.

.

Dezasete segundos é a media de tempo que un visitante dun museo para diante dun cadro. Este libro recolle poemas escritos entre os anos 2002 e 2019. Dezasete anos tan longos coma dezasete segundos. Mais, se pensamos con atencion, o ritmo da poesia e outro. A poesia consiste en parar o tempo, a poesia e mirada, a poesia e poñer atencion en todo o que esta a piques de desaparecer. Contemplar as cousas que nos rodean, ter presente que xa estiveron ali antes e que, moi probablemente, permaneceran no mesmo lugar nos tempos vindeiros.

Para os que teñen máis de trinta anos e un pouco menos de corenta, o ano 2000 foi unha sorte de compañeiro de xogos, profecías e cálculos. A súa antesala é 1999, a raia que levaba a esa cifra que ocupara as conciencias infantis e daba medo traspasar. En 1999 xa eramos aquilo polo que loitaramos decadas antes, pero sen decatarnos: chegamos a adultos sen sabelo.

21 poetas do século XXI es un libro del autor Da Aira, Carlos editado por AIRA EDITORIAL. 21 poetas do século XXI tiene un código de ISBN 978-84-123849-9-4.

Manuel Curros Enríquez foi o primeiro poeta galego coroado en vida, fenómeno que só se repetiría en 1958 con Ramón Cabanillas; coroados co loureiro que expresa o recoñecemento dos pobos polos seus vates mais amados. Na noite daquel 21 de outubro de 1904, dous dias antes de regresar a Cuba, Curros foi homenaxeado nunha velada literaria realizada no Teatro Principal da Coruña (hoxe Rosalia de Castro) na que recibiu unha coroa de prata e ouro que, trala sua custodia durante moitos anos nas vitrinas do Centro Galego da Habana, se garda dende 1978 na sede da Real Academia Galega. Vintecinco poetas coroaron cos seus versos a quen expresou mellor ca ningun outro os ideais de modernidade do seu tempo: a xeralizacion da educacion popular, o desenvolvemento da industria e a modernizacion da agricultura, como instrumentos eficaces para acadar o progreso e o benestar. Vintecinco follas voandeiras, coidadosamente impresas, exaltaron a unha voz radicalmente social, democratica e progresista, fielmente republicana e galeguista; a palabra purificadora e combativa que denunciou con ironia o caciquismo e o clericalismo, a miseria campesiña ou a situacion na que se atopaba unha parte da emigracion galega; a voz ?da patria aos desterrados, de liberdade e redencion aos servos?, como xa sinalaba o poeta na introduccion de ?Aires da miña terra?. Foi o propio Curros quen pechou a homenaxe declamando?A o pobo cruñes?, versos intensos nos que se definia como ?o paxaro ao que tallaron o bico, cando empezaba o seu canto? e se despedia emocionado do ?Orzan tempestoso? e da suas xentes mais humildes.47 poetas galegos de hoxe cantan a Curros Enriquez constitue, tamen, a primeira e mais ampla antoloxia da poesia galega publicada nos ultimos anos. Unha contribucion que Xerais realiza o poeta que hoxe Galicia volve recoroar.

Antologia poetica

«831-urb» é un exercicio arquitectónico de ambiente ciberpunk onde o ser humano cre recoñecerse. Este libro de poesía foi gañador do XXVI Premio Johan Carballeira.

No Antigo Exipto existiu un ritual relixioso que recibiu o nome de “abertura da boca”, uep-rá. Con el, conseguíase que unha momia recuperase as funcións de alimentarse, comer, beber, respirar e ollar, ou ben que unha estatua cobrase vida. Carlos Callon convoca esta metafora para se debruzar sobre unha “certa estadia nun certo inferno” e levarnos canda el polos lindes inmapeabeis dunha dor que non quere ser desterrada.

Na Antártida o tempo magoa a permanencia do pasado, unha xistra aguzada corta de súpeto á altura dos xeonllos o poema, desde aí a verdade álzase inconmesurable contra o silencio, coma unha balea austral no centro do nada. Unha fenda abriu ao medio o territorio e, a medida que as duas marxes se afastan, a palabra acolle entre os dedos unha distancia glaciar. E algo semellante a quietude vai tecendo este deserto xeado que arrasa a linguaxe, as outras que fomos, incluso a cicatriz. Patricia Meira consegue con estes versos conformar todo un cosmos do frio, con precision e contundencia, coa habilidade coa que se mete a sede polo ollo dunha agulla.

«A árbore que dá as lágrimas de Shiva» nace da desposesión, de desaprender. Na visión do sagrado é templo a árbore, a pedra pintada, a máis delicada alfaia mogol.«A árbore que dá as lágrimas de Shiva

A auga do lobo é un poemario que transcorre entre o familiar e o salvaxe, A resolución dunha conta pendente coa memoria da nenez e a desmemoria madrileña. A auga do lobo é unha homenaxe aos avós, á sorte dunha herdanza que agora fai posibel o camiño.

Libro compuesto por un poema largo, alegato coral contra el poder represivo de la iglesia católica y la perniciosa invención del “Dios omnipotente, creador putativo y adornado con todos los atributos

A d'A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, desvelan un misterio e crean outro, como corpos que se agochan en almas.A d'A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, d...