráenos o arrecendo dunha poesía -velaí a cita introdutoria do máis que admirado Bob Dylan: «Failles caso ás túas lembranzas / porque nunca poderás vivilas de novo»- que

Un rato díxolle á lúa é a caixa dos tesouros da poesía de Antonio García Teijeiro. Dentro dela gárdase a esencia dos seus versos, a apócema máxica coa que, en palabras de Fran Alonso, «a lúa imprimi

Nesta obra a autora vira cara a unha escritura directa.Trátase dunha poética que, por ausentarse totalmente dos obxectos, da expresión e da significación, intenta dar conta dos corpos, do mundo, dun eu e do seu pensamento. Asi e todo, a identidade esfarelase fronte a idea enorme do tempo: algo linguistico que quita o alento... Pois o significado en ningun idioma, poderia dicir a conmocion do corpo. So a estrañeza articula a fala na que se di o limite.

O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.

Poemas para el combate en esta época de vencidos y derrotas. Una poesía de altura sobre ruinas y frente a ellas. Estos nuevos versos de Xesús Rábade Paredes (Seixas, Cospeito-Lugo, 1949) son un grito para despertar a los rendidos; tambien un lamento contra la desolacion. Se alza en ellos la voz contra los malditos, los ruines y los mercaderes.

A INQUISICION VERSOS LIBERAIS 1813

En Caderno do Nilo o poema adéntrase na historia da humanidade, nacida do río, a través dunha viaxe sen meta que é unha viaxe ao tempo, a constatación de como se habitou a natureza nun deserto abafado de luz.Este periplo poetico conduce ao centro da soidade, transida pola beleza, e constituese nun itinerario transformador, que estimula no poeta a interrogacion e procura buscar algo que amar. Facer da viaxe morada. A traves das paxinas de Caderno do Nilo percibese unha viaxe poetica ao tempo e simultaneamente unha estadia fora do tempo que se relambe na aprendizaxe, na frescura da pedra fria que foi fogar dos deuses, e que permite habitar descoñecidos desertos que agochamos no noso interior.So na megapole do Cairo aparece o cotian, convivindo o pasado, o presente e o futuro nun corpo vivo con feridas e cicatrices. Logo da viaxe, o poeta resulta transformado porque o Nilo que atravesa o deserto sedimenta na sua alma un desexo de nudez.En Caderno do Nilo o poema adéntrase na historia da humanidade, nacida do río, a través dunha viaxe sen meta que é unha viaxe ao tempo, a constatación de como se habitou a natureza nun deserto abafado de luz. Este periplo poetico conduce ao centro da soidade, transida pola beleza, e constituese nun itinerario transformador, que estimula no poeta a interrogacion e procura buscar algo que amar. Facer da viaxe morada.A traves das paxinas de Caderno do Nilo percibese unha viaxe poetica ao tempo e simultaneamente unha estadia fora do tempo que se relambe na aprendizaxe, na frescura da pedra fria que foi fogar dos deuses, e que permite habitar descoñecidos desertos que agochamos no noso interior. So na megapole do Cairo aparece o cotian, convivindo o pasado, o presente e o futuro nun corpo vivo con feridas e cicatrices.Logo da viaxe, o poeta resulta transformado porque o Nilo que atravesa o deserto sedimenta na sua alma un desexo de nudez.