Isaac Ferreira, poeta e dramaturgo xa consolidado que se deu a coñecer nos Cadernos da Escola Dramática Galega, constitúe sen dúbida unha das voces máis orixinais da dramaturxia galega. En A fonte do bidueiro utiliza unha linguaxe poetica moi coidada e fundamentalmente dramatica como a que caracteriza o conxunto da sua obra.
Vemos a imaxe dunha nave espacial que se achega ao escenario, ata que aterra nel. Soa a apertura dunha porta, e entre o fume dos motores aparecen tres extraterrestres. Semellan bonecos de feluxe de cor malva, teñen cara riseira como unha mascara, levan unha pequena antena na cabeza e un peto no bandullo. Moita xente ao escoitar o balbordo asoma para ver o que acontece.
O escenario é unha gaiola de hámster. Á dereita, en primeiro termo, hai un montón de coxíns, edredóns e sabas brancas. No fondo, unha roda andadora xiratoria, un comedeiro, un bebedeiro. Á esquerda da porta de entrada hai, carpichosamente distribuidos, varios cubos de cores e unha pelota grande que ao movela fai soar cascabeis.
Escrita en 1896, A gaivota e a primeira das obras de Chekhov que son xeralmente consideradas obras mestras do dramaturgo e escritor ruso. Centrase nos conflitos románticos e artísticos de catro personaxes: a inxenua Nina, a anteriormente gloriosa actriz Irina Arkadina, o dramaturgo experimental Konstantin Trepliov, fillo de Irina, e o famoso escritor Trigorin. Pola sua banda, a accion de O tio Vania ten lugar na herdade de Serebriakov, a que acababan de chegar para residir nela o profesor retirado Serebriakov e a fermosa Elena, a sua segunda esposa. Antes diso, na herdade non existia outra cousa que o traballo arduo de Sonia e o tio Vania, en compañia da nai deste e de Teleguin. Todo ese traballo tiña como fin que Serebriakov puidese obter unha renda decente. A dramatica de Anton Chekhov hai que situala nun momento de transcendentais cambios, que en Rusia supoñen o transito da sociedade rural a unha sociedade urbana na que se deixa sentir o pulo do capitalismo e dos procesos de industrializacion. Os seus personaxes habitan mundos que se derruban e, como consecuencia, sofren penosos conflitos internos cando a realidade que habitan vai derruindo as expectativas que configuran o seu mundo interior.
De entre os escritores ingleses do século XIX, Óscar Wilde é, sen dúbida, un dos máis populares. E de todas as súas comedias a máis celebrada e a máis representada é, tamén sen dúbida, A importancia de chamarse Ernesto.Esta obra tiña en principio catro actos, pero un famoso actor que ia facer un dos papeis principais pediu a Wilde que a fixera algo mas breve, cousa a que este accedeu. Quedou reducida a tres actos e asi foi publicada e posta en escena. O texto primitivo non foi coñecido ata 1948, cando un fillo de Wilde fixo chegar o manuscrito a unha editorial que queria publicar as obras completas do seu pai. A version que aqui se presenta e a abreviada, o noso xuizo mais axil e lixeira que a inicial.
Edición de Henrique Monteagudo. Ilustracións de Xohán Ledo A editorial Galaxia segue completando a colección das Obras de Otero Pedrayo con esta publicación de dúas pezas dramáticas, que amosan as teimas do seu creador dentro do eido do teatro. Ofrecese, asi, a posibilidade de descubrir unha faceta talvez menos coñecida do grande autor galego. Esta edicion, a cargo de Henrique Monteagudo, cun estudo literario de Manuel F. Vieites e debuxos de Xohan Ledo, pon de manifesto a un Otero mestre tamen nos codigos teatrais. Servira, ademais, para unha adecuada apreciacion e un estudo mais completo da historia do teatro galego.
A Mandrágora, considerada unha das comedias máis importantes de toda a literatura teatral italiana, foi escrita por Niccolo Macchiavelli en 1518 durante o penoso exilio en San Casciano. A peza, que resulta ser algo mais que undivertimento en tempos tristes, desenvolve un enredo no que fica ao descuberto a febleza dos principios morais ante os intereses e paixons que aniñan na condicion humana. Reverso comico da analise social que o autor desenvolve en Il Principe, constitue de feito unha interesantisima mostra do inxenio e capacidade critica que consagrou a Macchiavelli como unha das grandes figuras do pensamento occidental.Traducion do italiano de Luisa Villalta e Francisco Pillado.Ilustracions: Pepe Carreiro.
A noite xusto antes dos bosques e Combate de Negro e de cans–as dúas primeiras obras de Koltès–presentan con crueza o tema da soidade e dos medos que ela enxendra: medo do anónimo marxinado ante unha
Dúas mostras significativas de teatro medieval francés verquidas ao galego na versión de Agustín Vilariño. Estas dúas pezas teatrais son magníficos expoñentes da produción teatral de carácter profano
