Libros de Literatura en otros idiomas, página 9 de 7463

Anjak lana, familia eta sorterria utziko ditu, ezagutu duen maitearen atzetik joatearren; Marcok haurtzaroko mendietako mamuak ahaztu nahiko ditu itsas lainoen artean; Rosalía beretik eman eta eman ariko da, ordainetan deus gutxi eskatu gabe; Amaiak ez du bere institutuko lagunen moduan amaitu nahi; Izaskunek badaki beste pertsonei nola lagundu, bere buruarekin asmatzea falta Zoriontsu izan nahi dute istorio hauetako protagonistek, baina badakite zoriona ez dela iragarkietako zelofanetan bildutako opari hori; are, susmatzen dute, ahaleginduagatik ere, ez zaiela trukean etorriko betiereko paradisurik. Baina ezin bertan goxo geratu, ezin etsi Donostia Hiriko Kutxa Literatura Saria irabazi du Mikel Ayllonek ipuin-bilduma eder honi esker, non hitzek edertasuna bilatzen duten, non edertasuna istorio baten zerbitzura dagoen, eta non istorio horrek gogoeta eginaraziko digun bizitzaren zentzuaz, eta baita geure bizimoduaz ere.

Familia: maitasunaren habia, gizartearen zutabea, elkar-laguntzarako tresna, umeen haztoki eta zaharren babesa. Familia: itxurakerien tenplua, gezurren zuloa, gorrotoen gordailua, zurruntasunaren eskola Familiaz esan daitekeen on eta txar guztia da egia aldi berean, bera delako harremanetako lehenengo erakundea eta afektuen oinarrizko egitura.Iñaki Irasizabalek, urtetan nobela beltzak idatzi ondoren, ipuin bilduma sendo eta mamitsu bat eskaintzen digu, familia foku eta gunetzat hartuta. Gozotik gutxi eta gazitik ugari dute hemengo istorioek. Protagonistak, berriz, ez dira ondo egokitzen bere ingurura, gauzak ondo egiten saiatu arren hanka sartzen dute; zailak dira, ergelak, zakarrak, hauskorrak Hona irakurleari zer pentsatua eta zertaz gozatua emango dion narrazio-sorta: sakona gaietan, sinesgarria pertsonaietan, egunerokoa deskribatzen dituen giro eta lekuetan, apaindurarik gabea bere hitz eta esaldietan.

Mediterraneora etorri da emakume alargundu berria. Doluaren zamak atzean utzi nahi lituzke, itsaso bareago honetako ur urdinetan jostatu. Bizitzari berriz egin irribarre, bizitza berri bati esan ongi etorri. Protagonista bera da kontatzailea, eta idazkera dotore bezain biziz, pausatu bezain adierazkorrez doa kontatzen gogoaren zirrikituetan gordetzen dituenak, baita bere egunerokoan gertatzen zaizkionak ere. Bidaia fisiko eta psikologiko bat dakarkigu eleberri labur eta hunkigarri honek, betiko gai giltzarrietan pausalekuak eginez: maitasuna, heriotza, seme-alabak... mundu honetako gure igarotzeari zentzua ematen diotenak.

Atentatu baten lekuko izan da hamasei bat urteko neska bat. Neska horrek berak kontatzen ditu hurrengo hogeita lau orduak, inguruan eta bere barruan gertatzen diren hausturak eta hausnarketak jasoz; autoreak suziri distiratsuen beharrik gabe, maisuen moduan darama irakurlea ezin utzizko hari batean. Sistema orokortzaile eta arauemaile guztiak pitzatu direlarik, gizakia babesgabeago sentitzen da, kontzientzia baino ez zaio geratzen, uneoro erabaki beharrak, uneoro posizio hartu beharrak atsekabetzen du, ezmezean jartzen; baina, aldi berean, libreago egiten du. Kontzientziaren nagusitasunaren aroa da; izan ere, kontzientziarik ez bagenu, animalia huts ginateke, zorion perfektu halako baten jabe, nobelako pertsonaia batek esango lukeen bezala. Nobela morala da Zorion perfektua, Camus, Sciascia edo Durrenmatt-ek landu zuten tradizioan kokatua, etika eta estetika txanponaren bi aldeak direla eta bi alde horiek elkarrengandik aldendu nahi ez dituela sinetsita bizi den idazle batek idatzia. Beste bide bat iragartzen ote du nobela honek Lertxundiren nobelagintzan? Akaso bai, nork daki... baina printzipio argi bati erantzuten diola esan behar da aldez aurretik: kontatu nahi den historiari dagokion soinekoa josi behar zaio.

Clarice Lispectorrek hizkuntza guztiak dakizki, baita isiltasunarena ere. Claricek maitasunaren bidez izendatzen du. Maitasunaren legea diktatzen du, baina axolagabekeria kaotikoan erori gabe. Ez ditu desberdintasunak erriprimitzen; aitzitik, formulatu egiten ditu, taxua ematen die. Izendatzea da besteei egin diezazkiekegun hamaika keinuetako bat. Laztan egitearen, begiratzearen, isilean dei egitearen parean. Claricek hizkuntza bera lantzen du, eta orobat aztertzen du nolako harremana duen gorputzarekin, zeinen erraz izenda daitezkeen gorputzik eta errealitaterik gabeko gauzak, hitzak besterik ez direlako.Gizaki eta animalien aldea jorratzen du. Kexu da animalia ez izateagatik. Areago, bere baitako animaliaren bila dihardu. Haren lan-eremua ez da zientzia, baizik eta bizitza, heriotza, maitasuna.Helene Cixous

It is before the outbreak of the first world war and a young writer rents a lignite mine on the beautiful island of Crete. As he is about to depart, he meets a much older, experienced, and very earthy Alexis Zorba, whom he hires to be his foreman and cook. He is a simple but deep man who lives life without shame, and lives every moment fully.Antes de que se declare la Primera Guerra Mundial, un joven escritor alquila una mina de lignito en la hermosa isla de Creta. Cuando esta a punto de partir, conoce a un hombre de gran edad, experiencia y salud, llamado Alexis Zorba, a quien contrata para que sea su cocinero y asistente. El es un hombre sencillo pero profundo que vive la vida sin culpabilidad, y experimenta cada momento en toda su intensidad.

Set before the start of the First World War, this moving fable sees a young English writer set out to Crete to claim a small inheritance. But when he arrives, he meets Alexis Zorba, a middle-aged Greek man with a zest for life. Zorba has had a family and many lovers, has fought in the Balkan wars, has lived and loved - he is a simple but deep man who lives every moment fully and without shame. As their friendship develops, the Englishman is gradually won over, transformed and inspired along with the reader. Zorba the Greek, Nikos Kazantzakis' most popular and enduring novel, has its origins in the author's own experiences in the Peleponnesus in the 1920s. His swashbuckling hero has legions of fans across the world and his adventures are as exhilarating now as they were on first publication in the 1950s. "There can never be any doubt that Kazantzakis was the possessor of genius." (Sunday Telegraph).

Aquest volum és una antologia poètica de Zoraida Burgos Matheu (Tortosa, 1933), una de les veus més singulars i valuoses del panorama literari contemporani. S'hi recullen des de versos del seu primer

Zootrop es un recull de contes que et faran viatjar des dels llocs mes remots d’Oceania fins a les galàxies situades mes enllà del cinturó d’Orió, des d’un llogarret de la Costa Brava fins a la Roma

Atseginez, dibertimenduz eta plazerez irakurtzen den poema liburua da, tematikaren garapenakdinamika erakargarria duelako, eta estiloak naturaltasun eta edertasun minimalista.Gaiari dagokionez, emazte/ama gaztearen hausnarketa ezberdinei ematen die bide, tarteankontziliazioa eta etxekolanen partekatzearen auziari, besteak beste. Sei ataleko egituran zehar,maitasunaren eta desioaren, gizon eta emakumeen erreturekin batera, familiaren eta haur haztearennahiz eguneroko bizitzaren auziak jorratzen ditu ingenio, ironia eta umore fi nez, baina baitasakontasunez ere, liburuan oinazea, ukitu tragikoa eta benetakotasuna nabariak direnez.Poetak bere barneko emozioen adierazpide bilakatzen ditu animaliak, bestiario pertsonal batosatzeraino, tradizioaren, zientziaren, esperientzia kulturalaren eta hausnarketa pertsonalarenemaitza bihurtuz. Liburuaren gaiaren adierazbidea da piztiarioa, hortaz, eta nire hezur arteko zootikateratzen den emea agertzea du xede nagusi.

No século XXI, finxir dar vida foi un dos cometidos principais daqueles que traballaban nesa trampa oblicua chamada arte: a creación de personaxes semellaba un eixe fundamental na novela, esa simulacion tamen se atopaba no deber dun bo actor, dun guionista, dun realizador de cine, un fotografo, un debuxante de comics... No seculo XXI, procurar vida foi un dos cometidos principais daqueles que se dedicaban a esa fe experimental chamada ciencia: a medicina, a investigacion no xenoma, a astrofisica, a matematica agochada nos patrons de crecemento vexetal e animal, a arquitectura organica... No seculo XXI, aplicar un zoom nos textos das criaturas humanas revelaria unha ambicion de alquimista: transmutarse en vida. En memoria.Vingadora da mortalidade. Zoommm, o poemario de Estibaliz Espinosa, achegase con torpeza humana as relacions incestuosas entre texto e vida, linguaxe da maquina e linguaxe lirica, e a ese antigo desexo infantil de que o que leamos se transfigure en nos, electrice a nosa medula, siga o noso ritmo vascular, volva parte de nos ou nos dela. Somos o que foron outros. Se somos o que comemos, somos o que lemos.

Doce relatos creados a partir de doce fotografías de fotógrafos e fotógrafas galegosRamón D. Veiga pídelles a dez fotógrafas e fotógrafos galegos (algún só afeccionado á fotografía) que lle envíen unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]Ramon D. Veiga pidelles a dez fotografas e fotografos galegos (algun so afeccionado a fotografia) que lle envien unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]

An archive based in depth analysis of the surreal nature and science movies of the pioneering French filmmaker Jean Painlevé Before Jacques Yves Cousteau there was Jean Painlevé a pioneering French scientific and nature filmmaker with a Surrealist s eye Creator of more than two hundred films his studies of strange animal worlds doubled as critical reimaginations of humanity With an unerring eye for the uncanny and unexpected Painleve and his assistant Genevieve Hamon captured oneiric octopuses metamorphic crustaceans erotic seahorses mythic vampire bats and insatiable predatory insects Zoological Surrealism draws from Painleve s early oeuvre to rethink the entangled histories of cinema Surrealism and scientific research in interwar France Delving deeply into Painleve s archive James Leo Cahill develops an account of cinema s Copernican vocation how it was used to forge new scientific discoveries while also displacing and critiquing anthropocentric viewpoints From Painleve s engagements with Sergei Eisenstein Georges Franju and competing Surrealists to the historiographical dimensions of Jean Vigo s concept of social cinema Zoological Surrealism taps never before examined sources to offer a completely original perspective on a cutting edge filmmake

Anjak lana, familia eta sorterria utziko ditu, ezagutu duen maitearen atzetik joatearren; Marcok haurtzaroko mendietako mamuak ahaztu nahiko ditu itsas lainoen artean; Rosalía beretik eman eta eman ariko da, ordainetan deus gutxi eskatu gabe; Amaiak ez du bere institutuko lagunen moduan amaitu nahi; Izaskunek badaki beste pertsonei nola lagundu, bere buruarekin asmatzea falta Zoriontsu izan nahi dute istorio hauetako protagonistek, baina badakite zoriona ez dela iragarkietako zelofanetan bildutako opari hori; are, susmatzen dute, ahaleginduagatik ere, ez zaiela trukean etorriko betiereko paradisurik. Baina ezin bertan goxo geratu, ezin etsi Donostia Hiriko Kutxa Literatura Saria irabazi du Mikel Ayllonek ipuin-bilduma eder honi esker, non hitzek edertasuna bilatzen duten, non edertasuna istorio baten zerbitzura dagoen, eta non istorio horrek gogoeta eginaraziko digun bizitzaren zentzuaz, eta baita geure bizimoduaz ere.

Familia: maitasunaren habia, gizartearen zutabea, elkar-laguntzarako tresna, umeen haztoki eta zaharren babesa. Familia: itxurakerien tenplua, gezurren zuloa, gorrotoen gordailua, zurruntasunaren eskola Familiaz esan daitekeen on eta txar guztia da egia aldi berean, bera delako harremanetako lehenengo erakundea eta afektuen oinarrizko egitura.Iñaki Irasizabalek, urtetan nobela beltzak idatzi ondoren, ipuin bilduma sendo eta mamitsu bat eskaintzen digu, familia foku eta gunetzat hartuta. Gozotik gutxi eta gazitik ugari dute hemengo istorioek. Protagonistak, berriz, ez dira ondo egokitzen bere ingurura, gauzak ondo egiten saiatu arren hanka sartzen dute; zailak dira, ergelak, zakarrak, hauskorrak Hona irakurleari zer pentsatua eta zertaz gozatua emango dion narrazio-sorta: sakona gaietan, sinesgarria pertsonaietan, egunerokoa deskribatzen dituen giro eta lekuetan, apaindurarik gabea bere hitz eta esaldietan.

Mediterraneora etorri da emakume alargundu berria. Doluaren zamak atzean utzi nahi lituzke, itsaso bareago honetako ur urdinetan jostatu. Bizitzari berriz egin irribarre, bizitza berri bati esan ongi etorri. Protagonista bera da kontatzailea, eta idazkera dotore bezain biziz, pausatu bezain adierazkorrez doa kontatzen gogoaren zirrikituetan gordetzen dituenak, baita bere egunerokoan gertatzen zaizkionak ere. Bidaia fisiko eta psikologiko bat dakarkigu eleberri labur eta hunkigarri honek, betiko gai giltzarrietan pausalekuak eginez: maitasuna, heriotza, seme-alabak... mundu honetako gure igarotzeari zentzua ematen diotenak.

Atentatu baten lekuko izan da hamasei bat urteko neska bat. Neska horrek berak kontatzen ditu hurrengo hogeita lau orduak, inguruan eta bere barruan gertatzen diren hausturak eta hausnarketak jasoz; autoreak suziri distiratsuen beharrik gabe, maisuen moduan darama irakurlea ezin utzizko hari batean. Sistema orokortzaile eta arauemaile guztiak pitzatu direlarik, gizakia babesgabeago sentitzen da, kontzientzia baino ez zaio geratzen, uneoro erabaki beharrak, uneoro posizio hartu beharrak atsekabetzen du, ezmezean jartzen; baina, aldi berean, libreago egiten du. Kontzientziaren nagusitasunaren aroa da; izan ere, kontzientziarik ez bagenu, animalia huts ginateke, zorion perfektu halako baten jabe, nobelako pertsonaia batek esango lukeen bezala. Nobela morala da Zorion perfektua, Camus, Sciascia edo Durrenmatt-ek landu zuten tradizioan kokatua, etika eta estetika txanponaren bi aldeak direla eta bi alde horiek elkarrengandik aldendu nahi ez dituela sinetsita bizi den idazle batek idatzia. Beste bide bat iragartzen ote du nobela honek Lertxundiren nobelagintzan? Akaso bai, nork daki... baina printzipio argi bati erantzuten diola esan behar da aldez aurretik: kontatu nahi den historiari dagokion soinekoa josi behar zaio.

Clarice Lispectorrek hizkuntza guztiak dakizki, baita isiltasunarena ere. Claricek maitasunaren bidez izendatzen du. Maitasunaren legea diktatzen du, baina axolagabekeria kaotikoan erori gabe. Ez ditu desberdintasunak erriprimitzen; aitzitik, formulatu egiten ditu, taxua ematen die. Izendatzea da besteei egin diezazkiekegun hamaika keinuetako bat. Laztan egitearen, begiratzearen, isilean dei egitearen parean. Claricek hizkuntza bera lantzen du, eta orobat aztertzen du nolako harremana duen gorputzarekin, zeinen erraz izenda daitezkeen gorputzik eta errealitaterik gabeko gauzak, hitzak besterik ez direlako.Gizaki eta animalien aldea jorratzen du. Kexu da animalia ez izateagatik. Areago, bere baitako animaliaren bila dihardu. Haren lan-eremua ez da zientzia, baizik eta bizitza, heriotza, maitasuna.Helene Cixous

It is before the outbreak of the first world war and a young writer rents a lignite mine on the beautiful island of Crete. As he is about to depart, he meets a much older, experienced, and very earthy Alexis Zorba, whom he hires to be his foreman and cook. He is a simple but deep man who lives life without shame, and lives every moment fully.Antes de que se declare la Primera Guerra Mundial, un joven escritor alquila una mina de lignito en la hermosa isla de Creta. Cuando esta a punto de partir, conoce a un hombre de gran edad, experiencia y salud, llamado Alexis Zorba, a quien contrata para que sea su cocinero y asistente. El es un hombre sencillo pero profundo que vive la vida sin culpabilidad, y experimenta cada momento en toda su intensidad.

Set before the start of the First World War, this moving fable sees a young English writer set out to Crete to claim a small inheritance. But when he arrives, he meets Alexis Zorba, a middle-aged Greek man with a zest for life. Zorba has had a family and many lovers, has fought in the Balkan wars, has lived and loved - he is a simple but deep man who lives every moment fully and without shame. As their friendship develops, the Englishman is gradually won over, transformed and inspired along with the reader. Zorba the Greek, Nikos Kazantzakis' most popular and enduring novel, has its origins in the author's own experiences in the Peleponnesus in the 1920s. His swashbuckling hero has legions of fans across the world and his adventures are as exhilarating now as they were on first publication in the 1950s. "There can never be any doubt that Kazantzakis was the possessor of genius." (Sunday Telegraph).

Aquest volum és una antologia poètica de Zoraida Burgos Matheu (Tortosa, 1933), una de les veus més singulars i valuoses del panorama literari contemporani. S'hi recullen des de versos del seu primer

Zootrop es un recull de contes que et faran viatjar des dels llocs mes remots d’Oceania fins a les galàxies situades mes enllà del cinturó d’Orió, des d’un llogarret de la Costa Brava fins a la Roma

Atseginez, dibertimenduz eta plazerez irakurtzen den poema liburua da, tematikaren garapenakdinamika erakargarria duelako, eta estiloak naturaltasun eta edertasun minimalista.Gaiari dagokionez, emazte/ama gaztearen hausnarketa ezberdinei ematen die bide, tarteankontziliazioa eta etxekolanen partekatzearen auziari, besteak beste. Sei ataleko egituran zehar,maitasunaren eta desioaren, gizon eta emakumeen erreturekin batera, familiaren eta haur haztearennahiz eguneroko bizitzaren auziak jorratzen ditu ingenio, ironia eta umore fi nez, baina baitasakontasunez ere, liburuan oinazea, ukitu tragikoa eta benetakotasuna nabariak direnez.Poetak bere barneko emozioen adierazpide bilakatzen ditu animaliak, bestiario pertsonal batosatzeraino, tradizioaren, zientziaren, esperientzia kulturalaren eta hausnarketa pertsonalarenemaitza bihurtuz. Liburuaren gaiaren adierazbidea da piztiarioa, hortaz, eta nire hezur arteko zootikateratzen den emea agertzea du xede nagusi.

No século XXI, finxir dar vida foi un dos cometidos principais daqueles que traballaban nesa trampa oblicua chamada arte: a creación de personaxes semellaba un eixe fundamental na novela, esa simulacion tamen se atopaba no deber dun bo actor, dun guionista, dun realizador de cine, un fotografo, un debuxante de comics... No seculo XXI, procurar vida foi un dos cometidos principais daqueles que se dedicaban a esa fe experimental chamada ciencia: a medicina, a investigacion no xenoma, a astrofisica, a matematica agochada nos patrons de crecemento vexetal e animal, a arquitectura organica... No seculo XXI, aplicar un zoom nos textos das criaturas humanas revelaria unha ambicion de alquimista: transmutarse en vida. En memoria.Vingadora da mortalidade. Zoommm, o poemario de Estibaliz Espinosa, achegase con torpeza humana as relacions incestuosas entre texto e vida, linguaxe da maquina e linguaxe lirica, e a ese antigo desexo infantil de que o que leamos se transfigure en nos, electrice a nosa medula, siga o noso ritmo vascular, volva parte de nos ou nos dela. Somos o que foron outros. Se somos o que comemos, somos o que lemos.

Doce relatos creados a partir de doce fotografías de fotógrafos e fotógrafas galegosRamón D. Veiga pídelles a dez fotógrafas e fotógrafos galegos (algún só afeccionado á fotografía) que lle envíen unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]Ramon D. Veiga pidelles a dez fotografas e fotografos galegos (algun so afeccionado a fotografia) que lle envien unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]

An archive based in depth analysis of the surreal nature and science movies of the pioneering French filmmaker Jean Painlevé Before Jacques Yves Cousteau there was Jean Painlevé a pioneering French scientific and nature filmmaker with a Surrealist s eye Creator of more than two hundred films his studies of strange animal worlds doubled as critical reimaginations of humanity With an unerring eye for the uncanny and unexpected Painleve and his assistant Genevieve Hamon captured oneiric octopuses metamorphic crustaceans erotic seahorses mythic vampire bats and insatiable predatory insects Zoological Surrealism draws from Painleve s early oeuvre to rethink the entangled histories of cinema Surrealism and scientific research in interwar France Delving deeply into Painleve s archive James Leo Cahill develops an account of cinema s Copernican vocation how it was used to forge new scientific discoveries while also displacing and critiquing anthropocentric viewpoints From Painleve s engagements with Sergei Eisenstein Georges Franju and competing Surrealists to the historiographical dimensions of Jean Vigo s concept of social cinema Zoological Surrealism taps never before examined sources to offer a completely original perspective on a cutting edge filmmake