Medos Romero

É de agradecer que a reflexión e a práctica das artes nos conduza a dubidar sobre a entidade dos actos. Este título feliz merece o texto que o acompaña. Trátase dun libro fráxil no que a dúbida é omnipresente. E a inseguridade arredor do que se e ou o que facer, o medo. O medo aos nomes, o medo a nomear. A penas se contabilizan nomes nin xeograficos nin persoais, e so os das mulleres: Lena, Brenda, Elba, as vocais sempre as de ela. E un libro de derrotas, as victorias sempre hai quen as cante. Non e un tratado da condicion feminina pero si un libro sobre as mulleres, cando menos sobre mulleres. O volume compoñeno vinteoito textos nos que as personaxes aparecen, vanse e semellan que volven, co mesmo nome pero xa distintas. Fragmentos de historias que, valendose en por si, en conxunto forman unha historia maior. As mulleres vense de nenas e de adultas, como persoas e como parte das outras mulleres, da familia, dos homes, o que se espera delas. Vense desde dentro e desde fora, os narradores en estilo indirecto libre, primeira e tereceira persoa alternanse e as veces sorprendenos no medio dun relato a irrupcion dun narrador ou narradora inagardada. As historias situanse case sempre ou na noite ou en penumbra, o frio e os invernos reflicten o desamparo fisico e sentimental das protagonistas. As mulleres son violentadas sen delicto, case con fastio, coma se falasemos dunha rutina e nin se desen conta. Levan vidas de miseria e angustianse cando se ven inmobilizadas pola educacion patriarcal. Angustianse polo tempo perdido e por non seren quen de ceibarse a pesar de seren conscientes de que a trampa que as aferrolla ten barrotes de ficcion. A longa aprendizaxe do xenero xa afogou a sua sexualidade e dificultou as suas posibilidades de relacion coa realidade. Diante desta situacion caben varias respostas: o suicidio, a loucura, a obxectualizacion ou a violencia real ou intelectual como refuxio contra a traxedia. Quen isto asina celebra que obras coma esta se escriban entre nos. Agardamos mais.

Soubo que era muller dun só instante, e todo o demais era perdido. Instantes que non perduran eternamente, que se esvaen, como se esvae a auga que corre e non é xa a mesma auga nunca. Momentos que non volven, e era absurdo tratar de retelos, porque non e posibel. Carla soportou os dias torturada polos seus propios desexos, e pediu a morte de veras decatandose do que era, e esta chegoulle un dia de outono, deitandoa espida sobre da herba. Ali ficaba Carla, nua, serena, coma unha deusa nun cadro de Boticelli, co mirar escuro de desamparo. Carla, soa e espida, gozou canto menos do seu instante final naquel lugar. Fechaba os ollos entregandose mentres duas folliñas de bidueiro lle caian no ventre, naquel ventre de deusa e de marmore rosaceo, naquela exquisita maneira de entregarse a mesma morte coa vida toda latexandolle nas mans. Entregada, nua, tal e como ela concebira a beleza por primeira vez, naquel outro corpo, na dor da sua vision, no desacougo daquilo que lle atraera tanto, cando ela se iniciaba ao mundo a traves duns ollos ainda inocentes, cando a pebida do sentir prendera nela, cando Carla se iniciaba no desexo, daquela, hai tempo, cando non soubo xa sair daquel lugar, atrapada, cando finou en si, cando Carla ainda ignoraba que era xa un ser dun so instante.

As flores do baleiro é un pranto contido diante dunha inmensa traxedia humana, un testemuño poético e persoal desde o ventre dunha pandemia, a dor en extrema soidade.Tamén é a fraxelidade do ser humano, o seu egoismo e a sua necidade, e a barbarie na sua dimension mais salvaxe, onde somos mascaras desta traxicomedia debuxando cicatrices que espantan.