No hay Galicia sin América porque todo ocurrió antes allí. En La Habana se tocó por primera vez el himno «Os Pinos» y frente al mar Caribe se oficializó y popularizó la bandera blanca y azul; en Bue

Este é un libro sobre as que nunca importaron. As tolas que non o eran, rachando as follas co único que non puideron quitarlles: a coraxe para berrar que a historia non sempre é como nola contan. As

Descubre algunos de los peregrinos más ilustres que recorrieron la ruta jacobea, cuales son lasiconografías más inauditas e imágenes tan misteriosas como la mujer y la calavera. Cuáles son losmanuscritos que componen la literatura odeporica compostelana y los numerosos relatos de viajesdesde Europa que protagonizaban figuras tan relevantes como Cosme de Medicis. Que son lospopulares tardones que señalan las horas en campanarios del Camino. Griales, el salero de Cristo eincluso pajarillos de leyenda son algunos de los temas singulares que se abordan en este libro sindejar de lado el descubrimiento del sepulcro del Apostol, la historia del inicio de lasperegrinaciones, el año Xacobeo o las diferentes rutas jacobeas que como huellas en la tierra yestelas en la mar conforman el Camino de Santiago.La historia del Camino se extiende a lo largo de los siglos dejando tras de si numerosas leyendas,misterios, tradiciones y sobre todo un gran patrimonio. Una de las rutas de peregrinacion masconocidas y recorridas, con caminos que abarcan la peninsula al completo y se extienden por elcontinente europeo, y que guarda todavia secretos que Carlos Taranilla revela en esta obra. Ademasde su origen y sus itinerarios mas historicos, el autor profundiza en el valor arquitectonico, suspersonajes mas relevantes, la literatura, los hechos mas increibles que desde la Edad Media vienenenriqueciendo a las distintas rutas jacobeas.La palabra peregrino puede interpretarse en un sentido amplio o en un sentido estricto. En elsentido amplio, es peregrino todo aquel que esta fuera de su patria; en el sentido estricto, solo esperegrino el hombre que viaja a o desde el Santuario de Santiago. Dante Alighieri, La Vita Nuova

Premio Manuel Murguía da Deputación da Coruña no ano 2003, As cartas do destino é un traballo de investigación histórica desenvolvido por Xosé M. Nuñez Seixas e Raúl Soutelo a partir da correspondencia mantida ao longo de cincuenta anos polos membros dunha familia de emigrantes galegos en America. A voz dos outras veces protagonistas anonimos da historia chega agora aos lectores e lectoras de maneira directa a traves das cartas que se incluen no libro que editorial Galaxia publica na coleccion Memoria. Entre America e Galicia circularon durante medio seculo as cartas da familia Naveiras, orixinarios da parroquia de Ferreira, no concello ferrolterran de San Sadurniño. As angueiras e arelas destes galegos que marcharon traballar alen mar quedaron asi fixadas por escrito. As cartas do destino recolle unha correspondencia de mais de duascentas cartas para, a partir delas, os historiadores Xose M. Seixas e Raul Soutelo reconstruiren a historia dunha vida. Mediante a investigacion feita polos autores do libro, o lector ou lectora pode compartir unha experiencia semellante a dos centos de milleiros de galegos que atravesaron o Atlantico, ao tempo que ten acceso directo ao testemuño daqueles que nunca deixaran de pensar na sua terra. As dificultades da vida cotia, profesional e familiar, as relacions entre os galegos emigrados e as destes cos que permaneceron en Galicia, o asociacionismo como xeito de recrear os vencellos sociais da terra de orixe e o constante afan por axudar ao progreso de Galicia coa construcion de escolas e axuda economica, quedan reflectidas nun libro no que os autenticos protagonistas falan en por si.

Moitas son as persoas que fixeron posible esta edición. A primeira, por suposto, María Casares, por conservar estas cartas, e con elas, parte da nosa memoria; Véronique Charrier, directora da Maison du Comédien Maria Casarès e legataria desta correspondencia, por preservala e transmitila, decidindo a súa conservación e facilitando a súa consulta; María Esther Varela Casares, que nos deu unha autorización eticamente importante para Véronique Charrier e para min mesma; María Teresa Dolley, xefa do servizo de biblioteca do IMEC, a súa profesionalidade e a súa calidade humana favoreceron e facilitaron a realización desta investigación. E por suposto a Concellería de Cultura e Museos Científicos do Concello da Coruña na persoa da súa responsable, María Xosé Bravo San José, e Baía Edicións, por aceptar e levar a bo porto este proxecto. A edición dunha correspondencia contén moi diversos e variados traballos de investigación, que se adaptan mellor ao traballo en equipo que ao individual. Desde os inicios deste proxecto, na primavera de 2003, varias persoas implicáronse nel, desde a paixón investigadora e a xenerosidade do saber; considéroos coautores do mellor que este libro poida conter, asumindo por suposto, como exclusivamente meus, todos os erros, carencias e imperfección do resultado final. Claudio Rodríguez Fer, Olga Novo e Santiago Lopo achegaron a ilusión imprescindible e colaboraron comigo en diferentes momentos do proceso, tanto a nivel do seu deseño teórico como da súa realización práctica: na localización dos documentos, na consulta dos inventarios, na elaboración de listados, na transcrición dos orixinais, nas traducións desta obra chea das linguas todas do exilio. Tamén quero citar aquí a Ana María García Collazo, a Tania Lamas e a Dionisio Pereira, que coa mesma ilusión achegaron datos do saber das súas áreas. Mais o maior dos agradecementos vai, por suposto, para esas voces do exilio que o vento da vida e da

O histórico barrio de Conxo, ao sur de Santiago de Compostela, foi concello independente durante case un século, entre 1835 e 1925. Da súa estación de ferrocarril partiu a primeira liña de tren de Galicia e nel naceu a fundadora da literatura galega moderna, Rosalia de Castro. Conxo protagonizaria loitas imprescindibles para entender hoxe a mellora das condicions de vida da clase traballadora, dende o Banquete democratico de 1856 ata os movementos obreiros de 1898, pasando pola creacion e mantemento da sua Sociedade Benefica.Ademais, o Conxo historico das oito parroquias manten un valiosisimo patrimonio, con tesouros unicos: a memoria milenaria do seu petroglifo e castro, o romanico do seu antigo mosteiro, o barroco da actual igrexa parroquial, ou a fortaleza da Rocha, simbolo das loitas dos irmandiños contra os señores feudais.De todo isto, e tamen da vida cotia no concello, do seu asociacionismo, e do papel das mulleres, trata este valioso volume. Participan dez especialistas con novos traballos de investigacion, historiadores e historiadoras que levan a cabo unha reconstrucion honesta e documentada dos noventa anos nos que Conxo foi independente. O obxectivo, como afirma o seu coordinador, Rafael Garcia Ferreira, e transmitir os feitos con fidelidade e lectura critica do pasado.

Un libro para coñecer os que foron considerados os nosos devanceiros.Onde se sitúan as orixes dos galegos? É esta unha pregunta á que se lle deron respostas moi diferentes dende hai máis dun século e medio. Segundo a epoca en que nos situemos, os celtas, os castrexos ou mesmo os romanos foron considerados os nosos devanceiros, tal e como podemos comprobar nos textos dos eruditos e historiadores galegos dos seculos XIX e XX. Celtas, castrexos e romanos sintetiza os principais procesos historicos da Antiguidade galaica: a aparicion dos castros e as suas transformacions, o papel da guerra na vida social e cultural das poboacions do noroeste peninsular ou as mudanzas que estas experimentaron tras a conquista romana. Todos estes procesos non poden entenderse sen o protagonismo dos distintos pobos que viviron nun espazo xeografico que sobordaba o actual territorio de Galicia.Onde se situan as orixes dos galegos? E esta unha pregunta a que se lle deron respostas moi diferentes dende hai mais dun seculo e medio. Segundo a epoca en que nos situemos, os celtas, os castrexos ou mesmo os romanos foron considerados os nosos devanceiros, tal e como podemos comprobar nos textos dos eruditos e historiadores galegos dos seculos XIX e XX. Celtas, castrexos e romanos sintetiza os principais procesos historicos da Antiguidade galaica: a aparicion dos castros e as suas transformacions, o papel da guerra na vida social e cultural das poboacions do noroeste peninsular ou as mudanzas que estas experimentaron tras a conquista romana. Todos estes procesos non poden entenderse sen o protagonismo dos distintos pobos que viviron nun espazo xeografico que sobordaba o actual territorio de Galicia.

(G).FABRICAS DE CORRUBEDO, AS es un libro del autor LLOVO TABOADA, SANTIAGO editado por ANDAVIRA. (G).FABRICAS DE CORRUBEDO, AS tiene un código de ISBN 978-84-123657-9-5.

O estudo da historia das mulleres da Galicia prehistórica e antiga está marcado por un curioso paradoxo: por unha parte temos un escaso rexistro arqueolóxico que apenas permite vislumbrar as vidas das persoas, e por outra as mulleres da Galicia prerromana aparecen nun lugar moi destacado nas fontes clásicas, nas que representan o antigo estado matriarcal das civilizacións. Combinando o manexo das fontes arqueolóxicas, epigráficas e literarias, a autora traza un percorrido histórico desde os máis humildes fragmentos da Prehistoria ata a análise do movemento priscilianista, no que algúns autores lle outorgan cada vez máis ás mulleres un protagonismo moi destacado.

A xeración de 1950 foi a que viviu o paso do franquismo á democracia. Atravesou biograficamente procesos como as migracións exteriores e interiores, a urbanización intensiva e a incorporación laboral da muller. E a xeracion que protagonizou o cambio social na Galicia contemporanea. A traves das voces de trinta e un membros da xeracion de 1950 -enmarcadas en datos socioloxicos para comprender a magnitude e o contexto das transformacions- este ensaio analiza o cambio social que supuxo a mudanza dunha cultura autoritaria, centralista, relixiosa e paternalista a outra democratica e autonomica. A vivencia do paso da producion ao consumo, da pobreza a clase media, do sentido do deber a cultura do inmediato, do galego ao castelan e do crucifixo ao agnosticismo.

O destino de Manuel Girón Bazán foi un dos moitos que se viron alterados en España polo comezo da Guerra Civil en xullo do 1936.A guerra ía separalo da súa ocupación no campo para convertelo primeiro nun loitador na fronte de Asturias e despois, ao rematar a contenda, nun guerrilleiro antifranquista polo Bierzo, Ourense e o norte de Portugal. Durante os seus quince anos como escapado alumeouse o mito Giron, co que se agrandou e sublimou a historia dunha vitima mais da guerra, dun home que, a falta de oportunidades de reinsercion, foi protagonista dunha longa e azarosa peripecia de fuxida levando ate as suas ultimas consecuencias un desigual combate contra o franquismo, mesmo cando carecia xa de posibilidades de exito.As andanzas de Manuel Giron non son concibibles sen a comarca leonesa na que se agochou durante anos como escapado, La Cabrera, un espazo de montaña por enton case inaccesible que se estende polo noroeste da provincia de Leon nos seus limites con Zamora e Ourense. A Guerra Civil española sobreviviu neste curruncho esquecido moito despois de 1939. Nesta case selva inexpugnable e onde tera lugar A agonia do leon, narrada hoxe con grande rigor historico por Carlos G. Reigosa.O autor lanzase cara a paisaxe da literatura oral e do pais real a peito descuberto, sen morbo e con vocacion esclarecedora, sempre tras dos seus personaxes. Asi, A agonia do leon pode lerse como reportaxe dun tempo de dor, como novela policial, como cronica de horribles sucesos, como episodio belico, como novela psicoloxica, como cronica de costumes, como socioloxia dunha zona deprimida, como retrato da condicion humana nunha situacion limite...O destino de Manuel Girón Bazán foi un dos moitos que se viron alterados en España polo comezo da Guerra Civil en xullo do 1936.A guerra ía separalo da súa ocupación no campo para convertelo primeiro nun loitador na fronte de Asturias e despois, ao rematar a contenda, nun guerrilleiro antifranquista polo Bierzo, Ourense e o norte de Portugal. Durante os seus quince anos como escapado alumeouse o mito Giron, co que se agrandou e sublimou a historia dunha vitima mais da guerra, dun home que, a falta de oportunidades de reinsercion, foi protagonista dunha longa e azarosa peripecia de fuxida levando ate as suas ultimas consecuencias un desigual combate contra o franquismo, mesmo cando carecia xa de posibilidades de exito.As andanzas de Manuel Giron non son concibibles sen a comarca leonesa na que se agochou durante anos como escapado, La Cabrera, un espazo de montaña por enton case inaccesible que se estende polo noroeste da provincia de Leon nos seus limites con Zamora e Ourense. A Guerra Civil española sobreviviu neste curruncho esquecido moito despois de 1939. Nesta case selva inexpugnable e onde tera lugar A agonia do leon, narrada hoxe con grande rigor historico por Carlos G. Reigosa.O autor lanzase cara a paisaxe da literatura oral e do pais real a peito descuberto, sen morbo e con vocacion esclarecedora, sempre tras dos seus personaxes. Asi, A agonia do leon pode lerse como reportaxe dun tempo de dor, como novela policial, como cronica de horribles sucesos, como episodio belico, como novela psicoloxica, como cronica de costumes, como socioloxia dunha zona deprimida, como retrato da condicion humana nunha situacion limite...

Coa represión, que se xeneralizou coa vitoria dos sublevados en 1939, centos de mulleres comprometidas coa guerrilla antifranquista foron asasinadas, encarceradas, torturadas, violadas, recluídas en campos de concentracion; tiveron que partir cara ao exilio nunha viaxe, para algunhas, sen volta ou viviron un exilio interior. A sua e a cronica das silenciadas, porque foron obxecto dunha dupla falta de memoria: por seren desafectas ao novo rexime e pola sua condicion feminina.A planificacion politica e ideoloxica imposta polo rexime ditatorial e polo nacionalcatolicismo tivo unha especial incidencia nas mulleres. Foi unha epoca en que o androcentrismo campou por todas as partes; agardabase que fosen transmisoras da ideoloxia do novo rexime e que estivesen alonxadas da actividade publica. De ai a incomprension, o rexeitamento para as que traspasaron as barreiras da domesticidade porque, en maior ou menor medida, estaban exercendo unha actividade politica e, por tanto, publica. A represion, que adoptou diversas facianas, foi especialmente cruel coas mulleres, mais as dimensions e a ferocidade dos metodos utilizados coas guerrilleras foi brutal.Para elas durante moitos anos so houbo silencio, esquecemento e tortura moral, ao facelas pasar non so como bandoleiras, igual que os seus compañeiros de loita, senon tamen ...

La historia de un país, una región, una nación o nacionalidad histórica, como ha sido llamada Galicia, a lo largo del tiempo es parte de un proceso de maduración intelectual de sus ciudadanos. Esa es la distancia inmensa entre miles de años de historia y apenas unas pocas páginas, o un relato contenido en un discurso, en una lección o en un curso, que el historiador, como cualquier otro individuo, tiene que recorrer.

Vigo a 80 revolucións por minuto é unha crónica da movida viguesa da década de 1980 realizada por Emilio Alonso, colaborador activo deses acontecementos que supuxeron unha renovación conceptual das artes nunha epoca convulsa en Vigo, acabada a sociedade de sair dunha ditadura de corenta anos, con mobilizacions continuas de traballadores contra a reconversion do sector naval, con protestas estudantis en defensa dos seus dereitos, coa proliferacion das drogas e as suas consecuencias...O 27 de decembro de 1981, no cine do Colexio Salesianos, celebrouse o que se pode considerar "acto fundacional" da movida viguesa: o primeiro concerto de Siniestro Total (con Julian Hernandez, Miguel Costas, Alberto Torrado e German Coppini) prendeu a chama deste fenomeno que deixou unha forte pegada no desenvolvemento cultural de sucesivas xeracions.Nesta obra, cunha extensa e variada documentacion grafica e xornalistica, ademais de falar da musica, parte esencial da movida, concedeselle a relevancia que merecen a outras disciplinas como a poesia, a pintura, a moda e a estetica, o teatro, a fotografia, o cine... E tamen ao xornalismo radiofonico e aos fanzines que difundian todo o que abrollaba na cidade atlantica que se chegou a converter por uns anos na referencia cultural da mocidade de toda a Peninsula.Vigo a 80 revolucións por minuto é unha crónica da movida viguesa da década de 1980 realizada por Emilio Alonso, colaborador activo deses acontecementos que supuxeron unha renovación conceptual das artes nunha epoca convulsa en Vigo, acabada a sociedade de sair dunha ditadura de corenta anos, con mobilizacions continuas de traballadores contra a reconversion do sector naval, con protestas estudantis en defensa dos seus dereitos, coa proliferacion das drogas e as suas consecuencias... O 27 de decembro de 1981, no cine do Colexio Salesianos, celebrouse o que se pode considerar "acto fundacional" da movida viguesa: o primeiro concerto de Siniestro Total (con Julian Hernandez, Miguel Costas, Alberto Torrado e German Coppini) prendeu a chama deste fenomeno que deixou unha forte pegada no desenvolvemento cultural de sucesivas xeracions.Nesta obra, cunha extensa e variada documentacion grafica e xornalistica, ademais de falar da musica, parte esencial da movida, concedeselle a relevancia que merecen a outras disciplinas como a poesia, a pintura, a moda e a estetica, o teatro, a fotografia, o cine... E tamen ao xornalismo radiofonico e aos fanzines que difundian todo o que abrollaba na cidade atlantica que se chegou a converter por uns anos na referencia cultural da mocidade de toda a Peninsula.