Xosé Vázquez Pintor

Tal era vivir é a terceira e última entrega dos ensaios antropolóxicos que Xosé Vázquez Pintor comezou en Os vellos oficios e continuou con A tribo sabe. O autor achégase á vida dos colmeiros que preparan o teitado das últimas pallozas do Cebreiro e dos canteiros ou pedreiros do Campo de Xastre, en Agolada, que labraban a fermosa arquitectura das fontes e feiras de Galicia, ao tempo que recupera a fala dos arxinas de Cerdedo e dos mestres da pedra de máis sona das terras de Montes; dá conta dos labores e da fala dos cesteiros ou bogardes de Mondariz e dos cereiros ou borreiros (xeralmente tamén capadores) de Forcarei. O traballo dos encadernadores de Viveiro, dos ferradores de Penaporrín e dos aceiteiros de Quiroga son igualmente reconstruídos a partir dunha memoria viva aínda conservada polos artesáns destes vellos oficios de noso. Particular importancia ten no volume a recuperación das carreiras do cordel, a actividade artesanal de confección de cabos e cordas, empregados en oficios agrarios e mariñeiros, que se desenvolve na parroquia de Meira do concello de Moaña. O volume inclúe un completo apartado fotográfico e un apéndice onde se recollen a fala ou xerga dos arxinas de Pontevedra e o dos cesteiros de Mondariz.

O merlo Asubío e as mazás Fina e Petra viven nunha horta da cidade de Megasoños. A horta é un lugar fermoso onde a Natureza loce as súas mellores cores, que o aire se encarga de repartir entre as árbores, os froitos e os paxaros. O dono da horta, levado polas ansias de poder e polo desexo de enriquecerse, acaba coa vida da horta e, con ela, coa alegria da propia.

Unha novela polifónica, de voces e de ecos que transparentan o distinto, o diferente dentro desa atmosfera sórdida da vila de Boapedre, ó longo de máis de medio século en que se respiraba o aire das tres guerras. O Campo do boi, referente ainda vivo na Moureira pontevedresa, da pe a imaxe simbolica do animal metaforico de Galicia: paso firme e vagoroso, resistencia, lealdade, forza, memoria...A memoria do boi de Xose Vazquez Pintor foi merecedora do Premio Torrente Ballester 2000 outorgado pola Deputacion Provincial da Coruña. Esta e unha novela polifonica, de voces e de ecos que transparentan o distinto, o diferente dentro desa atmosfera sordida dunha vila de beiramar e rio, o longo de mais de medio seculo en que se respiraba o aire das tres guerras. O Campo do boi, referente ainda vivo na Moureira pontevedresa, da pe a imaxe simbolica do animal metaforico de Galicia: paso firme e vagoroso, resistencia, lealdade, forza, memoria...A cidade antiga de Pontevedra cativou o autor e moveuno a recrear as biografias dun tempo dificil sobre eses espacio cheo de maxia, onde a Pedra, o Rio e o Mar han ser a textura e o formato para un friso poetico no que a palabra vai tecendo os fios dos personaxes singulares de Boapedre. Un broslado de estampas que brillan coma ourives sobre un fondo claro ou gris, incerto ou desolado, na rebelion dos soños.

O autor de Os vellos oficios, Xosé Vázquez Pintor (Agolada, 1956), é profesor de lingua e Literatura Galegas no ensino medio, ademais de creador e animador do grupo de teatro independente Ancoradouro e do teatro para maiores Casa da Bola, en Cangas. Como colaborador habitual en prensa e radio, hoxe manten unha columna semanal nas paxinas de opinion e deportes de La Voz de Galicia. Poeta moi recoñecido obtivo importantes galardons, como o Premio Cidade de Ourense en 1989 polo seu poemario Na vertical da noite, e o Premio Esquio, do mesmo ano, por No corazon mancado. Os vellos oficios e un libro que recupera a memoria de sete oficios tradicionais galegos e da a palabra os seus protagonistas: panadeiras de San Cristovo de Cea, atadeiras de Moaña, oleiros de Niñodaguia, albardeiros de Moraña, guarnicioneiros de Maceda, seitureiros de Allariz e tecedeiras de Vilariño do Rio en Xunqueira de Ambia. Os vellos oficios, en cada un dos seus sete capitulos, recrea aqueles espacios que foron ou ainda son verdadeiras testemuñas dun labor singularizado e moitas veces identificativo coas propias raices: o da comunicacion entre a Terra e o Home, na que xorde un rico mundo de traballos, de habitos e permanencias. O autor vincula os mitos a paisaxe, reiventando a muller e o home de oficio, nunha singular asociacion creativa, nunha xeografia correcta dentro do deseño que propiciou a historia para cada lugar. Vazquez Pintor, con singular mestria, reconstrue a partir dos testemuños orais dos seus protagonistas, sete relatos-cronica do quefacer cotia dalguns dos oficios tradicionais a punto de desaparecer. O riquisimo labor de recuperacion lexicografica recollido nun glosario de termos o remate do volume, a pormenorizada e moi coidada aportacion fotografica de cada un dos labores tradicionais realizada por Luis Viñas, asi como a singular fasquia poetico-narrativa de cada relato, fan deste volume unha aportacion moi novidosa a recuperacion da nosa memoria colectiva. Un libro singular, sen dubida.

A 205 do Hospital xeral Obradoiro ha ser en catro meses o derradeiro espacio de Velasco, un universo biográfico que se resiste á entrega. As relacións humanas, a experimentación, os impulsos dos fármacos e a memoria do amor e os desafectos. Xiz, desde a raiz do seu ambito rural, comparte as lealdades cara a rebelion perante a burla da pseudociencia que tenta rendibilizar os resultados. ¿Sera so ficcion?Esta obra recibiu oPremio de Narracion CurtaRicardo Carvalho Calero.Ilustracion da capa: Aurichu Pereira.

Para dicir abril. Cunha estrutura encabezada por poemas de Safo de Lesbos, a protagonista vai esmiuzando, nun xogo de intertextualidades, o que é a súa vida, marcada por un pasado de relacións imposibles de esquecer, dende a primeira infancia ata o momento presente. Vázquez Pintor, cunha linguaxe luminosa e unha poeticidade de imaxes que esixen do lector unha participación activa, explora algunha das vetas máis escuras do ser humano, a soidade, os grandes traumas, a dor en estado lacerante, para deixar constancia da catástrofe emocional que supón enfrontarse a vivencias límite. Solidez, coherencia e complexidade formal conforman este universo rico que se rexe polas leis da simultaneidade perfecta de planos espazo-temporais, pola evocación de poemas que, coma ecos, reinventan a memoria devastadora que nos dá a medida da concepción de que todo é cíclico, illa, fulgor do instante. O libro, que pode ser lido como un longo poema en prosa, como as páxinas dun diario íntimo ou como uns delicados apuntamentos que convidan á reflexión, foi definido polo xurado do Premio Vicente Risco de Creación Literaria 2007 como "Unha novela innovadora cunha gran carga poética na que abundan as figuras literarias. Sorprende o xogo temporal, a presenza do mundo dos sentidos e o achegamento a un tipo de sexualidade minoritaria" Velaí o testemuño dunha biografía insubornable.

Anxo Gorospe, o Ghalerna, decide comezar a escribir unha novela que recolla a memoria de Rilo do Mar, a vila que arrecende á fragrancia do salgado e o sabor do salitre. Arrastrando caxato e paraugas pola praia do Corvo, onde atracaban os bous, o vello Gorospe soña co navegar agora polo mar de fora e saber do medo e da morte, a experiencia que so posuen os mariñeiros e que sempre lle negou o seu pai, don Abel Gorospe Massia, o fundador da conserveira "A Fabrica", onde cincocentas mulleres penduraban cada dia do guindastre do traballo. Sentado na pedra do collon do gato, o Ghalerna lembra aquelas primeiras razons da vida con Minia Santorun, aquela moza que amaba a cachon, unha e outra vez, oncensamte; Jennifer, a dinamarquesa, Carme, a primeira noiva da carreira ou con Fulxencia a fogueteira, que daba xeito e pracer nun tempo brevisimo... Nas suas pasetas e tertulias diante duns caroliños, Anxo Gorospe rememora cos seus amigos de xeracion, como Albeitos ou Casiano, a memoria incesante dun mar concibido como veiga nutricia.Esta fermosa novela coral de Xose Vazquez Pintor, escrita empregando un rexistro intencionadamente dialectal e construida como un mosaico de microhistorias, Mar de bronce recupera a epica dos traballos da ardora, das mareas do Gran Sole, das travesias a Capeton, dos naufraxios e da caza das baleas. Unha novela que vivifica a memoria dos mares de corpo e alma, de noite e alba, do mar da vida.Anxo Gorospe, o Ghalerna, decide comezar a escribir unha novela que recolla a memoria de Rilo do Mar, a vila que arrecende á fragrancia do salgado e o sabor do salitre. Arrastrando caxato e paraugas pola praia do Corvo, onde atracaban os bous, o vello Gorospe soña co navegar agora polo mar de fora e saber do medo e da morte, a experiencia que so posuen os mariñeiros e que sempre lle negou o seu pai, don Abel Gorospe Massia, o fundador da conserveira "A Fabrica", onde cincocentas mulleres penduraban cada dia do guindastre do traballo. Sentado na pedra do collon do gato, o Ghalerna lembra aquelas primeiras razons da vida con Minia Santorun, aquela moza que amaba a cachon, unha e outra vez, oncensamte; Jennifer, a dinamarquesa, Carme, a primeira noiva da carreira ou con Fulxencia a fogueteira, que daba xeito e pracer nun tempo brevisimo... Nas suas pasetas e tertulias diante duns caroliños, Anxo Gorospe rememora cos seus amigos de xeracion, como Albeitos ou Casiano, a memoria incesante dun mar concibido como veiga nutricia.Esta fermosa novela coral de Xose Vazquez Pintor, escrita empregando un rexistro intencionadamente dialectal e construida como un mosaico de microhistorias, Mar de bronce recupera a epica dos traballos da ardora, das mareas do Gran Sole, das travesias a Capeton, dos naufraxios e da caza das baleas. Unha novela que vivifica a memoria dos mares de corpo e alma, de noite e alba, do mar da vida.

Que a obra literaria de Vázquez Pintor sexa eminentemente poética non empece a visita do autor a outros xéneros, entre eles o teatral, que vemos hoxe reunido nesta fermosa antoloxía titulada "Te

Primeiro volume de 'Columnas de papel', unha escolma de artigos xornalísticos de Xosé Vázquez Pintor ao longo de 25 anos en diferentes medios, dende El Ideal Gallego, a A Nosa Terra, Faro de Vigo, La Voz de Galicia, Diario 16 de Galicia, Diario de Pontevedra, Diario de Ferrol ou Vieiros

Columnas de papel recolle unha escolma dos artigos publicados por Xosé Vázquez Pintor na prensa galega ao longo de 25 anos, dende 1987 a 2012, aínda que moitos deles seguen de actualidade. O prime