Libros de Literatura en gallego, página 22 de 243

Cincuenta e cinco textos de corenta autores, máis seis que son anónimos, foron especialmente escolmados por escritores e expertos de recoñecido prestixio e logo traducidos ao ingles polos principais tradutores que arestora traballan neste eido. Aparecen representados todos os periodos (desde a epoca medieval ata o Rexurdimento e o seculo vinte, tanto antes como despois da guerra civil) e todos os xeneros literarios (desde a poesia a narrativa, o ensaio, o teatro, e a tradicion oral que mantivo o fio da continuidade entre os seculos dezaseis e dezaoito).

Por primeira vez publícase reunida nun volume a obra poética de Ramón Otero Pedrayo, en edición de Xesús Alonso Montero, libro no que se recollen tanto poemas éditos coma inéditos do autor de "Bocarribeira". A obra poetica de Ramon Otero Pedrayo e unha obra rica e multiforme. Escritos entre 1925 e 1975, dos noventa e cinco poemas incluidos en Poesia, alguns moi extensos, vinte e cinco son ineditos. O libro recolle tamen poesia en castelan e poemas traducidos doutras linguas coma o latin, o frances e o aleman. Asi e todo, e como advirte Alonso Montero na introducion, o volume "non ofrece a obra poetica completa" de Otero Pedrayo ainda que recolla a totalidade dos poemas editos e unha boa parte dos ineditos, pois non se incluen poemas incompletos, ou en fase de borrador, do que e un corpus poetico de manuscritos certamente grande. Tratase dunha compilacion "representativa, no esencial, de Ramon Otero Pedrayo como poeta" xa que, como afirma Alonso Montero, "os textos que se exhumen no futuro limitaranse a reforzar e ampliar a figura e os acordes que o presente volume ofrece da sua poesia". Poesia como celebracion e homenaxe, como meditacion diante da paisaxe; versos goliardescos e de amizade arrequentados polo galego esplendoroso e inesgotable do seu autor.

Un pai e un fillo camiñan sós por un mundo frío, onde apenas nada se move, agás a cinza e a neve no vento. Empurran un carriño pola estrada, van cara ao sur, buscando a salvación. Todo está morto e extinguido ao seu redor e como unica proteccion levan unha pistola para se defender dos bandidos. Esta e a cronica impactante e conmovedora dunha viaxe de supervivencia nun tempo de futuro sombrio, posterior a unha catastrofe nuclear. O autor novela o mellor e o peor da condicion humana, logrando unha obra que colleitou importantes galardons: Pulitzer de ficcion (2007), Premio James Tait Black Memorial (2006) e finalista do National Book Critics Circle (2006). Ilustracion de portada: Marc Taeger

O título parte dunha frase de Jorge Luis Borges referida ao quefacer literario. Percorrendo un camiño que conduce de Aberdeen á Limia, de Uruk a Mondoñedo, de Atila a Pardo de Cela e á raíña Lupa, Vítor Vaqueiro mostra novamente as obsesions que caracterizan a sua obra narrativa e poetica: o Tempo, o Mito, a inxustiza despotica inherente ao Poder, a Memoria imperiosa, a Infancia, e, por riba de todo, a Morte inevitabel.

En Santiago de Compostela, nos derradeiros anos do franquismo, unha xeración contempla, entre a impotencia e o cinismo, o naufraxio dos soños no crespo mar da vida. Na epoca de cambios e reviravoltas que lle toca vivir, Daniel Linde, protagonista desta novela, establece coa sociedade do seu tempo unha relacion marcada polo enigma e a indagacion.

Todas as familias felices se parecen, máis cada familia e desgrazada dun xeito diferente. Coma nun encrucillado, en O imposible de desatar os lectores van ir compoñendo a historia dunha familia de hoxe. A dunha semana da sua vida, desde o almorzo a noite, para descubrir a verdade que hai detras dos xestos nimios e as medias palabras. Para compartir sentimentos ocultos e revelar o sentido dos silencios. Cun novo e sorprendente xeito de narrar, Ivan Garcia Campos traza o retrato da cara oculta da sociedade actual.

.

Nos anos 50, un equipo de mergulladores norteamericanos exponse a unha serie de perigos e aventuras para recuperar o tesouro da Batalla de Rande.Este libro narra de xeito ameno o proxecto de rescate do tesouro e retrata os personaxes que o autor foi atopando na nosa terra naquela epoca.Podes ler as primeiras paxinas do libro aqui.Esta obra recibiu unha axuda da Secretaria Xeral de Cultura, Conselleria de Cultura, Educacion e Ordenacion Universitaria da Xunta de Galicia, na convocatoria de axudas para a traducion do ano 2016.

Gañadora da XXIII edición do Premio de Novela Curta Manuel Lueiro Rey, o xurado salientou de A raíña das velutinas "o seu brillante labor de documentación e as historias amenas que se entrecruzan na trama principal".Nunha casa de turismo rural reunese un grupo de persoas en torno a un dos ultimos guerrilleiros antifranquistas. A casualidade fara que duas mozas, enviadas pola Consellaria de Medio Rural para combater a praga de avespas velutinas, acaben participando nalgunhas actividades programadas por un colectivo nutrido por persoas con diversos intereses e maneiras de proceder. Os simpatizantes do antigo exiliado detectaran a presenza dun asistente inesperado; mais nada sera o que parece. Un telurismo presente en toda a narracion sobrevoara unhas existencias avidas do contacto coa terra, ainda que a paixon, os desencontros propiciados pola convivencia e unha ortodoxia levada aos extremos seran os que orixinaran, cando a situacion o requira, tensions ocasionais e impulsos de solidariedade.Gañadora da XXIII edición do Premio de Novela Curta Manuel Lueiro Rey, o xurado salientou de A raíña das velutinas "o seu brillante labor de documentación e as historias amenas que se entrecruzan na trama principal".Nunha casa de turismo rural reunese un grupo de persoas en torno a un dos ultimos guerrilleiros antifranquistas. A casualidade fara que duas mozas, enviadas pola Consellaria de Medio Rural para combater a praga de avespas velutinas, acaben participando nalgunhas actividades programadas por un colectivo nutrido por persoas con diversos intereses e maneiras de proceder. Os simpatizantes do antigo exiliado detectaran a presenza dun asistente inesperado; mais nada sera o que parece. Un telurismo presente en toda a narracion sobrevoara unhas existencias avidas do contacto coa terra, ainda que a paixon, os desencontros propiciados pola convivencia e unha ortodoxia levada aos extremos seran os que orixinaran, cando a situacion o requira, tensions ocasionais e impulsos de solidariedade.Gañadora da XXIII edición do Premio de Novela Curta Manuel Lueiro Rey, o xurado salientou de A raíña das velutinas "o seu brillante labor de documentación e as historias amenas que se entrecruzan na trama principal".

Primeiro poemario da autora nesta colección É unha forma de viaxe a través do tempo, das cronoloxías e das maneiras de mirar dunha poeta que quere, nun verso, atrapar os mundo, físicos ou simbólico

.

Pedro Miguel Rocha, escritor português: "A intensa e apaixonante obra Galeguia provoca-nos saudades e, portanto, a ela teremos de regressar uma e outra vez. "Delmar Maia Gonçalves, escritor e presidente do Círculo de Escritores Moçambicanos na Diáspora: "Um poeta visionário e como todos os verdadeiros poetas, um intérprete da história; um poeta que aponta caminhos... Tenho por certo que a irmandade fraterna dos nossos povos é factual e indesmentível." Teresa Moure, escritora galega e professora na Universidade de Santiago de Compostela: "Na época do global e o rápido, a voz de Galeguia volta para o passado, joga com os mitos e tece cumplicidades entre o povo galego e o português, esses que mantêm um longe-perto inquietante." José Fanha, poeta e escritor português: "Ao entrarmos na palavra de Manuel Miragaia somos desde logo arrebatados pela paixão que o faz construir a sua identidade humana e poética de uma forma belíssima. Galeguia é um canto a língua e a cultura comuns que partindo do Norte Ibérico, a Galiza, se espalhou até ao Algarve e, depois, pelo mundo fora, América, África e Ásia, tomando novas músicas, misturando outros deuses, inventando identidades que, sendo novas não deixam de estar umbilicalmente ligadas aquelas de onde um dia partiram."

Non sempre as grandes historias precisan de moitas palabras. Velaquí o punto de partida desta nova achega narrativa de Antón Riveiro Coello, que propón un xogo literaria para contarnos o mundo con textos cada vez mais miudos. Nesta disposicion en arbore, coas polas baixas mais grandes cas do cumio, os relatos vanse reducindo en extension pero non en intensidade. Ese e un dos maiores engados do libro, a eficacia coa que o autor da Limia elabora historias enormes coa suxestion de textos a cada volta mais pequenos. Esa capacidade de concentracion expresiva dos relatos, que xa nacen no titulo, remata case sempre con finais que provocan en quen le un sorriso, ou un abraio. Orixinalidade, concision e un pulso coa narrativa curta que anima a ler o libro duna sentada.

A obra recolle poemas, en galego, castelán e inglés, de 64 poetas que ao longo destes anos recitaron no Festival Kerouac de Vigo, un dos festivais de poesía urbana máis importantes de todos cantos se celebran en España.Unha concentracion lirica desmitificadora, moderna, onde os versos son ceodos e as rimas, cando as hai, lategazos.Unha presa de voces congregadas arredor dun chamado, o do Festival Kerouac, que cada ano medra tanto que, agora, xa e libro.Entre outros, poemas de Olga Cameselle, Antonio Garcia Teijeiro, Brais Nogueira, Carmen Quinteiro, Clara Gayo, David Trashumante, Elisabeth Oliveira, Xurxo Novoa, Iban Marciano, Iria Pinheiro, Juan Carballo, Lois Blanco Arauxo, Lupita Hard, Malvares de Moscoso, Manuel Janeiro, Marcos de la Fuente, Miguel Angel Alonso Diz, Noelia Toledano, Patty de Frutos, Raquel Pazos, Ruth Oliveira, Samuel L. Paris, Tamara Andres

Dos exilios emocionais e dos corporais, das prisións internas e das reais, da memoria como testemuño. Elvira Ribeiro (Pontevedra, 1971). Nacín cando soaba na radio “Me and Bobby McGee” da rabuda da

a butaca aborda de maneira poética e optimista o tema do esquecemento como doenza tipo demencia ou alzhéimer que adoita instalarse nas mentes de persoas de certa idade.A obra, parrindo da idea do vivir no presente desa personaxe que esta esquecida -perdida do seu pasado e do seu futuro, tamen- acheganos a unha realidade que por veces nos amosa paz e outras anguria; falicidade ou rabia. E xunto a ela imos do comico ao escatoloxico pasando polo transcendente.Na butaca tamen e un alegato -poetico- a favor da vida vivida no presente. Ao fin e ao cabo, quen non pensou algunha vez que o esquecemento nos faria mais felices?