Manuel Lourenzo

O xardín das pedras flotantes, a obra de Manuel Lourenzo González, gañadora do XXV Premio Xerais de Novela, é o relato dun amor extraordinario de dous adolescentes, Simón e Anabel, marcado por unha historia xenealoxica, que arrinca desde a Idade Media e nos conduce ate a actualidade. Unha historia fermosa gobernada por unha gran imaxinacion e ateigada de riquisimas cronicas que acaban encaixando na engranaxe da novela coa precision da maquinaria dun reloxo. Botando man de elementos da literatura fantastica ou da traxedia e sen esquecer nunca un sutil e estimulante sentido do humor, esta novela podente homenaxea esa literatura que viaxa de Lovecraft a Poe, e adobiase, desde as roupas da contemporaneidade, cos intensos sentimentos humanos que o amor provoca nos comportamentos dos personaxes. Desde o discurso memorialistico inicial, que o personaxe realiza e que preside toda a narracion orixinandose moito antes da sua propia infancia ate o desenlace final, o lector non perde de vista en ningun momento que a historia de Simon e Anabel e o autentico motor que tece o entramado singular desta novela entretida, viva, vizosa e sedutora.

Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.

¿Qué puedes pensar cuando estás leyendo un libro y ves que las letras se despegan del papel y echan a volar y por la ventana entra un avión de dibujo y te lleva porque en el Mundo de Fuera, es decir, el que ellos llaman Mundo de Dentro, necesitan una tecnica equilibrista para resolver un grave problema y resulta que esa persona eres tu? ¿Que debes hacer cuando, de repente, te encuentras viviendo una aventura con personajes que, hasta entonces, solo habitaban en los libros y en las pantallas de cine? ¿Que has de decir cuando depende tanto de ti y tu eres tan poca cosa que ni siquiera tienes un nombre?

O título rotundo da primeira das comedias, AS HORAS BAIXAS, que acabou por baptizar a totalidade do volume, está a falar da mesma crise de maturidade que afecta á segunda e á terceira pezas: A CRISE DO DIRECTOR DE ESCENA e a monologar VIVALDI, SEÑOR: tres aconteceres marcados por unha sensacion de tempo xa abolido, co que a vida parece non querer contar... E non obstante...

ELÉCTRICAS, a nova entrega dramatúrxica de Manuel Lourenzo, recolle tres comedias co denominador común da teatralidade que impregna certas situacións da vida cuotidiana nos ámbitos particulares da politica (Forzas Electricas), dos negocios (O maraton sentimental de Elisa Fortes) ou do teatro (A comision), Unha ollada equidistante da farsa e do esperpento, en que o autor d'A prea e A noite dos cabaleiros xunta nun martes de entroido interminabel personaxes de mascara grega con magnates da prensa, cartuxeiras e actores do circo-teatro que faiscan no galaico panteon.

Suite Artabria, de Manuel Lourenzo é un conxunto de tres pezas («Orzán», «O fulgor das atochas» e «Alerta na rúa do Pozo») con elementos comúns, concibidas, segundo o xurado, «como un roteiro por alg

TRES VERSIÓNS é o título máis neutro e realista que se podía escoller para un tomo que xunta unha traxedia grega, As troianas e dúas dramatizacións de obras narrativas: O salto do puma, sobre A illa do doutor Moreau, de H. G. Wells, e Transilvania, baseada no Dracula de Bram Stoker.Como desculpa, valla o feito de as tresreconstrucionster sido, en diferentes momentos, reclamadas para o palco. Asi, a traxedia de Euripides fora unha encomenda de Arturo Lopez para a compañia Espello Concavo, que a estreara en 1997, cun texto moi semellante ao que logo usaria, en 2010, a Escola Municipal de Culleredo; canto a O salto do puma, escrita para Casahamlet, vira adiada a sua posta en escena, e Transilvania, estreada en 2007 pola E. M. T. de Culleredo, fora, na temporada seguinte, transferida a Teatro Carfax, que a manten no seu programa de actuacions.

Manel é un adolescente que goza contemplando a natureza. Un día, divisa un paxado exótico e decídese a seguilo. Entra tras el nun bosque próximo a Miravelle, a súa aldea. Pese a que a industrializacion deixara o bosque mermado, cando Manel intenta sair del, decatase de que e moito mais espeso do que recordaba e acaba perdendose. Pronto ha descubrir que o bosque esta encantado e que o levara a unha viaxe pola historia e as lendas de Galicia. Un conto fantastico que incorpora elementos populares e pasaxes da mitoloxia galega que levan ao coñecemento dun lugar a traves do seu pasado.

Existe unha comunidade de seres humanos que viven en pólas de árbore. Son os arborenses. Os campos que cultivan, os montes onde cazan, os ríos polos que navegan e as cidades nas que habitan están situados en grosas pólas suspendidas no aire. Os arborenses están convencidos de que non existe ningún outro mundo máis ca o seu. Un día, uns rapaces emprenderán unha viaxe que durará un ano e que os levará moi lonxe da súa terra. Será unha viaxe chea de riscos ao longo das máis diversas xeografías arbóreas, na que coñecerán paisaxes e xentes moi diferentes, vivirán asombrosas aventuras e aprenderán a sobrevivir cos mínimos recursos, ata acabaren por facer un descubrimento moi especial que mudará para sempre a vida en Arb. Mundo Arb é unha novela de viaxes e aventuras escrita ao modo clásico, concibida coma una homenaxe á loita polo coñecemento humano e ao sentido da amizade.

Cando despois do día só hai máis día e cando a noite non acaba de chegar, soos e realidade confúndense. No lle busques explicacións; simplemente, víveo. Porque é a hora da aventura, da amizade, do mi

Cuando después del día solo hay más día y cuando la noche no termina de llegar, sueños y realidad se confunden. No le busques explicaciones; simplemente, vívelo. Porque es la hora de la aventura, de

A tortura maior que pode padecer un humano é, talvez, a de ser consciente todo o tempo, a tortura da vela, da peremne lucidez: non durmir, non Ile dar un descanso á memoria, estar oí, ser a medida do teu -do seu- propio inferno. "Lenfer, cest nous", poderian dicir os protagonistas das tres pezas do volume Insomnes de Manuel Lourenzo que publica aqui a Biblioteca-Arquivo: os mortos recentes que arrastran os seus carriños polo orografia fosil d O glaciar, os adolescentes inconclusos de Nosferatu, ou os artistas que deambulan caos suas obras polos baixos dA conquista da cripta. Todos eles, camiño dun naufraxio inevitabel, mesmo as veces traxicamente desexado: o silencio, a petrificacion definitiva, o nada... E, con todo, a loita instintiva polo sobrevivencia, por manter a cabeza, cando menos, libre para poderen constatar, a traves da ironia, do absurdo ou do rito.

A velada, ou o“xénero”velada, representa para o autor unha inmersión no rito do encobrimento. Neste tomo oferecen-se tres pezas do autor: A velada de Londres (1992), parcialmente inédita; Cando chega