ANXOS ROMEO

Consciente da propia estranxeiría, a desolada figura central deste libro (carne de pedra e ollos de sal) faise buscadora, vírase á memoria e ó mundo para comprender. Sabe que procede de identidades temporais varias e paisaxes sucesivas, convertidas xa en anacos do seu interior, coas que nos reconstrue ambitos de entrañas inquietantes. Esquezan o biografismo para asomarse a esta punzante construccion persoal: non hai sesamo posible ante alusions tan oblicuas; nos accedemos o discurso porque transcende o persoal coa pauta dos simbolos (a serpe, a casa, a fera) e oposicions (interior/exterior, agora/ antes) compartidos, os que nos organizan e limitan a comprension. Na sua queste a buscadora, a que precisa "viaxar o tempo doutra forma", vai negar esa persistente matriz dualista, que propon superar con fronteiras porosas, resonancias, fluidez: paredes sen lado de fora. Ferida e atroz, tece a sua conmovedora tea de veludo e pugas, vigorosa e opaca, acubillo so para figados convulsos: a loxica do aforismo deixa paso a inmersion irracional, a buratada de vertixe: a sintaxe violentada e puntuacion ruda. Na sintese, sen compracencia nin postmodernez, a que busca danos estas perturbadoras variacions sobre o paxaro e as suas redes que acaban, o indagar verbo do limite, cuestionando a posibilidade mesma do coñecemento da estetica.