Libros de Poesía en gallego, página 3 de 72

Desde as primeiras composicións líricas galegas até a poesía contemporánez das penúltimas décadas, o patrimonio vexetal e animal, como soporte de imaxes, metáforas ou sinxelas evocacións determina profundamente innumerabeis poemas da literatura galega. O elemento animal e, moi nomeadamente, o vexetal son o espello que reflicte as visions do imaxinario cun esbellamento particualr, con aquel "miroitemente en dessous" do que falaba Mallarme en relacion ao significado do poema

Último libro de poemas de María do CebreiroO discurso lírico moderno abriu por primeira vez na historia da poesía a posibilidade de que calquera poida enunciar o seu dicir baixo o impulso da liberdade subxectiva. Os inocentes nomean un desexo imposible: regresar ao intre fundacional da lirica, a ese momento historico no que a poesia chegou a ser definida como emocion evocada no acougo e a imaxianacion foi pensada como a capacidade intelectual mais estimable. Baixo esas condicions, trazar un mapa dos afectos e unha tentativa de refundar a linguaxe e un xeito de combater o sentimentalismo.

Arroupada por unha constelación de voces amigas, a palabra celebra a plenitude do amor e do sexo, evoca os momentos atrapados e os obxectos marcados, recoñece a impotencia ante o abandono e a perda, reclama a memoria, contempla as identidades esgazadas, abraza quizais a esperanza. Entoa, en suma, un canto a gallardia.Arroupada por unha constelación de voces amigas, a palabra celebra a plenitude do amor e do sexo, evoca os momentos atrapados e os obxectos marcados, recoñece a impotencia ante o abandono e a perda, reclama a memoria, contempla as identidades esgazadas, abraza quizais a esperanza. Entoa, en suma, un canto a gallardia.

Esta edición está patrocinada pola Área de Cultura da Deputación de Lugo Xosé María Díaz Castro é autor dunha obra máis ampla do que adoita considerarse, pero durante moito tempo a prevalencia creat

Najla Shami canta a Rosalía CastroNa lingua que elas falan, na lingua que falamos e que queremos seguir falando. Cancións dunha elegancia feliz. Músicas que son coma un tremor rosaliano. Actualización da poeta ao seculo XXI. E a voz de Najla Shami, desde a profundidade dun dicir e dun cantar as veces delicado, asveces profundo. Sempre suxestivo."Na lingua que eu falo"e un agasallo para os corazons. Cada cancion, un latexo. Rosalia pentagramada en aires novos.

Poemas para el combate en esta época de vencidos y derrotas. Una poesía de altura sobre ruinas y frente a ellas. Estos nuevos versos de Xesús Rábade Paredes (Seixas, Cospeito-Lugo, 1949) son un grito para despertar a los rendidos; tambien un lamento contra la desolacion. Se alza en ellos la voz contra los malditos, los ruines y los mercaderes.

Obradoiro Internacional de Traducción Poética en San Simón (Edición e traduccións de Yolanda Castaño).

O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.

Obra reveladora da extraordinaria forza expresiva do seu autor, que ilumina a carga que o poema leva dentro.

Coidado... coidado, ti, lector; amodo, pois este libro que tes nas túas mans agora mesmo é fráxil coma o punto xusto máxico de unión de dúas cereixas nos días de primavera. Así é. Aínda que este oso, mama, si? e brutalmente sincero coma un temporal na fisterra mais atlantica e animal. O poemario, de innovadora linguaxe poetica, susurranos ao oido, moi baixiño, a maxia, por unha banda, e a brutalidade por outra, que se agocha en algo tan especial como e a maternidade. Pero non so, pois oso, mama, si? non e un libro sobre a maternidade... non; este novo poemario de Maria Lado, fala de todo iso co que irremediablemente conectamos nas nosas vidas, independentemente de quen sexamos; todo ese amor que desprendemos, o medo ao paso do tempo, a nosa evolucion persoal, as dubidas invernais, a calor que acentua cada caricia, cada aperta... en definitiva, do longo e escarpado camiño vital que percorremos todos e cada un de nos. Suso Vaamonde.Coidado... coidado, ti, lector; amodo, pois este libro que tes nas túas mans agora mesmo é fráxil coma o punto xusto máxico de unión de dúas cereixas nos días de primavera. Así é. Aínda que este oso, mama, si? e brutalmente sincero coma un temporal na fisterra mais atlantica e animal. O poemario, de innovadora linguaxe poetica, susurranos ao oido, moi baixiño, a maxia, por unha banda, e a brutalidade por outra, que se agocha en algo tan especial como e a maternidade. Pero non so, pois oso, mama, si? non e un libro sobre a maternidade... non; este novo poemario de Maria Lado, fala de todo iso co que irremediablemente conectamos nas nosas vidas, independentemente de quen sexamos; todo ese amor que desprendemos, o medo ao paso do tempo, a nosa evolucion persoal, as dubidas invernais, a calor que acentua cada caricia, cada aperta... en definitiva, do longo e escarpado camiño vital que percorremos todos e cada un de nos. Suso Vaamonde.

O autor fai unha peneira da poesía que escribiu desde a súa adolescencia até os 35 anos, a idade que Dante consideraba a metade da vida en A Divina Comedia. Cunha forma setenaria, Atravesar o fantasma debruzase sobre os dous temas centrais na vida de calquera ser humano: o eros e o tanatos, dos cales queremos falar e sobre os cales so podemos balbucir.O autor fai unha peneira da poesía que escribiu desde a súa adolescencia até os 35 anos, a idade que Dante consideraba a metade da vida en A Divina Comedia. Cunha forma setenaria, Atravesar o fantasma debruzase sobre os dous temas centrais na vida de calquera ser humano: o eros e o tanatos, dos cales queremos falar e sobre os cales so podemos balbucir.

Eros e coches, calor, velocidade, paixón, mecánica, seducción, códigos de circulación, estradas… unha mestura que nos conducirá, a todo gas, a este novidoso poemario erótico.