VENTO MAREIRO

Ramiro Fonte nació en Pontedeume (A Coruña) en 1957. Es uno de los escritores representativos de la literatura gallega actual. Entre sus libros de poemas destacan Pasa un segredo (1988), Adeus Norte (1991), Luz do mediodía (1995), Capitán Inverno (1999), y A rocha dos proscritos (2001). Ha recibido los premios Esquío, Crítica de Galicia, Crítica Española, Losada Diéguez, Irmandade do libro y González Garcés. Con Capitán Inverno, que cubre un largo ciclo de su quehacer poético, y que presentamos aquí en su versión castellana, fue, por segunda vez, finalista del Nacional de Literatura. Entre su obra narrativa destaca la novela Os leopardos da lúa (1993). Crítico y ensayista, ha estudiado y editado a diversos poetas, y es autor de As bandeiras do corsario (1995), en el que reflexiona sobre la poesía y algunos poetas fundamentales del siglo XX. Presente en numerosas antologías de poesía gallega y peninsular, con traducción a varias lenguas, es, quizás, el poeta gallego actual que más se ha implicado, con su presencia y su obra, en los últimos debates de la poesía española.

Ramón Cabanillas Enríquez (Fefiñáns, Cambados 1876-Cambados 1959) foi un dos poetas primeiros en lingua galega do século XX. Con trinta e catro anos emigrou á Habana, onde residiu entre 1910 e 1915 e publicou os seus dous primeiros poemarios No desterro (1913, Xerais 2009) e Vento mareiro (1915, Xerais 1995). De volta a Galicia, traballou como funcionario de varios concellos e coñeceu a loita agrarista. O compromiso co proxecto das Irmandades da Fala levouno a colaborar asiduamente n' A Nosa Terra. En 1920 foi elixido membro da Real Academia Galega, onde leu o discurso titulado "A saudade nos poetas galegos" e en 1929 da Real Academia Española, onde ingresou cun ensaio sobre Eduardo Pondal. Durante os anos vinte publicou Da terra asoballada (1926, Xerais 1994) e as novas edicións dos poemarios publicados na Habana. A instancias de Antón Vilar Ponte, escribiu as pezas dramática A man de Santiña (1921, Xerais 1996) e a traxedia histórica O mariscal (Xerais 1996). En 1926 viu a luz o poemario Na noite estrelecida (Xerais 1988) onde, seguindo as teorizacións de Risco, Cabanillas reelabora mitos do ciclo artúrico que funcionen como símbolos produtivos. Porén, recuperou o lirismo intimista no poemario amoroso A rosa de cen follas (1927, Xerais 1992). Instalado en Madrid, o poeta atravesou un longo período de silencio que rompería a finais da década de 1940 con Camiños no tempo. Comezou entón unha nova etapa en que viron a luz Antífona da Cantiga (1951), Da miña zanfona (1954), Versos de alleas terras e tempos idos (1954) e Samos (1958, Xerais 2009), o seu derradeiro libro publicado en vida. Os catedráticos Xosé Ramón Pena e Xosé María Dobarro, con motivo do 50 aniversario do pasamento do poeta, reuniron a súa obra poética no volume Poesía galega completa (Xerais 2009).