Premio Torrente Ballester 1995 Premio Nacional de Literatura 1996 Dezaseis narracións que enxergan o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Este libro, un dos mais recoñecidos do autor, e un conxunto de relatos que rescatan a grandeza do pequeno. Manuel Rivas ofrecenos unha interpretacion lirica, dura e delicada a vez, dun pais habitado polo tempo e por xentes que reclaman o seu dereito a ter unha historia que contar. Un libro de extrema sensibilidade, que conten os contos que foron levados ao cine no filme A lingua das bolboretas. Premio Nacional de Narrativa e Premio Torrente Ballester, este libro de relatos de Manuel Rivas (A Coruña, 1957) supuxo a sua consagracion definitiva como narrador. Un orixinal universo literario que enxalza a grandeza do pequeno, que descobre o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Unha ollada dura e, ao tempo, delicada sobre ese territorio no que a realidade linda cos soños, onde se agocha a verdade de cadaquen.

Dezaseis narracións que enxergan o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Este libro, un dos máis recoñecidos do autor, é un conxunto de relatos que rescatan a grandeza do pequeno. Manuel Rivas ofrecenos unha interpretacion lirica, dura e delicada a vez, dun pais habitado polo tempo e por xentes que reclaman o seu dereito a ter unha historia que contar. Un libro de extrema sensibilidade, que conten os contos que foron levados ao cine no filme A lingua das bolboretas. Premio Nacional de Narrativa e Premio Torrente Ballester, este libro de relatos de Manuel Rivas (A Coruña, 1957) supuxo a sua consagracion definitiva como narrador. Un orixinal universo literario que enxalza a grandeza do pequeno, que descobre o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Unha ollada dura e, ao tempo, delicada sobre ese territorio no que a realidade linda cos soños, onde se agocha a verdade de cadaquen.

VOLVE ROMPENTE. Entre 1976 e 1983, Antón Reixa, Manuel M. Romón e Alberto Avendaño mantiveron viva unha actitude literaria rompedora en Galicia que comezou chamándose Grupo de Resistencia Poética e desembocou no que marcaria as suas vidas: O Grupo de Comunicacion Poetica Rompente. Publicaban poemas con aquela tecnica de impresion coñecida como vietnamita e multicopias con clixes. Eran, en doses inexactas, un chisco beat e un chisco guerrilleiros. Avendaño, Reixa e Romon fundaron Rompente Edicions e publicaron Silabario da turbina (1978) e A dama que fala (1983). En 1979, a serie Tres Tristes Trigues veria a publicacion de 3 libros de autor: As Ladillas do Travesti (Reixa), galletas kokoshka non (Romon9 e Facer Pulgarcitos Tres (Avendaño). Logo, reecontrarianse na antoloxia poetica Upalas (1998). Facian performances e estaban obsesionados coa linguaxe multimedia. Subianse a escenarios con musicos como Julian Hernandez (antes de que se fundase Siniestro Total), e colaboraban con pintores como Menchu Lamas e Anton Patiño para visualizar a sua expresion poetica. Hoxe, uns 40 anos despois, teiman na poesia e volven dirixirse a palabra ainda que seguen falando sos.

1.1FA 01.1 10000000000000000

Un aprendiz prepara, sen sabelo, o seu propio cadaleito na carpintería da prisión, onde os ebanistas se afanan en tallar os mobles para o Dobre, o director do centro, aquel ser cruel e odiado por todos. Unha militante comunista emprende unha desesperada folga de fame. Un preso relata oufano como matou a sua muller porque ela se lle repuxo. Unha muller maltratada decide tramitar o divorcio e convertese nunha fuguista de incerto destino. Homes e mulleres coa existencia trabada, seres recluidos por barrotes verticais e horizontais, vitimas do fanatismo que levan a celosia incrustada nos ollos. Nesta edicion actualizada e ampliada, Sentinela, alerta! recolle once textos nos que se aborda o lado mais escuro da condicion humana: o exercicio da tortura e os malos tratos inflixidos sobre as mulleres e os mais debiles. O espazo da prision nos tempos da ditadura unifica unha atmosfera desacougante onde a violencia, a crueldade, a corrupcion, a desolacion, devoran a dignidade dos seres humanos.Un aprendiz prepara, sen sabelo, o seu propio cadaleito na carpintería da prisión, onde os ebanistas se afanan en tallar os mobles para o Dobre, o director do centro, aquel ser cruel e odiado por todos. Unha militante comunista emprende unha desesperada folga de fame. Un preso relata oufano como matou a sua muller porque ela se lle repuxo. Unha muller maltratada decide tramitar o divorcio e convertese nunha fuguista de incerto destino. Homes e mulleres coa existencia trabada, seres recluidos por barrotes verticais e horizontais, vitimas do fanatismo que levan a celosia incrustada nos ollos. Nesta edicion actualizada e ampliada, Sentinela, alerta! recolle once textos nos que se aborda o lado mais escuro da condicion humana: o exercicio da tortura e os malos tratos inflixidos sobre as mulleres e os mais debiles. O espazo da prision nos tempos da ditadura unifica unha atmosfera desacougante onde a violencia, a crueldade, a corrupcion, a desolacion, devoran a dignidade dos seres humanos.

Cándido Alfonso González Tiradas (Carballo, 1905 -Buenos Aires, 1966), emigrou moi novo para a Arxentina, onde desenvolveu un labor moi intenso no ámbito político e cultural da emigración galega. A obra que hoxe se edita, iMal Olio!..., foi premiada no Certame ´Castelao´ (1952-53) do Centro Galego bonaerense e publicada orixinalmente en Buenos Aires en 1954. Do punto da dramática galega, a peza inscríbese no contexto do teatro musical, constituíndo un folk-drama en que se combinan elementos puramente populares de ambiente mariñeiro coa utilización do mundo mítico galego. Nesta liña, débese salientar a utilización de recursos escenográficos, onde a luminotecnia e o vestiario teñen un papel simbólico fundamental, que remiten a obra á tradición dramática culta do noso teatro. Lingüisticamente, esta obra de Cándido A. González responde ao período inmediato da posguerra, sen están dar idiomático firme, cunha forte vontade diferencialista e popularizante.

No século XXI, finxir dar vida foi un dos cometidos principais daqueles que traballaban nesa trampa oblicua chamada arte: a creación de personaxes semellaba un eixe fundamental na novela, esa simulación tamén se atopaba no deber dun bo actor, dun guionista, dun realizador de cine, un fotógrafo, un debuxante de cómics... No século XXI, procurar vida foi un dos cometidos principais daqueles que se dedicaban a esa fe experimental chamada ciencia: a medicina, a investigación no xenoma, a astrofísica, a matemática agochada nos patróns de crecemento vexetal e animal, a arquitectura orgánica... No século XXI, aplicar un zoom nos textos das criaturas humanas revelaría unha ambición de alquimista: transmutarse en vida. En memoria.Vingadora da mortalidade. Zoommm, o poemario de Estíbaliz Espinosa, achégase con torpeza humana ás relacións incestuosas entre texto e vida, linguaxe da máquina e linguaxe lírica, e a ese antigo desexo infantil de que o que leamos se transfigure en nós, electrice a nosa medula, siga o noso ritmo vascular, volva parte de nós ou nós dela. Somos o que foron outros. Se somos o que comemos, somos o que lemos.

Doce relatos creados a partir de doce fotografías de fotógrafos e fotógrafas galegosRamón D. Veiga pídelles a dez fotógrafas e fotógrafos galegos (algún só afeccionado á fotografía) que lle envíen unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]Ramon D. Veiga pidelles a dez fotografas e fotografos galegos (algun so afeccionado a fotografia) que lle envien unha imaxe da sua autoria. A que escollan. A que mais rabia lles dea. O obxectivo e argallar unha historia para cada unha delas, achegar unha ollada diferente, unha interpretacion persoal sobre a obra desas creadoras e creadores (cinco mulleres e cinco homes) que tanto admira. O resultado e este libro de relatos en que a retranca e o humor se mesturan de xeito natural coa dor, coa morte e co drama de vivir. Un reto. Un exercicio de escrita e de imaxinacion. Unha conxuncion de palabra e imaxe en escala de grises. Unha dobre exposicion. Un revelado. Un zoom.[Fotografias de Tamara de la Fuente, Pablo Rivas Caride, Lucia Garcia Rey, Susana Estevez, Javier Fernandez Perez de Lis, Paula Gomez del Valle, Marta Moreiras, Angel Touron, Ivan Nespereira e Hugo Aldatz Alonso.]

O real empírico e o real soñado cohabitan estes versos. As teorías REM de Eugene Aserinsky e o darwinismo onírico de Mark J. Blechner son o cicel co que non poucos destes poemas tentan burilar a comprension da experiencia. Hai nos textos de Neto moito de Celan, de Rilke, de Eliot, tamen de Holderlin. A cuestion metafisica da destrucion, desterro e exilio da palabra poetica asi como a sua refundacion uneos con costuras invisibles que acenan tamen a Mallarme e a Auden ou, entre nos, Valente e Gamoneda. Por iso aqui, como no autor das Elexias de Duino, o anxo da garda baldeira as mans plenas de vida e quitao todo empurrando ao deceso. Entra neste libro e descubriras como entre as lapelas da noite, desfragmentandose nunha paisaxe con lampadas de mesa de noite e pousos de insomnia, o diario de abordo dun poeta voga de limiar en limiar e fai reconto do seu breviario de pasos en falso como astrolabio co que camiñar cara a ti, cara a nos, sempre en zonas de transito.

Cando escribe Zona gris á mañá, Durs Grünbein vivía no sector oriental de Berlín. A propaganda da Alemania Federal utilizaba a denominación «zona ocupada polos soviéticos» para se referir á República

O señor Xaquín desaparece por sorpresa da residencia de anciáns na que, voluntariamente, pasa os derradeiros anos da súa vida. A mobilización para dar con el provoca un enredo en cadea que, decontado, chegara ata extremos inusitados. Ao tempo que se produce esa delirante busca, os protagonistas, un vello e un parado, figuras paradigmaticas deste inicio de seculo, van espertar unha historia do pasado que semellaba durmida. Ainda que a lectura de "Zapatillas rotas" por veces provoque o riso, mostra un perfil de tristeza, xa que esta e unha novela que fala de como somos e como procedemos, do que e esencial e, na maioria dos casos, pasa desapercibido, do que e frivolo e, poren, ten exito no noso tempo. "Zapatillas rotas" trata, ao cabo e sen ocultar o sarcasmo, dos valores desta sociedade en crise irreversible. Esta novela confirmao como un dos narradores galegos mais solidos e de mellor acollida entre os lectores e lectoras do noso tempo.

Este libro de relatos está composto dun par de ducias de achegamentos a ese terreo máxico, de puro realista, co que Vicente Araguas asegura manter unha relación carnal. E afellas que a través deste relatorio imos vendo como o erotismo e mais a chamada telurica van ensamblando un conxunto onde a melancolia dos perdedores canxa coas maneiras nobres de quen miran como as luces do derradeiro tranvia abren paso a ollada riba da memoria, sentimental e historica. Personaxes neboentos xunto a outros tan certos como Marcelino, saindo do Hispano-Argentino o veran do gol a Rusia, ou Brigitte Bardot a erguer saudades que se debruzan no rio onde unha cucaña dispon un xamon no seu remate. Mentres hai quen se desfai, literalmente, entre das ponlas das arbores e o neno Fandiño en canto de facer caligrafia prefire escoitar unha historia de amor que ala foi no comboio descendente. Un libro que se move entre o real e o pintado, a metade do camiño que vai entre Norma Jean e ese homiño namorado dunha rapaza, suicida que non foi ainda. Un libro que nos fala da froita madura recollida por un autor, agora que e ano hernandino, tan "perico en luas" como o seu conto homonimo.Este libro de relatos está composto dun par de ducias de achegamentos a ese terreo máxico, de puro realista, co que Vicente Araguas asegura manter unha relación carnal. E afellas que a través deste relatorio imos vendo como o erotismo e mais a chamada telurica van ensamblando un conxunto onde a melancolia dos perdedores canxa coas maneiras nobres de quen miran como as luces do derradeiro tranvia abren paso a ollada riba da memoria, sentimental e historica. Personaxes neboentos xunto a outros tan certos como Marcelino, saindo do Hispano-Argentino o veran do gol a Rusia, ou Brigitte Bardot a erguer saudades que se debruzan no rio onde unha cucaña dispon un xamon no seu remate. Mentres hai quen se desfai, literalmente, entre das ponlas das arbores e o neno Fandiño en canto de facer caligrafia prefire escoitar unha historia de amor que ala foi no comboio descendente. Un libro que se move entre o real e o pintado, a metade do camiño que vai entre Norma Jean e ese homiño namorado dunha rapaza, suicida que non foi ainda. Un libro que nos fala da froita madura recollida por un autor, agora que e ano hernandino, tan "perico en luas" como o seu conto homonimo.