María Xosé Queizán

Rosalía de Castro é unha das escritoras que mellor comprendeu e reflectiu na súa obra, tanto poética como narrativa, a sedución, entendendo esta como o poder sexual que os homes exercen sobre as mulleres. Quere isto dicir que a primeira escritora galega no seculo XIX, recoñecida e valorada na actualidade por todos, ten como leitmotiv da sua obra a sexualidade e o poder patriarcal. Antes de que se estudase e se lle dese nome ao patriarcado, esta galega xa foi pioneira, con orixinalidade e con audacia, nun tema vixente na actualidade, causante dun holocausto que non se frea. Nas novelas e ensaios rosalianos e en boa parte da sua poesia a muller e a principal protagonista, unha muller que padece os efectos do abuso do patriarcado, tanto no aspecto politico como emocional, sendo, como sinala Kathleen March, "a opresion da muller o seu tema unico".Maria Xose Queizan reune aqui sete ensaios de tematica rosaliana, dende o introdutorio, que lle da titulo, no que se estuda o caracter feminista de toda a obra rosaliana, pasando polos que abordan o amor e o suicidio na obra poetica, ate os dedicados a sua consideracion a traves da historia e a persecucion que sufriu no seu tempo. Completase o libro con media ducia de poemas e dous relatos nos que Queizan homenaxea a nosa primeira escritora.Rosalía de Castro é unha das escritoras que mellor comprendeu e reflectiu na súa obra, tanto poética como narrativa, a sedución, entendendo esta como o poder sexual que os homes exercen sobre as mulleres. Quere isto dicir que a primeira escritora galega no seculo XIX, recoñecida e valorada na actualidade por todos, ten como leitmotiv da sua obra a sexualidade e o poder patriarcal. Antes de que se estudase e se lle dese nome ao patriarcado, esta galega xa foi pioneira, con orixinalidade e con audacia, nun tema vixente na actualidade, causante dun holocausto que non se frea. Nas novelas e ensaios rosalianos e en boa parte da sua poesia a muller e a principal protagonista, unha muller que padece os efectos do abuso do patriarcado, tanto no aspecto politico como emocional, sendo, como sinala Kathleen March, "a opresion da muller o seu tema unico".Maria Xose Queizan reune aqui sete ensaios de tematica rosaliana, dende o introdutorio, que lle da titulo, no que se estuda o caracter feminista de toda a obra rosaliana, pasando polos que abordan o amor e o suicidio na obra poetica, ate os dedicados a sua consideracion a traves da historia e a persecucion que sufriu no seu tempo. Completase o libro con media ducia de poemas e dous relatos nos que Queizan homenaxea a nosa primeira escritora.

Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o rexime opresor, confrontacions que causaron mortes, detencions, carcere, exilio... A autora reflicte un proceso historico que viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideoloxica e represion brutal; xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira, non podia escribilo sen colera. Pero, ainda que a autora viviu os acontecementos, non os escribe en nome propio: estan trazados dende o punto de vista masculino. Non poderia escribirse desde a posicion das poucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: as mulleres non decidian, non contaban. Este poemario de lembranza e recoñecemento aos impulsores da conciencia politica galega non seria o mesmo escrito desde a conciencia feminista. Teria que chamarse Coleras, xa que as mulleres sentian unha dupla indignacion porque padecian unha dobre opresion.Este novo poemario de María Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldía en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o rexime opresor, confrontacions que causaron mortes, detencions, carcere, exilio... A autora reflicte un proceso historico que viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideoloxica e represion brutal; xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira, non podia escribilo sen colera. Pero, ainda que a autora viviu os acontecementos, non os escribe en nome propio: estan trazados dende o punto de vista masculino. Non poderia escribirse desde a posicion das poucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: as mulleres non decidian, non contaban. Este poemario de lembranza e recoñecemento aos impulsores da conciencia politica galega non seria o mesmo escrito desde a conciencia feminista. Teria que chamarse Coleras, xa que as mulleres sentian unha dupla indignacion porque padecian unha dobre opresion.

En Amor de tango María Xosé Queizán constrúe unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. E a novela das traballadoras que espertaron a vida naquela urbe pioneira, atlantica e liberal que era o Vigo de preguerra. E a novela das obreiras das fabricas de sardiñas que estan estreitamente ligadas estan ao desenvolvemento industrial da cidade e da ria. E a novela dos trasatlanticos, das fabricas de salazon, do Cable Ingles, das grandes Navieiras, da emigracion, do Berbes. Memoria viguesa, intimismo, historia miuda e persoal e retratos construidos desde un eficaz realismo constituen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e as mulleres que a poboaron.En Amor de tango María Xosé Queizán constrúe unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. E a novela das traballadoras que espertaron a vida naquela urbe pioneira, atlantica e liberal que era o Vigo de preguerra. E a novela das obreiras das fabricas de sardiñas que estan estreitamente ligadas estan ao desenvolvemento industrial da cidade e da ria. E a novela dos trasatlanticos, das fabricas de salazon, do Cable Ingles, das grandes Navieiras, da emigracion, do Berbes. Memoria viguesa, intimismo, historia miuda e persoal e retratos construidos desde un eficaz realismo constituen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e as mulleres que a poboaron.

Anti natura é unha viaxe polo saber. María Xosé Queizán descobre as trampas e simplifica as teorías que, desde Aristóteles ata Freud, lexitimaron o patriarcado, deténdose nas distintas concepcións do feminismo e apoiandose nos valores racionais de igualdade e xustiza. O saber e quen de mudarnos a mirada e de automodificarnos, de suprimir a opresion e a apropiacion patriarcal; con todo, os cambios non seran inmediatos, a pesar das leis, e nin sequera se produciran de balde: traeran o custo do enfrontamento cos intereses sociais, politicos e economicos acomodados a situacion, asi como un custo de vidas humanas que as mulleres xa estan a pagar. Toda viaxe leva a algures: esta viaxe parte do saber cientifico para rescatar as mulleres da escuridade a que estiveron predestinadas durante seculos para conducilas a luz publica.Anti natura é unha viaxe polo saber. María Xosé Queizán descobre as trampas e simplifica as teorías que, desde Aristóteles ata Freud, lexitimaron o patriarcado, deténdose nas distintas concepcións do feminismo e apoiandose nos valores racionais de igualdade e xustiza. O saber e quen de mudarnos a mirada e de automodificarnos, de suprimir a opresion e a apropiacion patriarcal; con todo, os cambios non seran inmediatos, a pesar das leis, e nin sequera se produciran de balde: traeran o custo do enfrontamento cos intereses sociais, politicos e economicos acomodados a situacion, asi como un custo de vidas humanas que as mulleres xa estan a pagar. Toda viaxe leva a algures: esta viaxe parte do saber cientifico para rescatar as mulleres da escuridade a que estiveron predestinadas durante seculos para conducilas a luz publica.

Neste volume ensaístico María Xosé Queizán pretende concertar as ciencias coas humanidades baseándose na convicción de que a literatura, como a ciencia, empeza no mundo real e ambas as dúas proxectan a presenza humana a todo o universo. Catro ensaios onde se defende a concepcion da literatura como un traballo racional, unha actividade pensante relacionada coa realidade e coa verdade. Textos nos que se analiza o transito das ciencias as artes para recuperar os principios da Ilustracion (a verdadeira revolucion das palabras) presentes no feminismo racionalista. Recuperar a escrita como unha forma de resistencia cultural, buscar o compromiso literario asumindo a condicion humana, desmitificar a escrita comedida e conformista, propoñense como estratexia para reintroducir o discurso racional no ambito literario e politico.Neste volume ensaístico María Xosé Queizán pretende concertar as ciencias coas humanidades baseándose na convicción de que a literatura, como a ciencia, empeza no mundo real e ambas as dúas proxectan a presenza humana a todo o universo. Catro ensaios onde se defende a concepcion da literatura como un traballo racional, unha actividade pensante relacionada coa realidade e coa verdade. Textos nos que se analiza o transito das ciencias as artes para recuperar os principios da Ilustracion (a verdadeira revolucion das palabras) presentes no feminismo racionalista. Recuperar a escrita como unha forma de resistencia cultural, buscar o compromiso literario asumindo a condicion humana, desmitificar a escrita comedida e conformista, propoñense como estratexia para reintroducir o discurso racional no ambito literario e politico.

Non o abras como unha flor compendia a obra poética de María Xosé Queizán desde comezos de 1980 ata a actualidade: tres poemarios, Metáfora da metáfora (1991), Espertar das amantes (1993), Fóra de min (1994), e un conxunto heteroxéneo de poemas independentes, “IV poemas a Rosalía”, “Homenaxes”, “Guerra”, “A dona dos Cárpatos” e “Lei do mercado”. Poesía de expresión austera candente e antisentimental, iconoclasta, suxestiva e humorístiCa onde a autora consegue adaptarse con ductilidade aos máis diversos temas e canalizar as diatribas filosóficas sen perder o decidido compromiso cos conflitos de actualidade.

Un aprendiz prepara, sen sabelo, o seu propio cadaleito na carpintería da prisión, onde os ebanistas se afanan en tallar os mobles para o Dobre, o director do centro, aquel ser cruel e odiado por todos. Unha militante comunista emprende unha desesperada folga de fame. Un preso relata oufano como matou a sua muller porque ela se lle repuxo. Unha muller maltratada decide tramitar o divorcio e convertese nunha fuguista de incerto destino. Homes e mulleres coa existencia trabada, seres recluidos por barrotes verticais e horizontais, vitimas do fanatismo que levan a celosia incrustada nos ollos. Nesta edicion actualizada e ampliada, Sentinela, alerta! recolle once textos nos que se aborda o lado mais escuro da condicion humana: o exercicio da tortura e os malos tratos inflixidos sobre as mulleres e os mais debiles. O espazo da prision nos tempos da ditadura unifica unha atmosfera desacougante onde a violencia, a crueldade, a corrupcion, a desolacion, devoran a dignidade dos seres humanos.Un aprendiz prepara, sen sabelo, o seu propio cadaleito na carpintería da prisión, onde os ebanistas se afanan en tallar os mobles para o Dobre, o director do centro, aquel ser cruel e odiado por todos. Unha militante comunista emprende unha desesperada folga de fame. Un preso relata oufano como matou a sua muller porque ela se lle repuxo. Unha muller maltratada decide tramitar o divorcio e convertese nunha fuguista de incerto destino. Homes e mulleres coa existencia trabada, seres recluidos por barrotes verticais e horizontais, vitimas do fanatismo que levan a celosia incrustada nos ollos. Nesta edicion actualizada e ampliada, Sentinela, alerta! recolle once textos nos que se aborda o lado mais escuro da condicion humana: o exercicio da tortura e os malos tratos inflixidos sobre as mulleres e os mais debiles. O espazo da prision nos tempos da ditadura unifica unha atmosfera desacougante onde a violencia, a crueldade, a corrupcion, a desolacion, devoran a dignidade dos seres humanos.

En Evidencias recóllense algúns traballos daqueles libros hoxe esgotados, pero amplíase noutros máis: o mundo das trovadoras provenzais, a significación das palabras na cultura do borne contemporáneo, o papel da muller na literatura, o amor na obra de Rosalia de Castro, feminismo e epicureismo... A mirada da muller abrangue grandes espacios e centrase neste caso na expresion literaria (no presente e tamen a traves da Historia) e mais no conflicto linguistico. Especialmente brillante e a sua comparacion entre a escravitude da muller e a situacion do idioma galego como duas realidades semellantes por igualmente oprimidas.

Lazo, unha rapaza de doce anos, emprende viaxe coa súa tribo dos Amala desde a illa de Rocasul cara ao Sur. No barco, a avoa Sensatanai cóntalle a historia dos terroríficos Lurpios, que botaran a tribo da illa de Tule por atopar unha espada coa que mataron o Gran Dragon. Na perigosa travesia avistan a Caverna dos Tesouros, que arrastra o barco ata que se desprenden de todas as xoias e amuletos, podendo logo continuar camiño co mar embravecido e neboa. Entran pola Costa da Morte e ainda que non baten coa nave pirata dos terribles Pindos, as mulleres da Illa Lobeira atraen aos homes, devorando alguns ao chegar a noite, cando se converten en lobas. Chegan por fin a Findasol, cidade a que acoden peregrinos de todo o mundo para ver morrer o sol no mar. Pero os habitantes de Tule non se afacian a cidade e instalaronse en chouzas no campo. Camiñando polo monte, Lazo atopou un dia tres pedras, escoitou unha palabra tres veces e abriuselle unha camara onde estaba unha vella vellisima: e a Custodiante do Segredo da Pedra Figueira, que conten a Sabedoria e todo o Ben. Proponlle que ela sexa a sua sucesora e viva ali illada custodiando a pedra e feliz coñecendo a Verdade. Pero ela prefire vivir a vida coas suas xentes. Aprendeu a labrar a terra e pescar e as veces fica abstraida, porque sabe un segredo: o da Pedra Figueira.O segredo da pedra figueira e, ao mesmo tempo, relato iniciatico, parabola contra o poder e evocacion de certos aspectos da nosa xeografia, historia e mitoloxia.

o Segredo da Pedra Figueira e, ó mesmo tempo, relato iniciático, parábola contra o poder e evocación de certos aspectos da nosa xeografia, historia e mitoloxía. A ruptura co final típico de aventuras e da literatura folclorica converte a narracion nunha parabola antitradicional e antipoder, que cuestiona a ideoloxia fortemente conservadora do groso dos contos e lendas clasicas, presentando ademais unha concepcion da vida na que a muller pode desenvolver todalas suas potencialidades e na que se deixa ve-la utopia feminista.

A escritora británica Mary Wollstonecraft Shelley espertou cedo o interese dos estudos feministas. A súa completa educación, pouco habitual nas mulleres da época, permitiulle crear a figura literaria de Frankenstein. Nese ensaio, a escritora Maria Xose Queizan, coa excelente pulsion literaria que a caracteriza, adentrase na personalidade da creadora britanica, convidandonos a unha viaxe a traves da sua biografia, a traves do contexto sociopolitico do seu tempo, da revolucion industrial, e tamen en torno ao poder que emana do seu personaxe de ficcion, o imperecedoiro Frankenstein e o seu significado posterior. Mary Wollstonecraft Shelley herda da sua nai, a autora da Vindicacion dos dereitos da muller, morta dez dias despois do parto, a sua conciencia feminista e a busca dun racionalismo ilustrado.A escritora británica Mary Wollstonecraft Shelley espertou cedo o interese dos estudos feministas. A súa completa educación, pouco habitual nas mulleres da época, permitiulle crear a figura literaria de Frankenstein. Nese ensaio, a escritora Maria Xose Queizan, coa excelente pulsion literaria que a caracteriza, adentrase na personalidade da creadora britanica, convidandonos a unha viaxe a traves da sua biografia, a traves do contexto sociopolitico do seu tempo, da revolucion industrial, e tamen en torno ao poder que emana do seu personaxe de ficcion, o imperecedoiro Frankenstein e o seu significado posterior. Mary Wollstonecraft Shelley herda da sua nai, a autora da Vindicacion dos dereitos da muller, morta dez dias despois do parto, a sua conciencia feminista e a busca dun racionalismo ilustrado.

En O solpor da cupletista María Xosé Queizán focaliza o seu oficio narrativo nun momento final da vida da Bela Otero para presentarnos unha das mulleres saídas de Galicia cunha forza, unha beleza e unha intelixencia tan soberbia que logrou o protagonismo estelar no momento historico da vida alegre. Recorrendo ao flash back, a autora conducenos a infancia daquela nena, de extraccion moi humilde, que desde ben nova comprendeu que, dada a sua condicion miserable, lle arrebatarian sen pagar o seu corpo e a sua beleza, de tal xeito que ela mesma decidiu usalo no seu proveito, chegando a converterse nunha das artistas europeas mais famosas da epoca. Cunha prosa directa que sabe mostrarnos as debilidades e grandezas dunha personaxe real e da sua Belle Epoque, Queizan construe un relato intenso e apaixonante.Abordando a vida da Bela Otero desde a perspectiva mais intima e persoal, e eludindo conscientemente os sucesos mais sonados do seu exito, O solpor da cupletista desvelanos o verdadeiro rostro da artista, rostro que inevitablemente nos remite a unha infancia que Carolina Otero esconxurou para esquecela. A novela curta, a autora engadelle nesta edicion un interesantisimo ensaio de investigacion baixo o titulo de Carolina Otero, a liberdade arrogante que reconstrue as paisaxes do seu periplo vital.En O solpor da cupletista María Xosé Queizán focaliza o seu oficio narrativo nun momento final da vida da Bela Otero para presentarnos unha das mulleres saídas de Galicia cunha forza, unha beleza e unha intelixencia tan soberbia que logrou o protagonismo estelar no momento historico da vida alegre. Recorrendo ao flash back, a autora conducenos a infancia daquela nena, de extraccion moi humilde, que desde ben nova comprendeu que, dada a sua condicion miserable, lle arrebatarian sen pagar o seu corpo e a sua beleza, de tal xeito que ela mesma decidiu usalo no seu proveito, chegando a converterse nunha das artistas europeas mais famosas da epoca. Cunha prosa directa que sabe mostrarnos as debilidades e grandezas dunha personaxe real e da sua Belle Epoque, Queizan construe un relato intenso e apaixonante. Abordando a vida da Bela Otero desde a perspectiva mais intima e persoal, e eludindo conscientemente os sucesos mais sonados do seu exito, O solpor da cupletista desvelanos o verdadeiro rostro da artista, rostro que inevitablemente nos remite a unha infancia que Carolina Otero esconxurou para esquecela.A novela curta, a autora engadelle nesta edicion un interesantisimo ensaio de investigacion baixo o titulo de Carolina Otero, a liberdade arrogante que reconstrue as paisaxes do seu periplo vital.

Tras rematar un máster de criminoloxía, Diana, a filla dunha parella de progresistas, ingresa na Brigada da Policía Xudicial, onde coñecerá a Mario, un mozo aleitado no rural, co que axiña ennoivará. A tia Lola, a irma solteira da nai de Diana, agocha no seu caserio de pedra os vestixios do que fora unha familia de certo avoengo. Entre aquelas antigallas, Diana atopara algunhas pistas que a levaran a emprender unha viaxe ata Patagonia, na Arxentina, na procura do seu tio Moncho. Meu pai vaite matar e unha novela que esculca dende unha ollada antipatriarcal e racionalista os segredos mais ocultos dunha familia. Unha novela de intriga, aventura e viaxes na que se abordan as principais preocupacions dunha autora fundamental do pensamento feminista galego.Tras rematar un máster de criminoloxía, Diana, a filla dunha parella de progresistas, ingresa na Brigada da Policía Xudicial, onde coñecerá a Mario, un mozo aleitado no rural, co que axiña ennoivará. A tia Lola, a irma solteira da nai de Diana, agocha no seu caserio de pedra os vestixios do que fora unha familia de certo avoengo. Entre aquelas antigallas, Diana atopara algunhas pistas que a levaran a emprender unha viaxe ata Patagonia, na Arxentina, na procura do seu tio Moncho. Meu pai vaite matar e unha novela que esculca dende unha ollada antipatriarcal e racionalista os segredos mais ocultos dunha familia. Unha novela de intriga, aventura e viaxes na que se abordan as principais preocupacions dunha autora fundamental do pensamento feminista galego.

Traxedia, drama e comedia. Velaquí tres pezas teatrais de María Xosé Queizán que exploran os diferentes rexistros do xénero dramático. Acción, palabra, actividade pública, compromiso... En Antígona. A cartuxeira. Neuras a palabra xera o contacto co mundo e inicia un compromiso que atinxe o pensamento, os criterios e as conviccións. Tres situacións que exploran a realidade para lle quitar a máscara, que aproveitan a capacidade do xogo teatral para establecer correspondencias entre escena e realidade.

O corazón de Percy B. Shelley, poeta romántico inglés, é un dos protagonistas deste libro. Despois dunha morte por afogamento e de pasar varios días no mar, as amizades conseguen incinerar o escritor, pero a sua viscera do amor e dos sentimentos, a mais acaida ao romanticismo, resistese a desaparicion para regresar a caron da sua amada Mary e do seu fillo Florence. O cerebro de Lenin, despois de morto este, sera sometido polos dirixentes da Union Sovietica (que pretendian demostrar a sua excepcionalidade) a un rigoroso estudo que lles permita obter datos neuroloxicos sobre a intelixencia usando indices materiais, e en contra dos aspectos psicoloxicos e metafisicos. O corpo da socialista e marxista Rosa Luxemburgo, derramado pola auga, polo xeo e por diferentes animais do rio Spree, sera exhumado en tres ocasions. En Despoxos e visceras ilustres, Maria Xose Queizan desprazase pola existencia dos poetas romanticos ingleses, pola politica bolxevique en Rusia e na deriva do socialismo aleman despois da Primeira Guerra Mundial. Paralelamente, a traves do mito e a percepcion da realidade, do misterio e a truculencia de ilustres visceras, entramos na historia de tres personaxes universais, tres vidas intensas e accidentadas, tres corpos alterados.O corazón de Percy B. Shelley, poeta romántico inglés, é un dos protagonistas deste libro. Despois dunha morte por afogamento e de pasar varios días no mar, as amizades conseguen incinerar o escritor, pero a sua viscera do amor e dos sentimentos, a mais acaida ao romanticismo, resistese a desaparicion para regresar a caron da sua amada Mary e do seu fillo Florence. O cerebro de Lenin, despois de morto este, sera sometido polos dirixentes da Union Sovietica (que pretendian demostrar a sua excepcionalidade) a un rigoroso estudo que lles permita obter datos neuroloxicos sobre a intelixencia usando indices materiais, e en contra dos aspectos psicoloxicos e metafisicos. O corpo da socialista e marxista Rosa Luxemburgo, derramado pola auga, polo xeo e por diferentes animais do rio Spree, sera exhumado en tres ocasions. En Despoxos e visceras ilustres, Maria Xose Queizan desprazase pola existencia dos poetas romanticos ingleses, pola politica bolxevique en Rusia e na deriva do socialismo aleman despois da Primeira Guerra Mundial. Paralelamente, a traves do mito e a percepcion da realidade, do misterio e a truculencia de ilustres visceras, entramos na historia de tres personaxes universais, tres vidas intensas e accidentadas, tres corpos alterados.

Este é o testemuño literario dunha vida intensa e comprometida, a autobiografía que traza a traxectoria vital dunha das autoras máis relevantes e influentes da literatura galega e, ao tempo, o relato de toda unha epoca. Desde os primeiros anos da sua infancia viguesa, escritos cunha prosa brillante, ata a actualidade, a escritora Maria Xose Queizan vai debullando a sua vida en primeira persoa. Nela afloran os ecos dos distintos tempos que viviu e protagonizou. Esta e unha obra que, sen dubida, redimensiona a sua autora na Galicia deste ultimo medio seculo. Maria Xose Queizan escribe impulsada, como aclara no limiar, pola sua propia conciencia: Por que escribo sobre min? Ha ser polo mesmo motivo que actuo, que falo, que me dedico ao oficio de escribir, por unha conciencia de ser un elo na calceta universal e estar obrigada, si obrigada, a actuar para non interromper o labor.Este é o testemuño literario dunha vida intensa e comprometida, a autobiografía que traza a traxectoria vital dunha das autoras máis relevantes e influentes da literatura galega e, ao tempo, o relato de toda unha epoca. Desde os primeiros anos da sua infancia viguesa, escritos cunha prosa brillante, ata a actualidade, a escritora Maria Xose Queizan vai debullando a sua vida en primeira persoa. Nela afloran os ecos dos distintos tempos que viviu e protagonizou. Esta e unha obra que, sen dubida, redimensiona a sua autora na Galicia deste ultimo medio seculo. Maria Xose Queizan escribe impulsada, como aclara no limiar, pola sua propia conciencia: Por que escribo sobre min? Ha ser polo mesmo motivo que actuo, que falo, que me dedico ao oficio de escribir, por unha conciencia de ser un elo na calceta universal e estar obrigada, si obrigada, a actuar para non interromper o labor.

Lazo, unha rapaza de doce anos, emprende viaxe coa súa tribo dos Amala desde a illa de Rocasul cara ao Sur. No barco, a avoa Sensatanai cóntalle a historia dos terroríficos Lurpios, que botaran a tribo da illa de Tule por atopar unha espada coa que mataron o Gran Dragon. Na perigosa travesia avistan a Caverna dos Tesouros, que arrastra o barco ata que se desprenden de todas as xoias e amuletos, podendo logo continuar camiño co mar embravecido e neboa. Entran pola Costa da Morte e ainda que non baten coa nave pirata dos terribles Pindos, as mulleres da Illa Lobeira atraen aos homes, devorando alguns ao chegar a noite, cando se converten en lobas. Chegan por fin a Findasol, cidade a que acoden peregrinos de todo o mundo para ver morrer o sol no mar. Pero os habitantes de Tule non se afacian a cidade e instalaronse en chouzas no campo. Camiñando polo monte, Lazo atopou un dia tres pedras, escoitou unha palabra tres veces e abriuselle unha camara onde estaba unha vella vellisima: e a Custodiante do Segredo da Pedra Figueira, que conten a Sabedoria e todo o Ben. Proponlle que ela sexa a sua sucesora e viva ali illada custodiando a pedra e feliz coñecendo a Verdade. Pero ela prefire vivir a vida coas suas xentes. Aprendeu a labrar a terra e pescar e as veces fica abstraida, porque sabe un segredo: o da Pedra Figueira. O segredo da pedra figueira e, ao mesmo tempo, relato iniciatico, parabola contra o poder e evocacion de certos aspectos da nosa xeografia, historia e mitoloxia.Lazo, unha rapaza de doce anos, emprende viaxe coa súa tribo dos Amala desde a illa de Rocasul cara ao Sur. No barco, a avoa Sensatanai cóntalle a historia dos terroríficos Lurpios, que botaran a tribo da illa de Tule por atopar unha espada coa que mataron o Gran Dragon. Na perigosa travesia avistan a Caverna dos Tesouros, que arrastra o barco ata que se desprenden de todas as xoias e amuletos, podendo logo continuar camiño co mar embravecido e neboa. Entran pola Costa da Morte e ainda que non baten coa nave pirata dos terribles Pindos, as mulleres da Illa Lobeira atraen aos homes, devorando alguns ao chegar a noite, cando se converten en lobas. Chegan por fin a Findasol, cidade a que acoden peregrinos de todo o mundo para ver morrer o sol no mar. Pero os habitantes de Tule non se afacian a cidade e instalaronse en chouzas no campo. Camiñando polo monte, Lazo atopou un dia tres pedras, escoitou unha palabra tres veces e abriuselle unha camara onde estaba unha vella vellisima: e a Custodiante do Segredo da Pedra Figueira, que conten a Sabedoria e todo o Ben. Proponlle que ela sexa a sua sucesora e viva ali illada custodiando a pedra e feliz coñecendo a Verdade. Pero ela prefire vivir a vida coas suas xentes. Aprendeu a labrar a terra e pescar e as veces fica abstraida, porque sabe un segredo: o da Pedra Figueira. O segredo da pedra figueira e, ao mesmo tempo, relato iniciatico, parabola contra o poder e evocacion de certos aspectos da nosa xeografia, historia e mitoloxia.

«Emilia Pardo Bazán nace cun don: a curiosidade, o afán de saber. É filla única e os seus amigos van ser os libros. Le todo o que encontra, incluso os papeis de envolver as pedras de azucre...» Marí

Suso é un deses homes aos que «ningunha femia pode atar, fodedor de todas». Con todo, o que aconteceu obrigouno a casar con Lilí, unha «nena ben, a nena de papá e de mamá, dunha familia desas burgues

Estamos ante unha novela onde a historia e a ciencia se mesturan coa literatura, o ensaio coa ficción, a realidade coa fantasía, a orixe do relato co seu final.A boneca que dá título ao libro, e que tamen e a xenese do texto, viaxa de Punta Arenas, en Chile, ao pazo dos Andrada, onde vai xogar un decisivo papel na obsesion sexual dun dos personaxes de A esmorga e, talvez, no seu dramatico final. A obra mestra de Blanco Amor señorea toda a novela de Maria Xose Queizan, estendendose de forma analeptica ate a inaugural viaxe de Magalhes. Informacion, coñecemento, historia e figuracion, de todo hai nesta novela que preludia A esmorga e a prosegue ao desenvolver a vida do señor de Andrada, dono da boneca, un personaxe que Blanco Amor so nos permite enxergar entre fumes opiaceos, e neles abandonao.