Libros de Teatro en gallego

«O Tartufo representa de xeito manifesto o triunfo da liberdade de expresión fronte á censura e o intento de afogar toda crítica ao Poder. Molière mantivo unha dura loita, resistindo rexamente contra

Unha obra de teatro que fala da liberdade, da necesidade de ser e, sobre todo, da identidade. O simple acto de nacer marca a nosa vida nun molde que a sociedade se encarga de contornar e puír. Mais, que pasa se nacemos nun molde equivocado?Ze, o noso protagonista, vive unha historia chea de valentia, loitando a contracorrente por construir a sua propia identidade. Coa complicidade dos seus amigos e a sua familia, percorrera un camiño en que moitas vendas negras, que tapan os ollos e a alma, caeran ao chan. Rompendo todos os moldes, Ze sera quen de amosarlle a todas as persoas que da igual como te vexan os demais. O mais importante e como nos sentimos nos, ser quen queiramos ser e seguir sempre o que dite o noso corazon.

PREMIO NACIONAL DE LITERATURA DRAMÁTICA 2023. Premio Follas Novas 2023 á mellor Obra de teatro. Elvira Fontao e Rosa Lires, antigas alumnas de María Barbeito, volven atoparse na data da morte da mest

Unha primavera para Aldara de Teresa Moure é unha peza teatral que se desenvolve no interior dun mosteiro, na Galicia do século XV. No exterior estoupa a Revolta Irmandiña contra os abusos dos nobres feudais. Ao convento chega Don Nuno, un cabaleiro irmandiño ferido gravemente na batalla. As regras non permiten presencia masculina no mosteiro, poren Aldara, a abadesa decide poñer por diante a misericordia e acoller ao forasteiro. Mais unha decision coma esta no convento serviu como detonante dun enfrontamento de posturas entre as monxas que culminara nunha traizon. En palabras da autora "os personaxes desta obra teatral afrontan conflitos dos que se chaman eternos e procuran horizontes de liberdade persoal relativos ao afan de coñecemento, a paixon, a ruptura co establecido, nun ambiente de tenrura e fraternidade". Unha primavera para Aldara obtivo o Premio de teatro Rafael Dieste 2007, ademais dos premios da Asociacion de Escritores en lingua Galega (Teatro) 2008 e o Maria Casares ao Mellor Texto Orixinal 2009.

Os amores de anciáns e rapazas, un tema popular para unha farsa de gran influencia no teatro galego. Preparada por Manuel Rosales, Os vellos non deben de namorarse é unha excelente mostra das ideas e das capacidades teatrais de Castelao, que logrou plasmar nesta peza un mundo escenico no que a tradicion popular galega avivece en contacto coas tendencias renovadoras do teatro europeo. Pedra angular da literatura dramatica galega, a popularidade desta fermosa obra non deixou de medrar desde a sua estrea en Bos Aires no ano 1941. Chega agora esta version dentro da Edicion do cincuentenario, ilustrada coas laminas en branco e negro e en cor elaboradas polo propio Castelao.

A dramaturxia é unha disciplina recente, que se ocupa dos procesos que van do texto ao espectáculo e que pode ter as máis diversas orientacións, desde a análise dos textos na súa dimensión escénica ata o deseño virtual do espectaculo.Con todo, as practicas dramaturxicas son consubstanciais ao desenvolvemento do traballo teatral, polo que a sua xenese hai que buscala no inicio dos tempos en que a escena se configura como espazo para crear mundos dramaticos. Este libro, que se concibe a maneira dun manual, analiza os aspectos mais substantivos da disciplina sobre os que se sustentan todas esas posibles orientacions.

Obra teatral en gallego sobre bullying y masculinidades, inspirada en un caso real en Vigo.

Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.

O escenario é unha gaiola de hámster. Á dereita, en primeiro termo, hai un montón de coxíns, edredóns e sabas brancas. No fondo, unha roda andadora xiratoria, un comedeiro, un bebedeiro. Á esquerda da porta de entrada hai, carpichosamente distribuidos, varios cubos de cores e unha pelota grande que ao movela fai soar cascabeis.

Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.

As novelas radiofónicas ou mesmo o teatro radiado tiveron a súa época dourada antes da chegada da televisión. Moita xente adoita identificar os xéneros da novela e mais do teatro radiofónicos cos melodramas sentimentais do tipo do último éxito deste xénero que se produciu en España nos comezos dos setenta, Lucecita, emitido pola cadea SER. Mais a novela e o teatro radiofónicos teñen no seu haber verdadeiros fitos na historia da cultura do século XX e dos novos medios, como a célebre emisión d´A guera dos mundos, de Orson Welles, en 1938. A Radio Galega recupera esta tradición do teatro radiofónico e neste sentido non merece esta iniciativa, que xa vai polo quinto ano de premios, máis ca parabéns. O libro reúne os autos (entendido o termo auto como peza breve de teatro, tanto relixiosa como profana) gañador e finalistas do V Premio Diario Cultural de Teatro Radiofónico. A obra premiada, "Paraísos", de Xosé Manuel Pacho Blanco, emprega o tópico (entendido tópico non de xeito pexorativo, senón como motivo ou recurso literario que se repite ao longo da historia) do teatro dentro do teatro, pois unha obra de teatro radiada vese interrompida pola noticia dun suposto accidente-atentado contra o Rei, que o fere gravemente e que ata causará a súa morte. A obra seguirá desenvolvéndose, mais cada pouco será interrompida sobre as noticias breves acerca da evolución da saúde do Rei.....

Pedra sobre pedra sitúase no momento da construción do Pórtico da Gloria, co Mestre Mateu «afanado en protexer a evolución e remate» da súa grande obra que, malia todos os atrancos, chegou aos nosos días como unha das máis impresionantes mostras escultóricas do Románico europeo.

Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.

Escrita en 1896, A gaivota e a primeira das obras de Chekhov que son xeralmente consideradas obras mestras do dramaturgo e escritor ruso. Centrase nos conflitos románticos e artísticos de catro personaxes: a inxenua Nina, a anteriormente gloriosa actriz Irina Arkadina, o dramaturgo experimental Konstantin Trepliov, fillo de Irina, e o famoso escritor Trigorin. Pola sua banda, a accion de O tio Vania ten lugar na herdade de Serebriakov, a que acababan de chegar para residir nela o profesor retirado Serebriakov e a fermosa Elena, a sua segunda esposa. Antes diso, na herdade non existia outra cousa que o traballo arduo de Sonia e o tio Vania, en compañia da nai deste e de Teleguin. Todo ese traballo tiña como fin que Serebriakov puidese obter unha renda decente. A dramatica de Anton Chekhov hai que situala nun momento de transcendentais cambios, que en Rusia supoñen o transito da sociedade rural a unha sociedade urbana na que se deixa sentir o pulo do capitalismo e dos procesos de industrializacion. Os seus personaxes habitan mundos que se derruban e, como consecuencia, sofren penosos conflitos internos cando a realidade que habitan vai derruindo as expectativas que configuran o seu mundo interior.

Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.

A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.

ELÉCTRICAS, a nova entrega dramatúrxica de Manuel Lourenzo, recolle tres comedias co denominador común da teatralidade que impregna certas situacións da vida cuotidiana nos ámbitos particulares da politica (Forzas Electricas), dos negocios (O maraton sentimental de Elisa Fortes) ou do teatro (A comision), Unha ollada equidistante da farsa e do esperpento, en que o autor d'A prea e A noite dos cabaleiros xunta nun martes de entroido interminabel personaxes de mascara grega con magnates da prensa, cartuxeiras e actores do circo-teatro que faiscan no galaico panteon.