Libros de Teatro en gallego

Os amores de anciáns e rapazas, un tema popular para unha farsa de gran influencia no teatro galego. Preparada por Manuel Rosales, Os vellos non deben de namorarse é unha excelente mostra das ideas e das capacidades teatrais de Castelao, que logrou plasmar nesta peza un mundo escénico no que a tradición popular galega avivece en contacto coas tendencias renovadoras do teatro europeo. Pedra angular da literatura dramática galega, a popularidade desta fermosa obra non deixou de medrar desde a súa estrea en Bos Aires no ano 1941. Chega agora esta versión dentro da Edición do cincuentenario, ilustrada coas láminas en branco e negro e en cor elaboradas polo propio Castelao.

Hai atracos e hai atracadores, pero poucos tan zoupóns, trapalleiros e inútiles como os que tentan roubar o banco nesta divertida comedia que tes nas mans, como non podía ser doutra maneira se o autor e Manuel Nuñez Singala.Un duo de ladrons sen vocacion, un director de banco mais delincuente que os propios atracadores, unha secretaria que parece inxenua pero que non o e tanto. Personaxes que fian unha disparatada trama na que a risa esta mais que garantida.E tamen, como e norma do autor, unha obra que nos vai facer pensar, entre gargallada e gargallada, ainda que so sexa un pouquiño.

Un agasallo literario. Tes nas mans a obra de teatro que Domingo Villar deixou rematada e que entregou a Editorial Galaxia para a súa publicación. Trátase dunha peza protagonizada por un escritor que se atopa nun bloqueo creativo dende hai anos. Sobre todo e unha obra moi divertida, como era o seu autor. Asi, co fino sentido do humor que Domingo destilaba, desfilan pola escena as filias e as fobias de moitas escritoras e escritores ao longo da sua carreira literaria, que teñen que ver cos medos, as inseguridades e as paranoias de quen se dedican a escribir. Tratase dunha reflexion aguda, comica, as veces desapiadada, mais sempre lucida, arredor da literatura e de todo o que a rodea.

Unha traxicomedia onde non falta nin o humor, nin a aceda crítica á sociedade contemporánea."Unha rosa é unha rosa (Unha comedia de medo)" é unha traxicomedia onde non falta nin o humor, nin a aceda critica a sociedade contemporanea. A vella Rosa reparte a sua herdanza en tres partes, entre os seus dous sobriños, Pololo e Adela, e a filla doutra sobriña xa morta. A vella Rosa e seguidora na television dos telefilmes do detective tenente Colombo, do que sabemos da sua ascendencia galega. A morte da vella Rosa, en estrañas circunstancias, desencadeara unha divertidisima trama de enredo, parodia da ambicion desmedida da sociedade actual, que rematara cunha inevitable hecatombe traxica.Os dialogos chispeantes, a presenza da sociedade mediatica actual (concibida como un dialogo ermanente coa television) e a critica mais mordaz a sociedade da comodidade e da ambicion fan desta raxicomediade Suso de Toro unha lectura absolutamente recomendable."Unha rosa e unha rosa (Unha comedia de medo)" e unha traxicomedia onde non falta nin o humor, nin a aceda critica a sociedade contemporanea. A vella Rosa reparte a sua herdanza en tres partes, entre os seus dous sobriños, Pololo e Adela, e a filla doutra sobriña xa morta. A vella Rosa e seguidora na television dos telefilmes do detective tenente Colombo, do que sabemos da sua ascendencia galega. A morte da vella Rosa, en estrañas circunstancias, desencadeara unha divertidisima trama de enredo, parodia da ambicion desmedida da sociedade actual, que rematara cunha inevitable hecatombe traxica.Os dialogos chispeantes, a presenza da sociedade mediatica actual (concibida como un dialogo ermanente coa television) e a critica mais mordaz a sociedade da comodidade e da ambicion fan desta raxicomediade Suso de Toro unha lectura absolutamente recomendable.

En 1920, o inmigrante italiano, Andrea Salcedo, caeu desde o edificio do FBI en Nova York, e, en decembro de 1969, o mesmo lle ocorreu ao anarquista Giuseppe Pinelli, na xefatura de Policía de Milán.Estas mortes accidentaiso servenlle a Dario Fo para escribir Morte accidental dun anarquista, comedia non so entretida e enxeñosa, senon que se constitue nunha denuncia da inxustiza, a represion e a falsidade e contra o terrorismo de Estadoo, porque a satira e a arma mais eficaz contra o poder, que non atura o humor, nin sequera os gobernantes que se chaman democraticos, porque a risa libera o home dos seus medoso (Dario Fo).

José Silvent Martínez non naceu en Galiza, pero respirou aires galegos desde novo. Acadou unha popularidade sen precedentes cun espectáculo ambulante, que percorreu festas e romarías, no que os monicrequees, sinaladamente o heroe Barriga Verde, eran o elemento mais atractivo.A presente publicacion, elaborada con agarimo e rigor, trata de dar a coñecer a vida, arte e realizacions deste titiriteiro, sen dubida, o mais popular da nosa terra durante o seculo pasado, que, polas suas excepcionais calidades persoais e artisticas, converteuse no mitico Barriga Verde para o publico, que o aplaudia afervoadamente, asi como para boa parte dos bonequeiros galegos.Con linguaxe coloquial e estilo sinxelo, o autor situao nos contextos social e historico e destaca a relevancia que tivo o seu espectaculo de monicreques para a nosa lingua e para a nosa cultura, pois os bonecos, falaban galego, nun tempo en que estaba desprezado e mesmo perseguido.

Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"

A dramaturxia é unha disciplina recente, que se ocupa dos procesos que van do texto ao espectáculo e que pode ter as máis diversas orientacións, desde a análise dos textos na súa dimensión escénica ata o deseño virtual do espectaculo.Con todo, as practicas dramaturxicas son consubstanciais ao desenvolvemento do traballo teatral, polo que a sua xenese hai que buscala no inicio dos tempos en que a escena se configura como espazo para crear mundos dramaticos. Este libro, que se concibe a maneira dun manual, analiza os aspectos mais substantivos da disciplina sobre os que se sustentan todas esas posibles orientacions.

PREMIO NACIONAL DE LITERATURA DRAMÁTICA 2023. Premio Follas Novas 2023 á mellor Obra de teatro. Elvira Fontao e Rosa Lires, antigas alumnas de María Barbeito, volven atoparse na data da morte da me

"As desterradas" recrea o final do mosteiro de Albeos e o desterro das súas monxas a Compostela.Ao mosteiro de Albeos, situado entre as fortalezas de Melgaço en Portugal e a de Fornelos en Galicia, chega unha carta da raiña Xoana de Castela. A pequena comunidade de monxas vese sacudida por unha sentenza que, ao parecer, e xa inapelable e, escena a escena, vaise descubrindo a traxedia que estas monxas estan a vivir. "As desterradas" adentrase no enfrontamento desatado entre a Coroa de Castela e os mosteiros bieitos galegos nos seculos XV e XVI. Unha historia de resistencia protagonizada por un pequeno grupo de monxas que mantiveron unha valente e desigual pelexa cos grandes poderes do seu tempo: a coroa e o papado.A peza recrea eses dias finais no mosteiro de Albeos, dos que non chegou documentacion a nos porque, como o Padre Colombas deixou dito, os documentos comprensiblemente escasean porque ninguen ten interese en conservar papeis ou pergameos embarazosos. Lonxe quedaba o tempo no que os abades de San Bieito de Valladolid se queixaban amargamente do apoio da curia romana as monxas galegas: "cada hora nos dicen que nos han de destruir como los templarios, y aun por tales y peores nos tienen. Pues nuestro santisimo padre el Papa nunca nos llama sino herejes".Ao mosteiro de Albeos, situado entre as fortalezas de Melgaço en Portugal e a de Fornelos en Galicia, chega unha carta da raiña Xoana de Castela. A pequena comunidade de monxas vese sacudida por unha sentenza que, ao parecer, e xa inapelable e, escena a escena, vaise descubrindo a traxedia que estas monxas estan a vivir. "As desterradas" adentrase no enfrontamento desatado entre a Coroa de Castela e os mosteiros bieitos galegos nos seculos XV e XVI. Unha historia de resistencia protagonizada por un pequeno grupo de monxas que mantiveron unha valente e desigual pelexa cos grandes poderes do seu tempo: a coroa e o papado.A peza recrea eses dias finais no mosteiro de Albeos, dos que non chegou documentacion a nos porque, como o Padre Colombas deixou dito, os documentos comprensiblemente escasean porque ninguen ten interese en conservar papeis ou pergameos embarazosos. Lonxe quedaba o tempo no que os abades de San Bieito de Valladolid se queixaban amargamente do apoio da curia romana as monxas galegas: "cada hora nos dicen que nos han de destruir como los templarios, y aun por tales y peores nos tienen. Pues nuestro santisimo padre el Papa nunca nos llama sino herejes".

A Mandrágora, considerada unha das comedias máis importantes de toda a literatura teatral italiana, foi escrita por Niccolo Macchiavelli en 1518 durante o penoso exilio en San Casciano. A peza, que resulta ser algo mais que undivertimento en tempos tristes, desenvolve un enredo no que fica ao descuberto a febleza dos principios morais ante os intereses e paixons que aniñan na condicion humana. Reverso comico da analise social que o autor desenvolve en Il Principe, constitue de feito unha interesantisima mostra do inxenio e capacidade critica que consagrou a Macchiavelli como unha das grandes figuras do pensamento occidental.Traducion do italiano de Luisa Villalta e Francisco Pillado.Ilustracions: Pepe Carreiro.

Esta obra apollinaresca, a primeira peza teatral das tres que escribiu, é unha combinación de non-sense, burlesco, guiñol, teatro de bulevar, espectáculo de cabaret, tour de force coa linguaxe, comedia de costumes, etc., ainda que o autor a cualifique comodrama surrealista