Ramón Loureiro regresa con unos nuevos diarios en los que, entre el aroma de su tierra la Última Bretaña, y la nostalgia por los viejos amigos, reflexiona sobre el paso del tiempo, los placeres simples de la vida como la lectura y el buen café, y la soledad que lo acompaña en este viaje por la memoria. A través de una escritura íntima y envolvente, Loureiro teje un relato profundo «hasta la última hoja del cuaderno, hasta el último aliento» en compañía de los personajes que han marcado su vida y obra, mientras el tiempo destruye, poco a poco, el mundo al que pertenece.
Ficha técnica
Editorial: Sr. Scott Libros
ISBN: 9788412824056
Idioma: Castellano
Número de páginas: 124
Tiempo de lectura:
2h 52m
Encuadernación: Tapa blanda
Fecha de lanzamiento: 03/02/2025
Año de edición: 2025
Colección:
Diarios
Diarios
Alto: 21.0 cm
Ancho: 14.0 cm
Especificaciones del producto
Escrito por Ramón Loureiro
Ramón Loureiro (Sillobre, Fene, 1965), xornalista, compaxina o seu labor periodístico en La Voz de Galicia coa literatura. Toda a súa ficción ten como epicentro a soñada Terra de Escandoi, un territorio a medio camiño entre o mundo dos mortos e dos vivos, ao pé do Atlántico, no Poñente desa Terceira Bretaña que o autor identifica coa Galicia do Norte, entre Mondoñedo e Ferrol. Como narrador, publicou Morgado (1997) e O corazón portugués (2000, finalista do Premio Eixo Atlántico). No 2002 sacou á luz Carlos Casares: nove retratos e unha conversa inacabada, e no 2003 a biografía Carlos Casares. Como fotodocumentalista é autor dos ensaios fotográficos Aceiro sobre a auga (1992) e As Pontes (2003), dedicados ao mundo da construción naval, ás transformacións sociais e ás intervencións na paisaxe das minas de carbón a ceo aberto. No ano 2001 recibiu das Universidades do Minho o Premio Caminhos da Memoria polo seu ensaio fotográfico A escura terra de Escandoi, no que se reflicte, a través de imaxes en branco e negro, o seu particular universo literario. Como conferenciante, interviu en diversos foros, sempre arredor do tema central da súa literatura: a convicción de que «a Terra que aínda ve a Deus nos ollos dos vencidos non é o lugar onde o mundo remata, senón o faro que alumea cantos mundos hai».