En este volumen de artículos, publicados en distintas revistas francesas entre 1969 y 1973, el lector encontrará, como en un L.P., de prestigio, "lo mejor" de Roland Barthes no editado en forma de libro. Roland Barthes habla de musica, de la Biblia, de poesia, de cine, de la relacion entre escritores, profesores e intelectuales y, evidentemente, aunque aun solo lo apunte, del "placer del texto. En Respuestas, larga entrevista realizada por Jean Thibaudeau y publicada en el n.º 47 del "Tel Quel", el lector "conocera", ademas, por boca de su propio autor, su origen, sus estudios, sus inquietudes intelectuales y politicas y el recorrido de su pensamiento desde su primer libro, en 1953, El grado cero de la escritura, hasta su mas reciente produccion. Este volumen permite seguir mas cerca el itinerario de Roland Barthes a lo largo de estos ultimos años, entrando en contacto con sus trabajos, llamemosles "marginales", pero que en Barthes inciden siempre en la linea general de sus renovados intereses.

Literaturarekiko eta emakumeenganako pasioek bat egiten dute eleberri honetako protagonista izengabearengan. Gaztetan hasi eta zahartzaroaren atariraino, maite dituen andreekiko hainbat esperientzia eta amodioaren zenbait zoko-moko azalduko dizkigu, lau ataletan zehar, miresten dituen beste hainbat idazleren imitazioak egi-tearekin batera.

Liburu honetan kontatu nahi dudanak, 1947an du hasiera eta 1960aren inguruan bukaera.Kontakizunaren osagai nagusia nire haurtzaroa da, baina ez da hori kontatu nahi dudana. Are gehiago, haurtzaro zehatz horren gauza asko ez ditut kontatu nahi eta ez ditut kontatuko. Beste batzuk, berriz, ahaztu egin zaizkit, garbitu egin ditu memoriak burmuinaren bazterretatik. Azken batean, gauzak geure modura oroitzen ditugu, norberaren burmuinaren gutizien arabera.Hauxe da nire asmoa: nire haurtzaroan kokatutako tresnaz, argazkiak hartu dizkiot iraganari eta argazki horiekin kontatu nahi dut nola izan zen hezia gaur zahartzaroaren atarian dagoen belaunaldia, nolakoa zen bizitza, sasoi hartan, urte haietan, Donostiako bazterreko auzo apal batean bizi zen familia euskaldun, euskaltzale, antifrankista, kristau eta langile baten inguruan.

Malika nekazari marokoarraren bizitzan hiru aldi nabarmendu daitezke. 1954an hasi, eta 1999a bitartean, kolonizazio frantsesaren eta Hasan ii.a erregearen heriotzaren artean. Aurrena, lehen senarra, Allal, Indotxinara joan zitzaion frantsesen alde borrokatzera. Hurrena, 1960ko hamarkadan, Rabaten, zazpi ahaleginak egin behar izan zituen Khadija alaba Monique burgesarekin neskame joan ez zedin. Azkena, Hasan ii.aren heriotzaren bezperan, gazte lapur eta homosexual bat, Jaafar, etxera sartu zitzaion lapurreta egitera eta, beharbada, Khadija hiltzera. Malikarena dugu kontakizuna, Malikarena ahotsa, batzuetan xuxurlaka, bestetzuetan garrasika. Eta Malikaren ikuspuntua bitarte, haren familiaren, ingurumariaren eta gizartearen berri jaso ahal izango dugu. Eta Malika ama du idazleak: MBarka Allali Taia (1930-2010). Liburu hau hari eskainia da.Zure argitan bizitzea nobela politikoa ere bada, ez bakarrik boterearen gaia nonahi ageri delako, edo bere dimentsio soziologikoagatik, edo kolonialismoaz eta postkolonialismoaz duen ikuspuntuagatik, baizik eta Marokoko politikaren eta haren figura identifikatzailearen kritika ere badelako, erregearen eta haren boterearen ustelkeriaren kritika ere badelako, alegia.Jean-Philippe Cazier, Diacritik.

Tienes entre manos un libro lleno de preguntas. Si a tu amado/a le diagnosticasen cáncer y le diesen un año de vida, ¿que harías? O mejor dicho, ¿que no harías? El protagonista del libro, el investigador Bernat, se encuentra en ese trance. Iruri, su pareja, tiene cancer y esta al borde de la muerte. Ante esta situacion Bernat baraja dos posibilidades: o bien estar al lado de Iruri, y verla morir; o bien adentrarse en la mas asombrosa investigacion que nunca ha realizado, eso si, lejos de su pareja. Asi pues, indagara en los limites de la ciencia, el arte y la fe, con el objetivo de intentar huir de la muerte. Sin embargo, ¿sera capaz de hacer cualquier cosa para salvar a su amada, aun arriesgandose a perderla? De pregunta en pregunta y de investigacion en investigacion, avanzaremos en la historia en busca de esa unica posibilidad en el camino de la resignacion a la esperanza.

Udako goiz epela da. Goxo nago eguzkitan, egonean, baina ibiltzera joango naiz, beti bezala. Gosaldu, emazteari agur esan eta abiatu naiz mendian gora. Halako batean, azeri bat ikusi dut kobazulo batean sartzen, eta azeriaren atzetik sartu naiz ni ere. Baina kobazuloan ez dago azeriaren arrastorik. Berriro kanpora irten naiz. Orduan, sekulako oihuak entzun ditut: -Geldi! Altxa eskuak! Soldadu bi dira. Baina, zer gertatzen ari da? Film bat da, txantxa bat, amesgaiztoa? Ez naiz lo geratu ... ala bai?

Paradoxa polita da: iraganak irautera egiten du. Eta narrazio batean sartzen dugu iragana, zentzu bat ematen diogu orainetik, zentzu bat ematen diogu oraindik; ondo asko dakigu, nean, iragan baten hondarrak garela. Hondarren hondarrak, nahiago bada. Eta narrazio horri historia izena ematen diogu, argi gera dadin, ez dezagun nahastu literaturarekin, inork ez dezan pentsa asmatua denik, bere kziozko izaera ezkutatzeko. Historia kzioa da erabat, narrazioa, kontakizuna. Eta galdera da: artea kzioa da? Arteak ere irautera egiten du, eta Euskal Herriaren historia hurbila artearen bitartez aztertzen da Tene Mujika bekaren laguntzaz idatzitako liburu honetan. 23 saio labur dira, bakoitza artelan batetik abiatuta idatzia, testuingurua erakutsiz, bizitzarekin lotuz, memoriarekin, gure zulo beltzarekin. Ez da artearen historia bat, ez da historia liburu bat ere: memoria ariketa bat da funtsean. Memoria guztiak bezala tranpatia, kapritxosoa, obsesiboa, irrazionala, desegituratua, zatika emana, eta hala ere absolutua. Artelanak izan ohi diren moduan.

Narrativa