An Alfaya

A Carlo e a Nicola, dous irmáns inseparables, gústalles pescudar no firmamento, sobre todo a choiva de estrelas da noite das Perseidas. Nicola, o maior, fíxose soldado, alistouse no exército profesional con tan mala fortuna que o deron por desaparecido nunha mision humanitaria na que participaba nun pais en guerra. Dende enton, Melchor e Margarita, os seus pais, non perderon nunca a esperanza de que algun dia regresase. Agardaban celebralo cunha torta de amendoas, a favorita de Nicola, das que a avoa Natividade preparaba todos os dias ao ritmo dunha rancheira. Pola sua banda, Carlo tomou unha decision: pechariase na terraza ata que volvese o seu irman.

Na vía secundaria que conduce ao polígono industrial prodúcese un atropelo nun día de choiva. Ese desafortunado incidente marcará un punto de inflexión nas vidas das persoas que participan no suceso ate situalas nunha calella con poucas saidas. Nora e Ramon, un matrimonio cada vez mais afastado por mor das suas adicions; Obdulia e o seu pai, Anselmo, que viven na solitaria casa da curva; Hilario, mecanico nun taller do poligono, desconcertado pola sua incapacidade para dar explicacions atinadas sobre os feitos. Vidas en via secundaria sometidas as faenas do destino. Vidas anonimas, tecidas por perdedores do noso tempo que agardan polo seu paquete de felicidade.Un relato de vidas cruzadas sobre a soidade e a incomunicacion, ese virus silencioso, mais moi estendido, que asolaga os nosos dias. Unha emocionante novela coral, escrita e construida con mestria e precision, capaz de arrebatar o interese dos lectores e lectoras en todos e cada un dos seus capitulos.Na vía secundaria que conduce ao polígono industrial prodúcese un atropelo nun día de choiva. Ese desafortunado incidente marcará un punto de inflexión nas vidas das persoas que participan no suceso ate situalas nunha calella con poucas saidas. Nora e Ramon, un matrimonio cada vez mais afastado por mor das suas adicions; Obdulia e o seu pai, Anselmo, que viven na solitaria casa da curva; Hilario, mecanico nun taller do poligono, desconcertado pola sua incapacidade para dar explicacions atinadas sobre os feitos. Vidas en via secundaria sometidas as faenas do destino. Vidas anonimas, tecidas por perdedores do noso tempo que agardan polo seu paquete de felicidade.Un relato de vidas cruzadas sobre a soidade e a incomunicacion, ese virus silencioso, mais moi estendido, que asolaga os nosos dias. Unha emocionante novela coral, escrita e construida con mestria e precision, capaz de arrebatar o interese dos lectores e lectoras en todos e cada un dos seus capitulos.

O cademo azul é un libro moi emotivo centrado no tema do contaxio da SIDA, por unha transfusión de sangue, nunha nena de once anos. Ambientado na cidade de Vigo, a protagonista, Ánxelica, vai escribindo no cademo azul que lle regalou o seu avo os seus sentimentos mais profundos. A historia vaisenos desvelando o longo das catro estacions do ano, en anaquiños moi breves, cunha linguaxe moi sinxela. Texto valente, verosimil, ben construido, reivindica sen sentimentalismos maniqueos os valores da amizade e a solidariedade entre os preadolescentes, acentuando o necesario respecto a diferencia con todas aquelas persoas que padecen a SIDA.

Se vas a Montealto, achégate onda o Manuel, e pregúntalle por que se mantén asomado ao peitoril da súa xanela, sen atreverse a baixar á praza. ¿Será que lle asusta pescudar a escuridade no mundo da Morena? ¿Por que non creu na premonicion da Milagreira? Dille que Oliva proven dun misterio e medroulle un soño no ventre con forma de media lua fouciña. ¿De quen sera a semente? Comentalle que Eusebio, o Comecabrascruas de Montealto, ten unha alma que ansia a gloria, ainda que semella un brutan cun corazon de maza. Quizais se atreva a falarche da tola do muiño, de Candela, do parroco Aniceto, da señorita Flora, do salgueiro ou da voracidade do rio Galeno. Se cadra, o Manuel quedou preso nas redes daquel prodixio do pasado que tinguiu a Montealto de inquedanzas, e non ten respostas, senon preguntas, igual ca min, igual ca ti tras mergullarte nesta lenda que agocha os segredos da lua.A lenda da lua de Montealto e unha novela ateigada de referencias aos sentidos: a calor, os olores, o tacto e o sabor das cousas. A sensualidade agroma en cada palabra, buscando describir cada unha das reaccions psicoloxicas e fisioloxicas dos protagonistas.

Lucía, a piques de iniciar os estudos de xornalismo, vai rememorando nunha viaxe en tren a súa relación con Soa, unha esmoleira a quen coñeceu cando pretendía deter unha vaga de insolidariedade cos indixentes que se produce no seu barrio. Illa Soidade e unha novela iniciatica que nos descobre unha vida marcada pola paixon e a soidade, con reflexions sobre a autonomia persoal e o respecto polo diferente. Afastandose de topicos e concedendolle voz a persoas que teñen o seu propio espazo nunha sociedade que habitualmente as silencia, a novela retrata o mundo da indixencia, da mendicidade, dos sen teito, dos esmoleiros, dos vagabundos. Cada unha destas persoas e unha illa deshabitada que vai conformando arquipelagos de soidade. Lucia procura nesta escuridade un pouco de luz para todas elas.

O fotógrafo Cristovo do Val, fuxindo da dolorosa experiencia do desamor, mergúllase nas desoladas ruelas de Areaquente, un páramo baleiro, devorado pola seca e polas tormentas de area; Areaquente, un mundo propio forxado por personaxes que vagan nun antes, nun durante en un despois perpetuos, nesa irrealidade real de ficcion e verdade, maxistralmente ben tecida por An Alfaya, quen, palabra a palabra, nos conduce polos camiños da dor eterna, da soidade e do illamento dos seres do paramo. Asi, a traves da historia dos amores cruzados entre Bernarda, Filomena, Primitivo, Elixio e Aurelio, espectros nun mundo sen tempo, asistimos aos seus soños, temores, angustias, traizons e lembranzas para decatarnos de que todo e arrastrado cara ao nada, cara ao lado escuro dese espazo que se transformou en luz. Precisamente sera con esa luz coa que debuxe as imaxes Cristovo do Val, eterno buscador de fotos con cheiro. Esta obra foi elixida gañadora do Premio Lueiro Rey de Novela Curta, organizado polo Concello do Grove, por un xurado presidido por Manuel Quintans Suarez, e do que formaron parte Francisco Martinez Bouzas, Armando Requeixo Cuba, Anxela Gracian e Ramon Caride Ogando, gañador da convocatoria anterior, actuando como secretario, con voz e sen voto, Anton Mascato, concelleiro de Cultura, e que se reuniu no Grove o dia 6 de abril do 2009.

O maquinista Antón é unha obra de teatro dun único acto. Na estación do tren hai un gran barullo, porque o maquinista Antón está agochado e non quere conducir ningunha máquina máis. Mentres non aparece o maquinista, o home dos globos cre que o mellor sera cantar, o pescador de soños cre que debera facer o que el sabe, pescar soños, e a vella pensa: ¿non sera mellor xogar as agachadas e seguirlle o xogo ao Anton?O maquinista Anton obtivo o premio de Teatro Xeracion Nos en 1991, sendo o libro co que se deu a coñecer como autora An Alfaya. Xerais recupera para a sua coleccion Merlin tan magnifico texto da man das ilustracions de Santy Gutierrez.

Miro non sabía que Susana estaba no cárcere, e Daniel devecía de pena porque Adelaida marchara a Guatemala para coidar da súa avoa enferma. Os dous estrañaban as súas nais; no entanto, uníronse na espera, compartindo segredos, animados pola harmonica de Humberto e a guitarra de Fermin, fartos do mal xenio de Manuela ou mortos de risa cos inventos de Vicente. Unha rosa fresca no cuarto de Susana mantiña viva a sua presenza no corazon de Miro; os recendos das herbas perfumadas de Adelaida, e sobre todo o aroma do liquidambar, recordabanlle a Daniel o espirito feiticeiro da sua nai, e mais o de Violeta, a sua centenaria avoa.

Partindo da imaxe da escultura de Francisco Leiro situada na Porta do Sol de Vigo a autora crea un mundo de fantasía. "¡Sireno, Sireno!" é o relato, en primeira persoa, dun neno que acaba de sufri-la perda do pai por mor dun accidente de trafico e non pode comunicarse coa nai, unha vendedora de enciclopedias, porque ela non e quen de sair do seu illamento. O neno refuxiase nun mundo onirico, no que o debuxo e a unica via de escape, pero so pinta en branco e negro porque vive nun mundo gris; nesa situacion. A descuberta do Sireno, unha estatua deforme que se eleva nunha praza da sua cidade, esperta emocions intensas e contraditorias no seu interior. A partir de enton, sofre unha identificacion fantasiosa que o axudara a camiñar na procura das cores. En palabras de An Alfaya, a autora, "o Sireno servelle o protagonista de escusa para sair da escuridade na que quedou preso trala morte do pai e descubre nela a beleza do deforme como aposta persoal". Unha fermosa historia, merecedora do Premio Merlin de 1997, que e un reflexo dun alma infantil sensible. Unha historia escrita co corazon, que a autora recomenda lela tamen co corazon, que aposta por afondar nas vivencias e nos sentimentos.Partindo da imaxe da escultura de Francisco Leiro situada na Porta do Sol de Vigo a autora crea un mundo de fantasía. "¡Sireno, Sireno!" é o relato, en primeira persoa, dun neno que acaba de sufri-la perda do pai por mor dun accidente de trafico e non pode comunicarse coa nai, unha vendedora de enciclopedias, porque ela non e quen de sair do seu illamento. O neno refuxiase nun mundo onirico, no que o debuxo e a unica via de escape, pero so pinta en branco e negro porque vive nun mundo gris; nesa situacion. A descuberta do Sireno, unha estatua deforme que se eleva nunha praza da sua cidade, esperta emocions intensas e contraditorias no seu interior. A partir de enton, sofre unha identificacion fantasiosa que o axudara a camiñar na procura das cores. En palabras de An Alfaya, a autora, "o Sireno servelle o protagonista de escusa para sair da escuridade na que quedou preso trala morte do pai e descubre nela a beleza do deforme como aposta persoal". Unha fermosa historia, merecedora do Premio Merlin de 1997, que e un reflexo dun alma infantil sensible. Unha historia escrita co corazon, que a autora recomenda lela tamen co corazon, que aposta por afondar nas vivencias e nos sentimentos.

Adentrarse neste libro é facelo noutra forma de entender o mundo. Un mundo poboado de seres diferentes.Os Seres con Raíces na Cara. Como? Non sabes quen son? Velaquí a porta de entrada ao lugar no qu

Cora e Fidel manteñen unha relación afectiva chea de espazos grises e comparten a dirección dun gabinete sociolóxico. Reciben un encargo dunha institución académica que ten como obxectivo elaborar un estudo arredor dunha mostra de persoas unidas por un nexo comun: o suicido con tendencias criminais. Fidel ocupase dos asuntos administrativos; Cora do traballo de campo, e sera a sua implicacion emocional coas persoas entrevistadas o que fara remexer nela escuras lembranzas do seu pasado. Fuxindo dun ambiente opresor, e incapaz de desbotar do pensamento os testemuños inquietantes dos suicidas, Cora dirixese a cidade que a viu medrar buscando o acubillo de Remedios, a sua avoa, unha muller de personalidade castradora. Xaora, non atopara acougo, senon un mundo de falsidades agochadas no soto da sua infancia.Un mosaico de personaxes que actuan como monicreques guiados por un destino perverso que controla as suas vidas, erguendo entre eles hermeticos muros de aire.Cora e Fidel manteñen unha relación afectiva chea de espazos grises e comparten a dirección dun gabinete sociolóxico. Reciben un encargo dunha institución académica que ten como obxectivo elaborar un estudo arredor dunha mostra de persoas unidas por un nexo comun: o suicido con tendencias criminais. Fidel ocupase dos asuntos administrativos; Cora do traballo de campo, e sera a sua implicacion emocional coas persoas entrevistadas o que fara remexer nela escuras lembranzas do seu pasado. Fuxindo dun ambiente opresor, e incapaz de desbotar do pensamento os testemuños inquietantes dos suicidas, Cora dirixese a cidade que a viu medrar buscando o acubillo de Remedios, a sua avoa, unha muller de personalidade castradora. Xaora, non atopara acougo, senon un mundo de falsidades agochadas no soto da sua infancia.Un mosaico de personaxes que actuan como monicreques guiados por un destino perverso que controla as suas vidas, erguendo entre eles hermeticos muros de aire.

De súpeto, a cidade está chea de vacas. A Paulo encántanlle as vacas. Pero estas que vai ver na cidade son moi especiais.

Lucía, a piques de iniciar os estudos de xornalismo, vai rememorando nunha viaxe en tren a súa relación con Soa, unha esmoleira a quen coñeceu cando pretendía deter unha vaga de insolidariedade cos indixentes que se produce no seu barrio. Illa Soidade é unha novela iniciática que nos descobre unha vida marcada pola paixón e a soidade, con reflexións sobre a autonomía persoal e o respecto polo diferente. Afastándose de tópicos e concedéndolle voz a persoas que teñen o seu propio espazo nunha sociedade que habitualmente as silencia, a novela retrata o mundo da indixencia, da mendicidade, dos sen teito, dos esmoleiros, dos vagabundos. Cada unha destas persoas é unha illa deshabitada que vai conformando arquipélagos de soidade. Lucía procura nesta escuridade un pouco de luz para todas elas.

Cora y Fidel se encargan de elaborar un estudio sobre una muestra de personas con un nexo común: el suicidio con tendencias criminales. Frente a la objetividad de Fidel, que se ocupa de los asuntos administrativos, Cora se implica emocionalmente con las personas entrevistadas y remueve recuerdos de su propio pasado. Incapaz de deshacerse de los testimonios inquietantes de los suicidas e intentando huir de un ambiente opresor, Cora busca refugio en su abuela Remedios. En lugar de sosiego, encontrará allí un mundo de falsedades escondidas en el sótano de su infancia.

Crispín sempre foi un namorado da fotografía, quixo ser retratista de profesión. Crispín semella un vello furón, axexando a súa veciña, Eleanora, por enriba do balcón coa súa cámara fotográfica, poñendo en perigo a sua vida, esquecendo que xa non e ningun rapaz, senon un xubilado na costa dos setenta. Dende hai uns meses Crispin leva cabilado dabondo na identidade de Gloria;. primeiro pensaba que se trataba da neta de Eleanora, polo xeito de falar con ela, pero axiña muda de opinion e ocorreuselle pensar que se referia a unha mascota. ¿Quen sera Gloria en realidade?.A encontadora de An Alfaya aborda un tema pouco tratado na literatura infantil galega, unha historia de amor entre persoas maiores, onde asoman uns personaxes que recenden a nube de azucre de feira, ateigada de sentimentos tenros, alleos as barreiras de idade.

Di a autora que este é un libro escrito co corazón. Quizais sexa esa cualidade, ese deixarse levar pola fervenza dunha historia narrada desde a emoción e o sentimento, o primeiro que chama a atención cando nos adentramos nas paxinas de ¡Sireno, Sireno! Porque co que nos atopamos e cunha invitacion a ollar a realidade desde unha perspectiva nova, a traves dos ollos dunhas personaxes ante as que e dificil sentir indiferencia. O protagonista da historia e un neno do que nunca coñecemos o seu nome. Iso reforza a sensacion de que se nos esta a falar de todos os nenos, desa etapa da infancia na que, os poucos, se vai descubrindo a vida e se experimentan as dificultades para conciliar a realidade e o desexo. O neno esta a vivir unha situacion dificil: o pai morreulle hai pouco nun accidente, a nai permanece ainda baixo a impresion desa perda, el sentese so e incomprendido, o mestre que ten e un barbaro (a escola e un camiño de pedras puntiagudas)... Asi que, ante esa realidade hostil, reacciona repregandose sobre si mesmo. E crea un mundo autonomo, a sua medida, onde a figura do Sireno (a escultura de Francisco Leiro, unha obra magnifica situada no centro de Vigo) adquire un forte caracter simbolico. Porque o protagonista vai atopar a saida do labirinto a traves da arte. Sera a sua paixon pola pintura quen o leve o Sireno, seran as suas sensacions ante a estatua quen o conduzan a establecer unha relacion con ela e, de paso, coa imaxe de seu pai. O Sireno sera o seu complice, o confidente dos seus problemas, o espello no que se atopa reflectido. E sera, tamen, quen faga de fio de Ariadna, de axuda para orientarse entre as reviravoltas que a vida lle presenta (o Sireno fala a lingua que so pode escribirse coa tinta dos soños). Neste breve comentario, compre tamen unha referencia as personaxes (a nai que vende enciclopedias, o pai apaixonado pola pintura, a avoa inconformista chea de ganas de vivir...), que son un dos mellores acertos deste libro. Como tamen e un acerto o mundo que a autora conseguiu crear, un mundo onde as emocions e os sentimentos nos resultan moi proximos e cribles. Unha proba mais de que ¡Sireno, Sireno! e unha novela escrita con paixon, que aposta polas vivencias e os sentimentos. Unha novela chea de vida.

A mi primo Down le encantan las margaritas azules y para dormir cuenta flores. Yo creo que es chino, aunque mamá dice que no, y se enfada si le llamo Down. No entiende que él lo prefiere a esa ridiculez de Guille. Los mayores son raros, tan raros, que la tio Serafin se le ha caido un tornillo de la cabeza.

Ventura sábese insignificante no seu contorno familiar e social. Os seus actos non deixan pegadas. É un ser anónimo entre os anónimos. Porén, un mangado de acontecementos fortuítos farásaltar a espita da sua existencia de perdedor, poñendo en marcha un enredo que deixara tras de si unha estela de falsidades encadeadas.